Het was al half tien 's avonds. Mijn hoofd was vol... er was veel gezegd. Emoties vierden hoogtij. Spanningen bouwden zich op in mijn lijf. Zo kon ik niet naar bed.
Het was nog licht buiten en ik bedacht dat wat frisse lucht mij wel goed zou doen. Ik trok mijn loopschoenen aan en op het ritme van de muziek stapte ik de koele avondlucht in. Nee, koud had ik het niet. Al snel stroomde er water over mijn rug en over mijn voorhoofd.
In eerste instantie was mijn blik gericht op het wegdek en scheerden de tegels aan mij voorbij. Op het gladde fietspad hoorde ik het geluid van het neerzetten van mijn voeten. Gelijkmatig en nog steeds in het kalme ritme van de muziek.
Mijn ogen richtten zich naar boven, naar de licht bewolkte lucht. Het gaf wat ruimte... Het ritme van de muziek veranderde en langzaam maar zeker verhoogde ik mijn tempo. Het ritme van mijn stappen, de verhoogde hartslag en het luisteren naar mijn ademhaling... het maakte mijn hoofd leeg. Het creëerde de broodnodige ruimte. De ruimte die ik nodig had voor begrip voor haar. Nieuwe mogelijkheden scheppend om optimistisch naar de toekomst te kunnen kijken.
Doornat, moe, maar met meer liefde, een onvoorwaardelijke liefde, in mijn hart kwam ik thuis.
Ik weet weer dat ik er kan zijn voor haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten