donderdag 31 mei 2012

Een verloren dag?



Met geen mogelijkheid kon ik vanochtend mijn bed uitkomen. Niet omdat het bed zo lekker warm was. Ook niet omdat ik lui was en zeker niet omdat ik geen zin had om op te staan. Nee, zo een keer in de zoveel tijd draait de wereld om me heen. Rechtop zitten, dan wel bewegen is dan funest. In erge gevallen word ik zo misselijk van het draaien, dat ik dezelfde reactie vertoon als iemand die uit een achtbaan komt die te heftig voor hem/haar was.

Ik roep dan altijd 'Ik ben weer teveel IN mijn hoofd geweest'. Op een of andere manier raak ik uit evenwicht... ben ik mijn balans kwijt.. En dat zegt eigenlijk al genoeg. Het lichaam weet blijkbaar exact aan te geven wanneer het tijd is voor rust; een stapje terug doen. Zo vertelt mijn lichaam ook wanneer ik een steen op mijn maag heb liggen (maagpijn) of wanneer ik geen woord uit mijn strot kan krijgen (keelpijn).

Door mijn duizeligheid moet ik afspraken afzeggen (geen sporten vandaag) en slaap ik erg veel. Ik kan niks doen - geen boek lezen of achter mijn schermpje duiken. Echt helemaal niks. De kunst is om zo min mogelijk in mijn hoofd te kruipen. De enige oplossing is ogen dicht en slapen. Eenmaal in slaap heb ik de minste last.

In het verleden baalde ik als een stekker en zag zo'n dag als een verloren dag. Een dag waarop je niets, maar dan ook helemaal niets kan doen voelde niet goed. Een productieve dag, dat telde. En hoe drukker ik me maakte, hoe langer de duizeligheid aanhield.

Ik ben wel wijzer nu. Niet dat ik sta te juichen als de duizeligheid zich meldt. Zeker niet. Ik blik terug op de afgelopen dagen; ontdek wat ik anders had moeten doen. Neem mijn verlies en luister en doe wat mijn lichaam aangeeft. 
En dat is geluid en beeld buiten sluiten en me een daagje terugtrekken. Het is niet anders...

Dit overgeven aan heeft mij een wijze les opgeleverd. Ik wil nog beter voor mezelf leren zorgen. Eerder pas op de plaats maken, zoals mijn vriendin altijd zo mooi weet te zeggen. Op tijd leren zien dat het tijd is voor even 'niks doen'. Als ik dit niet doe, zal mijn lichaam altijd weer opnieuw in verzet komen en drastische maatregelen nemen. 


N.B. Medici plaatsten mijn klachten onder de noemer 'Ziekte van Meniere', vooral ook omdat mijn oren 'piepen/zoemen' (hoewel ik geen doofheidsklachten ken).  

Geen opmerkingen: