Mereltje wat zing je mooi!

Ik heb geen wekker nodig. Iedere ochtend tegen het ochtendkrieken laten zij hun stem horen. Eerst zachtjes, alsof ze hun eigen kindertjes voorzichtig wakker zingen. En zodra de eerste zonnestralen aan de horizon verschijnen, zingen zij luider, fermer en o, zo zuiver/

Een van hen is vaste klant in onze tuin. Niet alleen heeft hij het mos uit mijn plantenstukje op mijn tuintafel geroofd, hij is ook dol op mijn waterornament. Soms waagt hij het om zijn buikje te wassen in het opborrelende water. Hij spettert dan een paar tellen om vervolgens naar het dak van de schuur van de buren te vliegen om aldaar zijn verenpak weer op orde te brengen.

Hij is een echte sopraan. Als dank komt hij omstreeks een uur of zeven 's avonds op het dak van de buren zitten en zingt een volledige sonate voor mij alleen. Een van zijn vrienden komt nooit dichtbij, maar ik kan hem wel luid en duidelijk horen. Samen zingen ze een duet. Iedere keer weer anders, maar steeds even mooi om naar te luisteren.

Ik hou van mijn merel. Het is een druk baasje. Hoewel voorzichtig, maar gelijkertijd nergens bang voor.... en dat zou hem nog wel eens de kop kunnen kosten. Ook leert hij maar weinig van de lessen die het leven hem geven.

Laatst, op een hete dag, werkte mijn hubbie in de tuin. Onze merel had blijkbaar erg veel dorst of zin in een bad, want hij vloog van het dak van de buren, op onze schutting, zo op de grond naast onze schuur. Met een schuin kopje wachtte hij de reactie van hubbie af en omdat hubbie niet reageerde kwam hij al snel dichterbij. Waar geen van beiden erg in hadden, was de aanwezigheid van onze reeds-op-leeftijd-poes Poekie, die zich, wat jagen aangaat, nooit te oud voelt. Zij zat achter de schuur en had perfect zicht op de landing van de merel. Toen de merel zich veilig waande en naar voren huppelde, sloop Poekie dichterbij, gereed om een sprong, waar een Ninja jaloers op zou zijn, te maken. Haar kontje wiebelde, haar staart ging strak van spanning... en ja hoor, met een grote sprong dook ze er boven op. Merel echter, was sneller dan zij en vloog hevig kwetterend weer terug naar het hoge dak van de buren.

Ook vandaag was hij er weer. Vanaf het hoge dak deelde hij de hoogste noot.

Ik kon me net inhouden om niet te applaudisseren voor hem. (De buren zouden me voor gek verklaard hebben, denk ik). Ik weet zeker dat hij zin had om een bad te komen nemen, maar met drie monsters in de tuin, waagde hij het toch maar niet. Dit zou een reine death-wish zijn...

Mijn monsters deden alle drie alsof ze lagen te soezen in de late na-zon. Droppie lag met zijn rug naar de merel toe, maar ik hoorde aan het 'watertanden' dat hij de merel volgde in de weerspiegeling van de ruit van de woonkamer.

Droppie 'watertandend'

Minoes deed alsof ze zichzelf een stevige wasbeurt gaf, maar in de tussentijd, keek ze met regelmaat naar de dikke, verse hap op het dak. 

Minoes

Het kleinste monster had er lak aan. Ze keek de merel regelrecht in zijn ogen.....

Ukkie

'Kom maar op, als je durft. Ik lust je rauw'. En dat was nou net even te veel voor onze stoere merel. Hij stopte met fluiten en vloog terug naar zijn nest.

Morgen weer een nieuwe dag!