Soms ontmoet ik mensen die ik niet of nauwelijks ken en waarmee ik onmiddellijk een klik heb. Nadat ik met ze in gesprek raak, dan heb ik het gevoel dat ik ze al een eeuwigheid lang ken. En als ik ze gaandeweg beter leer kennen, dan ontdek ik welk een 'gouden vondst' ik gedaan had. Bijzondere, speciale mensen, zo puur, zo echt...
In 50 jaar tijd zag ik vrienden komen en door omstandigheden (verhuizing, scheiding, uit elkaar groeien of overlijden) zag ik hen ook weer gaan. Weliswaar kan ik dan terugkijken op een mooie of leerzame tijd, maar op een of andere manier gaat er een deur langzaam dicht.
Een bekende uitspraak (Boeddhisme) zegt: 'Als de leerling klaar is, verschijnt de meester'. Ik heb ervaren dat veel meesters in de vorm van vrienden mijn leven binnen kwamen. En als de les geleerd was, dan verdwenen de meesten van hen weer. Er zijn tijden geweest dat ik me daar heel druk over maakte, want in principe wilde ik contact blijven houden met al mijn vrienden. Nu besef ik dat dit niet mogelijk is en dat alles zijn natuurlijke loop heeft. Dus gebeurt het dat vrienden tijdelijk uit je leven verdwijnen om op een ander tijdstip weer binnen te komen.
Ontmoet Ingrid.... Ingrid was een jaar of 12 oud, misschien iets ouder, toen ik bij hen thuis kwam. Ik had verkering met haar broer. Ik betrok mijn kleine (schoon-)zusje bij alles wat wij deden en er ontstond een speciale band. Ingrid groeide op met broers en was blij met haar nieuwe, oudere zus. Wij sliepen ook samen op een kamer en we hebben heel wat lief en leed gedeeld. En hoewel er in de loop van de tijd meerdere schoonzussen volgden, bleef de intieme band tussen ons bestaan.
Kleine meisjes worden groot... zo ook Ingrid. Kleine geheimpjes werden grote geheimen en jonge vrouwenpraat werd volwassen praat. Meer dan 15 jaar bleven wij elkaar's beste maatjes. Totdat de scheiding van haar broer mij ook scheidde van haar.
Jaren hebben we elkaar niet meer gesproken. Ingrid was naar een heel ander deel van Nederland verhuisd en ik woonde in het Westen. Spontaan tegenkomen op straat was er niet meer bij. Hoewel ik met warme gevoelens aan haar dacht, had ik onbewust toch ook afstand genomen.
Maar dan kom je elkaar weer tegen... ik weet niet eens meer waar en hoe... en dan blijkt dat er niets, helemaal niets veranderd is. We starten daar waar we gebleven waren en dan blijkt dat er gewoon weer diezelfde klik is, hetzelfde gevoel... En als ik dan met haar in gesprek raak, dan ontmoet ik weer datzelfde warme, speciale mens, bij wie je totaal je zelf mag zijn. Zo speciaal en zo puur!
Is dit niet bijzonder?
En moet je dan weten dat ik het geluk heb dat ik een paar van deze speciale mensen in mijn leven ben tegen gekomen. Mensen die mijn leven verrijken!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten