De ontwikkeling van een 9 maanden oude baby gaat ineens wel heel hard. Ineens gaan ze kruipen, ze brabbelen er de hele dag op los. Uit wat ze doen, merk je dat ze je ook echt begrijpen. Duim en wijsvinger pakken pluisjes van de bank. Echt, ze worden al echt kleine persoonlijkheden op die leeftijd.
Geweldig om dit van dichtbij nog een keer mee te mogen maken.
Nooit gedacht dat ik zo trots zou kunnen zijn op mijn kleine meisje. En het voelt zo apart. Ik hield/houd van mijn eigen kinderen als geen ander, maar de liefde voor je kleinkind voelt zo veel meer... bewuster.
Ik vind het heerlijk als mijn kleine meid 's ochtends voor mijn deur 'staat' en ik kan ervan genieten als ze van mijn armen in de armen van haar vader 'springt' als papa haar weer op komt halen. Want zo hoort het. Oma mag wel lief zijn, maar er gaat toch niets boven haar eigen papa.
Ook vandaag was het weer op en top genieten. Ik ken geen andere prioriteiten dan haar. We spelen samen, eten samen, wandelen samen, kroelen samen, babbelen samen en uiteindelijk slapen we samen. Zij uitgeteld in haar campingbedje en ik puf even uit op de bank, omdat mijn lijf altijd in een andere modus is dan anders.
Aan het einde van de middag, zit ze op mijn schoot, haar warme hoofdje tegen mijn borst, als we samen een boekje lezen. Ik ervaar het als een klein wonder dat dit kleine meisje een deel van mij af. Het is zo fijn om haar lach te horen, haar te horen brabbelen.
En iedere keer weer als ik in dat lieve bekkie kijk, dan smelt ik. Ik voel me dankbaar voor kinderen zoals zij. Ze is zo puur, zo in en in zuiver - nog helemaal onbesmet van deze wereld. Nog zo dicht bij haar Schepper. Echt nog een klein engeltje.
Thank God for little children
1 opmerking:
AMEN!! Prachtig beschreven..
Een reactie posten