Iedere week gaan we samen zwemmen, mijn sportmaatje en ik. Beiden hebben we de intentie om onze spieren te verstevigen en hopen dat we wat onsjes, misschien pondjes of zelfs, op den duur, kilo's te verliezen. Het lijkt alsof we dezelfde idealen hebben. Het lijkt alsof we gelijk op gaan. Al pratende over 'het leven' zwemmen we heel wat baantjes weg. En zonder dat we er erg in hebben is het uur voorbij.
Het lijkt alsof we 'two of a kind' zijn en toch is er een wereld van verschil.
Zodra zij onder de douche vandaan komt en haar domein binnen treed, schudt ze haar krullen en kijkt glimlachend rond. Ze lijkt tevreden als er slechts enkele mensen zwemmen. Ze kiest haar baan, buigt met een lichte knik in haar knieën enigszins naar voren staan en maakt een sierlijke duik. Na enkele minuten komt haar lichtrode hoofd weer boven water. Vervolgens zwemt ze met grote slagen naar de overkant, tikt de muur aan en zwemt weer terug naar waar ze vandaan kwam. Pratend, lachend en steeds opnieuw van houding veranderd geniet ze van het water. Ze praat honderduit en ik kan merken dat het water haar ontspant.
Ze voelt zich thuis in het water, dat is een ding wat zeker is. Ik volg haar gracieuze bewegingen en ben onder de indruk over het gemak waarmee zij het water bedwingt. Haar hoofd verdwijnt regelmatig onder water. Zodra haar neus en mond vrij zijn van water, ratelt ze weer vrolijk door, watertrappelend, rondjes draaiend, duikend of wegzwemmend in een stevige crawl-slag. Dit is mijn sportmaatje.... een echte waterrat!
Zodra ik onder de douche vandaan kom en het water tegemoet loop, wrijf ik met mijn handen door mijn haar. Moedig kijk ik rond. Gelukkig zijn er niet zoveel mensen. Ik loop steevast naar het trapje en voel met mijn dikke teen hoe koud/warm het water is. Aj... geen badwater vandaag! Voorzichtig en terwijl ik diep ademhaal, laat ik mij zakken in het water. Mijn sportmaatje zwemt enkele meters voor mij en ik probeer haar in te halen, c.q. bij te houden. Als ik de overkant haal, draai ik me, zo snel als ik kan om, en zwemmen we terug naar waar we vandaan kwamen. Ik voel mijn spieren... Ik praat, ik lach en steeds in dezelfde houding houd ik mezelf boven water. Ook ik praat honderduit als zij even stil is en ik merk dat dit mijn aandacht afleidt van het koude water.
Ik voel me niet echt thuis in het water, dat is een ding wat zeker is. Water in mijn oren.. dat vind ik vreselijk, om maar niet te spreken van onverwachts water in mijn neus. Mijn hoofd blijft vooral boven water, mijn haar wordt zelden nat. Zodra ik uitgeproest ben van een slok water dat ik tijdens het praten binnen kreeg, blijf ik even hangen aan de kant. Mijn benen strekkend of juist optrekkend. Ook ik probeer gracieuze bewegingen te maken - immers het water maakt me licht. Met smalle ogen kijk ik hoe mijn sportmaatje weg zwemt van mij met een stevige crawl-slag. Ik probeer haar te volgen, maar ik weet niet hoe en voordat ik het weet, crawl ik in gedachten een heel eind weg, maar helaas voor mij kom ik niet vooruit, maar blijf ik op dezelfde plaats. Ik zucht... dit ben ik... geen waterrat, maar net een kat. Ik heb liever geen nat pak!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten