Een lach en een traan

Vanochtend bereikte mij het nieuws dat moedertje S. is overleden. Het raakte me. Moedertje S. woonde aan de andere kant van het land en ik heb haar in geen jaren meer gezien. Ze had echter, vanaf de eerste keer dat ik haar ontmoette, een speciaal plekje in mijn hart.

Ik vergeet nooit meer dat ik voor het eerst haar huis betrad en terwijl ik de trap opliep om haar te begroeten, riep ze enthousiast: 'Ooooo, je zou zo een vogeltje uit mijn eigen nestje kunnen zijn!'. Nog nooit in mijn leven had ik zo'n warm welkomstwoord van iemand gehoord. Ik voelde me a-la-minuut thuis bij haar.

Moedertje S. was van Indische afkomst en de moeder van mijn vriendin G. Dat moedertje S. mij haar vogeltje noemde was niet zo heel vreemd, want G. en ik leken in bepaalde opzichten wel op elkaar. Onze donkere ogen en onze spontaniteit.. in onze tienerjaren claimden we dan ook ons 'zusterschap'.

In de wetenschap dat we elkaar weer zullen ontmoeten en dat ik aan de overzijde weer deel uit mag maken van haar nestje, kan ik gedachten afscheid van haar nemen. 

Niet alleen nam ik in gedachten afscheid van haar, hubbie en ik hebben vandaag ook afscheid genomen van een goede vriend. Een vriend die voor iedereen klaar stond, altijd een optimistisch en vooral een eerlijk woord had, om maar niet te spreken van zijn humor. A. zou nooit gewild hebben dat er getreurd zou worden op zijn begrafenis, maar bij de laatste groet bleven mijn wangen niet droog. Het was niet om het afscheid; ik weet dat ik hem weer zal zien, maar wat zal ik dat open gezicht, die gulle lach van hem missen.

En het leven is dan net een carrousel. Hier pink je een traan weg, vanwege het einde van het leven van dierbare persoon om vervolgens met een kado onder je arm naar de verjaardag te gaan van een ander dierbaar persoon.

That's life... een lach en een traan.