Sequence

De eerste twee keer winnen ze met gemak, onze mannen. Althans dat denken ze.. wat ze niet weten is dat dit onze tactiek is. We laten ze winnen. Je ziet aan hun gezicht dat ze fier en trots het vaandel van de overwinning dragen en langzaam maar zeker stralen ze een air van onoverwinnelijkheid uit. En dan slaan wij toe!

Ik ben me bewust dat we steeds een risico nemen door hen een voorsprong te laten nemen, want in het verleden kwamen de heren aan het einde van de race als overwinnaars uit de bus. Maar weet je, daar gaat het ons, vrouwen, helemaal niet om. Wat wij willen is onze mannen laten zweten.

In het begin zijn ze luidruchtig, immers de overwinnaarkroon is in zicht. Ze lachen, maken grapjes en zijn helemaal in hun sas. De wereld kunnen ze aan… zij lopen voorop! Weinig moeite hoeven ze te doen om ons te laten zien dat ze met gemak van ons kunnen winnen.

Zelfs als wij het tij keren. Het eerste gewonnen potje zegt hen niet zo veel. Zij staan immers nog steeds aan kop. Ze zullen ons wel leren en inderdaad het vierde potje is spannend en krachten worden gemeten. Er valt een zucht van verlichting als de mannen het vierde potje weten te winnen. De stand is 3-1.

Het valt op dat ze al wel een meer alert zijn en een dreiging in hun nek voelen. Ze doen extra hun best als we het vijfde potje spelen en warempel, het kost hun deze keer moeite, want wij, vrouwen, slaan onze slag. Het zweet begint te vloeien. De mannen zijn minder spraakzaam. De grapjes vervagen en de spanning stijgt. Met heel veel moeite en zweet in hun handen weten ze weer van ons te winnen. De stand is 4-1.

In het potje dat volgt maak ik een stomme fout. We lagen aan het begin van het spel aan kop, maar ik heb een bijzondere strategische handeling van de mannen over het hoofd gezien en daar gaan we de mist in. Ook dit potje winnen ze. Deze keer met gemak. De spanning is gedaald naar een nulpunt en er wordt vrolijk gelachen. Een zekere opluchting maakt zich meester van onze mannen. Nu het 5-1 is, zijn er geen zorgen meer van een mogelijk verlies. Althans dat denken ze!

Als wij het volgende potje weer winnen, dan wordt dat ons gewoon gegund. Wat maakt het uit. Het is nog steeds een verschil van drie punten. Dat halen de dames toch nooit meer in, wordt er gedacht. Maar als de stand vervolgens 5-3 wordt, dan gaan de heren toch even op een andere bil zitten. Rechten hun ruggen, kijken elkaar even aan en fanatiek wordt er begonnen aan het volgende potje.

Over en weer is het een winnen en verliezen. En als de stand uiteindelijk op 6-5 wordt, stelt een van de mannen voor om maar eens te stoppen, want het is tijd om naar bed te gaan. Met andere woorden het wordt te heet onder zijn voeten. Hij voelt de hete adem van de ladies in zijn nek. Met nog een potje loopt hij het risico dat het de overwinnaarkroon afgezet moet worden, dat er handen geschud moet worden en dat er toe gegeven moet worden dat wij vrouwen ‘lang zo gek nog niet zijn’.

Met een knipoog besluiten wij vrouwen om de sfeer goed te houden. We hebben nog enkele vakantiedagen voor de boeg en we willen die graag in een goede, vredige sfeer doorbrengen. Wij willen geen mokkende mannen naast ons, die zich afvragen hoe het mogelijk is geweest dat de rotmeiden het toch voor elkaar gekregen hebben om de hen te verstoten van de eerste plaats. Geen lauwerkrans, geen champagne die door over de fans gespoten mag worden… niks van dat alles! Dit misgunnen we onze mannen niet.

De spelen die dan nog volgen, zijn voor ons een toneelspel. We doen alsof we slechte kaarten gekregen hebben. We ‘mopperen’ dat het geluk niet aan onze kant is. Het helpt, want met een zichtbaar ontspannen houding gaan de mannen naar bed. Ze hebben toch maar mooi weer voor elkaar… ‘Ha, die vrouwen kunnen echt niet aan ons tippen’.

Ze moesten eens weten.