Een verloren dag?

Met geen mogelijkheid kon ik vanochtend mijn bed uitkomen. Niet omdat het bed zo lekker warm was. Ook niet omdat ik lui was en zeker niet omdat ik geen zin had om op te staan. Nee, zo een keer in de zoveel tijd draait de wereld om me heen. Rechtop zitten, dan wel bewegen is dan funest. In erge gevallen word ik zo misselijk van het draaien, dat ik dezelfde reactie vertoon als iemand die uit een achtbaan komt die te heftig voor hem/haar was.

Ik roep dan altijd 'Ik ben weer teveel IN mijn hoofd geweest'. Op een of andere manier raak ik uit evenwicht... ben ik mijn balans kwijt.. En dat zegt eigenlijk al genoeg. Het lichaam weet blijkbaar exact aan te geven wanneer het tijd is voor rust; een stapje terug doen. Zo vertelt mijn lichaam ook wanneer ik een steen op mijn maag heb liggen (maagpijn) of wanneer ik geen woord uit mijn strot kan krijgen (keelpijn).

Door mijn duizeligheid moet ik afspraken afzeggen (geen sporten vandaag) en slaap ik erg veel. Ik kan niks doen - geen boek lezen of achter mijn schermpje duiken. Echt helemaal niks. De kunst is om zo min mogelijk in mijn hoofd te kruipen. De enige oplossing is ogen dicht en slapen. Eenmaal in slaap heb ik de minste last.

In het verleden baalde ik als een stekker en zag zo'n dag als een verloren dag. Een dag waarop je niets, maar dan ook helemaal niets kan doen voelde niet goed. Een productieve dag, dat telde. En hoe drukker ik me maakte, hoe langer de duizeligheid aanhield.

Ik ben wel wijzer nu. Niet dat ik sta te juichen als de duizeligheid zich meldt. Zeker niet. Ik blik terug op de afgelopen dagen; ontdek wat ik anders had moeten doen. Neem mijn verlies en luister en doe wat mijn lichaam aangeeft. 
En dat is geluid en beeld buiten sluiten en me een daagje terugtrekken. Het is niet anders...

Dit overgeven aan heeft mij een wijze les opgeleverd. Ik wil nog beter voor mezelf leren zorgen. Eerder pas op de plaats maken, zoals mijn vriendin altijd zo mooi weet te zeggen. Op tijd leren zien dat het tijd is voor even 'niks doen'. Als ik dit niet doe, zal mijn lichaam altijd weer opnieuw in verzet komen en drastische maatregelen nemen. 


N.B. Medici plaatsten mijn klachten onder de noemer 'Ziekte van Meniere', vooral ook omdat mijn oren 'piepen/zoemen' (hoewel ik geen doofheidsklachten ken).  

Stressmanagement (2)

Weer een daagje opleiding achter de rug. En o, wat geniet ik er van!
Nou moet ik eerlijk zeggen, dat we een uitzonderlijk leuke groep hebben. Respectvol,  enthousiast en eerlijk. Het is fijn als je je veilig mag wanen in een groep mensen die je niet of nauwelijks kent.
Meer en meer wordt het geleerde in de praktijk gebracht en dat levert soms prachtige resultaten op. Met soms emotionele, een andere keer leerzame en een enkele keer hilarische momenten.
Zes maanden theorie, verdeeld over vier modules, betekende voor mij een omslag. Eigenlijk al meteen na de eerste module. We bespraken onder meer over energiehuishouding van de mens. Na de theorie hebben we de balans opgemaakt van onze eigen energiehuishouding en dat was voor mij al heel confronterend. Nooit geweten dat ik zoveel energie verlies aan zaken die er eigenlijk niet toe doen. Zaken waaraan ik zelf bijvoorbeeld niets kan veranderen.. 

In de afgelopen module hebben we met name gesproken over communicatie. Ook hier ben ik mezelf, weliswaar gniffelend, tegen gekomen, wat maakt dat je in de praktijk beter oplet wat je zegt en hoe je dingen zegt. Zonder dat mijn gesprekspartner het weet is hij/zij de client-in-spe en oefen ik wat ik geleerd heb. Een heel simpel voorbeeld is het stellen van open vragen.Hubbie kwam er in het verleden nog vanaf met het beantwoorden van mijn vragen met een simpel ja of nee, maar dat is sinds een paar weken verleden tijd!
Volgende week rond ik de BASIC-opleiding af en na het maken van een reflectieverslag hoop ik in augustus student te zijn van de Professional opleiding. Ik heb er helemaal zin in. 

Miep, miep..

Zag je vanochtend, voordat het begon te regenen, een witte streep dwars door Zwijndrecht lopen, gevolgd door een enorme stofwolk? Men was er vast van overtuigd dat er gassen vrijgekomen waren van de chemische fabriek aan de overkant. Maar mensen, wees gerust, het waren slechts mijn sportmaatje en ik die, voor het eerst, samen zijn gaan hardlopen.


We hebben getracht de chi-running-houding aan te nemen met lopen. Een tip die ik van haar gekregen heb. Het rent anders. Het kost je minder energie en ik heb de indruk dat mijn botten en spieren er echt baat bij hadden.

Het lijkt alsof je je lichaam voorover laat vallen, waardoor je voeten automatisch een stap naar voren maakt. Het verschil voel je goed in je voeten. Je komt neer op de hele voet. Het is de moeite waard om de filmpjes op Youtube te bekijken. Ik vind het een prettige manier van lopen. Ik ben geen wetenschapper - ik ben slechts een leek. Een leek die probeert te luisteren naar haar lichaam.. En ik ben ervan overtuigd dat chi-running de manier is om blessures te voorkomen.

In december, afgelopen jaar, raakte ik geleidelijk aan geblesseerd aan mijn heup/been, waardoor lopen (en zelfs staan) een pijnlijke zaak werd. En toch blijft het hardlopen mij roepen. Zodra ik het in mijn ritme zit en ik mijn ademhaling onder controle heb en daarbij mijn hart voel/hoor pompen, dan ben ik in mijn element. Ik word er ook zo blij van. Mijn sportmaatje en ik waren opgetogen toen we lachend stopten met lopen. Niet dat we veel of lang gelopen hebben, maar het voelde zo ontzettend goed.

Hardlopen... of eigenlijk hoor ik het joggen te noemen, want echt hardlopen kan ik nog helemaal niet, is mijn life-saver. Als ik mij, door omstandigheden, niet lekker in mijn vel voel zitten, dan trek ik mijn schoenen aan en dan ga ik of een lang stuk wandelen of een stukje hardlopen. Ik knap er altijd van op! Of omdat ik trots ben op mezelf vanwege de prestatie die ik geleverd heb of het zijn de gelukshormonen in mijn lijf die mijn zinnen weten te verzetten. Jammer dat ik deze ervaring niet eerder ontdekt heb. 

Mijn tuintje..

Eigenlijk waren we van plan om de fietsen op de auto te zetten en 'ergens in Nederland' de natuur in te trekken om wat kilometers af te leggen. Het is er niet van gekomen.

Mijn hubbie, een man die zo uit Ierland geboren had kunnen zijn... licht rood haar, super blanke en dunne huid, welke erg snel verbrandt. Tel daarbij op dat het meest Noordelijke topje vergane glorie is van een flinke bos krullend haar. Dan begrijp je waarschijnlijk dat fietsen in deze hitte vragen om problemen betekent. Zijn kalend hoofd is in de loop der tijd al aardig gebruind, in vergelijking met de rest van zijn lichaam, maar het blijft een risico om lang in de zon te zijn.

Maar niet getreurd, want ik heb de smaak te pakken van het opknappen van ons tuintje. Ons tuintje is niet groot, maar iedere keer weer als de bloembakken gevuld zijn en het onkruid weggehaald is, de tuinkruiden weer aangevuld zijn en de tuinstoelen weer buiten staan, dan haal ik diep adem en beland ik in een zen-sfeer!

Tuinkruiden

Hoewel we het niet breed hebben en ik totaal geen gevoel heb voor home-architecture, ben ik ieder jaar weer happy met het resultaat. OK- ik droom van een mooie nieuwe tuinset en ik zou meer fruitbomen willen hebben en misschien een plek om zelf een beetje groenten te kweken, maar dit jaar voelt het gewoon goed. Tevreden met wat ik heb.

In de ochtend hebben we weer een deel van de tuin onderhanden genomen en op het heetst van de dag kwam World's Best Chefkok uit Spijkenisse en zijn echtgenote ons met een bezoekje verrassen. Lekker uitblazen... weliswaar met een broek en shirt met vlekken aan en handen die niet schoon te krijgen zijn. Nagels die gescheurd zijn en rouwrandjes die zullen moeten slijten...


Dat de tuin weer gezellig is geworden, blijkt ook wel uit het feit dat onze poezen niet weg te slaan zijn. Ook zij claimen hun plaatsje om lekker te kunnen relaxen.

Om een voorbeeld aan te nemen....

Hier geniet ik van... (2)

Mijn favoriete schilder, Greg Olson:

Heaven sent

Kleurrijk

Oops... vannacht lag ik pas rond 04.00 uur in bed! Ik had beloofd een PowerPointPresentatie te maken voor de hulporganisatie Jonge Vrouwen van de Kerk die ik bezoek en daar had ik in het begin van de week geen tijd voor en later in de week ben ik het compleet vergeten. Vrijdagavond, na thuiskomst van onze visite aan hubbie's broer, bedacht ik dat ik nog een opdracht had.

Ik had verwacht dat ik de presentatie wel zo in elkaar gezet zou hebben, maar gaandeweg realiseerde ik me dat ik er toch meer tijd voor nodig had, aangezien de voorbereidingen minimaal waren. Dat viel dus tegen.

Echter, ik vind het zo leuk om hiermee bezig te zijn, dat ik alle besef van tijd verloor en de presentatie tot in de nopjes wenste te verzorgen. En dat is me gelukt; wat mij uiteraard een goed gevoel gaf.

Het thema had te maken met de verschillende culturen die wij in onze kerkelijke wijk kennen. We hebben leden uit: Amerika, Zuid- en Midden Afrika, Indonesie, Rusland, Wales, Schotland, Zweden (deze dame woont in Zweden en is eigenlijk geen lid meer van onze wijk, maar we blijven haar graag zien als zodanig, omdat ze ons nog steeds met regelmaat bezoekt), Australië, de Antillen en Suriname. 
Al deze verschillende culturen maakt dat onze wijk zo kleurrijk is. Er is respect en we leren veel van elkaar. Natuurlijk kennen we verschillen, maar ondanks onze verschillen zijn wij in staat om samen een kleurrijke regenboog te maken. En dat heb ik tot uiting proberen te brengen in mijn presentatie.

Toen ik vanochtend opstond (wat later dan anders) bleek hubbie er niet te zijn. Hij was zonder mij vertrokken naar de tempel in Zoetermeer. Hij vertelde mij later, dat hij getracht had mij wakker te maken, maar dat ik slechts wat mompelde en gewoon weer verder sliep. Ik weet van niks!!

De middag heb ik in ons tuintje doorgebracht. Nieuwe plantjes sieren de tuin. Onkruid weggehaald en plantenbakken opnieuw gevuld. Het ziet er weer gezellig uit. De tuin is weliswaar nog niet af, maar het begin is weer gemaakt.
 
De dag werd beëindigd door de bovenbeschreven Jonge Vrouwen-activiteit. Het was een succesvolle avond. Veel informatie gekregen over verschillende landen en traditionele gerechten kunnen proeven. Iedereen had ontzettend zijn/haar best gedaan. Een leuke avond om op terug te kijken!

Jantje lacht, Jantje huilt..

Pfff... wat een hitte ineens! Het is ook net 'Jantje lacht, Jantje huilt'. De ene dag valt de regen met bakken uit de hemel om vervolgens een temperatuur van bijna 28 graden te kennen. Het is altijd wennen in Nederland.
Wat dan weer opvalt is dat het nooit goed is. Mensen klagen steen en been;  of over de regen, of over de benauwende hitte. Welk weertype we ook kennen, het is altijd een reden om te klagen.

Behalve voor de optimist... bij regen kijkt hij rond en vind het goed voor de groene natuur, voor alle bomen, struiken en plantjes en bij mooi weer trekt hij zijn jasje uit en gaat probleemloos in een iets lagere versnelling. Dat is wat ik probeer te doen. Niet klagen, maar steeds bewust zijn van 'Het is wat het is! Zolang ik zaken niet zelf kan veranderen, dan betekent het te leven met wat je gekregen hebt.

Met deze instelling begon ik de dag vandaag. Ik ben druk geweest in mijn huis (de lentekriebels bij schitterend weer - zie mijn vorige blog) en heb genoten van de spelende kinderen buiten, stemmen van de buren, mijn tuintje - alles begint te groeien en te bloeien en uiteindelijk ook even van de zonnestralen buiten, die mijn lijf zo goed doen.
Ik viel zelfs, tussen de middag, in slaap in de tuin (in de schaduw). In de lente blijk ik altijd wat meer slaap nodig te hebben dan in de winter. Na een week of vier trekt dat weer bij, dus ik laat het gewoon gebeuren. Even goed zorgen voor mijn lichaam (en geest).

's Avonds hadden we een afspraak met hubbie's broer en zijn vrouw. Politiek was voornamelijk het thema van onze gesprekken. En ook hier was er reden om te klagen. Hoe het financieel zoveel moeilijker is geworden voor Jantje Modaal en dat voornamelijk de zwakkeren in de samenleving de dupe zijn geworden. Jantje heeft geruime poos kunnen lachen, met al de voordelen die Jantje gegund waren, maar op dit moment huilt Jantje tranen met tuiten.
En ik mag dan wel die optimist zijn, zoals boven beschreven en de neiging hebben om niet te klagen en te beseffen dat 'Het is wat het is'. In dit geval ligt het anders.  In dit geval kan ik mee beslissen dat dingen anders moeten. In dit geval hoef ik niet te leven met de dingen zoals ze nu zijn. Ik heb gelukkig het recht om mee te beslissen... ware het niet dat heel politiek Den Haag er zo'n rommeltje van maakt. Weinig tot geen partij heeft mijn vertrouwen weten te winnen. En de partij waarop ik de laatste keer mijn stem uitbracht, heeft mij dusdanig teleurgesteld, dat een nieuwe kans er, wat mij betreft, niet in zit.

Stemmen zal ik. Mijn stem zal niet verloren gaan, maar ik heb nog nooit zo wankel gestaan met betrekking tot mijn keuze als deze keer. Wat dat aangaat, staat het huilen me nader dan het lachen..... 


Afzender: Jantje...

Storing in mijn brein

P.s. dit is NIET mijn vinger

Er klopt iets niet in dat hoofd van mij!

What's new? - vraagt mijn hubbie, met een brede grijns.

Het gebeurt me ieder jaar! Ondanks het feit dat ik me heilig heb voorgenomen niet hetzelfde te doen als vorig jaar. Maar het gaat steeds weer fout! Iedere keer als de mussen van het dak vallen, krijg ik opruimneigingen, sterker nog, het liefst zou ik in de weer willen gaan met emmers sop.

Ook vandaag had ik de kriebels. Het heeft een voordeel, want echt, mijn was EN mijn strijk is bijna klaar. Alle zomerspullen (bijna alle) liggen gewassen en gestreken in de kast. Nou ja, het was vandaag te warm om buiten te zijn.

Sinds de warmte aanhoudt heb ik geen zin om een warme maaltijd klaar te maken. Ik ben echter dol op salades en verzin momenteel de lekkerste combinaties. De poezen waren niet weg te slaan, tijdens het maken en ook niet tijdens het opeten van de salade met makreel.

Bijna kreeg de salade een mooie, helderrode kleur! Sinds kort heb ik een 'nicer dicer' aangeschaft en de mesjes zijn nieuw en erruggg scherp! Ik mis op dit moment van schrijven mijn rechter ringvinger-topje. Normaal kan ik niet zo heel goed tegen bloed, maar vandaag ging het te snel en was ik te verbaasd over 'de rivier' die over mijn vinger stroomde (Mensen, ik hou van overdrijven...!) zonder erg veel pijn te voelen.

Als 'troost' kwam mijn schoonvader een bakje, overheerlijke aardbeien brengen. Dat was genieten!

Nu de zon uit mijn tuin is, denk ik dat ik nog even een hoekje ga opruimen. De tuin heeft onze aandacht nodig.... het ziet er niet uit... al dat onkruid.

Doen wat je leuk vindt

Hubbie was zojuist mijn 'slachtoffer'. Nog maar net thuisgekomen van de vierde module van mijn opleiding 'Stressmanagement', vertelde ik hem enthousiast over de gesprekstechnieken die wij vandaag behandeld hebben. Uiteraard wil ik graag het een en ander bij hem uitproberen en de lieverd gaat er in mee. Hij is van mening dat als ik in staat ben hem te 'counselen', dat ik dan iedereen wel kan counselen. Ik wil hem graag geloven, want hij maakte het me niet al te gemakkelijk. Maar leuk blijft het.

Hubbie geniet van mijn enthousiasme. De studiedag is enerverend. Het vraagt ook wel het een en ander van me, maar op een of andere manier krijg ik er zoveel voor terug. Het is erg lang geleden dat ik zo bewust het gevoel heb, dat dit is wat ik wil. Al wat ik leer komt zo natuurlijk over en ik vind er veel herkenning. Ik heb ook echt het gevoel dat deze opleiding bij mij past. Ik ben me echter ook bewust dat ik nog veel moet leren. Ik kan dingen namelijk recht voor zijn raap zeggen, wat niet altijd even tactisch overkomt. 

Wat ik jammer vind, is dat ik nu pas, om mijn 50e, tot de ontdekking kom dat je in je leven vooral moet doen wat je leuk vindt. Je hart moet volgen, bij jezelf moet blijven als het om keuzes gaat. Dat van alles op z'n plaats valt, als je luistert naar je hart. Je passie vinden... want dat houdt je levensmotor draaiende!

Met doen wat je leuk vindt, versta ik niet dat je je verantwoordelijkheden uit het oog moet verliezen. Integendeel! Maar dingen doen waarbij je je happy voelt of die je doen groeien, dat voelt als echt leven. Vooral als er talenten ontdekt worden (bij jezelf) en werken plotseling niet meer aanvoelt als werken, maar meer als het uitoefenen van je hobby.

Ik ben er nog lang niet... de opleiding duurt nog minimaal twee jaar voor mij, maar iedere keer als ik start aan een nieuwe module en iedere keer dat ik in de auto stap om naar Psychodidact in Waalwijk te rijden, is het feest voor mij. (Goh, het lijkt wel een commercial...). 

De vierde module is tevens de laatste module van de Basic-opleiding en ik heb het gevoel dat de tijd voorbij gevlogen is. Eind augustus hoop ik te starten met de Professional. Het lijkt vakantie, maar ik heb een hele lijst van boeken, die ik allemaal nog graag wil lezen - allemaal met betrekking tot stressmanagement. Ik ga een heerlijke zomervakantie tegemoet!

Een lach en een traan

Vanochtend bereikte mij het nieuws dat moedertje S. is overleden. Het raakte me. Moedertje S. woonde aan de andere kant van het land en ik heb haar in geen jaren meer gezien. Ze had echter, vanaf de eerste keer dat ik haar ontmoette, een speciaal plekje in mijn hart.

Ik vergeet nooit meer dat ik voor het eerst haar huis betrad en terwijl ik de trap opliep om haar te begroeten, riep ze enthousiast: 'Ooooo, je zou zo een vogeltje uit mijn eigen nestje kunnen zijn!'. Nog nooit in mijn leven had ik zo'n warm welkomstwoord van iemand gehoord. Ik voelde me a-la-minuut thuis bij haar.

Moedertje S. was van Indische afkomst en de moeder van mijn vriendin G. Dat moedertje S. mij haar vogeltje noemde was niet zo heel vreemd, want G. en ik leken in bepaalde opzichten wel op elkaar. Onze donkere ogen en onze spontaniteit.. in onze tienerjaren claimden we dan ook ons 'zusterschap'.

In de wetenschap dat we elkaar weer zullen ontmoeten en dat ik aan de overzijde weer deel uit mag maken van haar nestje, kan ik gedachten afscheid van haar nemen. 

Niet alleen nam ik in gedachten afscheid van haar, hubbie en ik hebben vandaag ook afscheid genomen van een goede vriend. Een vriend die voor iedereen klaar stond, altijd een optimistisch en vooral een eerlijk woord had, om maar niet te spreken van zijn humor. A. zou nooit gewild hebben dat er getreurd zou worden op zijn begrafenis, maar bij de laatste groet bleven mijn wangen niet droog. Het was niet om het afscheid; ik weet dat ik hem weer zal zien, maar wat zal ik dat open gezicht, die gulle lach van hem missen.

En het leven is dan net een carrousel. Hier pink je een traan weg, vanwege het einde van het leven van dierbare persoon om vervolgens met een kado onder je arm naar de verjaardag te gaan van een ander dierbaar persoon.

That's life... een lach en een traan.

Wegen en tellen

Ik heb het een poosje geprobeerd om te leven zonder te tellen en mijn vriend, de weegschaal, had ik met vakantie gestuurd. Ik was echt van mening dat een mens met een gezond verstand in staat moest zijn om 'gewoon' te kunnen eten en het gewicht in de hand te kunnen houden. Aan mijn kleding, zo had ik bedacht, kun je wel voelen of je bent aangekomen of niet. 

Echter, nu de zomerkleding uit de dozen gehaald werd, merkte ik pas dat een en ander toch wel wat aan de krappe kant zat. Mijn vriend, die ik teruggehaald had van vakantie, vertelde me dat de maandjes 'niet sporten' een verschil gemaakt hadden. Helaas een verschil van toename.

Ik heb besloten om toch maar weer terug te gaan naar Weight Watchers. Het is opnieuw een leven van tellen (van propoints) en bij iedere maaltijd stil staan bij wat je wel en niet wilt eten. Het is een leven van vaker nee zeggen en ja, tegen dat wat je 'echt' wilt. Bewust eten dus.

Blijkbaar is dat verstand van mij niet zo heel gezond en heb ik leiding nodig om 'gewoon' te kunnen eten. Ik baal ervan om dit toe te moeten geven. Een stukje zelfkennis, waar ik niet zo blij mee ben. Aan de andere kant mag ik me gelukkig prijzen vanwege het feit dat de kennis er is en dat ik er gebruik van mag maken.

De weegschaal van de Weight Watchers (WW) loog er niet om. Je wordt er gewogen met kleding en schoenen - en dat valt altijd tegen. Maar trek er twee of drie kilo af... en dan is het nog veel en veel te veel. Na zo'n avond raak je wel gemotiveerd - en blijmoedig ga ik van start.

Of ik ooit die slanke den word, die ik in mijn gedachten heb... geen idee, maar we gaan het wel weer proberen. Al is het maar om mijn gezondheid te verbeteren.

Boxen met je gevoelens

Het heeft me een halve dag gekost om mijn gevoelens op een rijtje te krijgen. Gevoelens waarmee ik in de ochtenduren geconfronteerd werd. Dubbele gevoelens. Aan de ene kant blij en opgetogen zijn over iemand of een gebeurtenis en aan de andere kant verschijnt er tussen de coulissen een gekwetste ego, die zo theatraal haar opwachting maakt, dat je haar nauwelijks kunt negeren.

Ik had er last van. Het gevoel nam de overhand en donkere wolken dreigden samen te komen boven mijn hoofd. Ik besefte dat die dreigende bewolking niet goed voor mij was. Op zulke momenten doe ik altijd twee dingen. Voorzichtig kijk ik naar 'boven' om vervolgens pen en papier te pakken (in dit geval mijn laptop) en ik start met schrijven. Alles, wat er in mijn hoofd te vinden is, rechtvaardig of niet, met of zonder fouten, schrijf ik op, zonder schroom, want wie zal ooit die 'drafty sh*t' ofwel 'rommel' lezen?

En dan gebeurt er een klein wonder. Al schrijvende valt er het een en ander op zijn plaats. Al schrijvende wordt er een beeld gevormd en al schrijvende komen er herinneringen naar boven van wat ik ooit geleerd of gelezen heb. Langzaam maar zeker wordt mij het een en ander duidelijk.

In het geval van vanochtend werd mij heel duidelijk dat ik niet gekwetst was, maar slechts mijn ego. Mijn ego heeft er last van als zij genegeerd wordt. Ze voelt zich ondergewaardeerd als ze afgewezen wordt. Ze heeft er last van als haar tekort gedaan wordt. Net als bij een klein meisje, heb ik haar een aai over haar bol gegeven, haar geknuffeld en laten weten dat ik haar gehoord heb. Om vervolgens te bedenken dat de wereld niet om haar of om ons draait. Integendeel, wij zijn slechts een deel van het grote geheel.

Mijn ego voelde zich gekwetst door de gedachten achter bepaalde gebeurtenissen. Het zijn de aannames waardoor ze zich genegeerd, ondergewaardeerd, afgewezen en tekort gedaan voelde. Ze zal nooit weten of de aannames correct zijn. Waarschijnlijk zijn ze niet juist. Het doet er ook niet toe. Wat er gebeurd is, heeft veelal te maken met het proces van die ander en daar maak ik geen deel van uit. Het is zijn/haar worsteling. Mogelijk ben ik een katalysator en dat accepteer ik, maar het hoeft niet zo te zijn.

Na lang schrijven, ruimde ik mijn 'archief' daar boven in mijn hoofd op om uiteindelijk een keuze te kunnen maken uit twee opties. Of ik kon blijven simmen en de donkere wolken boven mijn hoofd toelaten, waar mijn leven niet vrolijker op werd of ik kon de lucht klaren... beseffen wie ik ben, wie ik werkelijk ben... en de draad weer oppakken, in het besef dat alles gewoon is wat het is. En de ander durven te laten zijn wie hij/zij is. 

Ik heb voor het laatste gekozen, waardoor ik met een fris hoofd naar bed kon gaan, zodat de wereld er de volgende dag weer een stuk beter uit zou zien.
Met een opgeruimd hoofd is er dan weer plek om te genieten van al het moois om me heen. Uiteraard keek ik vanavond weer even naar 'boven'... en heb Hem bedankt voor 'pen en papier'. 

19 verschillende tulpen en talen

Al meer dan 50 jaar in Nederland wonen, waarvan de helft in de Randstad en toch nog nooit naar de Keukenhof geweest. We zijn vandaag een kijkje gaan nemen, weliswaar op de valreep, want morgen is de Keukenhof gesloten, tot volgend jaar. En hoewel er al heel veel bloemen waren uitgebloeid, hadden we ogen (en oren) tekort.

Al wandelend door het park, kreeg ik het gevoel dat ik in het buitenland was. We passeerden Chinezen, Japanners, Russen, Polen, Tjechen, Duitsers, Belgen, Fransen, Italianen, Spanjaard, Amerikanen, Afrikanen, Zweden, Denen en Engelsen Ik zag Indiase klederdracht en ik meende Shri Lankezen te herkennen. Even kreeg ik de neiging om al die verschillende culturen te fotograferen. Het is zo leuk om mensen te observeren. Zo zagen we Japanners die nauwelijks, of eigenlijk niet, de tijd namen om stil te staan bij de mooie bloemen, maar al lopend (in een behoorlijk tempo) fotografeerden. Om vooral maar niks te missen. Complete gezinnen die een voor een op de foto wilde, tussen de tulpen. Tegen de tijd dat de familie doorliep, was het merendeel van het tulpenpark plat getrapt. Op een of andere manier pik ik de Amerikanen er ook altijd zo uit. Ik besefte dat ik al deze culturen en/of mensen wel kon fotograferen, maar dat ik met deze foto's niet veel kan doen uit respect voor hun privacy.

Op zo'n dag, lopend tussen al die toeristen, voel ik me ook een beetje toerist, dat mag wel blijken uit de foto hierboven.

Hoewel ik mensen erg interessant vind, heb ik me de rest van de dag toch maar geconcentreerd op de resterende bloemenpracht. Ik ben dol op bloemen, ik ben dol op mooie kleuren. Mijn hart was vol van de schoonheid van de schepping. Ik heb me verbaasd over de verschillende soorten tulpen en lelie's. 

In de kas met lelies konden we helaas niet zoveel tijd spenderen, aangezien hubbie na een minuut of wat begon te niezen. Duidelijk allergisch voor deze bloemsoort. Ik vind lelies prachtig, maar ik kan ze helaas nooit in huis halen. 

De insiders begrijpen waarom ik het niet kon laten om zelfs van het vergeet-me-nietje een foto te maken. Sinds afgelopen jaar heeft deze bloem een speciaal plekje in mijn hart.

Na een aantal uurtjes slenteren gaf mijn rug/heup aan dat het weer voldoende geweest was en hebben we er een punt achter gezet. We zullen vast nog eens de Keukenhof bezoeken, maar dan wel wat eerder in het seizoen, bijvoorbeeld in de eerste week van mei. 

Nou vakantieman.... we hebben genoten!!

Mount Everest - strijkgoed

Men heeft mij wel eens verteld dat als je keien, kiezels en zand in een pot wil krijgen, dat het zinloos is om te beginnen met zand, kiezels en als laatste de keien, want die zullen er niet meer in passen. Maar als je de pot eerst vult met keien en daarna de kiezels, dan blijkt er altijd plaats te zijn voor het zand.....

Zo keek ik vandaag ook tegen mijn to-do-lijst aan. Ik verdeelde mijn klussen in als groot, middelmatig en klein en besloot om mijn dag eerst te vullen met de grote klussen en daarna de middelmatige en tussendoor de kleinere klussen, in de hoop dat ik mijn dag goed georganiseerd door zou kunnen komen.

Een van de grotere klussen bestond uit.... tja, die vervelende strijk, die ik nog steeds niet heb gedaan. Met het advies, te vinden op voorgaande blogs, heb ik een swingende muziek op gezet en al neuriënd en zingend (de buren waren toch niet thuis!) ben ik nu door de helft van die enorme berg strijkgoed heen.  Voel me trots, plus ik krijg weer een beetje lucht..!!

De doos met opgeborgen zomerspullen staat al klaar. Een volgende was zit al weer in de wasmachine...  De volgende berg zit er al weer aan te komen....

Ik geloof dat ik het warempel nog leuk ga vinden...!!

Bloed kruipt waar het niet gaan kan...

Eigenlijk had ik graag dit weekend weer naar ons huisje in Duitsland willen gaan. Helaas kon dit feest niet doorgaan, door omstandigheden. Ik hou van Duitsland. Ik voel me er thuis.

Vanochtend stond ik op en bedacht dat ik in plaats van in mijn eigen huiskamer, ook had kunnen zitten in een Duitse keuken, in een Duits huis, dat staat in een Duits dorp. Het weer in Duitsland was vandaag goed, dus had ik lange wandelingen kunnen maken in het Duitse bos of lang uit kunnen in liggen in een tuinstoel in een Duitse tuin. En mocht een regenbui de pret drukken, dan is er altijd de gelegenheid om een boek te lezen in die Duitse woonkamer of boodschappen doen in een Duitse supermarkt in een dorpje in de omgeving. Duitse levensmiddelen zijn soms net even iets anders dan de Nederlandse en dat geeft toch ook weer een extra tintje aan de Duitse sfeer. En het gekke is dat ik Duitse regen net even iets beter kan pruimen dan die natte, koude regen in Nederland.

Een boek lezen op die typisch Duitse bank, met een lekker bakje Duitse kruidenthee, is voor mij genieten. In het huis staan zat Duitse boeken, maar dat gaat me nou net even een stap te ver.

Ik slaap er altijd goed; het Duitse bed is voorzien van een nieuwe matras en het typisch Duits ingerichte slaapkamertje straalde rust uit. Het is daar 's nachts zo stil dat je bijna de Duitse muizen door het gras hoort lopen.

Het huis wordt verwarmd door ouderwetse Duitse CV's, die weliswaar een hoop herrie maken, maar ze maken het kleine, Duitse huis wel aangenaam warm.

De tafel in de Duitse keuken is groot en in mijn fantasie zie ik een Duitse familie daar ontbijten en eten. Het komt vast door mijn Duitse bloed dat ik de sfeer van het huis zo prettig vind. Ik herken het bijna. In de keuken staat bijvoorbeeld een ouderwetse, Duitse kast met glazen ruitjes, die mij doen denken aan de kast van mijn Duitse oma, die er Duitse gebakschoteltjes en - vorkjes in had staan. Die Duitse vorkjes waren voorzien van kleine bedeltjes in de vorm van een lieveheersbeestje, klavertje vier, een hoefijzer of een eikeltje. Dat is wat ik me herinner. Ik sta er naar te kijken. Het is stil in de Duitse woonkamer en mijn Duitse oma ligt te slapen op de bank. Ik weet dat ze me in de gaten houdt

Als Zuid-Limburgse is het Duitse mij met de paplepel ingegoten. Zelfs het dialect dat wij spraken was meer Duits dan Nederlands, al stond mijn vader erop dat er in huis ABN gesproken werd.Voor grote boodschappen weken we vaak uit naar Duitsland en als we als gezin gingen wandelen, dan liepen we al snel op Duits grondgebied.

Mijn tante erfde het huis van mijn Duitse oma (het geboortehuis van mijn moeder) en dat huis stond letterlijk op Duits grensgebied. Het huis zelf stond op Nederlandse bodem, maar de tuin grensde aan Duitsland. De weg voor het huis liep naar een Nederland/Duitste grenspost, die nog door Nederlandse douane-beambten bezet werd. Mijn oom was zo'n douane-beambte. Ik ging graag logeren bij tante. Er waren in mijn beleving altijd jonge poesjes (die ik dan prompt mee naar huis nam). Ik ging vaak op strooptocht en als ik via een smokkelroute op Duits grondgebied kwam, dan voelde ik me heel wat. Ook wel eng trouwens, want ik was altijd bang dat ik 'opgepakt' zou worden en niet meer thuis zou kunnen komen.

Duitsland, op een of andere manier voelt het alsof mijn wortels voor een deel daar liggen. Ik voel me er thuis. Ik zou het ook niet erg vinden om op mijn oude dag in Duitsland te wonen in een leuk Duits huisje. Ik zie mezelf al iedere ochtend aan een Duitse keukentafel met een Duits ontbijtje en een Duitse krant. Boodschappen doen in Duitse supermarkten, een praatje maken met mijn Duitse buren in een Duitse straat van een Duits dorpje.
En dan komen de kleinkinderen naar hun Duitse oma en kijken naar Duitse gebakschoteltjes in een Duitse kast, in een Duitse keuken, ergens in een klein Duits dorpje....

Dat lijkt me wel wat.

Een glimlach van een kind (2)

Wat een dag... ik vraag me af wie er vandaag het kind was... mijn kleindochter of ik!

Toen Lisa vanochtend om 07.00 uur aankwam, wilde ze eigenlijk niet meer slapen. De reden waarom, rook ik toen ik haar kamertje binnen trad. Een bouwvakker (excuus voor de term) was er niets bij. Ik zou in die lucht ook niet kunnen slapen...

Op mijn tweepersoonsbed heb ik haar verschoond en maakte ik meteen gebruik van de gelegenheid om met haar te kroelen, te babbelen en te spelen. Blijkbaar was ze met haar schone luier weer helemaal tevreden, want het duurde niet lang of ik zag haar handjes langs haar oogjes gaan. Ze viel prompt in slaap... en terwijl ik toekeek hoe zo'n klein meisje, mijn klein prinsesje, lag te dromen, verzeilde ik zelf ook in dromenland en werden we pas rond 9.30 uur wakker!! Heel ons ritme naar de maan... Deze dag kon wel eens heel interessant worden.

Op zo'n dag dat ik oppas-oma mag zijn, vergeet ik mijn kalender, mijn to-do-lijst. Het heeft geen zin om je eigen agenda te leven, want zo klein als ze is, zij dirigeert het huishouden in die 8 of 9 uur dat ze aanwezig is. Ze weet perfect hoe ze oma om haar kleine (wijs-)vinger kan draaien. En ook opa heeft ze helemaal in de ban.

Om 9.30 uur begonnen we met een fruithapje. Terwijl ik in de keuken, verschillende stukjes fruit stond te mengen, maakte Lisa er een spelletje van om al haar speelgoed op de grond te gooien en hard naar mij te gillen. Zodra ik me omdraaide, begon ze hard te lachen...

Na het fruithapje was het tijd voor de box, maar de wereld aldaar wordt te klein voor haar. De spijlen belemmeren haar bij het omdraaien, dus bedacht ik dat we samen op een kleed op de vloer konden spelen.

Als ik de bal naar haar toe rolde, rolde zij de bal, al dan niet bewust naar mij terug. 

De aandacht voor spelletjes is echter maar kort. Moe en voldaan zijn we op de bank gaan zitten, waar we samen een Whatsupp-te (nieuw werkwoord) met opa. Ik vrees dat Lisa's eerste woordje geen mama of papa zal zijn, maar waarschijnlijk Aj-foon... Ze is dol op mijn toestel. Toch koos ik voor een ouderwets voorleesboekje, om samen even te relaxen op de bank:

Het is ons plekje, daar op die bank. Paardje rijden, zingen, lezen, en 's middags de fles... echt genieten! 

Voordat ik het wist was het 12.00 uur en weer zag ik Lisa door haar oogjes wrijven. Het leek me verstandig om toch nog even wat te eten, want soms slaapt madameke tot wel 14.00 uur.

Lisa nam het vorkje met een stukje brood zo van mij over. De weg naar de mond wist ze perfect te vinden. Haar coordinatie is meer dan goed. Halverwege echter, toen haar maag al bijna gevuld was, wilde Lisa eigenlijk wel even voelen aan het brood en toen ik haar handje tegenhield, werd ze boos en gooide vorkje met brood, tot twee keer toe gewoon weg. Pas toen ik haar toestond om aan het brood te voelen, at ze netjes haar brokje brood op. Ze weet wel wat ze wil, ons dametje.

Na haar middagslaapje is het regenen eindelijk gestaakt en na de fles van 15.00 uur gaan we samen naar buiten. In mijn omgeving is een kleine kinderboerderij. Het was Lisa's eerste keer en ze keek haar ogen uit. 

We hadden eigenlijk tijd tekort, want papa belde om 16.00 uur dat hij al gearriveerd was en dat hij Lisa graag weer mee naar huis nam. Lisa's wandelwagen veranderde in een Ferrari. Met stevige stappen waren we zo weer thuis en kon papa zijn kleine prinses in zijn armen nemen. 

Ik zal Lisa nu een aantal weekjes moeten missen. Ze groeit momenteel zo hard en er gebeurt zoveel... ik wil die tijd eigenlijk niet aan mij voorbij laten gaan. Dus ik denk dat oma tussendoor toch maar eens even gaat kijken naar de kleine meid, voordat de eenkennigheid toeslaat en ze niet meer weet wie opa en oma zijn.

Genoeg kookboeken, maar koken? Ho maar....!

Alsof ik nog niet genoeg kookboeken heb.... ! Ik heb er vandaag weer een paar aangeschaft. Zo af en toe loop ik een tweedehands winkel binnen en bekijk alle prullaria die er staan. Soms kom ik aparte of mooie dingen tegen voor een paar cent. Het idee dat ik iets unieks gevonden heb voor een habbekrats, daar kan ik heel blij van worden! De afdeling waar ik altijd scoor, is de afdeling 'boeken'. Vooral opbouwende boeken en kookboeken hebben mijn voorkeur.

Vandaag vond ik een kookboek met alleen maar vis-recepten. Aangezien we bewuster eten, is vis toegevoegd aan ons wekelijks menu. Ik heb alleen een probleem, want ik heb geen idee hoe je vis lekker kunt klaarmaken. Kabeljauw en zalm lukt me nog wel, maar zodra een vis nog vinnen en ogen heeft, laat ik 'm al gauw liggen. Met mijn nieuwe kookboek ga ik een nieuwe uitdaging aan.Al weet ik zeker dat ik een theedoek over de oogjes van de vis zal leggen, als ik zijn kop eraf snij!

Wat ik ook vond is een kookboek dat alleen maar chocolade-recepten kent. Chocolade toetjes, koekjes, dranken, taarten, bonbons... Noem het maar op, het staat er in. Ik weet het, ik weet het...... dit boek had ik beter kunnen laten liggen. De recepten zijn calorierijk en dat is nou net niet waar ik me op focus. Maar het boek zag er zo verleidelijk uit! Het is een pronkstuk in mijn kast..

Nou zou je verwachten dat ik een chefkok-waardige maaltijden zou kunnen bereiden, met zoveel kookboeken en recepten in mijn kast, maar zoals de titel al aangeeft: niets is minder waar. Hoewel ik koken steeds leuker ga vinden, zijn de resultaten helaas niet altijd om naar huis te schrijven. Ik ben niet zo handig met potten en pannen.

Voor vandaag had ik een lekker recept opgezocht dat klaargemaakt werd in een slowcooker (*). Gevulde aubergines, die deels gaar gestoomd werden. Heel simpel, maar erg lekker. Ware het niet dat ik een van de aubergine-helften in het water liet vallen (de aubergine was zo gaar, dat hij pardoes van mijn opscheplepel gleed). Ik had even de neiging om hubbie ervan te overtuigen dat we vandaag 'aubergine-soep' aten, maar aangezien de andere drie helften wel goed op het bord terecht gekomen waren, heb ik daar toch maar vanaf gezien!

In de 13 jaar huwelijk met hubbie, hebben we regelmatig samen achter het fornuis gestaan. Dat wil zeggen, ik bereidde de maaltijd, hubbie roerde in de pannen. Vervolgens, bereidde ik nog steeds de maaltijd, maar hubbie sneed de groenten. En tot slot, kies ik de maaltijd en hubbie bereid 'm....... De ideale situatie!!

Hubbie is veel geduldiger, veel efficienter en het gekke is dat hij zelden of nooit een kijkje neemt in de AL die kookboeken. Hij is gewoon een natuurtalent.

(*) Een slowcooker is een geweldige (elektrische) pan. Je bereidt de maaltijd voor en het eten gaart heel langzaam in de pan, zonder dat je er zelf bij hoeft te blijven. Ik durf zelfs de deur uit te lopen, zonder dat ik bang hoef te zijn dat er iets met mijn eten gebeurt.Als het eten gaar is, dan houdt de pan de maaltijd voor een uur lang warm. Omdat het eten langzaam gaart, trekken de kruiden er goed in, waardoor je een smakelijke maaltijd mag verwachten.

Feel like a champion!

YES!! Ik heb het weer gedaan.... ben trots op mezelf. Na vijf maanden is het me vandaag weer gelukt om te hardlopen/joggen. Na een opwarming van 30 minuten stevig wandelen, heb ik mijn stoute (ren-)schoenen aangetrokken en heb ik het weer geprobeerd. Slechts 20 minuten, gecombineerd wandelen en hardlopen.... Ik weet een pro lacht erom; voor mij was het echter een eerste mijlpaal.

Helemaal pijnloos ging het helaas niet, maar door wat meer op mijn houding te letten en niet meteen te hard van stapel te gaan, is het me wel gelukt.

Eenmaal thuis, voelde ik me net Rocky...

En daar doe ik het voor... het gevoel jezelf te overwinnen. En in het proces van overwinnen geniet ik van de wereld om me heen. De wind in mijn gezicht, de zon op mijn huid, de kleine eendjes in de sloot, de bloeiende bomen en de natuur die op dit moment weer groen wordt.Vooral dat laatste... dat vind ik niet terug in de sportschool.

Ik krijg het niet kado - mijn overgewicht belemmert me. Probeer maar eens te lopen met een extra 20 kilo aardappels in een rugtas. Het is zwaar....Voordat ik op pad ga is er ook die geestelijke belemmering; ik ben namelijk bang om mensen tegen te komen die opmerkingen zullen maken. Het is pijnlijk... want echt, het gebeurt. Al ben ik ook mensen tegengekomen, die respect hebben, juist omdat je goed bezig bent, en dit ook durven te zeggen tegen je. Tegenwoordig neem ik mijn Ipod mee en ik ben zo met mijn eigen ritme bezig, dat ik andere mensen niet hoor. Ik knik vriendelijk gedag en loop ze voorbij...

Vandaag had ik ook een afspraakje met mijn homeopaat, Cees Verburg. Hij is in het afgelopen jaar mijn steun en toeverlaat geweest. Mijn rug- en heupklachten kwamen terloops ter sprake en Cees gaf mij vandaag een middel mee. Een paardenmiddel... letterlijk en figuurlijk... hij heeft dit middel, in het verleden, ook ter genezing van paarden gebruikt. Na vijf maanden reguliere geneeskunde, probeer ik graag Cees' middel uit en  hoop ik over een poos volop te kunnen rennen.... (to be continued).

Moederdag

De tijd dat er kleintjes aan mijn bed stonden, zenuwachtig hun versje opzeiden en een zelfgemaakt kadootje, dat nog nat was van de lijm en soms bijna in elkaar stortte, aan mij overhandigd werd, is voor mij verleden tijd. Met enig melancholie dacht ik er vanochtend wel aan terug, terwijl mijn hubbie een lekker ontbijt klaar maakte en er een grote blos bloemen pronkte op de tafel. 'Namens de kinderen' pleegde hij te zeggen (terwijl ik weet dat het zijn initiatief is en niet dat van de kinderen).

Toen mijn kinderen klein waren, was er alleen Moederdag in de ochtenduren, want na het ontbijt werden de jassen aangetrokken om te reizen naar oma in Tilburg en vervolgens, die middag, door te reizen naar oma in Dordrecht. Het was een traditie en hoewel het altijd heel leuk was om met familie bij elkaar te zijn, baalde ik er ook wel eens van dat mijn eigen Moederdag-gevoel, het-in-de-bloemetjes-gezet-worden zo kort van duur was. Ik kom daar eerlijk voor uit. Mijn behoefte aan aandacht werd niet volledig bevredigd.

Met dit in mijn achterhoofd heb ik mijn volwassen kinderen verteld dat ze Moederdag gewoon lekker thuis moeten vieren met hun eigen kind(eren). Om toch een traditie te handhaven, heb ik voorgesteld om buiten de commercie om, een familiedag ergens in mei te houden. We gaan dan als compleet gezin lekker ergens naar toe en/of uit eten. Dit gaat al een paar jaar zo..... En toch....

Moederdag in de afgelopen jaren en ook vandaag.... het is druk op de weg. Overal zie ik jonge gezinnen op pad. In mijn beleving gaan ze naar hun moeders om hen vandaag in het zonnetje te zetten. Mijn kinderen zullen er niet zijn vandaag. Via SMS stuurde mijn zoon een lief bericht, waarin hij laat weten dat hij van mij houdt en mijn dochter belt 's middags om me te laten weten dat ze aan me denkt. Tevens geeft ze aan dat, wat haar betreft, de traditie van Moederdag weer in ere hersteld mag worden.

Ik hoef er niet lang over na te denken...... volgend jaar verwacht ik mijn kinderen weer thuis. Nog steeds vrijblijvend - maar mijn deur staat wagenwijd open!

Praten als Brugman

Het was erg leerzaam en grensde haast aan ´amusant´ om te luisteren naar de verhalen die de heer Brugman (vrijwilliger) ons vertelde vandaag in het museum 1940 - 1945 in Dordrecht. De heer Brugman doet zijn naam eer aan, want praten kan hij als geen ander. Hij heeft de bezetting van de Duitsers in Dordrecht aan den lijve ondervonden en gezien zijn beroep (fysiotherapeut) hoorde hij veel verhalen van anderen. Op mijn vraag of hij een boek zou willen schrijven, zei hij dat hij veel van zijn verhalen al op geschreven heeft, maar, zo zei hij 'Wie staat er nog te wachten op de verhalen van die tijd. Er is al zoveel over geschreven. Er is al zoveel over gezegd'. Zijn verhalen liggen achter slot en grendel, in de hoop dat een van zijn kinderen er ooit interesse zal hebben.

Hij heeft gelijk. Elk jaar rond deze tijd leeft de herinnering van de oorlogsjaren weer op. En dat is ook goed, denk ik. Maar het is wat de heer Brugman zegt, er is al zoveel gezegd. Toch vond ik het mooi om te zien hoe twee tienermeisjes, voor een vitrine staren naar de bonnen waar mensen 'in die tijd' voedsel voor konden krijgen. Dat is wat anders dan de winkel binnen stappen en een Wii betalen met je plastic creditkaart. Met belangstelling luisterden ze naar de verhalen over hoe de bezetters fietsen in beslag namen en giegelend voelden ze aan de houten fietsbanden en vonden ze de Nederlanders toch wel een slim volkje. Dat ze niets snapten van socialistische partijen en dat de naam NSB hen niets zei, had ik ook niet verwacht, maar ze stelden goede vragen over alle dingen die ze, in de relatief korte tijd dat we binnen waren, hebben gezien of zelfs mochten aanraken. De heer Brugman nam alle tijd om hen vragen te beantwoorden, zoals ook op de vraag waarom Hitler sprak over een Uebermensch (het Arische ras; blond haar en blauwe ogen) als hij zelf zo'n donker uiterlijk had. Op die vraag was ik zelf nog niet gekomen... ! 

De meeste indruk maakten wel de 'reuze-laarzen' die Duitse soldaten over hun gewone schoenen/laarzen aantrokken om warme voeten te houden tijdens het wacht lopen.

En de Duitse laarzen met spijkers onder de zolen, die de meisjes op een stenen dorpel toch echt even wilde testen. Van het tikken van de spijkers op de harde vloer, kreeg ik even kippenvel.... De gedachte dat het al dan niet ontbreken van dit geluid voor Anne Frank en vele anderen een kwestie van leven of dood heeft betekent. 

Zo gingen we binnen een mum van tijd, voor een uur lang, zo'n 70 jaar terug in de tijd. Net als in een time-machine! 

En wat voelden we ons 'vrij' toen we naar buiten liepen, het zonnetje op ons hoofd voelden en we uitkeken over een Dordtse haven. Auto's reden aan ons voorbij en heel veel fietsen..... vooral fietsen!

Voor wie belangstelling heeft: http://www.museum19401945.nl

Een rib uit mijn lijf

Een keer per jaar verschiet de dierenarts van kleur als wij met onze vier monsters bij hem langs gaan voor de jaarlijkse controle. Twee van de vier worden al wat ouder (14 jaar) en beginnen hier of daar wat ouderdomsproblemen te krijgen. Ze zijn niet meer zo zwaar als vroeger en hun gebit is niet meer wat het geweest is.

Niet alleen voor de dierenarts is het aanpoten, ook voor ons is het een hele klus om
1. de poezen binnen te houden
2. ze, zonder handschoenen, in hun mand te krijgen
3. ze allemaal in- en uit de auto te laden
4. ze, zonder kleerscheuren, op de tafel van de dierenarts te zetten

De dierenarts nam de tijd om ze een voor een te inspecteren. Drie van de vier katten doen nooit een vlieg kwaad. Echt,ze halen praktisch nooit uit en zijn, in principe, allemansvriendjes. Maar als onze katten naar de dierenarts gaan, dan veranderen ze in regelrechte monsters.

Droppie, de kater valt het jongste poesje Ukkie aan, uit nijd... net alsof het haar schuld is.

Minoes schreeuwt moord en brand alsof ze vermoord wordt en Poekie hangt in de lamp van de dierenarts zodra het luikje opengaat!

De dierenarts is handig genoeg om de prik in hun nekvel te zetten, precies op het moment dat ze het niet zien aankomen, maar ze slaan hun slag als hij ze optilt om op de weegschaal te zetten. Blazend, tierend, uithalend met een scherpe nagels en als ze de kans krijgen dan zullen ze hem bijten - want zo slecht zijn de oude gebitjes nog niet.

Vandaag is het raak. Het buikje van Poekie is niet in orde (dat vermoeden hadden we al - zie hier - zij is de poes die rook naar zeven dode muizen) en de arts moet haar opnieuw uit haar mand halen en voorzien van een extra injectie.

Enfin, een uur later, na bloed, zweet (maar gelukkig geen tranen) EN een half maandsalaris armer, waren we weer thuis, waar alle poezen weer uit hun hok werden bevrijd en ze mochten bijkomen op hun lievelingsplaatsjes.

Ukkie, onze kleinste en jongste poes

Poekie, ons oudje van 14 jaar

Minoes, de moederpoes

Droppie, je-weet-wel-kater

Zwemmen (in het strijkgoed)

Zwemmen is momenteel de enige sport die ik pijnloos kan doen. Niet zo gek natuurlijk, het soortelijk gewicht van mijn lichaam is in water veel beter te behappen, dan daarbuiten.

Samen met een sportmaatje heb ik vandaag weer de nodige banen getrokken. Heerlijk! Ik neem me steeds voor de baantjes te tellen, maar we hebben altijd zoveel te bespreken, dat ik, hoe dan ook, de tel krijt raak. Het doet er ook niet toe. Het belangrijkste is dat ik beweeg en dat ik er plezier in heb.

Waar ik altijd weer verbaasd over ben, is de zwaartekracht die, zodra mijn voeten weer vaste grond voelen, onmiddellijk zijn werk doet. Alles wat ik even 'kwijt' was in het water, zakt binnen drie seconden weer richting Zuiden. Mijn buikje, mijn borsten... Als een magneet word ik weer aan de grond genageld. En dan is het rennen geblazen, want ook mijn blaas - die ik voor het zwemmen netjes geleegd heb - geeft aan dat ze op springen staat en ook hier doet de zwaartekracht mij geen goed!

Het zwemmen zorgt dat mijn 'motor' goed loopt en ondanks mijn stevig ontbijtje vraagt mijn maag, op het moment dat ik thuis kom, toch echt om een boterham, waar ik overigens ook aan toe geef. Niets lekkerder dan een bruine boterham met kaas en lekkere beker kruidenthee.

Ik heb dan de neiging om lekker te blijven zitten... want ik weet wat mij te wachten staat ! Ik kan op dit moment namelijk zwemmen in het strijkgoed. Een zee aan strijkgoed.....Ik heb zo'n hekel aan strijken dat ik steeds weer smoesjes verzin om maar niet te hoeven strijken. Prioriteiten stellen heet dat en ik weet het zo te verzinnen dat wasgoed weg strijken niet mijn eerste prioriteit is.
Maar als hubbie (die eigenlijk nooit moppert) uit zichzelf gaat aangeven dat hij nieuwe kleding nodig heeft (en dus wil shoppen), dan is het goed mis! Dan wordt het ECHT tijd dat ik de strijkbout ter hand neem en aan de slag ga. Ooit geprobeerd om hubbie instructies te geven.. en heus op menig ander gebied was ik succesvol... Maar strijken...
Ik ben niet de enige die daar ECHT een hekel aan heeft.

De dans van het leven...

Omdat mijn rug weer eens vast zat, ging ik deze week naar de therapeut. Stram en strak stap ik mijn bed uit. Ik heb pijn bij het optillen van mijn benen.

          Zij gooit haar benen, met het grootste gemak in de lucht en stopt daarna haar tenen in de mond.

Afgelopen week stapte ik op de weegschaal en ik was blij dat ik weer een paar onsjes kwijt was. Het is niet veel, maar elk onsje telt.

          Zij groeit gestaag  en men is trots omdat ze elke week wat onsjes aan komt.

 Ik zal deze week een afspraak maken bij de tandarts, want er is weer een stukje afgebroken van mijn voortand. Ook mijn kiezen brokkelen langzaam maar zeker af.

          Zij lachte vandaag breed en vol trots wees haar vader op haar eerste tandje.

Ik keek vanochtend in de spiegel. Niet alleen het voorste deel van mijn haar is wit, de achterkant veranderd ook langzaam van grijs naar wit.

          Zij verandert.... haar witte donshaartjes verdwijnen en haar haartjes worden lang en donkerder.

En tegenwoordig moet ik oppassen dat ik niet plas als ik hard lach of nies. Ik vrees voor een Tena-lady!

          Zij plast schaamteloos in haar Pamper

En zo dansen wij samen, mijn kleinkind en ik, door het leven....