Heel gedisciplineerd deed ik vandaag de dingen die ik moest doen. Het leek alsof ik tijd tekort had vandaag. Maar wat is tijd? En wat is af? Sommige zaken lijken nooit af te zijn.
In het teken van dagelijkse beweging, ben ik er vandaag op uitgetrokken. Minimaal een uur wandelen. In mijn achterhoofd had ik de intentie om een stukje hard te lopen, maar mijn rug liet dit niet toe. Even heb ik me afgevraagd of dit ook onder de noemer 'excuses' verwezen kon worden, maar er zijn momenten dat je goed moet luisteren naar je lichaam. Vandaag was zo'n moment.
Een paar keer per week loop ik langs dezelfde vijver. Een aantal weken geleden zag ik haar nog op het nest zitten. Hij gleed door het water, sterk in de gaten houdend waar ik naar toe liep. Licht dominant tilde hij zijn kop op en liet mij op niet mis verstane wijze weten dat hij de beschermheer van zijn toekomstig gezin was en dat hij niet met zich liet spotten.
Een week later was de vijver leeg. Nergens een zwaan te bekennen. Het nest was verdwenen. Mogelijk had de gemeente zijn werk gedaan, want de vijvers zagen er onderhouden uit. Jammer hoor!Vandaag echter zag ik ze lopen; moeder, vader en vier kleintjes. De kleintjes hadden een grijs-bruine kleur. Mijn gedachten gingen uit naar het kleine, lelijke, eendje. Kleine zwaantjes zijn lief om te zien als je weet dat het een zwaantje is... Ik wilde graag een foto maken van het zwanengezin, maar ook deze keer was het de oude mopperkont, die mij weg joeg van zijn kroost. Uit ervaring weet ik dat je maar beter uit de buurt kunt blijven van de krachtige wieken. Hij zal mij niet zo snel omver weten te krijgen, maar een gebroken arm is wel het minst dat hij iemand kan bezorgen. Op een afstand, waar hij genoegen mee nam, heb ik alsnog mijn foto kunnen nemen.
In onze omgeving worden ieder jaar een behoorlijk aantal zwanen geboren. Een prachtig gezicht. Enkele jaren geleden telde ik er twaalf... toen zij achter elkaar overstaken.... op een zebrapad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten