Het jaar 2017 was nog maar net begonnen toen ik de beslissing nam om opnieuw te gaan bloggen. Het kwam traag op gang... En nu het jaar weer bijna tegen het einde loopt, ontdekte ik dat het bij twee berichtjes gebleven is. Tijdgebrek? Ik denk het niet... Andere prioriteiten? Mogelijk... Misschien was mijn leven veel te saai om er iets leuks over te vertellen. Ik weet eigenlijk niet waarom ik stopte met schrijven. Uiteindelijk doet het er ook niet toe. Who cares?
Een van mijn hoogtepunten voor dit jaar is dat ik mijn stoute schoenen heb aangetrokken. In mijn laatste logje vertelde ik over hoe belangrijk ik het contact vind tussen ouders en kinderen, opa's en oma's en kleinkinderen en broers en zussen. Het zat me dwars dat het contact tussen mijn broers/zussen en mijzelf er niet meer was. Het heeft me bezig gehouden. Ik merkte dat ik er heel onrustig van was. En om eerlijk te zijn, heeft dit onderwerp mij al jaren bezig gehouden.
Steeds overtuigde ik mezelf ervan dat mijn broers en zussen geen behoefte hadden aan elkaar of aan mij. Deze gedachte weerhield mij ervan om contact met hen te zoeken. Bang... Een steeds terugkerende angst in mijn leven om afgewezen te worden.
Dit is wat gedachten met je kunnen doen. In feite creëerde ik mijn eigen angst. Uiteindelijk heb ik mezelf de vraag gesteld wat het ergste is dat kan gebeuren als ik daadwerkelijk afgewezen zou worden. Het zou voor mij pijnlijk zijn. Ik zou verdrietig kunnen worden en me rot kunnen voelen, maar uiteindelijk zou de wereld niet vergaan en mezelf kennende, zou ik op den duur de afwijzing kunnen accepteren en verder gaan met mijn leven.
De vraag die volgde was: 'Hoe weet ik zo zeker dat ik afgewezen zou kunnen worden?' We hebben elkaar al zo lang niet meer gezien en uiteindelijk zijn we allemaal ouder en wijzer geworden.
En uiteindelijk heeft mijn nieuwsgierig naar hoe het met hen zou gaan gewonnen. Zoals ik al zei.. ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken en een kort mailtje gestuurd naar ieder van hen met de vraag wat ze er van zouden vinden als ik bij hen langs zou komen.
Hoe groot was mijn vreugde toen de een na de ander een positief antwoord terug stuurde. Wat ben ik blij dat ik die stap genomen heb. Ja, er waren wat zaken die recht gezet moesten worden en ja, er waren wat misverstanden, maar in het grote geheel was het zo ontzettend fijn om ze weer te zien.
Nu het contact hersteld is, merk ik, dat ik een blijer mens ben. Er is iets van me afgevallen. Niet dat we nu de deur bij elkaar plat zullen lopen, maar ik weet ze te vinden en ik hoop dat ze mij weer weten te vinden als het nodig is.
En wat een bijzondere les weer... te ontdekken wat een kracht gedachten hebben. Gedachten die me jarenlang in de ban gehouden hebben. Als gedachten daartoe in staat zijn. Hoe goed is het dan om de boel om te draaien. Wat kunnen opbouwende, positieve gedachten dan met je doen?
Laten we het eens uit proberen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten