Lekker 'vies' eten

Ik mag mij gerust een gezegend persoon noemen. Meer en meer vult mijn leven zich met dingen waar ik van geniet, waar ik van leer of wat ik mag delen. Soms stel ik mij de vraag waar ik het allemaal aan verdien. En als ik aan anderen denk, die momenteel hun lasten op hun schouders voelen, dan heb ik een reden te meer om dankbaar te zijn voor mijn gezondheid, mijn mogelijkheden en alles wat mij omringt.

Vandaag, maandag 23 april, heb ik zo genoten van mijn opleiding Stressmanagement (Psychodidact). Aan het einde van de dag was mijn hoofd weliswaar overvol, maar ik heb veel geleerd; ben mezelf ook een paar keer echt tegen gekomen, zoals dat heet. Geconfronteerd worden met je eigen overtuigingen, waarvan je je niet bewust was dat je ze had, is confronterend. Grappig was het om te zien hoe je niet alleen andermans overtuigingen kunt herkaderen, maar ook je eigen overtuigingen.

Zo goed ook om niet alleen serieus bezig te zijn, er was humor in overvloed. Herkadering testen op een overtuiging van je docent eindigde met lachen, gieren, brullen. Dat dit kan heeft alles te maken met het feit dat de groep open is en er een sfeer heerst van veiligheid en respect.

Toen ik thuis kwam, wachtte mij nog een 'kadootje', aangezien een bevriend echtpaar mij opwachtte om samen met mijn hubbie lekker uit te gaan eten. Een keer in de zoveel tijd gaan we lekker 'vies' eten. We gaan of naar Spijkenisse of we gaan naar een restaurant hier in Zwijndrecht waar je voor 10 euro per persoon zoveel sparerribs mag eten als je wilt. Dat betekent eten met je vingers! Als Bourgondiër heb ik hier totaal geen moeite mee, al moet ik eerlijk bekennen dat ik zelden meer dan een rits spareribs op kan. De mannen willen nog wel eens de strijd aangaan met elkaar, maar ook hubbie's maag is kleiner dan de maag van onze vriend. Over het algemeen is hij de grote winnaar.

Ik weet spareribs staat niet bepaald op het menu van iemand die graag wat kilo's kwijt wil en om heel eerlijk te zijn is het ook niet mijn eerste keus als het gaat om een lekkere maaltijd, maar het eten met mijn vingers... dat bepaalt de sfeer, dat bepaalt de smaak van de maaltijd.

Ik vermoed dat dit mijn opvoeding te maken heeft. Ik ben, net als de meesten onder ons, opgevoed om de maaltijd te nuttigen met mes en vork (of met een vork en lepel als het gaat om spaghetti). Met je handen eten? Dat doen alleen de bush-bush-mensen en daar behoorden wij niet toe. Er bestonden drie uitzonderingen en dat is het eten van 'gevleugelte', het eten van een hamburgerbroodje en soms vlees klaargemaakt op een BBQ, mits dit stuk vlees voorzien was van een bot.

Het eten met je vingers heb ik dan ook ervaren als wijze van hoge uitzondering. En dat maakt het zo bijzonder, zo speciaal. Vandaar dat het nog steeds feest is als ik, bij wijze van uitzondering, lekker 'vies' mag eten!