Buiten regent het dat het giet. Ik bedenk dat de plantjes en bloemen buiten het nodig hebben. Ik voorzie een dag van veel binnen zitten. Vandaag heb ik geen fut om een lange wandeling te gaan maken. Ik gebruik mijn energie om het huis op orde te krijgen. Niet dat dit onder mijn 'hobbies' valt, maar het geeft me wel rust en een tevreden gevoel als een en ander weer glad en vooral schoon is.
In een schone studeerkamer hoop ik mijn lessen voor woensdag voor te bereiden en als ik nog tijd over heb, dan wil ik nog even wat schrijven. Zomaar, pen op papier en schrijven wat er in je op komt. Het werkt voor mij praktisch altijd. Soms rollen er mooie stukken uit. Zomaar, uit het niets.. Voel me dan net een doorgeefluik. Maar is dat niet zo met elk talent? Doorgeven van de ene Hand, door mijn hand in jouw hand?
Ik word gestoord in mijn denken... de telefoon. Aan de andere kant hoor ik mijn zusje. Ze kan vandaag niet naar haar (volks-)tuin. Ze kan haar draai niet vinden en ze dacht aan mij. We praten elkaar even bij over de de laatste nieuwtjes, onze zorgen en de leuke momenten van het leven om vervolgens over te schakelen naar onze jeugd.
Bitter-sweet moments, ze passeren de revue. Sommige herinneringen zijn humoristisch, andere zijn puzzels waar menig psychiater/psycholoog zich graag over zou willen buigen. We vullen elkaar aan en/of verbeteren elkaar. Het voelt zo goed. Wat ben ik blij met haar als mijn zus.. Mijn blonde zus, zo uniek... We lijken op elkaar en eigenlijk ook weer helemaal niet...
Ik heb een afspraak buiten de deur, als ik een heel uur later de telefoon weer neerleg. Ik ga fluitend naar boven... Mijn dag kan niet meer stuk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten