Het was erg leerzaam en grensde haast aan ´amusant´ om te luisteren naar de verhalen die de heer Brugman (vrijwilliger) ons vertelde vandaag in het museum 1940 - 1945 in Dordrecht. De heer Brugman doet zijn naam eer aan, want praten kan hij als geen ander. Hij heeft de bezetting van de Duitsers in Dordrecht aan den lijve ondervonden en gezien zijn beroep (fysiotherapeut) hoorde hij veel verhalen van anderen. Op mijn vraag of hij een boek zou willen schrijven, zei hij dat hij veel van zijn verhalen al op geschreven heeft, maar, zo zei hij 'Wie staat er nog te wachten op de verhalen van die tijd. Er is al zoveel over geschreven. Er is al zoveel over gezegd'. Zijn verhalen liggen achter slot en grendel, in de hoop dat een van zijn kinderen er ooit interesse zal hebben.
Hij heeft gelijk. Elk jaar rond deze tijd leeft de herinnering van de oorlogsjaren weer op. En dat is ook goed, denk ik. Maar het is wat de heer Brugman zegt, er is al zoveel gezegd. Toch vond ik het mooi om te zien hoe twee tienermeisjes, voor een vitrine staren naar de bonnen waar mensen 'in die tijd' voedsel voor konden krijgen. Dat is wat anders dan de winkel binnen stappen en een Wii betalen met je plastic creditkaart. Met belangstelling luisterden ze naar de verhalen over hoe de bezetters fietsen in beslag namen en giegelend voelden ze aan de houten fietsbanden en vonden ze de Nederlanders toch wel een slim volkje. Dat ze niets snapten van socialistische partijen en dat de naam NSB hen niets zei, had ik ook niet verwacht, maar ze stelden goede vragen over alle dingen die ze, in de relatief korte tijd dat we binnen waren, hebben gezien of zelfs mochten aanraken. De heer Brugman nam alle tijd om hen vragen te beantwoorden, zoals ook op de vraag waarom Hitler sprak over een Uebermensch (het Arische ras; blond haar en blauwe ogen) als hij zelf zo'n donker uiterlijk had. Op die vraag was ik zelf nog niet gekomen... !
De meeste indruk maakten wel de 'reuze-laarzen' die Duitse soldaten over hun gewone schoenen/laarzen aantrokken om warme voeten te houden tijdens het wacht lopen.
En de Duitse laarzen met spijkers onder de zolen, die de meisjes op een stenen dorpel toch echt even wilde testen. Van het tikken van de spijkers op de harde vloer, kreeg ik even kippenvel.... De gedachte dat het al dan niet ontbreken van dit geluid voor Anne Frank en vele anderen een kwestie van leven of dood heeft betekent.
Zo gingen we binnen een mum van tijd, voor een uur lang, zo'n 70 jaar terug in de tijd. Net als in een time-machine!
En wat voelden we ons 'vrij' toen we naar buiten liepen, het zonnetje op ons hoofd voelden en we uitkeken over een Dordtse haven. Auto's reden aan ons voorbij en heel veel fietsen..... vooral fietsen!
Voor wie belangstelling heeft: http://www.museum19401945.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten