Voor geruime tijd had ik gedacht dat ik het verleerd was. Voor lange tijd dacht ik dat ik het niet meer in me had. De vraag is of, ik, als vrouw, dit ooit echt zal verleren. Mijns inziens zijn vrouwen (en sommige mannen - smile!) hiervoor in de wieg gelegd.
Vanochtend startte ik de dag met het doornemen en uitwerken van de les die ik vandaag gaf aan de Jongevrouwen van de wijk Dordrecht. Afgelopen week was mijn agenda boordevol en hoewel ik de les had doorgelezen, had ik deze niet voorbereid. Ik printte wat materiaal uit, dat de les 'aanschouwelijk' zou kunnen maken.
Met mijn boeken, papieren, telefoon en sleutels in mijn ene had, greep ik de vergeten kleding en 'juwelen' (zie blog vrijdag) met de andere hand. Met mijn elleboog schoof ik een flesje water onder mijn arm en zo vertrok ik richting kerk.
In de kerk werd mij gevraagd een uurtje mee te draaien in de Kinderkamer (kinderen van 2-4 jaar). Geheel onvoorbereid stortte ik me op mijn taak om te assisteren en de kinderen blij en tevreden te houden. Met mijn ene hand ving ik een bordje op van tafel en met de andere hand ving ik een 'stoel-wippende' peuter op. Terwijl op schoot een klein, verlegen, mannetje zat die nog even de veiligheid zocht van een vrouwenschoot.
Na het derde uur vertrok ik richting huis waar ik met de telefoon in de ene hand, een deel van de lunch in de andere hand en aan mijn benen vier poezen die graag wilden delen in wat lekkers.
En geloof me, na gedane zaken.... was het goed om me te beperken tot slechts een enkele taak... namelijk lekker uitrusten bij een hubbie, die het (multi-)task-en tijdelijk van mij overnam.
1 opmerking:
Kijk, dàt is LEVEN! Heerlijk beschreven....
Een reactie posten