Een warme douche voor...

Er waren tijden dat mijn koffer zwaar was van boeken die ik graag wilde lezen tijdens mijn vakantie. Sinds de aanschaf van een E-reader is mijn koffer nog steeds zwaar, maar nu is deze beladen met extra schoenen (ben ik gek op) en extra kleding in plaats van boeken. Op mijn E-reader kunnen wel honderden boeken, dus altijd ruim de keus.

Ik heb mijn E-reader al voor jaren en overal waar ik ga, neem ik hem mee. Ik lees mijn boeken in de wachtkamer van een arts of op elk moment als ik 'in de wacht gezet wordt'. Ideaal....

Voor de echte techneuten onder ons, is dit speeltje 'oud nieuws', want inmiddels zijn er tablets en is lezen op je GSM ook een hele goede optie. Deze nieuwste items hebben mijn aandacht, maar ik ben nog niet overstag gegaan. Een E-reader kan ik lekker makkelijk in mijn tas kan stoppen. En omdat ik echt alleen maar kan lezen op dit model en ik dus niet afgeleid word door emails of internetopties, aangezien die mogelijkheid er gewoon niet op zit, is dit speeltje voor mij perfect.

Toen we door een Duits stadje liepen en we tegen een prachtige aanbieding aanliepen van een E-reader, ging mijn vriendin's man, direct overstag. Hij houdt van lezen en leest met gemak een boek in een, hooguit twee dagen uit. Voor hem geldt dus ook dat er in principe een hele koffer gevuld zou kunnen worden met boeken.

Aangezien hij geen behoefte heeft aan alle nieuwste snufjes, kocht hij de E-reader. Ik beloofde hem te helpen met het toevoegen van Nederlandse ebooks, zodra we weer in ons vakantiehuis zouden zijn en aangezien het een Duitstalige E-reader was, haalde ik de Duitse fragmenten van de E-reader af. Met het grootste gemak... Een te groot gemak... overmoedig zelfs. En tja, toen ging het mis.... Blijkbaar een bestandje te veel gewist en absoluut niet meer terug te halen. Balen!!

Het heeft me een zaterdagavond gekost en meer, maar midden in de natuur, met een internetverbinding uit het jaar nul, kom je niet ver. Ik voelde me verantwoordelijk, aangezien ik een gloednieuwe E-reader naar de haaien geholpen had. Maar noch mijn zweet, noch mijn bloed en zeker geen tranen konden weer leven wekken in het toestel. 

En zo veranderde ik van vrijwillige hulpverlener tot op een blaren zittende, geïrriteerde, falende, vrouw. En om eerlijk te zijn, voelde ik spijt vanuit de puntjes van mijn tenen dat ik aangeboden had om de E-reader te ver-Holland-sen.

Uiteindelijk is het wel goed gekomen, want na een gebrekkige uitleg in de winkel , werd het toestel toch aanvaard en kreeg mijn vriendin's man gewoon een nieuwe. Als dat geen warme douche verdient...! 

Dancing in the rain

's Avonds voordat hubbie en ik gaan slapen, kruip ik nog even in zijn armen. Ik geef het zonder meer toe; Een stukje geborgenheid en warmte dat is wat ik zoek en wat hij mij vrijelijk geeft.

Gisteravond kon ik hem nergens vinden. Mijn lenzen al in een doosje, strekte ik mijn armen uit op de tast, maar ik vond een leeg bed. Pas toen ik met mijn handen een toeter vormde en heel hard 'Peeeeter' riep, kreeg ik, na twee keer een echo gehoord te hebben, een antwoord: 'Ja, Heidi, ik ben hieeeeer!'. Ik was even vergeten hoe groot het tweepersoonsbed is in de slaapkamer van ons vakantiehuisje in Duitsland. Ons lits-jumeaux-dekbed van thuis is te klein.

Midden in de nacht werd ik wakker. Hier tussen de heuvels rolt de donder namelijk veel verder en harder over het huis, dan thuis. Ik ben niet bang voor onweer. Integendeel, ik kan er enorm van genieten. Er zijn zelfs momenten dat ik de regen inloop om de flitsten in de verte te zien en te luisteren naar het enorme natuurgeweld. Als het onweer erg dichtbij komt, dan kies ik voor veiligheid en stap in de auto of ik ga weer terug naar binnen.

Heel vroeg in de ochtend werd ik weer wakker. Deze keer werd ik geconfronteerd met natuurgeweld in mijn buik. Dat hakte er even. Plannen werden gewijzigd, want ver weg lopen van de toilet, was er niet bij. Na overleg, gingen mijn vriendin en haar man op weg, zoals we eigenlijk gepland hadden en mijn hubbie hield mij gezelschap, voor zover mogelijk.

We zaten samen in de tuin toen we het steeds donkerder zagen worden. Het was 14.00 uur, maar het leek alsof het avond werd. We hoorden het donderen in de verte en binnen een mum van tijd begon het te regenen. Nou ja, regenen, noem het maar hozen. Ook deze keer bleven we buiten zitten, onder een afdakje, want koud was het niet. En ik genoot volop. Het plenzen van het water, de bliksemflitsen hier en daar en net als vannacht luisterde ik naar de donderslagen die mijlenver weggedragen werden. Uiteindelijk moesten we wel naar binnen, want de regen ging zo te keer dat we het niet droog hielden. In de open deur bleef ik echter kijken naar het kletterende water, dat stroompjes vormden richting plantsoen.

En net toen ik tevreden plaats nam in een fauteuil in de huiskamer, kwamen mijn vriendin en haar man mopperend binnen. Ze vertelden dat juist op het moment dat ze uit de auto wilden stappen om samen iets te drinken op een terrasje, dat de regen met bakken uit de hemel kwam. Ze baalden als een stekker en omdat ze niet gekregen hadden wat ze graag wilden, waren ze lichtelijk uit hun doen. Al die regen..... zat waren ze het. Allebei.

Dit vormde zo'n schril contrast met de ervaring zoals wij deze beleefd hadden. Nu hebben we afgesproken om het morgen opnieuw proberen. Deze keer gaan we met z'n vieren er op uit en uiteraard nemen we een paraplu voor de zekerheid mee.

Morgen mag niets de pret drukken... ook niet een hoosbui. En mocht het morgen toch regenen, dan ga ik dansen in de regen, net als Gene Kelly en ik neem mijn vriendin mee. Kijken of ze de regen dan nog steeds zat is! 

Uensere Mannschaft

Ajh.... zitten we hier in Duitsland en dan staat Italië met 2-0 voor! Ik had nog wel gehoopt op goed geluimde Duitsers, die het gehele weekend feest vieren. Op het moment van schrijven is er nog hoop... Duitsland is sterk, volgens de mening van uensere eigene Mannschaft hier in deze huiskamer, dus je weet maar nooit.

Het was vandaag een schitterende dag. Vanochtend om 06.00 uur werd ik (in ons vakantiehuis in Duitsland) wakker door stilte dat doorbroken werd door het zingen van enkele vogeltjes. Toen ik uit het raam keek, zag ik mist tussen de bomen hangen. Om eerlijk te zijn had ik er een hard hoofd in...

Maar na twee uurtjes, terwijl ik met vrienden aan de ontbijttafel zat, werd de zon sterker en sterker. En dan ineens gaat het hard. De mist verdwijnt als sneeuw voor de zon, spreekwoordelijk gezien. We dagen de zon verder uit, door onze tafel en tuinstoelen in het gras buiten te zetten. En ja, hoor, zij laat ons vandaag niet in de steek.

De zon op huid... o, wat heb ik hier lang op gewacht. Als een spons zoog ik de vitamine D in mij op. Met een boek, languit op mijn strandbedje, proberen te lezen, maar door de warmte worden mijn oogleden zwaar en voordat ik het weet ben ik vertrokken en schrik ik wakker als mijn boek van mijn buik glijdt.

Mijn vriendin stelt voor om de zon nog verder uit te dagen en de BBQ van stal te halen. Nou ben ik persoonlijk niet zo'n BBQ-fan, maar ze weet me snel over te halen, nadat we samen verzinnen hoe een gezonde maaltijd te creëren. De mannen zijn er altijd wel voor te vinden.

En nu, met een volle buik, zitten we met z'n allen te kijken hoe mannen, met strakkere buiken dan de onze, achter een bal aanhollen en elkaar onderuit schoppen.

Het blijft een vreemd spel, dat voetbal! Ik mag dan wel weten wat 'buiten spel' zijn betekent, maar verder heb ik er de 'bal'len verstand van. En dat wens ik zo te houden. Het wordt pas interessant als ik zelf het spel zou spelen, maar om nu, zoals die Mannschaft hier op de bank, als beste-stuurlui-aan-de-wal, met de voeten op tafel, als voetbalcoach naar een beeldscherm te roepen hoe het al-dan-niet moet --

 Nee, daar ben ik toch echt te nuchter voor!

Thank God for little children

De ontwikkeling van een 9 maanden oude baby gaat ineens wel heel hard. Ineens gaan ze kruipen, ze brabbelen er de hele dag op los. Uit wat ze doen, merk je dat ze je ook echt begrijpen. Duim en wijsvinger pakken pluisjes van de bank. Echt, ze worden al echt kleine persoonlijkheden op die leeftijd.
Geweldig om dit van dichtbij nog een keer mee te mogen maken.

Nooit gedacht dat ik zo trots zou kunnen zijn op mijn kleine meisje. En het voelt zo apart. Ik hield/houd van mijn eigen kinderen als geen ander, maar de liefde voor je kleinkind voelt zo veel meer... bewuster.

Ik vind het heerlijk als mijn kleine meid 's ochtends voor mijn deur 'staat' en ik kan ervan genieten als ze van mijn armen in de armen van haar vader 'springt' als papa haar weer op komt halen. Want zo hoort het. Oma mag wel lief zijn, maar er gaat toch niets boven haar eigen papa.
Ook vandaag was het weer op en top genieten. Ik ken geen andere prioriteiten dan haar. We spelen samen, eten samen, wandelen samen, kroelen samen, babbelen samen en uiteindelijk slapen we samen. Zij uitgeteld in haar campingbedje en ik puf even uit op de bank, omdat mijn lijf altijd in een andere modus is dan anders.


Aan het einde van de middag, zit ze op  mijn schoot, haar warme hoofdje tegen mijn borst, als we samen een boekje lezen. Ik ervaar het als een klein wonder dat dit kleine meisje een deel van mij af. Het is zo fijn om haar lach te horen, haar te horen brabbelen.

En iedere keer weer als ik in dat lieve bekkie kijk, dan smelt ik. Ik voel me dankbaar voor kinderen zoals zij. Ze is zo puur, zo in en in zuiver - nog helemaal onbesmet van deze wereld. Nog zo dicht bij haar Schepper. Echt nog een klein engeltje.

Thank God for little children

A-me-hoela

Voorop gesteld dat ik zou weten maar m'n hoela zit, verwijs ik het laatste nieuwtje graag die richting uit. 's Ochtends hoor ik op de radio dat we met z'n allen maar beter kunnen zorgen dat we een spaarcentje op de bank hebben en dat we onze hypotheek maar beter kunnen hebben afgelost en 's avonds hoor je op het nieuws dat de recessie voorbij is en dat we maar beter weer kunnen zorgen dat ons geld gaat rollen. Ik begrijp dat wel, want rollend geld versterkt de economie.

Dit laatste zou ik graag willen geloven als ik zeker wist dat 'men' het goed voor heeft met de burger, maar die zekerheid heb ik al lang niet meer.

Voor lang behoorde ik tot de burger die het zich ook kon veroorloven om geld (flink) te laten rollen. Hubbie en ik hebben een administratief systeem, waardoor onze rekeningen op tijd betaald worden en dat er iedere maand een bedrag gespaard wordt en daarnaast konden we ons hier of daar best nog wel wat luxe veroorloven.

Het tij is echter gekeerd; ik ben werkzoekend en het lijkt alsof alles alleen maar duurder wordt. Al zou ik dus graag bij de tweede groep burgers willen horen, dan kan dat geen eens, want er is geen geld meer wat overvloedig kan rollen. Ik zeg niet dat ik het slecht heb. Integendeel, wij tellen iedere dag nog steeds onze zegeningen, maar overvloed is een woord dat niet meer in ons vocabulaire voorkomt.

De tegengestelde berichten in de media maken me soms wat kregelig. Ik leg ze dan ook graag naast me neer en trek mijn eigen conclusies. Weliswaar in mijn eigen kleine wereld, maar over het algemeen kan ik stellen dat ik mijn eigen wijze raadsheer ben. Hubbie mag hier graag de nadruk leggen op 'eigen' in plaats van 'wijs', maar laat mij maar lekker eigenwijs zijn, dan.

Ik heb er alle vertrouwen in dat het ooit wel weer goed komt. Zeker wel. Ik heb een optimistische kijk op zaken. Er komt wel weer een dag om een andere auto te kopen (we zijn dringend aan vervanging toe) of om de kledingkast weer aan te vullen (en schoenen of tassen). Maar of het vandaag de dag is om mijn bankrekening om te keren om te spenderen... Nee, ik denk het niet. 

Verloren in tijd..

Er lag wat schrijfwerk op mij te wachten. In de afgelopen weken kwam ik er maar niet aan toe om de deur achter me te sluiten en plaats te nemen voor mijn PC. En dan stapelt het wat op.

Ik startte met het schrijven van een zelfreflectieverslag. Ik had verwacht daar wel enige tijd mee bezig te zijn, maar toen ik eenmaal het begin gevonden had, vlogen mijn vingers over het toetsenbord en volgde alinea na alinea. Met mijn studieboek aan mijn linkerzijde (ten behoeve van het juiste vakjargon) en mijn journal aan de rechterzijde, hoefde ik niet lang na te denken. Het verslag, van slechts twee kantjes, had ik in een mum van tijd geschreven en verstuurd. Het is nu afwachten of de docenten het kunnen waarderen.

Na een pauze van 10 minuten en het verorberen van twee stuks fruit, zette ik mijn werk voort. Deels omdat ik een belofte gemaakt had, deels omdat ik de smaak te pakken had. Het schrijven van een verslag van een diploma-uitreiking van seminarie-studenten van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Het leukste van het schrijven van zo'n verslag is het onderzoek dat er aan vooraf gaat. Ik heb er zelf weer zoveel van geleerd. Zaken die normaliter aan mij voorbij gegaan zouden zijn, hebben mijn geest weer verlicht.

Uiteindelijk kwam ik toe aan de laatste opdracht, namelijk het beantwoorden van een lange, lange brief. Volledig geconcentreerd ging ik aan het werk. Ik worstelde niet alleen met de correcte antwoorden, het vakjargon, grammatica, maar ook met de tijd.... 

... tot mijn grote schrik kwam ik om 16.30 uur tot de ontdekking dat ik om 16.30 uur in Rotterdam had moeten zijn. Blijkbaar was ik zo verdiept in het schrijven, dat ik het alarmtoontje van mijn Iphone niet gehoord heb.

Na de nodige excuses zijn zij en ik lekker een hapje gaan eten. Hebben over van alles en nog wat gekletst en hebben ons uitje afgesloten in de bioscoop. Even genieten van 3D-Men in Black. 

Man, wat vliegt de tijd, when you're having fun! 

Multi-tasking

Voor geruime tijd had ik gedacht dat ik het verleerd was. Voor lange tijd dacht ik dat ik het niet meer in me had. De vraag is of, ik, als vrouw, dit ooit echt zal verleren. Mijns inziens zijn vrouwen (en sommige mannen - smile!) hiervoor in de wieg gelegd.

Vanochtend startte ik de dag met het doornemen en uitwerken van de les die ik vandaag gaf aan de Jongevrouwen van de wijk Dordrecht. Afgelopen week was mijn agenda boordevol en hoewel ik de les had doorgelezen, had ik deze niet voorbereid. Ik printte wat materiaal uit, dat de les 'aanschouwelijk' zou kunnen maken.

Met mijn boeken, papieren, telefoon en sleutels in mijn ene had, greep ik de vergeten kleding en 'juwelen' (zie blog vrijdag) met de andere hand. Met mijn elleboog schoof ik een flesje water onder mijn arm en zo vertrok ik richting kerk.

In de kerk werd mij gevraagd een uurtje mee te draaien in de Kinderkamer (kinderen van 2-4 jaar). Geheel onvoorbereid stortte ik me op mijn taak om te assisteren en de kinderen blij en tevreden te houden. Met mijn ene hand ving ik een bordje op van tafel en met de andere hand ving ik een 'stoel-wippende' peuter op. Terwijl op schoot een klein, verlegen, mannetje zat die nog even de veiligheid zocht van een vrouwenschoot.

Na het derde uur vertrok ik richting huis waar ik met de telefoon in de ene hand, een deel van de lunch in de andere hand en aan mijn benen vier poezen die graag wilden delen in wat lekkers.

En geloof me, na gedane zaken.... was het goed om me te beperken tot slechts een enkele taak... namelijk lekker uitrusten bij een hubbie, die het (multi-)task-en tijdelijk van mij overnam. 

Hardlopen

Het was al half tien 's avonds. Mijn hoofd was vol... er was veel gezegd. Emoties vierden hoogtij. Spanningen bouwden zich op in mijn lijf. Zo kon ik niet naar bed.

Het was nog licht buiten en ik bedacht dat wat frisse lucht mij wel goed zou doen. Ik trok mijn loopschoenen aan en op het ritme van de muziek stapte ik de koele avondlucht in. Nee, koud had ik het niet. Al snel stroomde er water over mijn rug en over mijn voorhoofd.

In eerste instantie was mijn blik gericht op het wegdek en scheerden de tegels aan mij voorbij. Op het gladde fietspad hoorde ik het geluid van het neerzetten van mijn voeten. Gelijkmatig en nog steeds in het kalme ritme van de muziek. 

Mijn ogen richtten zich naar boven, naar de licht bewolkte lucht. Het gaf wat ruimte... Het ritme van de muziek veranderde en langzaam maar zeker verhoogde ik mijn tempo. Het ritme van mijn stappen, de verhoogde hartslag en het luisteren naar mijn ademhaling... het maakte mijn hoofd leeg. Het creëerde de broodnodige ruimte. De ruimte die ik nodig had voor begrip voor haar. Nieuwe mogelijkheden scheppend om optimistisch naar de toekomst te kunnen kijken. 

Doornat, moe, maar met meer liefde, een onvoorwaardelijke liefde, in mijn hart kwam ik thuis.

Ik weet weer dat ik er kan zijn voor haar. 

Dames in de dop

Weet je hoe het er aan toe gaat als je een pyama-party organiseert voor jonge meisjes in de leeftijd tussen 9 en 13 jaar? Kijk maar even bij mij binnen......

Nadat ik mijn to-do-lijst afgewerkt had en hubbie en ik snel wat gegeten hadden, haalde ik de meiden op. Wat nerveus en wat giechelig stapten ze in mijn auto. Onderweg vertelden ze over school, proefwerken, cijfers en de plannen voor het komende weekend. 

Eenmaal bij mijn huis gearriveerd werden de bontgekleurde pyama's aangetrokken, maar voordat het zover was, hadden de meisjes mijn make-up-spullen, mijn fohn, maar krultang en mijn parfum ontdekt. Het duurde even voordat alle meisjes omgekleed weer beneden waren, waar thee en iets lekkers op hen wachtten. En terwijl ze smulden van een grote muffin, werden de parfum-monstertjes eerlijk verdeeld. De een hield van mooie kleuren en de ander van frisse, niet al te zware geurtjes. 

Een voor een kropen ze onder de zonnebank, terwijl de resterende meisjes hun nagels lakten. Een voor een maakten ze er een kunstwerk van. Toen, per ongeluk, een scheutje nagellakremover over de vloer ging, zag ik een beteuterd gezichtje, maar dat kleine incident mocht de pret niet drukken. 

Inmiddels wees de klok 21.30 uur aan en haalden hubbie en ik het grote tweepersoons luchtbed naar beneden. Toen dit eenmaal opgepompt was, doken de meiden er met hun slaapzak en kussens op. Een grote knuffel werd over en weer gegooid en uiteraard was dit de uitnodiging tot een kussengevecht. De buren waren vast blij met ons!!

Tijd voor wat rust. Al liggend in hun geïmproviseerde luie stoelen keken ze, in de ene hand limonade en de andere hand chips en andere lekkere dingen,  naar een DVD  en de rust was wedergekeerd. 

Om middernacht vond ik het welletjes en maanden we de meiden tot slapen...  Maar meiden zouden geen meiden zijn, als er eerst nog over van alles en nog wat gekletst werd en.... gegiecheld!

Uiteindelijk vielen ze in slaap.... tanden poetsen was er niet bij. Dat hebben we voor een keer door de vingers gezien.

Een kleine acht uur later, verschenen er wat slaperige koppies, in hun pyama, aan de ontbijttafel. Stilletjes, wat bleekjes en hun haren kris-kras langs hun oren. Na de eerste slokjes yoghurtdrank, kwamen hun tongen weer los en was het weer druk en levendig in mijn huis.

Voordat ze weer naar huis gingen, werd er nog aandacht besteed aan het vlechten van hun haar en gebruikten ze verschillende haarproducten - allemaal door elkaar.

Ach, wat maakt het uit! De ladies hebben het naar hun zin en daar geniet ik van. Nu ze terug zijn bij hun eigen ouders, is het stil in huis. Wat resteert zijn de sporen die ze hebben achtergelaten: In een hoek vind ik een vestje en op een klein bijzettafeltje vind ik een ring....

Echte dames in de dop! 

Lachen als een boer met kiespijn...

Het was om circa 9.00 uur druk op de weg. Meestal kan ik op dit tijdstip, richting Zuiden goed doorrijden. Vandaag leek het alsof iedereen haast had en dat we met z'n allen tegelijk op de A16 terecht gekomen waren. Ik was gelukkig op tijd vertrokken en kwam op tijd aan in Waalwijk, waar ik een toelatingsexamen gemaakt heb. 

Het waren pittige vragen, waar ik me echt volledig op moest concentreren, maar ik had er alle vertrouwen in dat ik het examen wel gehaald had. 

Na het examen maakte ik haast om naar huis te rijden, want hubbie had een afspraak bij de kaakchirurg en hij vond het fijn als ik met hem mee reed. In de kliniek werd mij gevraagd aanwezig te zijn bij het gebeuren, maar daar heb ik toch maar vanaf gezien. Bloed is nog steeds iets waar ik niet relaxed naar kan kijken. En spuiten al helemaal niet!!

Stoer glimlachend kwam hubbie de steriele ruimte uit. Ik wist niet of ik moest lachen om hem, of dat ik medelijden moest hebben. Bemoedigend heb ik hem toe gelachen.....  De arme schat!

Eenmaal thuis werd ik gebeld door Psychodidact. Mijn test was positief beoordeeld met een 8,6. Dit betekent dat ik definitief met de opleiding in augustus kan beginnen. Ik had zo een vreugdedansje kunnen maken en trots stootte ik hubbie aan. 'Een 8,6, lieverd, wie had dat gedacht?'. Hubbie mompelde, met zijn mond nog vol met een tampon, iets terug. Het klonk lief, maar ik verstond er niks van. Maar zijn vermeende smile zei alles.... Althans hij dacht dat hij lachte, maar hij lachte als een boer....

met kiespijn.

Verdwaald

Samen aan de afwas

Ook vandaag wilde ik profiteren van het mooie weer. Al lijkt het alsof het seizoen niet goed weet wat het wil. De ene dag regent het, de volgende dag lijkt het ineens ver boven de 20 graden Celsius.

Mijn kleinkind was vanochtend na circa een half uurtje al uitgeslapen. Ze is graag buiten, net als ik. Er was niets wat ons tegen hield en in het kader van dagelijks bewegen, stapte ik, uitgerust met slechts een flesje water, mijn telefoon, mijn portemonnaie en mijn sleutels de deur uit. 

De kleine meid is opmerkzaam. Ze hoort van alles en ze ziet van alles. Soms kijkt ze dan vrolijk naar boven met een brede glimlach, wijzend naar een bewegend voorwerp en zegt 'Tie', waarop ik haar de naam van het voorwerp vertel. 

Ik ken de omgeving van haar geboorteplaats niet zo goed. En alles wat nieuw voor haar is, is ook nieuw voor mij. Voor beiden dus een ontdekkingsreis. Leuk en ook een beetje spannend. Vooral toen ik na een paar keer te zijn afgeslagen op onbekende paden, ik ineens in een bosrijke omgeving zat en ik absoluut niet meer wist wat Noord of Zuid was. De zon stond op zijn hoogst... ik was verdwaald, wist niet meer waar ik was. 

We hadden al meer dan een uur lopen achter de rug. De kleine meid was in slaap gevallen en ik wist dat, zodra ze wakker werd, ze waarschijnlijk een knorrend maagje zou hebben. Een onbehaaglijk gevoel omringde me. Niemand te bekennen in de weide omgeving. Gelukkig had ik mijn telefoon bij me. Google maps wees mij de weg naar huis, al moest ik over ruiter- en modderpaden. Opluchting...

De opluchting duurde echter niet lang, want de display van mijn telefoon gaf aan dat mijn batterij bijna leeg was. Snel verkende ik de map en probeerde ik te onthouden welke afslagen ik zou moeten nemen. Ik zette de telefoon uit en alleen bij twijfel zette ik hem weer aan. 

Twee en half uur later arriveerde ik weer thuis. De kleine meid, helemaal uitgerust en hongerig... Maar aan honger kon ik niet denken. Het enige dat ik voelde waren mijn zere voeten!! 

Op eigen wieken

Heel gedisciplineerd deed ik vandaag de dingen die ik moest doen. Het leek alsof ik tijd tekort had vandaag. Maar wat is tijd? En wat is af? Sommige zaken lijken nooit af te zijn.

In het teken van dagelijkse beweging, ben ik er vandaag op uitgetrokken. Minimaal een uur wandelen. In mijn achterhoofd had ik de intentie om een stukje hard te lopen, maar mijn rug liet dit niet toe. Even heb ik me afgevraagd of dit ook onder de noemer 'excuses' verwezen kon worden, maar er zijn momenten dat je goed moet luisteren naar je lichaam. Vandaag was zo'n moment.

Een paar keer per week loop ik langs dezelfde vijver. Een aantal weken geleden zag ik haar nog op het nest zitten. Hij gleed door het water, sterk in de gaten houdend waar ik naar toe liep. Licht dominant tilde hij zijn kop op en liet mij op niet mis verstane wijze weten dat hij de beschermheer van zijn toekomstig gezin was en dat hij niet met zich liet spotten. 

Een week later was de vijver leeg. Nergens een zwaan te bekennen. Het nest was verdwenen. Mogelijk had de gemeente zijn werk gedaan, want de vijvers zagen er onderhouden uit. Jammer hoor!Vandaag echter zag ik ze lopen; moeder, vader en vier kleintjes. De kleintjes hadden een grijs-bruine kleur. Mijn gedachten gingen uit naar het kleine, lelijke, eendje. Kleine zwaantjes zijn lief om te zien als je weet dat het een zwaantje is... Ik wilde graag een foto maken van het zwanengezin, maar ook deze keer was het de oude mopperkont, die mij weg joeg van zijn kroost. Uit ervaring weet ik dat je maar beter uit de buurt kunt blijven van de krachtige wieken. Hij zal mij niet zo snel omver weten te krijgen, maar een gebroken arm is wel het minst dat hij iemand kan bezorgen. Op een afstand, waar hij genoegen mee nam, heb ik alsnog mijn foto kunnen nemen. 

In onze omgeving worden ieder jaar een behoorlijk aantal zwanen geboren. Een prachtig gezicht. Enkele jaren geleden telde ik er twaalf... toen zij achter elkaar overstaken.... op een zebrapad. 

Mijn discipline-spier

Het lijkt alsof half Nederland in de ban is van het Nederlandse voetbalteam. In menig conversatie heb ik het woord discipline horen vallen. Een club kan pas goed presteren als de leden over een dosis zelf- en/of groepsdiscipline beschikken. Of het team nu heeft verloren vanwege gebrek aan discipline of niet; die discussie laat ik in het midden.

Door omstandigheden kon mijn sportmaatje niet met mij gaan zwemmen. Even was ik geneigd om ook thuis te blijven. Mijn prioriteiten verleggen... daar ben ik een kei in. Flexibel noemen ze dat... uhuh! In werkelijkheid betekent het niet willen stappen uit je comfortzone.. Alleen gaan zwemmen vind ik niet echt leuk!

Die ochtend had ik met mijn 'coach' gesproken over zelfdiscipline. Als vanzelf vroeg ik mezelf af hoe het gesteld was met mijn discipline als ik nu weer mijn sportuurtje aan mij voorbij zou laten gaan, puur omdat ik de drempel, die ik over moet, om alleen te gaan zwemmen zo hoog vind. Ik besloot om toch te gaan! En achteraf moet ik bekennen dat ik nog nooit zo relax-ed gezwommen heb. Ik had het bad praktisch voor mij alleen.... 

Het woord (zelf-)discipline bleef rondspoken in mijn hoofd. Een stukje zelfreflectie maakte duidelijk dat ik veel meer excuses heb dan bereikte doelen. Of het gaat om gezonde voeding, studie, huishouding, sporten of relaties.. Ik heb excuses, ja, zelfs overtuigingen, die mijn zelfdiscipline ondermijnen. 

De eerste stap is inmiddels genomen. Bewustwording van het feit dat ik overal excuses voor verzin. Bewustwording dat het met mijn zelfdiscipline niet goed gesteld is. En vandaag heb ik bewust voor die zelfdiscipline gekozen door toch te gaan zwemmen, ondanks dat ik het niet leuk vond om alleen te gaan. 

De eerste work-out voor mijn discipline-spier. Iedere dag een beetje, dan wordt ie vanzelf sterk! 

Geen woorden nodig..

Samen werken

Wat een rustige zaterdag had kunnen zijn, was vandaag precies het tegenovergestelde. 's Ochtends reed ik naar Rotterdam voor een leidstersvergadering en 's middags nam ik deel aan een bijeenkomst van BCoach in de omgeving van Utrecht. Van beide evenementen ben ik weer wat 'wijzer'geworden. 

Wat vandaag centraal stond is het samen werken c.q. samenwerken. En het vertrouwen dat je nodig hebt om tot een goede samenwerking te komen. Zo zag ik vandaag een kleine 100 coaches een kring vormen, als in een polonaise en op de tel van drie op de schoot van de persoon achter hem/haar gaan zitten. Een fantastisch gezicht. Het viel niet mee om volledig op de persoon achter je te vertrouwen. Theoretisch gezien kon dit experiment niet mislukken..... in mijn gedachten des te meer!

BCoach start met een coöperatie voor coaches. De aanwezigen van vandaag hebben mee gedacht met betrekking tot het concept en het benoemen van de voor- en nadelen. Iideeën werden op papier gezet, zo ook luchtkastelen, maar ook vraagtekens en twijfels, zowel besproken als genoteerd. Mensen, waarvan de meesten elkaar niet kenden, werkten samen en kwamen tot prachtige resultaten. Ik ben dan ook heel erg benieuwd wat hier precies uit gaat komen. Voor mij was het een welbestede zaterdagmiddag. Ik weet weliswaar nog niet wat het voor mij gaat betekenen, maar ik heb een en ander wel al in mijn vestzakje gestoken.

Beide vergaderingen hebben mij er weer toe aangezet om zaken, die in het slop geraakt waren, weer op te pakken. 

Fantasie en engelen

Als kind werd ik bestempeld als fantasierijk. Ik ben me daar nooit helemaal van bewust geweest. Vermoedelijk vanwege het feit dat mijn fantasie mijn werkelijkheid was. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me bewust werd van het feit dat men onder de indruk was van mijn verhalen of dat ze zonder pardon, van tafel werden geveegd, vanwege de ongeloofwaardigheid.

Dit kende voordelen en uiteraard ook nadelen. Zo werd ik, als jong meisje van circa acht of negen jaar oud, door de 'meester' van de klas op mijn hoofd getikt als ik weer eens teveel zat te praten en niet oplette. Dit tikken kwam hard aan, omdat mijnheer een grote ring droeg die in mijn hoofd prijkte. Nadat mijn ouders met de bewuste onderwijzer zijn gaan praten, nadat ik mijn beklag bij hen gedaan had, werd deze klacht verwezen naar het land der fabelen. Ik werd gewoon weg niet geloofd!

Op de middelbare school ondervond ik veel voordelen van mijn 'talent'; zeker als het ging om verhalen schrijven voor het vak Nederlands. Samen met een mede-leerling, die graag regisseur wilde worden, heb ik halve romans geschreven. (Waar zijn de stukken gebleven??).

Hoe ouder ik werd, hoe moeilijker het werd. Vooral het niet-serieus genomen te worden was erg vervelend. Daarnaast was ik ergens een dromer, maar dat heb ik mezelf 'afgeleerd'. Wat overgebleven is, is dat ik een denker ben. Mijn hoofd is echt NOOIT leeg. Een enkele keer als mediteer of als ik bid, dan wil het nog wel eens lukken dat het rustig wordt daar binnen, maar over het algemeen is het een grote databank van woorden en beelden!

In de loop der jaren heb ik mij ontdaan van de sticker 'fantast', welke geplakt was op mijn voorhoofd. Ik zorgde dat mijn woorden door een zeef gehaald werden, voordat ze mijn mond verlieten. Daarvoor in de plaats heb ik de Hollandse nuchterheid welkom geheten. 

Sinds kort lees ik een boek, in mijn verloren uurtjes (voor zover ik die heb), geschreven door een dame die omgang heeft met engelen. Ze schrijft op een levendige manier, waardoor het niet moeilijk is om het boek om te zetten in beelden. Ondanks mijn Hollandse nuchterheid laat ik haar verhaal binnen komen. Ik bedenk dat als ik dit boek jaren eerder gelezen had, ik naar alle waarschijnlijkheid ook engelen had kunnen zien, maar hoe ik het ook probeer.... het lukt me niet!

Voelen is iets anders.... ik denk dat ik de aanwezigheid van geesten wel gevoeld heb. Zorgzame geesten, die mij beschermen. En geesten waarvan mijn nekharen overeind gingen staan.

Vooralsnog... er zijn momenten dat ik heel duidelijk engelen zie.. !

In haar, die mij een kopje soep bracht toen ik doodziek in bed lag.
En in hem.. die mij ongevraagd hielp, toen mijn auto niet meer wilde starten in de middle of nowhere.
Of hij, die mij zijn mobiel leende, toen ik mijn hubbie niet kon bereiken omdat de batterij van mijn gsm leeg was.

O ja, engelen genoeg....

Je moet ze alleen WILLEN zien!

Kunstrondje Dordrecht

Foto: www.kunstrondje.nl

Geheel onverwacht liep ik 's middags met haar door de binnenstad van Dordrecht. Hoewel ik meer dan twintig jaar in de omgeving van Dordrecht woon, heb ik de stad nog nooit van de kant gezien, zoals zij deze aan mij heeft laten zien.

Ik zou er zelf nooit opgekomen zijn om een Kunstrondje Dordrecht te lopen. Ik heb er van genoten. Ik ben in winkeltjes terecht gekomen, waarvan ik het bestaan niet eens kende.

Een wandeling langs kunst-, antiek- en curiosawinkels, antiquariaten, galeries en musea, waar ik enorm van geïnspireerd raakte. In mijn buik borrelden verschillende ideeën op en voelde ik een drang om mijn eigen creativiteit 'van zolder te halen'. 
Van lampenkapjes tot kralen-armbandjes of van zelfgemaakte dagboekjes tot prachtige schilderijen.

Ik was onder de indruk van de woonwinkel. Een winkel die bewoond is en waar men alle spullen die er staan kan kopen. Wat een idee!

Ik ben helaas geen kenner; weet dus ook antiek niet te onderscheiden van kitsch, maar dit houdt mij niet tegen om oude spullen te bekijken en soms kom ik echt een prachtstuk tegen. Tijdens het Kunstrondje Dordrecht liepen we de ene rommelwinkel na de andere binnen. 

In een galerie, wiens naam ik helaas vergeten ben, stonden we plotseling voor een groot scherm dat een natuurtafereel liet zien, waardoor je je haast in een echt bos waande. Door middel van een webcam, zat je midden tussen de wandelende mensen, de hoge bomen en het groen. 

In dezelfde galerie maakten we kennis met een bevlogen persoon die achter een oude drukpers aan het werk was. Als u niet zo gelukkig bent als wij, dan neemt hij alle tijd om een en ander uit te leggen en te laten zien. Interessant!

Waar we niet aan toe gekomen zijn, maar wat ik ook nog een keer wil doen, is meegaan met een bootje, dat door de grachten van Dordrecht vaart. Dordrecht weer van een andere kant bekijken.

Niet alleen de shops, musea en galeries zijn de moeite waard, de geschiedenis van Dordrecht vind je terug in en op de huizen die in het centrum staan. Nee, ik heb geen aandelen en ik word ook niet betaald voor het maken van reclame, maar ik kan een ieder aanbevelen om het Kunstrondje Dordrecht te lopen. 

Voor meer info:
Intree Dordrecht / VVV
Spuiboulevard 99
3311 GN Dordrecht

Kat- en muisspel

Niets leukers dan tijd doorbrengen met je kleindochter. Teruggaan in de tijd en je zelf weer kind voelen. Kruipen over de vloer, net als zij. Geluiden maken zoals zij. En al liggend op de vloer ontdek je een compleet nieuwe wereld.

Zo jong als ze is, ze begrijpt heel snel 'de regels' van een spel. Ze gaat er helemaal in op en kraait van plezier. Nu de kleine meid zich kan verplaatsen in een een 'looprekje' spelen we samen een soort kat- en muisspel. Uiteraard wint zij en beginnen we steeds weer opnieuw, totdat de aandacht verslapt.

Zelfs de lunch is een spel en ik heb haar volledige aandacht... totdat Sammy, de kat, ons passeert. De kleine meid volgt Sammy en terwijl ik tevergeefs probeer haar aandacht voor de boterham te vangen, vraag ik mij af wat er zo bijzonder is aan de kat, die dagelijks in- en uit wandelt?

Omdat ze niet alleen gefascineerd kijkt naar Sammy, maar ook in lachen uitbarst, neem ik de moeite om ONDER tafel te kijken naar wat Sammy doet, om vervolgens OP de tafel te zitten....

Ook Sammy speelt zijn spel. Een kat- en muisspel met een levensechte muis.

Ik jaag Sammy met zijn speeltje naar buiten en haal opgelucht adem. Als ik terugkeer aan tafel, zie ik een klein meisje met een triomfantelijk gezicht. Haar bordje is leeg. Ik ben verbaasd... zo snel heb ik haar nog nooit zien eten! Maar op het moment dat ik haar wil complimenteren, zie ik dat de vloer onder tafel bezaaid ligt met kleine, bruine brokjes... muizenbrokjes! 

Waar blijft de zon?

De waterrat en de kat

Iedere week gaan we samen zwemmen, mijn sportmaatje en ik. Beiden hebben we de intentie om onze spieren te verstevigen en hopen dat we wat onsjes, misschien pondjes of zelfs, op den duur, kilo's te verliezen. Het lijkt alsof we dezelfde idealen hebben. Het lijkt alsof we gelijk op gaan. Al pratende over 'het leven' zwemmen we heel wat baantjes weg. En zonder dat we er erg in hebben is het uur voorbij.

Het lijkt alsof we 'two of a kind' zijn en toch is er een wereld van verschil.

Zodra zij onder de douche vandaan komt en haar domein binnen treed, schudt ze haar krullen en kijkt glimlachend rond. Ze lijkt tevreden als er slechts enkele mensen zwemmen. Ze kiest haar baan, buigt met een lichte knik in haar knieën enigszins naar voren staan en maakt een sierlijke duik. Na enkele minuten komt haar lichtrode hoofd weer boven water. Vervolgens zwemt ze met grote slagen naar de overkant, tikt de muur aan en zwemt weer terug naar waar ze vandaan kwam. Pratend, lachend en steeds opnieuw van houding veranderd geniet ze van het water. Ze praat honderduit en ik kan merken dat het water haar ontspant. 

Ze voelt zich thuis in het water, dat is een ding wat zeker is. Ik volg haar gracieuze bewegingen en ben onder de indruk over het gemak waarmee zij het water bedwingt. Haar hoofd verdwijnt regelmatig onder water. Zodra haar neus en mond vrij zijn van water, ratelt ze weer vrolijk door, watertrappelend, rondjes draaiend, duikend of wegzwemmend in een stevige crawl-slag. Dit is mijn sportmaatje.... een echte waterrat!

Zodra ik onder de douche vandaan kom en het water tegemoet loop, wrijf ik met mijn handen door mijn haar. Moedig kijk ik rond. Gelukkig zijn er niet zoveel mensen. Ik loop steevast naar het trapje en voel met mijn dikke teen hoe koud/warm het water is. Aj... geen badwater vandaag! Voorzichtig en terwijl ik diep ademhaal, laat ik mij zakken in het water. Mijn sportmaatje zwemt enkele meters voor mij en ik probeer haar in te halen, c.q. bij te houden. Als ik de overkant haal, draai ik me, zo snel als ik kan om, en zwemmen we terug naar waar we vandaan kwamen. Ik voel mijn spieren... Ik praat, ik lach en steeds in dezelfde houding houd ik mezelf boven water. Ook ik praat honderduit als zij even stil is en ik merk dat dit mijn aandacht afleidt van het koude water.

Ik voel me niet echt thuis in het water, dat is een ding wat zeker is. Water in mijn oren.. dat vind ik vreselijk, om maar niet te spreken van onverwachts water in mijn neus. Mijn hoofd blijft vooral boven water, mijn haar wordt zelden nat. Zodra ik uitgeproest ben van een slok water dat ik tijdens het praten binnen kreeg, blijf ik even hangen aan de kant. Mijn benen strekkend of juist optrekkend. Ook ik probeer gracieuze bewegingen te maken - immers het water maakt me licht. Met smalle ogen kijk ik hoe mijn sportmaatje weg zwemt van mij met een stevige crawl-slag. Ik probeer haar te volgen, maar ik weet niet hoe en voordat ik het weet, crawl ik in gedachten een heel eind weg, maar helaas voor mij kom ik niet vooruit, maar blijf ik op dezelfde plaats. Ik zucht... dit ben ik... geen waterrat, maar net een kat. Ik heb liever geen nat pak!

Mereltje wat zing je mooi!

Ik heb geen wekker nodig. Iedere ochtend tegen het ochtendkrieken laten zij hun stem horen. Eerst zachtjes, alsof ze hun eigen kindertjes voorzichtig wakker zingen. En zodra de eerste zonnestralen aan de horizon verschijnen, zingen zij luider, fermer en o, zo zuiver/

Een van hen is vaste klant in onze tuin. Niet alleen heeft hij het mos uit mijn plantenstukje op mijn tuintafel geroofd, hij is ook dol op mijn waterornament. Soms waagt hij het om zijn buikje te wassen in het opborrelende water. Hij spettert dan een paar tellen om vervolgens naar het dak van de schuur van de buren te vliegen om aldaar zijn verenpak weer op orde te brengen.

Hij is een echte sopraan. Als dank komt hij omstreeks een uur of zeven 's avonds op het dak van de buren zitten en zingt een volledige sonate voor mij alleen. Een van zijn vrienden komt nooit dichtbij, maar ik kan hem wel luid en duidelijk horen. Samen zingen ze een duet. Iedere keer weer anders, maar steeds even mooi om naar te luisteren.

Ik hou van mijn merel. Het is een druk baasje. Hoewel voorzichtig, maar gelijkertijd nergens bang voor.... en dat zou hem nog wel eens de kop kunnen kosten. Ook leert hij maar weinig van de lessen die het leven hem geven.

Laatst, op een hete dag, werkte mijn hubbie in de tuin. Onze merel had blijkbaar erg veel dorst of zin in een bad, want hij vloog van het dak van de buren, op onze schutting, zo op de grond naast onze schuur. Met een schuin kopje wachtte hij de reactie van hubbie af en omdat hubbie niet reageerde kwam hij al snel dichterbij. Waar geen van beiden erg in hadden, was de aanwezigheid van onze reeds-op-leeftijd-poes Poekie, die zich, wat jagen aangaat, nooit te oud voelt. Zij zat achter de schuur en had perfect zicht op de landing van de merel. Toen de merel zich veilig waande en naar voren huppelde, sloop Poekie dichterbij, gereed om een sprong, waar een Ninja jaloers op zou zijn, te maken. Haar kontje wiebelde, haar staart ging strak van spanning... en ja hoor, met een grote sprong dook ze er boven op. Merel echter, was sneller dan zij en vloog hevig kwetterend weer terug naar het hoge dak van de buren.

