Een agenda van vorig jaar, deels gebruikt als dagboek, deels
nog leeg. Dat het laatste gedeelte nog onbeschreven was had te maken met het
feit dat ik halverwege het jaar ben overgestapt op mijn laptop, om mijn dagen digitaal te
beschrijven. Op de eerste plaats ben ik sneller met typen, dan met schrijven.
Mijn handen op het toetsenbord kunnen mijn gedachten sneller bijhouden dan mijn
pen op papier. Ik ben er nooit aan toe gekomen om het eerste gedeelte van deze
agenda ook te digitaliseren. En op de tweede plaats vind ik het fijn dat al
mijn journals nu bij elkaar te vinden zijn in mijn laptop. En omdat ik toch
bezig ben met een grote opruimactie in mijn eigen huis (dus toch de
voorjaarsschoonmaak!), besloot ik om er even een paar uur tijd aan te besteden
om alles uit te werken in mijn laptop.
Ik heb een erg makkelijk digitaal dagboekprogramma, dat een
goed overzicht geeft van alle jaren en waar je van alles mee kan doen. En zo
gezegd, zo gedaan. Het was even aanpoten, maar ik heb in een dag tijd alle
informatie van een half jaar overgetypt.
Waar ik echter niet bij stil stond was dat uitgerekend deze
periode voor mij een heftige tijd is geweest. Het verlies van mijn vader, de
depressie die erop volgde en de periode dat ik niet kon werken. Het overtikken
van die zes maanden betekende een herbeleving van al mijn gevoelens; de
vermoeidheid, het verdriet, de schaamte en onzekerheid. Tevens betekende het
een op een rijtje zetten van het handelen van artsen, werkgevers, Arbo-diensten
en de psychologische hulp. Ik besef welk een schat aan informatie ik onbewust
vergaard heb.
De les die ik vandaag ook leerde was dat ik best trots op
mezelf mag zijn. De keuzes die ik gemaakt heb, de handelingen die ik verricht
heb om weer beter te worden, maar ook om beter voor mezelf te gaan zorgen, dat
is iets wat ik niet geleerd zou hebben als mij dit alles niet was overkomen.
Het lijkt alsof het jaar 2011 een grens voor mij betekent. Ik heb een oud deel
van mezelf achter de slagbomen gelaten. Als het ware heb ik een jas
uitgetrokken voor de slagbomen en ben ik zo verder gelopen na de slagbomen.
Laatst dacht ik dat ik maar eens moest stoppen met het
schrijven van een dagboek. Maar het herlezen en overtikken van mijn journal
heeft me doen inzien dat het goed is om het wel te blijven doen. Alleen al vanwege
het feit dat als je je journal naleest, je je eigen groei mag aanschouwen. Er
zijn ook momenten die ik compleet vergeten was en waarvan ik nu denk, dat ik
best een beetje meer dankbaarder mag zijn en dat ik niet zoveel moet mopperen,
aangezien het leven gevuld is met enorm mooie kadootjes/gaven.
En stoppen met het schrijven van een dagboek? Ik denk niet
dat ik dat lang zal vol houden… de passie om te schrijven is te groot.
Schrijven maakt mij happy. Schrijven geeft mij inzicht. Ik denk niet dat ik
zonder mijn pen en papier kan…!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten