Moed

Het jaar 2017 was nog maar net begonnen toen ik de beslissing nam om opnieuw te gaan bloggen. Het kwam traag op gang... En nu het jaar weer bijna tegen het einde loopt, ontdekte ik dat het bij twee berichtjes gebleven is. Tijdgebrek? Ik denk het niet... Andere prioriteiten? Mogelijk... Misschien was mijn leven veel te saai om er iets leuks over te vertellen. Ik weet eigenlijk niet waarom ik stopte met schrijven. Uiteindelijk doet het er ook niet toe. Who cares?

Een van mijn hoogtepunten voor dit jaar is dat ik mijn stoute schoenen heb aangetrokken. In mijn laatste logje vertelde ik over hoe belangrijk ik het contact vind tussen ouders en kinderen, opa's en oma's en kleinkinderen en broers en zussen. Het zat me dwars dat het contact tussen mijn broers/zussen en mijzelf er niet meer was. Het heeft me bezig gehouden. Ik merkte dat ik er heel onrustig van was. En om eerlijk te zijn, heeft dit onderwerp mij al jaren bezig gehouden. 

Steeds overtuigde ik mezelf ervan dat mijn broers en zussen geen behoefte hadden aan elkaar of aan mij. Deze gedachte weerhield mij ervan om contact met hen te zoeken. Bang... Een steeds terugkerende angst in mijn leven om afgewezen te worden. 

Dit is wat gedachten met je kunnen doen. In feite creëerde ik mijn eigen angst. Uiteindelijk heb ik mezelf de vraag gesteld wat het ergste is dat kan gebeuren als ik daadwerkelijk afgewezen zou worden. Het zou voor mij pijnlijk zijn. Ik zou verdrietig kunnen worden en me rot kunnen voelen, maar uiteindelijk zou de wereld niet vergaan en mezelf kennende, zou ik op den duur de afwijzing kunnen accepteren en verder gaan met mijn leven. 

De vraag die volgde was: 'Hoe weet ik zo zeker dat ik afgewezen zou kunnen worden?' We hebben elkaar al zo lang niet meer gezien en uiteindelijk zijn we allemaal ouder en wijzer geworden. 

En uiteindelijk heeft mijn nieuwsgierig naar hoe het met hen zou gaan gewonnen. Zoals ik al zei.. ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken en een kort mailtje gestuurd naar ieder van hen met de vraag wat ze er van zouden vinden als ik bij hen langs zou komen. 

Hoe groot was mijn vreugde toen de een na de ander een positief antwoord terug stuurde. Wat ben ik blij dat ik die stap genomen heb. Ja, er waren wat zaken die recht gezet moesten worden en ja, er waren wat misverstanden, maar in het grote geheel was het zo ontzettend fijn om ze weer te zien. 

Nu het contact hersteld is, merk ik, dat ik een blijer mens ben. Er is iets van me afgevallen. Niet dat we nu de deur bij elkaar plat zullen lopen, maar ik weet ze te vinden en ik hoop dat ze mij weer weten te vinden als het nodig is.

En wat een bijzondere les weer... te ontdekken wat een kracht gedachten hebben. Gedachten die me jarenlang in de ban gehouden hebben. Als gedachten daartoe in staat zijn. Hoe goed is het dan om de boel om te draaien. Wat kunnen opbouwende, positieve gedachten dan met je doen?

Laten we het eens uit proberen!

Burning bridges (brandende bruggen)

Uit onderzoeken is gebleken dat als je mensen op hun sterfbed vraagt waar ze meer tijd aan hadden willen besteden in hun leven, dan blijkt dat niet hun werk te zijn, maar ligt het antwoord vrijwel altijd in de trant van gezin en/of familie.

Nu mijn kinderen groot zijn en ik zie hoe zij zelf gezinnen stichten en zij op hun beurt proberen goede ouders te zijn, word ik mij meer en meer bewust van de rol die ik gespeeld heb of had kunnen spelen. Immers ook ik ben tekort geschoten en heb foute keuzen gemaakt. En aangezien keuzen ook gevolgen kennen, voel ik mij niet altijd op de plaats waar ik had willen zijn. 

Mijn verwachtingen zijn niet altijd uit gekomen, maar hey.... is dat niet 'het leven'? 

En laat ik eerlijk zijn. Als ik naar beide kinderen kijk, dan voel ik mij heel gezegend. Beide kinderen kunnen zich heel goed handhaven in deze maatschappij. Ik zie ouders die hoge normen en waarden hanteren en dit weer overdragen aan hun kinderen, mijn kleinkinderen. Ik ben trots op mijn nageslacht. Ik houd van ze... zelfs in wat je onvoorwaardelijk zou mogen noemen. 

Ik had nooit gedacht van mezelf dat ik zoveel liefde had. Na de geboorte van mijn zoon maakte ik me zorgen tijdens mijn tweede zwangerschap. Ik was bang dat ik nooit dezelfde liefde voor mijn tweede kindje zou kunnen hebben als voor mijn eerste kindje. Maar eenmaal de baby in mijn armen, ondervond ik, hoe groot moederliefde was. 

En wat schetste mijn verbazing toen mijn eerste kleinkind geboren werd. Vanaf het moment dat ik een kopie van haar papa zag liggen in die couveuse, leek het alsof mijn hart zich opende voor nog meer!

Inmiddels zijn er vijf kleinkinderen en ze zijn me allemaal even lief. Ieder kind heeft zijn/haar eigen persoonlijkheid waarover ik me verbaas en waardoor ik ieder van hen allemaal beter wil leren kennen. En ik kan je niet vertellen hoe rijk ik me voel. Vooral ook omdat elk kind (op de jongste na - ze is pas twee maanden oud) mij zoveel liefde terug geeft. Ik voel me geliefd door ieder van hen. 

Door deze jonge gezinnen dwalen mijn gedachten geregeld af naar het gezin waarin ik zelf ben opgegroeid. Ik ben dankbaar voor de normen en waarden die mijn ouders mij hebben meegegeven. Ik ben dankbaar voor wat ze voor mij gedaan hebben en wat ze mij mee gegeven hebben. Mooie dingen, net zo goed als mijn uitdagingen in het leven. Uiteindelijk ben ik de vrouw geworden die ik nu ben. 

Ik ben opgegroeid met twee broers, een oudere zus en een jongere zus. Na de dood van onze ouders is er nauwelijks tot geen sprake meer van contact. De wens van met name mijn moeder was dat we een zouden blijven, maar deze wens is niet in vervulling gegaan. Althans dat geldt voor mij. Ik weet niet of de andere familieleden wel contact hebben met elkaar.

Lange tijd heb ik geleefd met het idee 'het is wat het is'. Als er geen behoefte is aan contact (met mij), dan zal ik ermee moeten leven. Het is dat altijd pijnlijke gevoel van binnen dat mij iets anders vertelt. Ik mis hen. Misschien ben ik een te gevoelig mens, maar het voelt alsof ik een wees ben geworden. Een 'alleen op de wereld' -gevoel. Hoe vaak ik mezelf niet heb afgevraagd welke rol ik gespeeld heb, waardoor ik contact verloren ben. 

Ik ben 55 nu. Mijn oudste broer is 10 jaar ouder dan ik. Mijn jongste zus is ook de 50 gepasseerd. Ik ben me meer en meer bewust aan het worden van de eindigheid van het leven. Aan mijn vaders kant, een familie die uit 12 kinderen bestond, zijn er nog slechts twee die de geschiedenis van de familie kunnen vertellen.

Zoals het er nu uitziet, ben ik niet bang dat ik op mijn sterfbed zal zeggen: 'Had ik maar wat meer tijd doorgebracht met mijn kinderen/kleinkinderen'. Dat zit wel goed. Wat ik me afvraag is of ik niet zal zeggen: 'Had ik maar wat meer tijd door gebracht met de gezinnen van mijn eigen broers en zussen'. 

De vraag voor mij nu is: zijn alle schepen al verbrand? Zijn de bruggen al afgebroken? Wie zal het zeggen..

Terug van weg geweest

Spannend... na een radiostilte van anderhalf jaar, ga ik het weer proberen. Ik had gedacht dat Blogspot mijn blogs wel gewist zou hebben, maar blijkbaar is dit niet het geval. Ik kan gewoon weer beginnen waar ik gebleven was.

Waar ben ik gestrand destijds... augustus 2015.. Ik weet geeneens meer waarom ik gestopt ben met schrijven. Gemist heb ik het ergens wel, denk ik.

We zijn anderhalf jaar verder. De jaren lijken te vliegen. Zo pak je de kerstspullen van zolder en in no time geniet je van het zomerse weer en voordat je het weet is je favoriete drank 'warme chocolademelk met slagroom', omdat het vriest buiten. 

Uiteraard hebben zich van allerlei gebeurtenissen afgespeeld in die laatste 18 maanden. Zo ben ik afgelopen december oma geworden van mijn vijfde kleinkind. Ik ben drie weken in Duitsland geweest, bij mijn dochter en schoonzoon en hun bengeltje. Het was de bedoeling dat ik de rol van kraamhulp op me zou nemen, maar uiteindelijk liet de baby erg lang op zich wachten. Tegen de tijd dat mijn vliegreis naar huis gepland stond, liet ze pas wat van zich horen. Geboortes laten zich niet plannen.

Afgelopen jaar heeft ook in het teken gestaan van een voorzichtige carrière-switch. Negen maanden lang heb ik getracht om als Mary Kay consulente cosmetica te verkopen. Erg leuk.. dat wil zeggen op sociaal gebied. Je leert enorm veel mensen kennen. Collega's, klanten en overal waar ik kwam, sprak ik mensen aan. Niemand verliet mijn huis, zonder dat ze de handcrème van Mary Kay geprobeerd hadden. En heel bijzonder was de career conference in Bonn. Zoveel spektakel bij elkaar heb ik nog nooit gezien. 
Ik ben inmiddels alweer gestopt, omdat ik geen verkoper ben. Het zit gewoon niet in me. Tijdens gesprekken met klanten thuis, deed ik mijn beroep als sociaal psychisch counselor meer eer aan dan als verkoper. Het is echt niets voor mij om producten te verkopen. Ik heb er de babbel niet voor.
En eigenlijk.... als ik heel eerlijk ben, wist ik bij voorbaat dat ik er niet aan moest beginnen. Het was maar net dat onze financiële draagkracht wel een boost zou kunnen gebruiken. Helaas heeft die boost zich niet echt laten zien.

Was het zonde van mijn tijd? Nee, absoluut niet. Ik heb ontdekt dat het aanspreken van wildvreemde mensen leuk is. Ik heb ontdekt dat er heel veel leuke mensen zijn. Een andere kant is dat ik ook ontdekt heb hoeveel verdriet en zorgen mensen hebben. Het mooie van dit beroep was of is dat als je aandacht besteed aan de buitenkant van de vrouw, het vaak gebeurt dat de binnenkant ook aandacht vraagt.  Ik heb vrouwen zien veranderen, door wat aandacht te schenken aan de buitenkant (en binnenkant).

Hoe staat het met de depressie die zo'n grote rol gespeeld heeft in 2014/2015? In het afgelopen jaar heb ik geen afspraken meer gehad met een psycholoog of psychiater. Het medicijn (antidepressivum) dat ik slik, blijkt voor mij goed te werken. Dat wil zeggen: redelijk goed. Ben ik van mijn depressie af?... Nee, ik zou willen dat ik dat kon zeggen. Er zijn nog steeds tijden dat ik het niet goed gaat met me. Het verschil met toen en nu is, dat ik aan voel komen en dat ik er open over praat met mijn hubby. Op zulke momenten ga ik niet meer ten strijde. Ik probeer me dan ook niet meer beter voor te doen. Ik hoef alleen maar uit te spreken dat het niet goed met me gaat.. Op zulke momenten neem ik even wat gas terug en zorg ik dat mijn agenda zo goed als leeg blijft. De schuldgevoelens die ontstaan, omdat ik op zulke dagen niets doe, niets kan, probeer ik om te buigen. Op zulke momenten is het gewoon wat het is.

Dan is er nog: een job. Ik heb nog steeds geen passend werk gevonden. Ik ben door het UWV uit de ziektewet geknikkerd, omdat men van mening was dat ik 40 uur kon werken. Heel raar... op het ene moment kreeg ik te horen dat ik in de ziektewet kon blijven en vervolgens werd ik vier weken later opnieuw gekeurd en werd mij verteld dat mijn uitkering diezelfde week nog zou stoppen. De arts in kwestie vertelde er bij dat dit het beleid was. Zoveel als mogelijk mensen uit de ziektewet te halen. Het ene moment kreeg ik alle begrip, om vier weken later nul komma nul begrip te hebben voor mijn situatie. 
Ik heb in zak en as gezeten, dat mag je best weten, want waar moest ik naar toe? Sinds mijn burnout/depressie ben ik traag geworden, mijn geheugen laat me in de steek. Ik onthoud geen namen meer en het komt maar al te vaak voor dat ik mensen hoor praten, maar dat ik niet weet wat ze zeggen. 
Enfin, ook dit is wat het is... we proberen nu van een inkomen rond te komen. Ben overigens zeer creatief geworden om mijn rekeningen te kunnen blijven betalen.

Ik ben inmiddels geen oppas-oma meer. Dat wil zeggen, de kleinkinderen komen zo af en toe nog logeren, maar ik heb geen wekelijkse afspraken meer. Het werd me te veel om 's ochtends al om 6.00 uur in de auto te springen, om 's avonds na de file thuis te komen en van vermoeidheid op de bank in slaap te vallen. Ik mag nu gewoon oma zijn voor de fun.

We hebben afgelopen zomer een caravan kunnen kopen voor een prikkie en hebben in het na-seizoen op een camping gestaan hier in de omgeving. Ik was vergeten hoe leuk het is om dagen op een camping te zijn. Nou hebben we ook wel geboft met het goede weer.. Het was voor ons echt genieten. Zonnen, zwemmen, wandelen aan het strand, fietsen in de bossen of door de velden. Het kon niet op.

Tot slot; de maagverkleining, ofwel gastric bypass. Ik ben in totaal zo'n kleine 50 kilo afgevallen. Het gewicht schommelt momenteel een beetje. Soms weeg ik wat zwaarder en soms val ik weer af. Ik voel me goed. Kan alles eten. En de controles geven aan dat ik gezond ben. Alle waarden zijn goed en ik slik geen medicijnen meer. Ik ben blij met mijn lijf en beweeg me makkelijk. Ik ben zooo blij dat ik de beslissing genomen heb. Ik zou nog wel een kleine 10 kilo willen afvallen, zodat ik een gezond BMI heb. 

Voor nu een update-tje. Later weer meer....
Tot gauw.