Ook vandaag was hij er weer. Vanaf het hoge dak deelde hij de hoogste noot.

Ik kon me net inhouden om niet te applaudisseren voor hem. (De buren zouden me voor gek verklaard hebben, denk ik). Ik weet zeker dat hij zin had om een bad te komen nemen, maar met drie monsters in de tuin, waagde hij het toch maar niet. Dit zou een reine death-wish zijn...

Mijn monsters deden alle drie alsof ze lagen te soezen in de late na-zon. Droppie lag met zijn rug naar de merel toe, maar ik hoorde aan het 'watertanden' dat hij de merel volgde in de weerspiegeling van de ruit van de woonkamer.

Droppie 'watertandend'

Minoes deed alsof ze zichzelf een stevige wasbeurt gaf, maar in de tussentijd, keek ze met regelmaat naar de dikke, verse hap op het dak. 

Minoes

Het kleinste monster had er lak aan. Ze keek de merel regelrecht in zijn ogen.....

Ukkie

'Kom maar op, als je durft. Ik lust je rauw'. En dat was nou net even te veel voor onze stoere merel. Hij stopte met fluiten en vloog terug naar zijn nest.

Morgen weer een nieuwe dag!

Laat je licht schijnen

Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn
Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis,
waar we het allerbangst voor zijn.
We vragen ons af:
Wie ben ik dat ik briljant, buitengewoon, aantrekkelijk, getalenteerd en geweldig zou zijn?
Maar waarom eigenlijk niet?
Je bent toch een kind van God?
Dat je je kleiner voordoet dan je bent
komt de wereld niet ten goede.

Er is niet verheffends aan je kleiner voor te doen dan je bent,
opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker gaan voelen.
Wij zijn geboren om de luister van God uit te dragen die in ons woont.
Niet in slechts enkelen van ons, maar in ons allemaal.
Als wij ons licht laten schijnen, geven we anderen
onbewust toestemming dat ook te doen.
Als wij bevrijd zijn van onze angst,
bevrijd onze aanwezigheid automatisch anderen.

Nelson Mandela, inaugurele rede 1994

**********

Tot drie keer toe hoorde ik deze week de uitspraak 'Laat je licht schijnen!'. Ik moest denken aan een deel van de toespraak van Nelson Mandela, zoals hierboven gedrukt staat.

Daarnaast hoorde ik deze week iemand tegen mij zeggen, dat als iets echt belangrijk is, dat dit in drievoud naar je toekomt. Hoe belangrijk is nu dan deze opdracht?

Ik wil er zelf niet al te veel over zeggen, immers de woorden van Nelson Mandela bevat genoeg stof om over na te denken!

 

Pioenrozen

Het begon zo goed, begin mei. Kleine, groene stengels staken de kop op boven de bruine aarde. Je zag ze letterlijk groeien, met de dag, met centimeters tegelijk. Een mooi gezicht... En het waren er weer meer dan vorig jaar.

In een paar weken tijd zag je knoppen verschijnen. De zon voorzag het groen van voldoende warmte en licht. Ik verheugde me op het uitkomen van de knoppen. Mooie, roze pioenrozen, had ik in het vooruitzicht.

De regen van de laatste week heeft de stengels doen buigen en de knoppen zijn wel opengebroken, maar nattigheid is iets wat ze niet echt prettig vinden. Dan is hen een kort leven beschoren.

Na ons avondeten kon ik het niet meer aanzien. Na de zoveelste regenbui van vandaag, hadden de takken een dieptepunt bereikt. Ik wist dat ik 'ergens' een grote vaas had staan, stoffig weliswaar, maar groot genoeg om wat pioenrozen te kunnen bergen.

En daar staan ze dan, midden in mijn huiskamer! Ik kan zien dat ze me dankbaar zijn, want in nog geen uur tijd zijn ze rechtop gaan staan en laten ze fier hun hartje zien. Bloemen die dreigden te verzuipen buiten, laten nu, uit alle macht zien, hoe mooi ze zijn en wat ze waard zijn.

Na een dag van boodschappen, stoffen, zuigen, soppen en dweilen is het goed relaxen, met zo'n prachtig uitzicht!
Ik geniet!!

25 jaar jubileum Geveke/Pon Power

Foto receptie plaatsten...

Weer een feestje vandaag. Hubbie's werkgever heeft hem in het zonnetje gezet vandaag. Niet geheel onverwacht, aangezien hij 25 jaar trouwe dienst bewezen heeft.

Hij was nog geen 25 jaar oud toen hij als uitzendkracht begon bij Geveke Motoren in Papendrecht. Van onderdelenverkoop (parts balie) naar ruildelen en zo naar Reman en Warranty. Nooit overwogen om van werkgever te veranderen. Waarom ook? Hij had het altijd naar zijn zin. Zoals vandaag verteld werd in een speech, is hubbie iemand op wie men kon bouwen. Accuraat, geduldig, flexibel, collegiaal, behulpzaam en loopt hij blijkbaar altijd met een smile op zijn gezicht.


Wie John kent, weet hoe rustig en onopvallend hij is. Hij houdt er niet van om in de belangstelling te staan. Zo'n dag als vandaag is dan ook een uitdaging voor hem; niet alleen met betrekking tot de speech, maar ook tot de goed verzorgde receptie die volgde. 


Ik dacht dat ik hem goed kende, maar zo bescheiden als dat hij is, heeft hij me nooit verteld dat men hem Caterpillar's Reman-specialist noemde. Een leuke anekdote om te horen dat hij 'internationale faam' kende - hij werd door allen gebeld voor hulp.
Ik was verrast... 


Het was een leuke middag. Hij werd omringd door fijne collega's. Ik heb de sfeer van het bedrijf even mogen proeven en ik kan me wel voorstellen dat John nog minimaal 15 jaar zal willen blijven. 


Hmmm... misschien moet ik de vacaturelijst ook maar eens bekijken...!

De meeste dagen.. maar niet deze

De meeste dagen van het jaar zijn niet bijzonder. Ze beginnen en ze eindigen en laten geen blijvende herinnering achter. De meeste dagen hebben geen invloed op het verloop van ons leven. Woensdag 6 juni is zo'n dag.

Of misschien toch niet helemaal... Het is nog maar de vraag of deze dag geen blijvende herinnering bij mij achter zal laten en ik betwijfel of deze dag geen invloed heeft op het verloop van mijn leven...

Om 10.00 uur zat ik nog in de collegebanken en zoog ik het laatste stukje informatie op als een spons, om ca. 17.30 uur samen met wat medestudenten op een terrasje te toasten op onze diploma's. 

Zelden heb ik gewerkt met zulk een fijne groep mensen. Respect en veiligheid vierden hoogtij. Mensen, die ik niet of nauwelijks kende, opende zich als pioenrozen in mijn tuin, zodra de eerste zonnestralen hun bladeren raakt. Dit door op een correcte manier te communiceren, te reizen naar de kern, dat is wat ik geleerd heb. 

Ik heb veel geleerd over mezelf. Eye-openers zoals het beheren van mijn energie, door het opmaken van mijn energiebalans of het onder de loep nemen van mijn normen en waarden. Het leren ont-moeten of het eigen maken van het veranderen van gesloten vragen in open vragen. Het gaf mij inzage in wie ik ben en hoe mezelf te uiten. Meest van al heb ik geleerd om beter te luisteren. Al wat ik geleerd heb maakt dat ik nooit meer dezelfde 'Lies' zal zijn die ik was.
 
Het behalen van dit diploma is slechts een begin. De eerste stap - de kleuterschool in het hele proces. In augustus/september ga ik verder met de volgende stap. Twee jaar lang zal ik bezig zijn met het verfijnen van de stof. Spannend! 


Ik heb er zo'n ongelooflijke zin in! 

Geen woorden nodig..

Memory Lane

Buiten regent het dat het giet. Ik bedenk dat de plantjes en bloemen buiten het nodig hebben. Ik voorzie een dag van veel binnen zitten. Vandaag heb ik geen fut om een lange wandeling te gaan maken. Ik gebruik mijn energie om het huis op orde te krijgen. Niet dat dit onder mijn 'hobbies' valt, maar het geeft me wel rust en een tevreden gevoel als een en ander weer glad en vooral schoon is.

In een schone studeerkamer hoop ik mijn lessen voor woensdag voor te bereiden en als ik nog tijd over heb, dan wil ik nog even wat schrijven. Zomaar, pen op papier en schrijven wat er in je op komt. Het werkt voor mij praktisch altijd. Soms rollen er mooie stukken uit. Zomaar, uit het niets.. Voel me dan net een doorgeefluik. Maar is dat niet zo met elk talent? Doorgeven van de ene Hand, door mijn hand in jouw hand?

Ik word gestoord in mijn denken... de telefoon. Aan de andere kant hoor ik mijn zusje. Ze kan vandaag niet naar haar (volks-)tuin. Ze kan haar draai niet vinden en ze dacht aan mij. We praten elkaar even bij over de de laatste nieuwtjes, onze zorgen en de leuke momenten van het leven om vervolgens over te schakelen naar onze jeugd.

Bitter-sweet moments, ze passeren de revue. Sommige herinneringen zijn humoristisch, andere zijn puzzels waar menig psychiater/psycholoog zich graag over zou willen buigen. We vullen elkaar aan en/of verbeteren elkaar. Het voelt zo goed. Wat ben ik blij met haar als mijn zus.. Mijn blonde zus, zo uniek... We lijken op elkaar en eigenlijk ook weer helemaal niet...

Ik heb een afspraak buiten de deur, als ik een heel uur later de telefoon weer neerleg. Ik ga fluitend naar boven... Mijn dag kan niet meer stuk!

Killing me softly...

Deze week voelde als chaos - 
Ik kon deze week maar niet begrijpen waarom ik Hubbie niet goed om me heen kon verdragen en vond dat hij niet zo veel moest zeuren! Het kostte me moeite om niet geprikkeld te reageren...

Ik kon niet begrijpen dat ik toch snoepte, ondanks het feit dat ik in de week vooraf begonnen was met Weight Watchers! Vorige week ging zo goed...

Ik kon maar niet begrijpen dat ik moest huilen om een film, waarvan ik de inhoud zo goed kende! De beelden raakten me... alweer!

Ik kon maar niet begrijpen waarom ik mijn huishouden maar niet op orde kreeg! Frustrerend gewoon.

Het is iedere keer weer verrassend... en iedere keer tuin ik er weer in. Voor lange tijd zag ik de regelmaat, maar nu ik de 50 gepasseerd ben en mijn maandelijkse stonden niet meer regelmatig zijn, ben ik vergeten hoe het was.

Toen wist ik dat ik over-prikkeld kon raken over niks. Toen aanvaardde ik het feit dat de tranen wat sneller over mijn wangen biggelden. Toen hield ik rekening met het feit dat de trek in vooral chocola kon toenemen. Toen nam ik het voor lief dat mijn hoofd meer chaos creëerde!  In de week vooraf, zorgde ik dat niet zoveel afspraken buiten de deur maakte en dan kwam alles goed.

Echt, dit is wat hormonen met mij doen! En dit valt nog mee....
Er zijn vrouwen, die in deze periode van de maand een moord niet schuwen!

So be aware!!

Impulsiviteit

Impulsiiteit... ja, dat woord ken ik wel. Een werkwoord dat doorspekt is in mijn levenswandel. Het heeft mij regelmatig in de problemen gebracht en aan de andere kant cultiveerde het ook mijn creativiteit, mijn talenten en waren de eindresultaten goed, misschien zelfs wel prachtig.

Toen ik vanochtend opstond had ik grootse plannen. Er moesten nog boodschappen gedaan worden. Uiteraard lag er weer was op mij te wachten (ja, alweer!) en zo had ik weer een enorme to-do-lijst, waar ik niet zoveel zin in had.

Terwijl ik de huiskamer opruimde, liep ik tegen een van mijn manden die gevuld zijn met kookboeken. De manden helpen mij bij het organiseren, maar ze zijn een doorn in mijn oog. Liever had ik een boekenkast gehad, waarin ik mijn boeken overzichtelijk kan 'file -n'.

En ping.... daar komt mijn impulsiviteit om de hoek kijken. Het kostte mij slechts enkele minuten om mijn hubbie te overtuigen om alles in de steek te laten en even langs een bekende meubelfabrikant te rijden. Min of meer om 'even te gaan kijken'. En toen ik 'm zag, zei ik zonder nadenken 'ja'. Je snapt het natuurlijk al wel... gisteravond had ik er een boekenkast bij in mijn kamer en staan alle boeken nu netjes gerangschikt op de planken. Er was zelfs nog plek voor al mijn studieboeken en de nog-ooit-te-lezen boeken, die verspreid lagen door mijn huis.

Een pracht resultaat toch? Het feit dat mijn was er nu nog ligt en dat het grootste deel van de boodschappen nog steeds gedaan moeten worden.. daar moet je maar even aan voorbij gaan.

Impulsiviteit hielp mij beslissingen nemen, waar ik, als ik er lang genoeg over zou nadenken, niet meer zou durven om er ja tegen te zeggen. Voor mij heeft het gewerkt om met ogen dicht een stap in de richting van onbekende plekken te nemen, om later tot de conclusie te komen dat het de beste beslissing van mijn leven is geweest.

Dat ik bijzondere beschermengelen aan mijn zijde heb, dat is mij wel duidelijk. Als ik terug op de impulsieve daden in mijn leven, dan ben ik verbaasd dat er maar weinig gebeurtenissen zijn die vervelend voor mij hebben uitgepakt. Zoals bijvoorbeeld de gebeurtenis op 13-jarige leeftijd.

Mijn ouders, mijn zusje en ik vierden onze zomervakantie in Italie. Ik had een aantal aardige jongelui leren kennen. Weliswaar wat ouder dan ik, maar dat vormde geen probleem. Dat ik hun taal niet sprak, leek ook geen probleem. Een van de oudere jongens had een motorboot. Hij nodigde ons uit om te leren waterskiën. Helemaal geweldig! Mijn ouders gaven mij oogluikend de vrijheid om met deze jongelui op te trekken. Ze waren charmant en aardig.

Aan het einde van de week waren enkele van mijn vrienden niet aanwezig en bracht ik de dag door met twee jongens en nog een ander meisje. Ik begreep uit de handgebaren dat ik uitgenodigd werd om met een motorbootje naar de overkant van het meer te varen. En impulsief als dat ik was, ben ik zonder meer in de boot gestapt. Een uur later arriveerden we aan de overkant.....

En nog geen tien minuten later stonden er twee zeer boze vaders naast ons, die dankzij de tip van mijn jongere zusje, achter ons aan gevaren waren om ons terug te halen. Op zijn vraag 'WAT IK WEL NIET DACHT!' kon ik hem geen antwoord geven. Ik had niet gedacht....

Ik kon het woord impulsief destijds nog niet spellen, maar dat heeft mijn vader mij geleerd. En hoe!!