Bloed kruipt waar het niet gaan kan...

Eigenlijk had ik graag dit weekend weer naar ons huisje in Duitsland willen gaan. Helaas kon dit feest niet doorgaan, door omstandigheden. Ik hou van Duitsland. Ik voel me er thuis.

Vanochtend stond ik op en bedacht dat ik in plaats van in mijn eigen huiskamer, ook had kunnen zitten in een Duitse keuken, in een Duits huis, dat staat in een Duits dorp. Het weer in Duitsland was vandaag goed, dus had ik lange wandelingen kunnen maken in het Duitse bos of lang uit kunnen in liggen in een tuinstoel in een Duitse tuin. En mocht een regenbui de pret drukken, dan is er altijd de gelegenheid om een boek te lezen in die Duitse woonkamer of boodschappen doen in een Duitse supermarkt in een dorpje in de omgeving. Duitse levensmiddelen zijn soms net even iets anders dan de Nederlandse en dat geeft toch ook weer een extra tintje aan de Duitse sfeer. En het gekke is dat ik Duitse regen net even iets beter kan pruimen dan die natte, koude regen in Nederland.

Een boek lezen op die typisch Duitse bank, met een lekker bakje Duitse kruidenthee, is voor mij genieten. In het huis staan zat Duitse boeken, maar dat gaat me nou net even een stap te ver.

Ik slaap er altijd goed; het Duitse bed is voorzien van een nieuwe matras en het typisch Duits ingerichte slaapkamertje straalde rust uit. Het is daar 's nachts zo stil dat je bijna de Duitse muizen door het gras hoort lopen.

Het huis wordt verwarmd door ouderwetse Duitse CV's, die weliswaar een hoop herrie maken, maar ze maken het kleine, Duitse huis wel aangenaam warm.

De tafel in de Duitse keuken is groot en in mijn fantasie zie ik een Duitse familie daar ontbijten en eten. Het komt vast door mijn Duitse bloed dat ik de sfeer van het huis zo prettig vind. Ik herken het bijna. In de keuken staat bijvoorbeeld een ouderwetse, Duitse kast met glazen ruitjes, die mij doen denken aan de kast van mijn Duitse oma, die er Duitse gebakschoteltjes en - vorkjes in had staan. Die Duitse vorkjes waren voorzien van kleine bedeltjes in de vorm van een lieveheersbeestje, klavertje vier, een hoefijzer of een eikeltje. Dat is wat ik me herinner. Ik sta er naar te kijken. Het is stil in de Duitse woonkamer en mijn Duitse oma ligt te slapen op de bank. Ik weet dat ze me in de gaten houdt

Als Zuid-Limburgse is het Duitse mij met de paplepel ingegoten. Zelfs het dialect dat wij spraken was meer Duits dan Nederlands, al stond mijn vader erop dat er in huis ABN gesproken werd.Voor grote boodschappen weken we vaak uit naar Duitsland en als we als gezin gingen wandelen, dan liepen we al snel op Duits grondgebied.

Mijn tante erfde het huis van mijn Duitse oma (het geboortehuis van mijn moeder) en dat huis stond letterlijk op Duits grensgebied. Het huis zelf stond op Nederlandse bodem, maar de tuin grensde aan Duitsland. De weg voor het huis liep naar een Nederland/Duitste grenspost, die nog door Nederlandse douane-beambten bezet werd. Mijn oom was zo'n douane-beambte. Ik ging graag logeren bij tante. Er waren in mijn beleving altijd jonge poesjes (die ik dan prompt mee naar huis nam). Ik ging vaak op strooptocht en als ik via een smokkelroute op Duits grondgebied kwam, dan voelde ik me heel wat. Ook wel eng trouwens, want ik was altijd bang dat ik 'opgepakt' zou worden en niet meer thuis zou kunnen komen.

Duitsland, op een of andere manier voelt het alsof mijn wortels voor een deel daar liggen. Ik voel me er thuis. Ik zou het ook niet erg vinden om op mijn oude dag in Duitsland te wonen in een leuk Duits huisje. Ik zie mezelf al iedere ochtend aan een Duitse keukentafel met een Duits ontbijtje en een Duitse krant. Boodschappen doen in Duitse supermarkten, een praatje maken met mijn Duitse buren in een Duitse straat van een Duits dorpje.
En dan komen de kleinkinderen naar hun Duitse oma en kijken naar Duitse gebakschoteltjes in een Duitse kast, in een Duitse keuken, ergens in een klein Duits dorpje....

Dat lijkt me wel wat.