Dit kende voordelen en uiteraard ook nadelen. Zo werd ik, als jong meisje van circa acht of negen jaar oud, door de 'meester' van de klas op mijn hoofd getikt als ik weer eens teveel zat te praten en niet oplette. Dit tikken kwam hard aan, omdat mijnheer een grote ring droeg die in mijn hoofd prijkte. Nadat mijn ouders met de bewuste onderwijzer zijn gaan praten, nadat ik mijn beklag bij hen gedaan had, werd deze klacht verwezen naar het land der fabelen. Ik werd gewoon weg niet geloofd!
Op de middelbare school ondervond ik veel voordelen van mijn 'talent'; zeker als het ging om verhalen schrijven voor het vak Nederlands. Samen met een mede-leerling, die graag regisseur wilde worden, heb ik halve romans geschreven. (Waar zijn de stukken gebleven??).
Hoe ouder ik werd, hoe moeilijker het werd. Vooral het niet-serieus genomen te worden was erg vervelend. Daarnaast was ik ergens een dromer, maar dat heb ik mezelf 'afgeleerd'. Wat overgebleven is, is dat ik een denker ben. Mijn hoofd is echt NOOIT leeg. Een enkele keer als mediteer of als ik bid, dan wil het nog wel eens lukken dat het rustig wordt daar binnen, maar over het algemeen is het een grote databank van woorden en beelden!
In de loop der jaren heb ik mij ontdaan van de sticker 'fantast', welke geplakt was op mijn voorhoofd. Ik zorgde dat mijn woorden door een zeef gehaald werden, voordat ze mijn mond verlieten. Daarvoor in de plaats heb ik de Hollandse nuchterheid welkom geheten.
Sinds kort lees ik een boek, in mijn verloren uurtjes (voor zover ik die heb), geschreven door een dame die omgang heeft met engelen. Ze schrijft op een levendige manier, waardoor het niet moeilijk is om het boek om te zetten in beelden. Ondanks mijn Hollandse nuchterheid laat ik haar verhaal binnen komen. Ik bedenk dat als ik dit boek jaren eerder gelezen had, ik naar alle waarschijnlijkheid ook engelen had kunnen zien, maar hoe ik het ook probeer.... het lukt me niet!
Voelen is iets anders.... ik denk dat ik de aanwezigheid van geesten wel gevoeld heb. Zorgzame geesten, die mij beschermen. En geesten waarvan mijn nekharen overeind gingen staan.
Vooralsnog... er zijn momenten dat ik heel duidelijk engelen zie.. !
In haar, die mij een kopje soep bracht toen ik doodziek in bed lag.
En in hem.. die mij ongevraagd hielp, toen mijn auto niet meer wilde starten in de middle of nowhere.
Of hij, die mij zijn mobiel leende, toen ik mijn hubbie niet kon bereiken omdat de batterij van mijn gsm leeg was.
En in hem.. die mij ongevraagd hielp, toen mijn auto niet meer wilde starten in de middle of nowhere.
Of hij, die mij zijn mobiel leende, toen ik mijn hubbie niet kon bereiken omdat de batterij van mijn gsm leeg was.
O ja, engelen genoeg....
Je moet ze alleen WILLEN zien!
1 opmerking:
En wat dacht je dan van de engel vvan de wijk Dordrecht? (zie openbaringen 1 denk ik)
Een reactie posten