Ik had het nooit gedacht van mezelf...
Voordat ik kinderen had was ik idolaat van ze.. Kinderen zijn speciale wezentjes (en dat vind ik nog). Kinderen konden bij mij onvoorwaardelijk een potje breken. Ik vond niks erg en het geluid van kinderstemmen was mij nooit te veel. Ik heb in mijn jeugd ook veel opgepast en op een of andere manier trok ik automatisch kinderen aan. Ze zaten of op schoot of ik rolde met hen over de vloer.
In de periode dat er even sprake was dat ik moeilijk kinderen kon krijgen (in de beginperiode van mijn huwelijk wilde het niet meteen vlotten), lag mijn focus volledig op kinderen. Had vervolgens wel 1000 theorieën met betrekking tot het opvoeden van kinderen en ik was dol op het eerstgeboren nichtje in onze familie en uiteraard wist de buurt mij te vinden als er een oppas nodig was. Ik heb wat flessen gegeven, broeken verschoond en spugende mondjes schoongemaakt. Heerlijk dat kroelen met kinderen!
En dan volgen er, kort achter elkaar, mijn eigen twee kinderen. Niet alleen heb ik genoten van mijn moederschap, ik heb heel veel geleerd. Van mijn 1000 theorieën met betrekking tot het opvoeden van kinderen, bleven er maar enkele overeind.Mijn kinderen hebben kleur gegeven aan mijn leven.
Echter, in twintig (plus) jaar tijd veranderde er iets in mij. Mijn kijk op kinderen veranderde. Aan het breken van potjes was niet zo onvoorwaardelijk meer en er waren tijden dat ik het geluid van kinderstemmen wel erg vond, ja, zelfs irritant. Nadat mijn eigen kinderen de volwassen leeftijd bereikt hadden, verloor ik geleidelijk aan mijn enorme liefde kinderen. Natuurlijk kon ik nog steeds geraakt worden door een vertederende lach van een baby en kon ik nog steeds lachen om prietpraat van de allerkleinsten. De reden dat kinderen niet meer belangrijk voor mij waren, was puur vanwege het feit dat ik totaal andere prioriteiten in mijn leven kende. Kinderen maakten daar geen deel meer van uit. Daarnaast voelde ik me 'verzadigd'... in twintig jaar tijd had ik mijn buik wel vol van kinderen...
En dan, op een dag, vertellen je zoon en je schoondochter dat ze een baby krijgen. Het duurt even voordat ik me realiseer dat ik oma ga worden. Theoretisch valt dat kwartje wel, maar gevoelsmatig krijg ik het niet helemaal op zijn plek. Ik vind het heerlijk voor mij zoon en mijn schoondochter dat er gezinsuitbreiding op komst is en ergens voelde ik een emotie, die ik nog niet helemaal plaatsen kon.
Ik had het nooit verwacht van mezelf... eensklaps voelde ik weer die oude, vertrouwde liefde voor kinderen. Ik wist weer hoe bijzonder ze zijn. Mijn hart opende zich onmiddellijk en diep, diep van binnen wist ik dat ik mijn leven zou geven voor haar. Nog geen dag oud en al zoveel liefde voor haar...
Lisa is nu dik een half jaar oud en ze kan al aardig draaien van haar buik op haar rug en omgekeerd. Vandaag vroeg mijn zoon of ik Lisa ooit alleen liet liggen op de bank... bang dat ze eraf zou vallen. De vraag overdonderde me een beetje en tegelijkertijd besefte ik dat ik dat ik met mijn kleinkind nog tien keer zo 'zuinig' ben als op mijn eigen kinderen. Ik heb met mijn kinderen hier of daar een risico genomen, dat een val als gevolg had. Dit zal mij niet overkomen met mijn kleinkind. Als oma ben ik toch echt een stuk (levens-)wijzer!
Ik had het nooit verwacht van mezelf.... ik zag vriendinnen, die al oma waren, gek doen met hun kleinkind. Vol trots foto's laten zien aan anderen en vertellen over hun kleinkind als ware het hun eigen kind. Ik had niet het idee dat ik dit zou doen. Ik ben niet zo... ! Grinnik... tot ik me enkele weken geleden erop betrapte een filmpje aan een vriendin te laten zien... van Lisa, mijn kleinkind! Oef - ik ben dus ook zo!!
Ik het het echt nooit verwacht van mezelf...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten