We zijn vijf jaar verder. In die vijf jaar geen letter meer op papier gezet.. althans niet digitaal. Op papier ben ik blijven schrijven. Schrijven over wat ik voel, denk en wat ik mee maak. Niet dat mijn leven nou zo bijzonder is, maar na het herlezen van deze blog kwam ik tot de ontdekking dat mijn leven nou ook niet bepaald saai te noemen is. Ik doe geen grote dingen en maak ook geen dingen mee waardoor ik u, als lezer, van de stoel kan blazen, maar voor een gewone vrouw als ik zijn er vast herkenbare factoren. Gebeurtenissen waaruit men lering kan trekken. Gebeurtenissen waardoor ik heb kunnen groeien en gebeurtenissen die de vrouw van mij maakte die ik nu ben. Dit klinkt heel positief, maar weet dat ik nog steeds mijn twijfels heb. Ik kamp nog steeds met een onzekerheid en voel me zeker ook niet de persoon die door iedereen gerespecteerd of geliefd is. Een verschil is dat ik in het verleden rond liep met het idee dat ik ' de enige' was en dat ik nu weet dat duizenden, tienduizenden of misschien wel miljarden met mij dezelfde gevoelens kennen en ik weet wel beter als men dit ontkent.
Over de afgelopen vijf jaar valt er vast weer veel te vertellen... dat ga ik echter niet doen. Ik weet niet eens zeker of ik deze blog echt weer wil oppakken. Ik weet nog niet zeker of ik er weer zoveel tijd en energie in wil steken, aangezien ik niet kan voorspellen of ik morgen weer dezelfde energie heb als vandaag.
Hoezo energie? Nog steeds last van depressies? Nee, de donkere periode die ik jarenlang gekend heb, is redelijk opgeklaard. Ken ik nog depressies? Jawel... de zwarte hond die destijds over mij heen walste en me bij tijd en wijle in mijn billen beet, is er nog steeds, maar hij is aangelijnd en ik heb hem getraind. Hij loopt rustig naast me en ik weet hem de baas zodra hij weer wat TE enthousiast wordt. We hebben een goede verhouding samen.
Nee, het gebrek aan energie komt deze keer door een hersenletsel. In augustus 2022 stond ik 's ochtends op en zakte door mijn been. Wat later op de ochtend tintelde mijn arm en mijn hand kon niets meer vast houden. Later zal blijken dat ik een herseninfarct had gehad.
Ik ben nu vier maanden verder en het herstel gaat niet zoals ik het graag zou willen zien. Ik kan wel lopen - de ene dag wat beter dan de andere en mijn arm en hand functioneren ook weer aardig goed. Er zijn echter nog restverschijnselen. Behalve vermoeidheid, soms zelfs extreme vermoeidheid, vind ik het moeilijk om te organiseren (was ooit mijn sterkste kant) en lukt het me vaak niet om een begin te maken aan iets. In mijn hoofd heb ik het rond en weet ik precies wat ik moet doen. In de praktijk bak ik er niet veel van.
Wil ik hier een blog over schrijven? Nee, eigenlijk niet. Alhoewel... ik heb inmiddels ook wel begrepen dat men over het algemeen niet veel weet over NAH (niet aangeboren hersenletsel). Aan de buitenkant is er vaak niet veel te zien, waardoor onbegrip een vaak voorkomende reactie is. Dus eigenlijk zou ik wel hierover moeten schrijven.
Wat ik belangrijker vind is te schrijven over wat de positieve kant is van een dramatische gebeurtenis in je leven. In de vier maanden dat ik veelal thuis ben geweest heb ik de kans gekregen om na te denken over het leven, de wijze waarop je je dagen invult, over vriendschappen, over wat ik nu echt belangrijk vind en wat uiteindelijk maar bijzaak is. Een interessante reis.
Op dit moment heb ik het gevoel dat ik op een kruispunt sta. Tot nu toe lag mijn focus op oma-zijn, echtgenoot zijn, werk en kerk. Als ik terug kijk voelde ik me het middelpunt van al deze aspecten. Ik was 'nodig' en veelal het nekje waarop gedraaid kon worden. Nu, na mijn beroerte viel het een en ander weg. Oppassen kon niet meer. Ik kon amper achter de kinderen aanlopen of ze optillen. Daarnaast waren het de prikkels (geluid en aandacht) dat ik niet kon handelen. Een partner zijn voor mijn hubbie... Ik leun nu op hem en er is weinig tot geen ruimte voor hem om op mij te leunen. Het is te zwaar. Tot nu toe lag een groot deel van het huishouden bij hem. Koken, de poezen vezorgen, noem maar op... voor mij alles te zwaar. Werken buitenshuis... deze woorden komen op dit moment helemaal niet voor in mijn vocabulaire. Daar is geen ruimte voor. Geen energie. En de activitieten binnen de kerk staan op hold. Mijn taken zijn overgenomen door een ander. Uiteindelijk ben je heel makkelijk vervangbaar. Mijn vraag of mijn worsteling is dan ook welke weg ik nu op moet. Wat is het doel van mijn bestaan in deze situatie.
Vanmiddag sprak ik een lieve vriendin. Zij is herstellende van kanker en ze staat zo positief in het leven. Voor mij is ze een groot voorbeeld. Samen kwamen we tot de conclusie dat wij, als vrouwen, met al onze ervaringen (we zijn beiden 60-plussers) heel wat te vertellen hebben aan anderen. Kerkleiders geven aan welk belang wij als vrouwen hebben in de wereld. Het is zo belangrijk dat wij vrouwen van ons laten horen en onszelf durven te laten zien in al onze kwetsbaarheid.
Kwetsbaarheid... een thema op zich. Mijn accu is nu leeg, maar ik heb zoveel geleerd met betrekking tot dit onderwerp. Misschien dat ik het in de komende dagen toch nog met je ga delen. We zullen zien.
