Bambie

Vanochtend, net over 5.00 uur, werd ik gewekt door helder daglicht. Ik kon niet meer in mijn bed blijven liggen. Voelde me uitgeslapen en ben zachtjes, zonder de anderen wakker te maken, met mijn pyama nog aan (en een warm vest), naar buiten gelopen.

Tegenover ons vakantiehuisje staat een bankje dat uitkijkt over een weiland, een beboste heuvel en daarvoor een klein dal. Hoewel het nog redelijk bewolkt leek te zijn, zag ik hoe de zon zich uitrekte en zocht naar open plekjes waardoor de zonnestralen de aarde konden bereiken.

Het was doodstil buiten. Slechts een wandelaar met een hond liep voorbij. Een ekster, boven mijn hoofd, driftig  op zoek naar zijn ochtendmaal, boorde vliegensvlug met zijn snavel door de boomschors heen. Merels zongen een ochtendlied en in de verte hoorde ik de laatste groet van een uil, voordat deze zijn 'nest' ofwel bedje weer opzocht. De wind, die in de afgelopen dagen altijd aanwezig was, was blijkbaar nog in slaap, want nog geen zuchtje voelde of hoorde ik. Het dauw op de halflange grassprieten leken parels.. Dit zijn voor mij DE momenten om even dankbaar stil te staan bij wat de natuur ons geeft. En met mijn ogen dicht sprak ik met de Schepper van dit al. En alsof bovengenoemde niet genoeg was, zag ik, toen ik mijn ogen weer opende een groep hertjes. In eerste instantie bleven ze doodstil staan. Ik vermoed dat zij mij waarnamen en mijn reactie afwachtten. Ik bleef doodstil zitten en keek met belangstelling naar hun volgende stappen. 

Toen ze naar het open veld liepen, zag ik dat het ene reetje groter was dan de andere twee. Mama-hert nam haar twee kleintjes uit ontbijten! Wat een machtig gezicht, voor een stadsmens als ik. Ik kon er uren naar kijken! Vergat compleet dat mijn vriendin, die ook uit bed gekomen was en mij buiten gevonden had, een beker thee voor mij had. 

Ik heb zeker een uur zitten kijken naar de kleine Bambies. Niet dat er veel gebeurde, maar ik kon mijn ogen niet van ze afhouden. 

Om zo de dag te beginnen.... echt, mijn dag kon niet meer stuk. 

De eerste zonnestralen..

Ze zeggen wel eens: 'Je krijgt wat je verdient'. Een uitspraak waar ik wel achter kon staan, maar wat in de laatste paar weken voor mij vraagtekens oproept. Ieder weekend dat wij erop uit trekken, is regenachtig of koud. Van andere jaren meende ik me te kunnen herinneren dat ik al met blote benen fietste of liep, maar dit jaar vind ik het toch echt te koud! Conclusie? Waarschijnlijk verdien ik het dit jaar niet!

Vandaag, zondag, zagen we de eerste zonnestraaltjes. De hemel was weliswaar bedekt met wolken, maar de zon vocht om er door heen te komen. Op de momenten dat dit haar lukte, voelde het heerlijk warm en ongelogen waar, door die paar zonnestralen van vandaag is mijn neus lichtelijk rood gekleurd!

Door die paar zonnestraaltjes werd het voor ons mogelijk gemaakt om de dag buiten door te brengen. Ons vakantiehuis ligt in een plaatsje waar je amper herrie hoort (als de buurman het gras tenminste niet maait). De vogels fluiten en het enige dat je verder hoort is het ruisen van de wind in de bomen. Soms hoor je stemmen van wandelaars, ergens in de verte. De ideale plek om bij te komen. De ideale plek om je als schrijver af te zonderen om je roman af te kunnen schrijven. Zou willen dat ik zo'n plekje in het druk bezette Nederland zou kunnen vinden.

Zondag, rustdag - dat heb ik vandaag letterlijk genomen. Wat wandelen, wat lezen en door de stilte (ook in ons huis - ja, wij dames praten niet achter elkaar door!) zelfs een keer in slaap gevallen. Ik kan wel zeggen dat mijn accu is opgeladen en dat ik echt heb genoten vandaag... en dat is, denk ik, wat ik wel verdiende! Ja toch?

World's Best Chefkok

Hij heeft er om gevraagd. Ja, letterlijk. ‘Waarom schrijf je niet een keer over mij? Dat is andere koek dan het larie-verhaal over winnendevrouwen’. Ik heb er over nagedacht en zo moeilijk lijkt het me niet om te schrijven over ‘World’s Best Chef-kok’ uit een West-Nederlands dorpje. Een titel die hij zichzelf heeft gegeven.

Koken vindt hij leuk, anders doet hij niet, zo is hij van mening. Zoals zoveel andere dingen in zijn leven. Deze kreet horen we regelmatig, vooral als hij iets niet leuk vind. Want, zo vind hij, een man moet zijn poot stijf houden, anders is hij maar een watje. Zo mag een man ook niet huilen en het uiten van gevoelens, dat gaat over het algemeen gepaard met humor, waardoor je haast vergeet dat er emoties onder verstopt liggen. Echter, let je goed op, dan vertellen diezelfde verstopte emoties dat mijnheer maar een klein hartje heeft en slechts een verlangen kent en dat is het gelukkig maken van zijn vrouw.

World’s best chefkok en ik kennen elkaar al geruime tijd. En zoals de Duitsers het zo mooi zeggen: ‘Wass sich liebt, neckt sich’… zo gaat dat ook tussen ons. Er gaat geen dag voorbij of mijnheer neemt mij in de tang of krijgt mij op de hoogste kast van het huis en zie daar maar eens af te komen. Als ik zing, dan vergelijkt hij me met een krolse kat; ben ik lief tegen mijn hubbie dan krijg ik de naam ‘slijmbal’. Ik ben echter ook niet op mijn mondje gevallen en trek van leer als het te gort wordt. Het is geen uitzondering op de regel als ik hem de mond snoer en spraakloos achter laat. ‘Te bijdehand’, gromt hij dan.

Maar eerlijk is eerlijk – de reden dat ik aandacht aan hem besteed heeft alles te maken dat hij van de avondmaal weer een feest heeft weten te maken. Simpele ingrediënten, maar ik heb mijn vingers er bij afgelikt. Of het nu gaat om gebakken aardappeltjes of tagliatella. Mogelijk zit er altijd wel wat van Knorr/Maggi in, maar het merendeel verzint hij zelf. Het meest van al, en dat is een ding wat zeker is,  proef je de liefde waarmee het eten is klaargemaakt. En dat drukte een stempel op een zonnig vakantiedaagje in Roscheid, Duitsland.

Sequence

De eerste twee keer winnen ze met gemak, onze mannen. Althans dat denken ze.. wat ze niet weten is dat dit onze tactiek is. We laten ze winnen. Je ziet aan hun gezicht dat ze fier en trots het vaandel van de overwinning dragen en langzaam maar zeker stralen ze een air van onoverwinnelijkheid uit. En dan slaan wij toe!

Ik ben me bewust dat we steeds een risico nemen door hen een voorsprong te laten nemen, want in het verleden kwamen de heren aan het einde van de race als overwinnaars uit de bus. Maar weet je, daar gaat het ons, vrouwen, helemaal niet om. Wat wij willen is onze mannen laten zweten.

In het begin zijn ze luidruchtig, immers de overwinnaarkroon is in zicht. Ze lachen, maken grapjes en zijn helemaal in hun sas. De wereld kunnen ze aan… zij lopen voorop! Weinig moeite hoeven ze te doen om ons te laten zien dat ze met gemak van ons kunnen winnen.

Zelfs als wij het tij keren. Het eerste gewonnen potje zegt hen niet zo veel. Zij staan immers nog steeds aan kop. Ze zullen ons wel leren en inderdaad het vierde potje is spannend en krachten worden gemeten. Er valt een zucht van verlichting als de mannen het vierde potje weten te winnen. De stand is 3-1.

Het valt op dat ze al wel een meer alert zijn en een dreiging in hun nek voelen. Ze doen extra hun best als we het vijfde potje spelen en warempel, het kost hun deze keer moeite, want wij, vrouwen, slaan onze slag. Het zweet begint te vloeien. De mannen zijn minder spraakzaam. De grapjes vervagen en de spanning stijgt. Met heel veel moeite en zweet in hun handen weten ze weer van ons te winnen. De stand is 4-1.

In het potje dat volgt maak ik een stomme fout. We lagen aan het begin van het spel aan kop, maar ik heb een bijzondere strategische handeling van de mannen over het hoofd gezien en daar gaan we de mist in. Ook dit potje winnen ze. Deze keer met gemak. De spanning is gedaald naar een nulpunt en er wordt vrolijk gelachen. Een zekere opluchting maakt zich meester van onze mannen. Nu het 5-1 is, zijn er geen zorgen meer van een mogelijk verlies. Althans dat denken ze!

Als wij het volgende potje weer winnen, dan wordt dat ons gewoon gegund. Wat maakt het uit. Het is nog steeds een verschil van drie punten. Dat halen de dames toch nooit meer in, wordt er gedacht. Maar als de stand vervolgens 5-3 wordt, dan gaan de heren toch even op een andere bil zitten. Rechten hun ruggen, kijken elkaar even aan en fanatiek wordt er begonnen aan het volgende potje.

Over en weer is het een winnen en verliezen. En als de stand uiteindelijk op 6-5 wordt, stelt een van de mannen voor om maar eens te stoppen, want het is tijd om naar bed te gaan. Met andere woorden het wordt te heet onder zijn voeten. Hij voelt de hete adem van de ladies in zijn nek. Met nog een potje loopt hij het risico dat het de overwinnaarkroon afgezet moet worden, dat er handen geschud moet worden en dat er toe gegeven moet worden dat wij vrouwen ‘lang zo gek nog niet zijn’.

Met een knipoog besluiten wij vrouwen om de sfeer goed te houden. We hebben nog enkele vakantiedagen voor de boeg en we willen die graag in een goede, vredige sfeer doorbrengen. Wij willen geen mokkende mannen naast ons, die zich afvragen hoe het mogelijk is geweest dat de rotmeiden het toch voor elkaar gekregen hebben om de hen te verstoten van de eerste plaats. Geen lauwerkrans, geen champagne die door over de fans gespoten mag worden… niks van dat alles! Dit misgunnen we onze mannen niet.

De spelen die dan nog volgen, zijn voor ons een toneelspel. We doen alsof we slechte kaarten gekregen hebben. We ‘mopperen’ dat het geluk niet aan onze kant is. Het helpt, want met een zichtbaar ontspannen houding gaan de mannen naar bed. Ze hebben toch maar mooi weer voor elkaar… ‘Ha, die vrouwen kunnen echt niet aan ons tippen’.

Ze moesten eens weten.

Altijd maar praten..

In het boek ‘Mannen komen van Mars, vrouwen komen van Venus’, legt de schrijver John Gray uit dat als mannen problemen hebben, zij zich in hun grot terug trekken. Niets meer zeggen, geen aandacht hebben voor andere zaken en pas weer uit hun hol komen, als ze een oplossing voor hun probleem bedacht hebben of als het probleem opgelost is. Vrouwen zijn anders, volgens John Gray. Vrouwen zoeken een andere vrouw op, met wie ze denken een vertrouwensrelatie te hebben en met haar zal zij blijven praten over van alles en nog wat. Een oplossing hoeft niet perse aangedragen te worden. Het gaat niet om de oplossing, het gaat om het praten….  Vrouwen moeten altijd praten.

Het is echt zo… als hubbie’s hoofd gevuld is met een probleem, dan wordt hij stiller. Als ik hem vraag of hem iets scheelt, krijg ik steevast een ontkennend antwoord – als ik al een antwoord krijg. Als intuïtieve vrouw ben ik overtuigd dat er iets mis is, want dat voel ik, dat merk ik aan zijn reacties. Hij raakt geïrriteerd als ik door blijf vragen; dat moet ik dus zeker niet doen. Het is maar net dat ik ervan overtuigd ben dat je je probleem kunt oplossen door er over te praten. Maar nee, hubbie kruipt het liefst achter de TV (ofwel in zijn grot). Afstandsbediening in zijn rechterhand en zijn linkerhand gevouwen onder zijn kin. En pas een week of wat later hoor ik terloops wat hem al die weken heeft bezig gehouden en stel ik hem de vraag: ‘Waarom heb je dit niet eerder met mij gedeeld?’

Is mijn hoofd gevuld met een probleem, dan gebeuren er twee dingen. Of manlief zegt helemaal niets en geeft mij de gelegenheid om naar mijn grot, mijn hol te vertrekken. Wat ik helemaal niet wil!! En mocht ik een gesprek met hem aangaan over wat mij dwars zit, dan heeft hij onmiddellijk de neiging om pasklare oplossingen aan te reiken voor mijn probleem. Wat ik ook niet wil!! Al wat ik wil is dat hij naar mij luistert en praat…  Maar ja, praten is niet echt zijn ding.

Vandaag werd dit weer eens te meer duidelijk. Al lopende met een vriendin, inmiddels een vertrouwenspersoon, komen automatisch zaken aan bod die zich afspelen in mijn en in haar hoofd. Er gebeuren twee dingen… of we luisteren… of we praten… We praten soms voor uren en zonder een pasklare oplossing voor ons eventuele probleem voelen we ons gehoord en tevreden als het gesprek beëindigd wordt. Het geeft lucht, dat praten…

Inmiddels ben ik wat wijzer geworden.. als hubbie een probleem heeft, wat ik intuïtief aanvoel, dan reik ik hem de afstandsbediening aan en zet wat lekkers bij hem neer (dat doet het altijd goed!) en laat hem in zijn eigen grot even bijkomen. En als hij na twee weken verteld wat hem dwars zat en hoe hij zijn zaakjes op orde heeft gebracht, dan knik ik maar eens even en vertel hem dat ik twee weken lang met mijn vriendin gesproken heb over het feit dat hij niet praatte. En al pratende met mijn vriendin kon ik, vrouw van Venus, waken bij zijn grot in alle stilte, totdat hij, man van Mars, weer de behoefte voelde om met mij te spreken.

Journaling

Een agenda van vorig jaar, deels gebruikt als dagboek, deels nog leeg. Dat het laatste gedeelte nog onbeschreven was had te maken met het feit dat ik halverwege het jaar ben overgestapt op mijn laptop, om mijn dagen digitaal te beschrijven. Op de eerste plaats ben ik sneller met typen, dan met schrijven. Mijn handen op het toetsenbord kunnen mijn gedachten sneller bijhouden dan mijn pen op papier. Ik ben er nooit aan toe gekomen om het eerste gedeelte van deze agenda ook te digitaliseren. En op de tweede plaats vind ik het fijn dat al mijn journals nu bij elkaar te vinden zijn in mijn laptop. En omdat ik toch bezig ben met een grote opruimactie in mijn eigen huis (dus toch de voorjaarsschoonmaak!), besloot ik om er even een paar uur tijd aan te besteden om alles uit te werken in mijn laptop.

Ik heb een erg makkelijk digitaal dagboekprogramma, dat een goed overzicht geeft van alle jaren en waar je van alles mee kan doen. En zo gezegd, zo gedaan. Het was even aanpoten, maar ik heb in een dag tijd alle informatie van een half jaar overgetypt.

Waar ik echter niet bij stil stond was dat uitgerekend deze periode voor mij een heftige tijd is geweest. Het verlies van mijn vader, de depressie die erop volgde en de periode dat ik niet kon werken. Het overtikken van die zes maanden betekende een herbeleving van al mijn gevoelens; de vermoeidheid, het verdriet, de schaamte en onzekerheid. Tevens betekende het een op een rijtje zetten van het handelen van artsen, werkgevers, Arbo-diensten en de psychologische hulp. Ik besef welk een schat aan informatie ik onbewust vergaard heb.

De les die ik vandaag ook leerde was dat ik best trots op mezelf mag zijn. De keuzes die ik gemaakt heb, de handelingen die ik verricht heb om weer beter te worden, maar ook om beter voor mezelf te gaan zorgen, dat is iets wat ik niet geleerd zou hebben als mij dit alles niet was overkomen. Het lijkt alsof het jaar 2011 een grens voor mij betekent. Ik heb een oud deel van mezelf achter de slagbomen gelaten. Als het ware heb ik een jas uitgetrokken voor de slagbomen en ben ik zo verder gelopen na de slagbomen.

Laatst dacht ik dat ik maar eens moest stoppen met het schrijven van een dagboek. Maar het herlezen en overtikken van mijn journal heeft me doen inzien dat het goed is om het wel te blijven doen. Alleen al vanwege het feit dat als je je journal naleest, je je eigen groei mag aanschouwen. Er zijn ook momenten die ik compleet vergeten was en waarvan ik nu denk, dat ik best een beetje meer dankbaarder mag zijn en dat ik niet zoveel moet mopperen, aangezien het leven gevuld is met enorm mooie kadootjes/gaven.

En stoppen met het schrijven van een dagboek? Ik denk niet dat ik dat lang zal vol houden… de passie om te schrijven is te groot. Schrijven maakt mij happy. Schrijven geeft mij inzicht. Ik denk niet dat ik zonder mijn pen en papier kan…!!

Afscheid

Samen met mijn zus heb ik afscheid genomen van een neef aan moeders kant. Ik had gehoopt wat familieleden te kunnen spreken, maar we kwamen wat laat aan. Wel op tijd vertrokken, maar door een op hol geslagen TomTom konden we de weg niet meteen vinden. In de korte tijd, die ons restte, spraken we met zijn broer. We hadden elkaar al jaren niet meer gezien. Verrassend is het om te zien wat zo’n kort gesprek met je doet.

Die nacht maakte ik een wandeling over ‘Memory Lane’. Ik zag mezelf weer als kind, logeren bij mijn oom en tante. Zij hadden een pension in Simpelveld, dat vlak aan het spoor lag. Op dit moment ‘boemelt’ alleen nog het stoomtreintje op het Miljoenenlijntje over dit gedeelte van het spoor, maar in mijn kindertijd denderde daar lange treinen met of mensen of kolen voorbij, over de koolzwarte rails.

Bij het pensionnetje van mijn oom en tante stond ook een seinhuisje, waar de seinen van het spoor nog met de hand bediend werden. Menig keer werd ik door een vriendelijke mijnheer van het spoor gehaald, omdat het toch echt veel te gevaarlijk was om daar te spelen.  Dezelfde vriendelijke mijnheer heeft mij destijds uitgenodigd om te komen kijken in het seinhuisje en ik heb er mijn ogen uitgekeken naar al die hefbomen, schakelaars en toetsen. De waarschuwingen van de man heb ik met regelmaat in de wind geblazen, want niks was leuker om steentjes op de rails te leggen en als ik het had (dat kwam niet zo vaak voor), dan legde ik een cent op de rails. Al wat je terug vond was een dun laagje koper (ALS je je cent terug vond, want dat was nog maar de vraag). Met de stenen was het anders gesteld. Als de treinen over de steentjes reden, dan hoopte je op kleine vlammetjes onder de wielen van de trein. Prachtig! Dit spel hield pas op, toen oom in de gaten kreeg wat wij deden en ons vertelde dat treinen op deze manier konden ontsporen en dat wij op die manier een groot ongeluk konden veroorzaken. En tja, dat wilden we toch maar liever niet. Of stenen echt een trein konden laten ontsporen is voor mij nog steeds een vraag, maar goed, als treinen in de herfst al last hebben van bladeren op de rails, dan kan ik me er wel iets bij voorstellen.

Enfin, het pensionnetje bestaat al lang niet meer. Het station van Simpelveld lijkt op een toeristische attractie.. De ooit pikzwarte spoorlijn ziet groen van het gras en er is geen vriendelijke mijnheer meer die mij van het spoor haalt en mij de hefbomen laat zien in een seinhuisje. Alle seinen worden nu op afstand, elektronisch bediend.

Afscheid nemen… op een of andere manier doet het altijd wel wat met je. 

Lekker 'vies' eten

Ik mag mij gerust een gezegend persoon noemen. Meer en meer vult mijn leven zich met dingen waar ik van geniet, waar ik van leer of wat ik mag delen. Soms stel ik mij de vraag waar ik het allemaal aan verdien. En als ik aan anderen denk, die momenteel hun lasten op hun schouders voelen, dan heb ik een reden te meer om dankbaar te zijn voor mijn gezondheid, mijn mogelijkheden en alles wat mij omringt.

Vandaag, maandag 23 april, heb ik zo genoten van mijn opleiding Stressmanagement (Psychodidact). Aan het einde van de dag was mijn hoofd weliswaar overvol, maar ik heb veel geleerd; ben mezelf ook een paar keer echt tegen gekomen, zoals dat heet. Geconfronteerd worden met je eigen overtuigingen, waarvan je je niet bewust was dat je ze had, is confronterend. Grappig was het om te zien hoe je niet alleen andermans overtuigingen kunt herkaderen, maar ook je eigen overtuigingen.

Zo goed ook om niet alleen serieus bezig te zijn, er was humor in overvloed. Herkadering testen op een overtuiging van je docent eindigde met lachen, gieren, brullen. Dat dit kan heeft alles te maken met het feit dat de groep open is en er een sfeer heerst van veiligheid en respect.

Toen ik thuis kwam, wachtte mij nog een 'kadootje', aangezien een bevriend echtpaar mij opwachtte om samen met mijn hubbie lekker uit te gaan eten. Een keer in de zoveel tijd gaan we lekker 'vies' eten. We gaan of naar Spijkenisse of we gaan naar een restaurant hier in Zwijndrecht waar je voor 10 euro per persoon zoveel sparerribs mag eten als je wilt. Dat betekent eten met je vingers! Als Bourgondiër heb ik hier totaal geen moeite mee, al moet ik eerlijk bekennen dat ik zelden meer dan een rits spareribs op kan. De mannen willen nog wel eens de strijd aangaan met elkaar, maar ook hubbie's maag is kleiner dan de maag van onze vriend. Over het algemeen is hij de grote winnaar.

Ik weet spareribs staat niet bepaald op het menu van iemand die graag wat kilo's kwijt wil en om heel eerlijk te zijn is het ook niet mijn eerste keus als het gaat om een lekkere maaltijd, maar het eten met mijn vingers... dat bepaalt de sfeer, dat bepaalt de smaak van de maaltijd.

Ik vermoed dat dit mijn opvoeding te maken heeft. Ik ben, net als de meesten onder ons, opgevoed om de maaltijd te nuttigen met mes en vork (of met een vork en lepel als het gaat om spaghetti). Met je handen eten? Dat doen alleen de bush-bush-mensen en daar behoorden wij niet toe. Er bestonden drie uitzonderingen en dat is het eten van 'gevleugelte', het eten van een hamburgerbroodje en soms vlees klaargemaakt op een BBQ, mits dit stuk vlees voorzien was van een bot.

Het eten met je vingers heb ik dan ook ervaren als wijze van hoge uitzondering. En dat maakt het zo bijzonder, zo speciaal. Vandaar dat het nog steeds feest is als ik, bij wijze van uitzondering, lekker 'vies' mag eten!

Geestelijke maaltijd

Drie maaltijden per dag zijn voldoende om het lichaam te voeden. Zo probeer ik ook iedere dag mijn geest te voeden door in de Schriften te lezen of om toespraken van kerkleiders te lezen in het blad 'Liahona'. Mijn geest hongert er naar. Soms ben ik net een spons, die maar niet genoeg krijgt van al het moois dat te vinden is in de Bijbel, het Boek van Mormon, de Leer en Verbonden en de Parel van Grote Waarde. Echter, er zijn ook dagen dat het lijkt alsof ik een 'geestelijk dieet' volg. Niet omdat ik er bewust voor kies, maar doordat omstandigheden mij afleiden van wat ik eigenlijk graag wil. Zulke dagen wijken af van mijn normale doen. Net als met lichamelijke voeding functioneer ik beter als mijn geest, bij voorkeur, 's ochtends gevoed is.

Het voorgerecht

Vandaag was het bijzonder. Vandaag leek het wel een 'geestelijk kerstdiner'. Vanochtend bezocht ik de kerk en  mijn voorgerecht bestond uit schitterende toespraken over keuzevrijheid en perfectionisme. Vaste prik dat ik tijdens deze toespraken altijd wel even wat zelfreflectie toepas en evalueer hoe mijn leven er nu eigenlijk voor staat.  Welke wolf voed ik eigenlijk en welke gevolgen ken ik door de gemaakte keuzen? Vooral de toespraak over perfectionisme was een eye-opener, maar daarover een andere keer...

Soep

Tijdens de zondagsschool viel ik in voor een lieve vriendin. Zij geeft les aan 12-jarigen. Het was dus aan mij om een goede les voor te bereiden. Deeltjes van wat ik weet, deels van wat ik opgezocht heb en deels uit een lesboek... allemaal ingredienten, waarvan ik een 'soepje' kon maken dat makkelijk te verteren was.   Ik heb les gegeven over het onderwerp Ópenbaringen ontvangen'. Een les waar ik, achteraf gezien, altijd zelf meer van leer dan mijn student(en).

Het hoofdgerecht

Het hoofdgerecht ontvang ik altijd tijdens de ZHV (vrouwenvereniging). Ik word enorm opgebouwd door de gesprekken die wij, vrouwen, voeren met elkaar.

Het toetje

Dat ik vol was van al dat geestelijk 'voer' werd duidelijk toen ik, nadat ik thuis kwam, samen met hubbie (= husband, echtgenoot) een lang gesprek voerde over alles wat ons bezig hield. Dit gesprek voelde als toetje na een verrukkelijke maaltijd.

Maar  blijkbaar was ik nog niet voldaan. Ik wilde meer! Het toefje slagroom op mijn toetje.....In het zonnetje (achter glas weliswaar) heb ik toespraak, na toespraak gelezen in de 'conferentie-Liahona'. 

Ik loop wat achter. Normaal gesproken heb ik de halfjaarlijkse conferentie-Liahona in deze tijd van het jaar allang uit en kijk uit naar de nieuwe conferentie-Liahona. In de afgelopen maanden is dit blad echter blijven liggen en had ik nog was in te halen.

Tot slot

Het einde van de dag nadert.... ik voel me vol, overvol zelfs. Mijn hoofd geeft aan dat het voor vandaag genoeg is geweest. Er kan echt niets meer bij. Nou vooruit dan, een kopje thee en misschien nog een 'geestelijk bonbonnetje'... Yummie!

Den vaderland ontrouw...

Over een weekje is het Koninginnedag. Nederland wordt de vraag voorgelegd of deze dag op Juliana's geboortedag gevierd moet blijven worden, of hebben we toch liever een Oranje-dag of, er is een nieuwe optie bijgekomen, en dat is, dat we Koningdag gaan vieren op de verjaardag van Willem-Alexander.

Zo af en toe volg ik de wandelgangen van ons koningshuis, maar over het algemeen ben ik niet zo koningsgezind. Ik heb me ook wel eens afgevraagd of niet liever een president/presidente aan ons hoofd zou willen hebben, maar uiteindelijk is het allemaal een pot nat en kost het de burger, hoe je het ook wendt of keert, toch belastingcenten.

Uiteraard ben ik, net als iedere andere Nederlander, wel blij met mijn vrije dag. Al weken van te voren verzinnen we hoe we deze dag het beste kunnen spenderen. Ik hou van rommelmarkten en vind het leuk om andere steden te bezoeken. Waar ik niet van houd, zijn de koppen waarover je moet lopen. Overal waar het gezellig is, daar is het druk. Logisch, want heel Nederland trekt erop uit.

Vandaag, out of the blue, vertelde John dat hij plannen had om ook vrijdag, vooraf aan Koninginnedag, vrij te nemen. Heerlijk, een super lang weekend, zo had hij bedacht. En van het een kwam het ander, want als hij toch zo lang vrij zou zijn, dan kunnen we dit weekend ook wel op pad. Na lang puzzelen en zoeken op internet (blijkbaar zijn we niet de enigen) herinnerde ik me een vakantiehuisje in Duitsland, dat wij enkele jaren geleden gehuurd hadden van een particulier. Ik aarzelde geen seconde, belde mijn vriendin of ze zin had om mee te gaan, of mijn dochter op mijn huis en de poezen kan passen en daarna belde ik Frau L. om met haar te overleggen. Alles bij elkaar kostte het me 10 minuten om dit voor elkaar te krijgen.

Alleen het vooruitzicht dat we over een weekje in Duitsland onze Koninginnedag vieren, maakt me happy. Al bedacht ik me wel dat ik 'den Vaderland' ontrouw ben... maar ach aangezien we 'van Duitschen bloed' zijn, zal het mij zeker niet aangerekend worden.

Geen woorden nodig..

Digitale lente-schoonmaak

Hoewel het zonnetje nog even op zich laat wachten, heb ik wel al de lente-kriebels in mijn buik. Ik heb de neiging om emmers met sop klaar te zetten en het huis van boven naar beneden schoon te maken. Hoe warmer het wordt buiten, hoe luider de nestdrang... Ik geef er echter niet aan toe, aangezien ik nog veel andere prioriteiten heb en soppen niet behoort tot mijn hobbies.

Waar ik wel aan toe gegeven heb is het schoonmaken van mijn computer. De computer is een intensief gebruikt voorwerp in ons huishouden. Een keer in de zoveel tijd bekijk ik alle opgeslagen bestanden en wis ik zaken die niet meer relevant zijn.Ik kwam een hele serie digitale boeken tegen, die ik blijkbaar verkeerd had opgeslagen. Het opruimen van mijn PC houdt altijd wel een verrassing in. Nadeel is dat het altijd meer tijd in beslag neemt dan je eigenlijk van plan was er in te steken.

Het schoonmaken van mijn computer heeft alles te maken met mijn wens om te minimaliseren. Het gebruik maken van media kan veel tijd in beslag nemen, als je er verkeerd mee om gaat. Ik heb nu mijn PC zo ingericht dat ik eenvoudig en snel zaken weg schrijf, delete of beantwoord. Mijn streven is mijn mailbox leeg te houden. 

Ik was trouwens voornemens om vandaag te gaan zwemmen, maar mijn zwemmaatje belde af. Misschien maar beter ook, want voor mijn oor is het nog niet goed om te gaan zwemmen, denk ik. Hoewel het goed gaat met mijn oor. De antibiotica-druppels hebben hun werk gedaan.

Voor volgende week heb ik wat meer sportmomenten gepland. Lopen, zwemmen en fitness. En als het goed gaat met mijn heup, dan start ik in mei weer voorzichtig met hardlopen.

Oma-dag

Wat was het weer een heerlijke dag. Lisa, mijn kleinkind, werd vanochtend al om 07.00 uur door haar papa gebracht. Zodra ze binnen komt is er herkenning, want ik krijg de liefste lach van de wereld

Nu, net zeven maanden oud. Ze begint een eigen persoonlijkheid te ontwikkelen.Grappig is ook om te zien dat ze het concept humor al begrijpt en dat ze weet hoe ze oma kan uitdagen, door heel gepassioneerd nee te knikken. Wetende dat oma dan heel hard ja knikt, wat weer een reden is om hard te gaan lachen. Ik weet niet wie de meeste lol heeft, zij of ik!

Thom, mijn zoon, legde haar zelf nog even op bed en vertelde me dat ze erg verkouden is, dus van slapen zal weinig terecht komen.... Ik had zelf een slechte nacht achter de rug en ik hoopte dat ik nog even terug kon duiken in mijn bed, al was het maar voor een klein uurtje. Papa had ongelijk, want Lisa sliep tot 09.00 uur.
Na het aankleden, een fruithapje dat er in fietste als pap en ons knuffelkwartiertje zijn we samen boodschappen gaan doen. Normaliter valt ze op de terugweg in slaap, maar deze keer was haar nieuwsgierigheid naar de wereld om haar heen groter dan haar slaap.
Eenmaal weer thuis en na een fles pap en een broodkorst (tijdens de lunch van oma),

was Lisa wel moe genoeg om lekker te slapen. Blijkbaar zat de verstopte neus en het slijm in haar longetjes in de weg, want ze sliep minder lang als anders. Het zonnetje scheen, toen ze uit bed kwam, dus ik bedacht dat ik mijn dagelijkse lichaamsbeweging wel met haar samen zou kunnen doen. Lekker een uur lopen buiten. Lisa vond het prachtig. Ze kraaide, lachte, keek om zich heen en af en toe werden de oogleden zwaar, maar in slaap vallen.... nee, dat zat er niet in...

Of toch wel? Ja, de laatste tien minuten, vlakbij mijn huis, vielen haar ogen dicht en viel ze in een diepe slaap, want ze heeft niet eens gemerkt dat ik een plastic hoes over de wandelwagen trok, vanwege de dreigende regen.

Thuis wachtte haar een warme fles melk, die ze met veel genot opdronk. Daarna had madammeke veel praatjes en had ze plezier voor tien, toen ze op oma's schoot 'paardje reed'.

Papa kwam haar rond 15.30 uur al ophalen. Het is zo leuk om te zien hoe ze reageert op haar papa. Het liefst zou ze papa willen opeten, te beginnen met zijn neus. Als papa eenmaal binnen is, dan is oma ook niet meer in beeld! En zo hoort dat ook...

Een heerlijke dag. Jammer dat ik door het lopen weer zo'n pijn in rug en heup voel. Morgen toch echt even bellen naar een Mensendieck-therapeut, op verwijzing van de huisarts.

Gisteren - administratieve dag. In de afgelopen maanden is mijn administratie opgelopen, door omstandigheden. Om geen deurwaarders aan mijn deur te krijgen, moest ik de opgestapelde papieren doornemen en verwerken. Mijn bureau is nu bijna leeg. Morgen, donderdag, de rest van de zolder opruimen. Strijk, zomerkleding uitzoeken en de dozen/koffers weer achter het schot (laten) zetten. Dan pas voel ik me weer een beetje opgeruimd van binnen.... poeh, dat geeft lucht.

Stressmanagement

Vandaag startte de derde module van de BASIC-opleiding Stressmanagement. 'De stap van het ont-moeten'. Een module waar ik erg naar uitgekeken heb. Ik ben een echt 'moeten'- mens, dus ik was heel nieuwsgierig wat Hein en Irene (de docenten) hierover te zeggen hadden. Ik heb weer veel geleerd vandaag. Zelfreflecterende gedachten maakte me aan het lachen en andere zaken raakten me, waardoor ik even emotioneel werd.

Gelukkig ging het vandaag iets beter met mijn oor. Het zit weliswaar nog goed dicht, waardoor ik meerdere keren moest vragen wat iemand zei. Erg vermoeiend ook, want ik ben de kunst van liplezen niet niet gewoon. Ik voelde me ook stukken beter dan in het weekend. Bovendien wilde ik de les niet missen, want dit zou een mogelijke oponthoud in mijn studiejaren kunnen betekenen. Dan maar door de zure appel heen bijten.

Ook vandaag leerde ik weer nieuwe mensen kennen. Het is zo gaaf om de drijfveer van anderen te horen en ook hier kwam ik tot de ontdekking dat, ondanks onze verschillen, we ook zoveel overeenkomsten hebben. Waar ik ook blij mee was is dat ik ontdekte dat een groot deel van de groep plannen heeft om de PROFESSIONAL (vervolg-)opleiding te volgen. Beetje bij beetje zie je een vaste kern naar voren komen. Allemaal erg leuke mensen..

Iedere keer als ik terug kom van Waalwijk, ben ik verbaasd over mijn eigen enthousiasme. Ik voel me blij, blij met de keuze die ik gemaakt heb. Blij met wat ik geleerd heb. Ik leer anders te kijken naar de wereld, anders te kijken  naar mezelf.

Ik twijfel soms of de PROFESSIONAL-opleiding niet te zwaar zal zijn voor me, maar diep, diep van binnen is er een kalmte... Het komt vast wel goed.

Uitgeteld

Vanacht bijna niet geslapen. Oorpijn, doofheid en uiteindelijk verloor ik mijn evenwicht.
Er is een lid in ons huishouden die daar totaal geen moeite mee heeft. Hij is dol op mijn fleece-deken en als het vrouwtje even bijtankt op de bank, dan is hij er als de kippen bij. Dat wil zeggen, het vrouwtje moet dan wel stil blijven liggen. En dat vind ik nog wel eens een probleem.

Nadat ik een bericht op Facebook las over de dood van Donna, de poes van mijn vriendin, heb ik haar meteen gebeld en mijn medeleven betuigd. Het is echt medeleven; het raakte me dat Donna er niet meer is.

Donna en ik hadden een speciale verhouding. Donna was niet zo gesteld op vreemden en als zij door vreemden te enthousiast begroet werd, wilde Donna nog wel eens uithalen. Echter, ik heb ervaring met poezen (mijn hele leven was doorspekt met katten) en ik liet mij door haar uithaal niet van de wijs brengen, wat echter wel Donna van haar stuk bracht, want deze 'vreemde' trok haar hand niet terug. Dat was wennen voor Donna, die niet beter wist dat zij altijd bepaalde hoe een kennismaking verliep.

Donna is niet meer en ik zal haar zeker missen.

Het maakte wel dat mijn eigen zwarte kater vandaag een extra knuffel kreeg en ik voor hem zeker een half uur bleef stil liggen. Voor mij een hele prestatie.

Een aparte vrouwenclub

Een paar jaar geleden ontmoette ik mijn vriendin, Marie-Jose, volkomen onverwacht in Apeldoorn, nadat we elkaar voor geruime tijd uit het oog verloren waren. Het klikte als vanouds. Marie-Jose nodigde me uit om met haar en haar vriendinnen mee te gaan naar een high tea in Den Bosch. Dit was de start van een hele aparte 'vrouwenclub'. 

Een paar keer jaar organiseert een van ons een activiteit. En iedere keer weer opnieuw laat een aantal het af weten en wordt hun plaats opgevuld door andere vrouwen, die  een van ons, geheel spontaan, mee neemt naar de activiteit.Op deze manier heb ik met verschillende vrouwen kennis gemaakt.

Zo ook, vandaag. Diana had voor vandaag een high tea georganiseerd in Spijkenisse. Ook deze keer lieten twee vrouwen het afweten... en bracht Diana geheel spontaan drie nieuwe vrouwen mee, alsof het afgesproken werk was.

Het is altijd weer spannend om nieuwe mensen te ontmoeten. En wonder boven wonder blijkt het altijd te klikken. Net alsof we elkaar al jaren kennen.

We zijn allemaal verschillend.. en dat maakt het leuk. Net als de kleuren van de regenboog... We zijn allemaal verschillend, maar op een of andere manier passen we bij elkaar.

Het was genieten vandaag. Niet alleen van al het lekkers dat we voorgeschoteld kregen, maar ook om de verhalen van elkaar te horen. Uiteindelijk kon ik de conclusie trekken, dat ondanks we verschillen in leeftijd, in achtergrond, in opleiding.... dat we eigenlijk helemaal niet zoveel van elkaar verschillen. 

Ik ben benieuwd wat we de volgende keer weer gaan doen en wie we dan weer zullen ontmoeten.

Ontsteking in gehoorgang

'Heeft u wattenstaafjes in huis?', vroeg de huisarts gisteren, 'Weg ermee...'.
Al geruime tijd kende ik een jeuk in mijn oor. Precies op een plek, waar ik niet goed bij kon komen.
Te vaak gebruik gemaakt van een wattenstaafje... en nu zit ik met de gebakken peren. Een forse ontsteking in mijn gehoorgang. De wanden zijn dusdanig gezwollen, dat ik praktisch niets meer kan horen.Druppeltjes (antibiotica) moet uitkomst bieden. En voor het andere oor kreeg ik zure druppels mee. Binnen een dag was de jeuk in mijn linkeroor over. Zo simpel... Echter de pijn in mijn rechteroor bleef.

Vandaag, vrijdag 13 april, was voor mij een dag zorgen voor mezelf. Ik stond op met een lichte verhoging en de pijn in mijn oor was niet mals. Aangezien ik slecht geslapen had, bleef ik vandaag voor het overgrote deel van de dag in mijn bed. Paracetamol, die ik overigens praktisch nooit neem, deed wonderen.. Ik heb veel geslapen en tussendoor wat gelezen.

Het huis is hier of daar wat rommelig, maar dat komt wel weer.

Morgen een afspraak met de meiden. Ik hoop dat ik me weer wat beter voel...