Altijd al geweest.
Van jongs af kreeg ik poesjes van mijn peettante of ik vond ze op straat.
Ik ben opgegroeid met deze wollige, en o, zo eigenwijze viervoeters.
Ook hier in huis lopen er vier rond. Allen met een eigen geschiedenis.
Na mijn scheiding trok ik in een flatje, samen met mijn twee kinderen. En aangezien de poes van een nicht van een vriendin een aantal jonge kittens had, ben ik hen een bezoek gaan brengen. Eigenlijk niet met het idee om er een uit te zoeken... maar ja, als je dat jonge spul ziet lopen, dan is mijn hart direct om. Er was nog een poesje over..een dof grijs/rood gekleurd poesje. En twee weken later kon ik onze 'Poekie' ophalen.
Zoals afgesproken stond ik exact twee weken later voor de deur. Poekie was het laatste poesje dat nog opgehaald moest worden. Alle anderen waren al weg. Dat wil zeggen op eentje na... een zwart katertje, die een deel van zijn staart miste. Volgens de nicht van mijn vriendin had dit katertje een ongelukje gehad; was met de staart tussen de deur terecht gekomen, terwijl deze dichtviel. Het staartje zag er een beetje eng uit en dat was de reden waarom niemand het katertje meer wilde hebben. Ik vond het maar wat zielig en ach, eigenlijk zou onze kleine Poekie wel blij zijn als haar broertje met ons mee zou gaan. Ze speelden ook zo lief samen... En zo kwamen we aan Droppie.
Jaren later werd het tweetal 'blij' verrast met een indringer van de boerderij. Een klein, grappig, rood katertje dat wat leven in de brouwerij bracht. Echter, Jerry, was iets te levenslustig, altijd in beweging, totdat die ene auto hem schepte.....
Ik nam me voor om ons poezennest niet verder uit te breiden. We wonen niet al te ver van de rijksweg en ik was doodsbang dat er nog meer katten door die razende monsters op de weg geschept konden worden. Dit ging jaren goed, totdat ik het rode bolletje wol tegen kwam. Een rode poes - dat is vrij uitzonderlijk (over het algemeen zijn rode katten mannelijk). Ze stal mijn hart en de beslissing om haar in huis te nemen werd snel gemaakt. Al snel waren Poekie en Droppie vriendjes met Minoes.
Minoes bleek echter erg vruchtbaar, want voordat we het wisten werden we binnen een jaar tijd geconfronteerd met een dikker wordende Minoes. In eerste instantie dachten we dat Minoes buiten de deur at, maar toen de buik ineens van links naar recht bewoog en ik kleine 'stampertjes' voelde onder mijn hand, wist ik voldoende.
We hadden Minoes eigenlijk meteen na de bevalling moeten laten steriliseren. Het was wat nalatig van onze kant... en zo gebeurde het dat Minoes na verloop van tijd weer dikker werd en weer beviel van een nestje. Leuk hoor, die jonge poesjes. We hebben voor allemaal een lief baasje gevonden. Een van de poesjes hebben we zelf gehouden. Een kleine ondeugd, die nergens bang voor leek te zijn. We noemden haar Ukkie, de Benjamin van het stel.
Minoes is daarna gesteriliseerd, samen met haar dochtertje Ukkie. Voor ons nu geen nieuwe nestjes meer. Vier vinden we ook MEER dan genoeg. Misschien was het beter geweest als we Ukkie niet opgenomen hadden in de clan, want moeder en dochter zijn heden ten dage als water en vuur. Ukkie is een pestkop en daagt ook de al ouder wordende Poekie uit. De enige die haar de baas kan, is Droppie en die geeft haar dan ook minimaal een keer per dag een oorvijg. Half speels, half omdat hij haar gespeel en uitdagerij zat is.
Ik geniet van mijn beestenspul... het enige nadeel, waar bijna niet tegenop te boxen is, dat zijn de kattenharen. De stofzuiger is nog niet opgeborgen of er liggen alweer nieuwe haren in een hoek of stoel.
Ze weten ook precies wanneer iemand NIET zo dol is op poezen. Uitgerekend bij die persoon willen ze dan, het liefst met z'n vieren, op schoot gaan liggen. Een ander nadeel vind ik de kattenbak. Poekie, de al wat ouder wordende poes, zal echt haar behoefte niet buiten doen, maar zoekt hiervoor altijd de kattenbak binnen...
Zo ook vanmorgen... de lampen van mijn zonnebank moesten vernieuwd worden. Ik had een afspraak gemaakt met de leverancier dat hij de lampen zou komen brengen en ook zou plaatsen. Niet ver van de zonnebank staat ook de kattenbak, die ik vanochtend, zoals gewoonlijk, geleegd had. Maar laat Poekie, nou uitgerekend, net toen de leverancier bezig was met mijn zonnebank, haar behoefte doen! En laat haar uitwerpselen nou net ruiken naar zeven dode muizen! En dat terwijl ze nou net van buiten kwam....! Op zulke momenten ben ik eventjes niet zo dol op mijn poezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten