Een rib uit mijn lijf

Een keer per jaar verschiet de dierenarts van kleur als wij met onze vier monsters bij hem langs gaan voor de jaarlijkse controle. Twee van de vier worden al wat ouder (14 jaar) en beginnen hier of daar wat ouderdomsproblemen te krijgen. Ze zijn niet meer zo zwaar als vroeger en hun gebit is niet meer wat het geweest is.

Niet alleen voor de dierenarts is het aanpoten, ook voor ons is het een hele klus om
1. de poezen binnen te houden
2. ze, zonder handschoenen, in hun mand te krijgen
3. ze allemaal in- en uit de auto te laden
4. ze, zonder kleerscheuren, op de tafel van de dierenarts te zetten

De dierenarts nam de tijd om ze een voor een te inspecteren. Drie van de vier katten doen nooit een vlieg kwaad. Echt,ze halen praktisch nooit uit en zijn, in principe, allemansvriendjes. Maar als onze katten naar de dierenarts gaan, dan veranderen ze in regelrechte monsters.

Droppie, de kater valt het jongste poesje Ukkie aan, uit nijd... net alsof het haar schuld is.

Minoes schreeuwt moord en brand alsof ze vermoord wordt en Poekie hangt in de lamp van de dierenarts zodra het luikje opengaat!

De dierenarts is handig genoeg om de prik in hun nekvel te zetten, precies op het moment dat ze het niet zien aankomen, maar ze slaan hun slag als hij ze optilt om op de weegschaal te zetten. Blazend, tierend, uithalend met een scherpe nagels en als ze de kans krijgen dan zullen ze hem bijten - want zo slecht zijn de oude gebitjes nog niet.

Vandaag is het raak. Het buikje van Poekie is niet in orde (dat vermoeden hadden we al - zie hier - zij is de poes die rook naar zeven dode muizen) en de arts moet haar opnieuw uit haar mand halen en voorzien van een extra injectie.

Enfin, een uur later, na bloed, zweet (maar gelukkig geen tranen) EN een half maandsalaris armer, waren we weer thuis, waar alle poezen weer uit hun hok werden bevrijd en ze mochten bijkomen op hun lievelingsplaatsjes.

Ukkie, onze kleinste en jongste poes

Poekie, ons oudje van 14 jaar

Minoes, de moederpoes

Droppie, je-weet-wel-kater