's Avonds voordat hubbie en ik gaan slapen, kruip ik nog even in zijn armen. Ik geef het zonder meer toe; Een stukje geborgenheid en warmte dat is wat ik zoek en wat hij mij vrijelijk geeft.
Gisteravond kon ik hem nergens vinden. Mijn lenzen al in een doosje, strekte ik mijn armen uit op de tast, maar ik vond een leeg bed. Pas toen ik met mijn handen een toeter vormde en heel hard 'Peeeeter' riep, kreeg ik, na twee keer een echo gehoord te hebben, een antwoord: 'Ja, Heidi, ik ben hieeeeer!'. Ik was even vergeten hoe groot het tweepersoonsbed is in de slaapkamer van ons vakantiehuisje in Duitsland. Ons lits-jumeaux-dekbed van thuis is te klein.
Midden in de nacht werd ik wakker. Hier tussen de heuvels rolt de donder namelijk veel verder en harder over het huis, dan thuis. Ik ben niet bang voor onweer. Integendeel, ik kan er enorm van genieten. Er zijn zelfs momenten dat ik de regen inloop om de flitsten in de verte te zien en te luisteren naar het enorme natuurgeweld. Als het onweer erg dichtbij komt, dan kies ik voor veiligheid en stap in de auto of ik ga weer terug naar binnen.
Heel vroeg in de ochtend werd ik weer wakker. Deze keer werd ik geconfronteerd met natuurgeweld in mijn buik. Dat hakte er even. Plannen werden gewijzigd, want ver weg lopen van de toilet, was er niet bij. Na overleg, gingen mijn vriendin en haar man op weg, zoals we eigenlijk gepland hadden en mijn hubbie hield mij gezelschap, voor zover mogelijk.
We zaten samen in de tuin toen we het steeds donkerder zagen worden. Het was 14.00 uur, maar het leek alsof het avond werd. We hoorden het donderen in de verte en binnen een mum van tijd begon het te regenen. Nou ja, regenen, noem het maar hozen. Ook deze keer bleven we buiten zitten, onder een afdakje, want koud was het niet. En ik genoot volop. Het plenzen van het water, de bliksemflitsen hier en daar en net als vannacht luisterde ik naar de donderslagen die mijlenver weggedragen werden. Uiteindelijk moesten we wel naar binnen, want de regen ging zo te keer dat we het niet droog hielden. In de open deur bleef ik echter kijken naar het kletterende water, dat stroompjes vormden richting plantsoen.
En net toen ik tevreden plaats nam in een fauteuil in de huiskamer, kwamen mijn vriendin en haar man mopperend binnen. Ze vertelden dat juist op het moment dat ze uit de auto wilden stappen om samen iets te drinken op een terrasje, dat de regen met bakken uit de hemel kwam. Ze baalden als een stekker en omdat ze niet gekregen hadden wat ze graag wilden, waren ze lichtelijk uit hun doen. Al die regen..... zat waren ze het. Allebei.
Dit vormde zo'n schril contrast met de ervaring zoals wij deze beleefd hadden. Nu hebben we afgesproken om het morgen opnieuw proberen. Deze keer gaan we met z'n vieren er op uit en uiteraard nemen we een paraplu voor de zekerheid mee.
Morgen mag niets de pret drukken... ook niet een hoosbui. En mocht het morgen toch regenen, dan ga ik dansen in de regen, net als Gene Kelly en ik neem mijn vriendin mee. Kijken of ze de regen dan nog steeds zat is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten