Boxen met je gevoelens

Het heeft me een halve dag gekost om mijn gevoelens op een rijtje te krijgen. Gevoelens waarmee ik in de ochtenduren geconfronteerd werd. Dubbele gevoelens. Aan de ene kant blij en opgetogen zijn over iemand of een gebeurtenis en aan de andere kant verschijnt er tussen de coulissen een gekwetste ego, die zo theatraal haar opwachting maakt, dat je haar nauwelijks kunt negeren.

Ik had er last van. Het gevoel nam de overhand en donkere wolken dreigden samen te komen boven mijn hoofd. Ik besefte dat die dreigende bewolking niet goed voor mij was. Op zulke momenten doe ik altijd twee dingen. Voorzichtig kijk ik naar 'boven' om vervolgens pen en papier te pakken (in dit geval mijn laptop) en ik start met schrijven. Alles, wat er in mijn hoofd te vinden is, rechtvaardig of niet, met of zonder fouten, schrijf ik op, zonder schroom, want wie zal ooit die 'drafty sh*t' ofwel 'rommel' lezen?

En dan gebeurt er een klein wonder. Al schrijvende valt er het een en ander op zijn plaats. Al schrijvende wordt er een beeld gevormd en al schrijvende komen er herinneringen naar boven van wat ik ooit geleerd of gelezen heb. Langzaam maar zeker wordt mij het een en ander duidelijk.

In het geval van vanochtend werd mij heel duidelijk dat ik niet gekwetst was, maar slechts mijn ego. Mijn ego heeft er last van als zij genegeerd wordt. Ze voelt zich ondergewaardeerd als ze afgewezen wordt. Ze heeft er last van als haar tekort gedaan wordt. Net als bij een klein meisje, heb ik haar een aai over haar bol gegeven, haar geknuffeld en laten weten dat ik haar gehoord heb. Om vervolgens te bedenken dat de wereld niet om haar of om ons draait. Integendeel, wij zijn slechts een deel van het grote geheel.

Mijn ego voelde zich gekwetst door de gedachten achter bepaalde gebeurtenissen. Het zijn de aannames waardoor ze zich genegeerd, ondergewaardeerd, afgewezen en tekort gedaan voelde. Ze zal nooit weten of de aannames correct zijn. Waarschijnlijk zijn ze niet juist. Het doet er ook niet toe. Wat er gebeurd is, heeft veelal te maken met het proces van die ander en daar maak ik geen deel van uit. Het is zijn/haar worsteling. Mogelijk ben ik een katalysator en dat accepteer ik, maar het hoeft niet zo te zijn.

Na lang schrijven, ruimde ik mijn 'archief' daar boven in mijn hoofd op om uiteindelijk een keuze te kunnen maken uit twee opties. Of ik kon blijven simmen en de donkere wolken boven mijn hoofd toelaten, waar mijn leven niet vrolijker op werd of ik kon de lucht klaren... beseffen wie ik ben, wie ik werkelijk ben... en de draad weer oppakken, in het besef dat alles gewoon is wat het is. En de ander durven te laten zijn wie hij/zij is. 

Ik heb voor het laatste gekozen, waardoor ik met een fris hoofd naar bed kon gaan, zodat de wereld er de volgende dag weer een stuk beter uit zou zien.
Met een opgeruimd hoofd is er dan weer plek om te genieten van al het moois om me heen. Uiteraard keek ik vanavond weer even naar 'boven'... en heb Hem bedankt voor 'pen en papier'.