Update

De tijd vliegt! Eind oktober schreef ik voor het laatst op deze blog. In de tussentijd ben ik onder andere bij mijn dochter en schoonzoon in Canada geweest en heb enkele weken later een tentamen met succes afgelegd. 

Mijn tijd in Canada was heerlijk! Ik heb kennis gemaakt met mijn pasgeboren kleinzoon Joshua en er was tijd voor wat qualitytime met mijn dochter. Daarnaast reisden mijn zoon, schoondochter en kleindochters met ons mee en hebben we samen in een huis gewoond. Heerlijk om twee weken lang de kleintjes om je heen te hebben. Canada is wijds en prachtig. Vooral de meren en de bossen hebben indruk op me gemaakt. Even heb ik getwijfeld om mijn koffers te pakken en Nederland voorgoed te verlaten en te gaan wonen in dit prachtige land.

Begin december heb ik het tentamen Gespreksmethodiek van Psychodidact met succes behaald. Het trainen met oefenclienten en de supervisie-gesprekken hebben vruchten afgeworpen, aangezien ik met een goed cijfer naar huis kon vertrekken. Zo slecht als het jaar 2014 voor mij begon, zo goed zal ik het af mogen ronden. 

Het jaar 2014 heeft voor mij voor een groot deel in het teken gestaan van mijn geestelijke gezondheid. Ik weet als geen ander wat het inhoudt om door een depressie te gaan. En ik kan nu weer wat rustiger ademhalen en een en ander overzien - wat betekent dat ik inzie hoeveel ik geleerd heb door alles wat op mijn pad kwam dit jaar. 

Ik ben veranderd... of laat ik zeggen, ik ben gegroeid. Niet zo zeer naar buiten toe, maar vooral van binnen. Er is een muur afgebroken, waardoor ik mezelf beter kan bereiken en dichter bij mijzelf kan zijn en blijven. Er is weer licht en ruimte. Acceptatie en geen noodzaak tot oordelen. Niet van anderen en niet meer van mezelf. Dat laat ik aan anderen over.

Ben ik helemaal opgeknapt? Helaas nog niet. Ik slik een pil, die mij lichtelijk afvlakt, waardoor emoties haast een keuze lijken te worden. De sluizen gaan minder snel open en ben minder snel uit mijn doen door anderen. 

Afgelopen jaar heeft er behoorlijk ingehakt. Er zijn nog restverschijnselen; Mijn geheugen en vocabulaire laten mij regelmatig in de steek. Ik ben minder snel en   mijn concentratievermogen is verminderd. Ik probeer datgene te doen wat men mij heeft geadviseerd... meer bewegen, meer buiten zijn. Mijn hersenen kunnen echter niet veel prikkels aan. Veel verkeer, mensen, geluiden zijn uit den boze. En ik kan maar een bepaalde mate van druk handelen. Het maakt mij onzeker en vermoeidheid met daarnaast een slecht slaappatroon helpen daarbij niet.

Afgelopen jaar heb ik mogen ontdekken dat ik nooit ver weg vlucht voor dingen die een oplossing vragen. Op een of andere manier sta ik altijd weer op als ik val en hoewel de neiging tot vluchten er steeds is, uiteindelijk besluit ik om te dealen met mijn moeilijkheden en leer ik om opnieuw in mijn kracht te gaan staan. 

Ik heb de nodige verwachtingen over het jaar 2015. Heb plannen en kijk uit om een en ander af te ronden of te starten. Ben echter voorzichtig - heb geleerd dat mijn verwachtingen wel eens heel anders kunnen uitpakken. Maar ik ben er klaar voor... wat komt dat komt...  Nieuwe stof om over te schrijven. Ik kijk er naar uit!

Maar vooralsnog.... eerst de kerstdagen vieren met de mensen die mij lief zijn. En genieten van onze vrije dagen samen. Ik voorzie wandelingen (in de sneeuw?), warme chocomel (met slagroom?), knus op de bank met mijn pyama, onder een dekentje en een boek (schoolliteratuur?) en samen aan tafel met familie en vrienden. Hmmmmmm......

Allemaal fijne kerstdagen en mocht ik in de tussentijd niets meer schrijven, dan een heel gelukkig en succesvol 2015!

xoxox

Annelies

Schrijven van een dagboek

Mijn eerste dagboek uit 1969

Ik heb het onderwerp lang kunnen mijden, wat eigenlijk een klein wonder is, want het is mijn stokpaardje. Ik praat graag over het schrijven van journals, dagboeken en in mijn enthousiasme raad ik mensen aan om te beginnen met het schrijven van of het bijhouden van een dagboek. 

Er zijn zoveel manieren om je dagboek/journal bij te houden. Ik ben zelf nog steeds op ontdekkingsreis om vooral creativiteit in mij te laten ontwaken. Op internet vind je zoveel dat inspireert, dat ik tijd tekort kom om al mijn oppoppende ideetjes om te zetten in iets tastbaars. 

Mijn allereerste dagboek kreeg ik toen ik een jaar of acht oud was. Niet dat ik toen al een idee had wat je met een dagboek kon doen. Er staan wat korte notities in van wat ik op een bepaalde dag gedaan had of boze gevoelens als ik ruzie had met mijn zusje of als ik beslissingen van mijn ouders oneerlijk vond en ik mezelf tekort gedaan voelde. Niet erg interessant... alleen grappig om terug te lezen. 

Een nieuwe vulpen, een nieuwe bril (fragment 1970)

Het wordt pas interessanter zodra de eerste verliefdheden in het spel komen. Leden van het mannelijk geslacht die indruk op mij gemaakt hadden, of juist andersom - zij die geen indruk op mij maakten en dat wel zouden willen. En dan natuurlijk nog de onbereikbare liefdes. Mijn passie voor een bepaalde entertainer en de droomwereld waarin ik me bevond als tiener.... Nu voor mij leuk om terug te lezen al zijn er ook fragmenten waarvan ik mij afvraag of ik wel wil dat mijn nageslacht het ooit zal lezen. 

Helaas heb ik niet zo heel veel geschreven in de tijd dat ik ging trouwen, kinderen kreeg en opgroeide als jonge vrouw. Kinderen namen veel tijd in beslag. Pas als het geluk in het huwelijk afglijdt naar pijn, verdriet en angst, dan vind ik opnieuw het papier waaraan ik mijn niet gehoorde kreten toevertrouw.

Vanaf die tijd worden mijn journals totaal anders. Het gaat niet meer zo zeer over wat er gebeurde in mijn dagelijks leven... de pagina's werden gevuld met mijn gevoelsleven. Wat waren mijn gedachten, mijn gevoelens en waarom dacht ik wat ik dacht, waarom deed ik wat ik deed en waarom voelde ik me zo? Een tijd brak aan dat ik mezelf stukje bij stukje ging leren (ver-)kennen. Dit zijn de journals die ik voor geen goud weg zal doen, aangezien ik besef dat ik met vragen zat die de eventuele lezer ook zal kennen.

Als ik nu terugkijk, dan ervaar ik het weliswaar als mijn beste 'schrijftijd', maar van de andere kant mis ik toch ook wel de dagelijkse notities van wat ik zoal gedaan had met mijn tijd. Op internet vond ik een manier die mijn creativiteit aansprak. Ik schrijf niet over de dagelijkse gebeurtenissen, maar ik teken ze, met daarnaast een klein stukje uitleg. Ik kan helemaal niet tekenen, maar aangezien het 'mijn' boek is, kan ik doen wat ik wil. Ik breng mijn interne criticus tot bedaren en teken zo goed of zo absurd als ik zelf wil. 

Het niet schrijven over mijn alledaagse gebeurtenissen heeft mij ertoe gezet om mijn eigen autobiografie te schrijven. Alles wat in mij opkomt, alles wat ik me kan herinneren, schrijf ik in een klein notitieboekje op en verwerk het later in mijn 'levensverhaal'. Ook dat inspireerde me weer om mijn creativiteit aan te boren. Dit keer geïnspireerd door een long-lost-friend F., die mij liet zien hoe zij boekjes heeft laten drukken van digitale pagina's die ze bewerkt heeft met foto's, teksten en versieringen (digitaal scrapbooking). Al deze boekjes gaven een deel van de geschiedenis weer van haar en/of haar gezin. Weer een andere vorm van journaling, die mij aansprak en wat ik in 2015 zeker zal gaan proberen. 

Project life (foto van internet)

De vraag die mij resteert is: waarom doe ik het eigenlijk? Ik heb geen idee of mijn kinderen ooit interesse zullen hebben in mijn dagboeken. Ik weet ook niet zeker of wel zou willen dat ze alles lezen wat ik geschreven heb. Ook wil ik helemaal niet zoveel bezig zijn met het verleden.... ik wil graag zijn in het nu en werken aan mijn toekomst. Dus waarom doe ik het?

Ik ben niet zo pretentieus om te denken dat mijn geschreven woorden ontvangen zullen worden als bijvoorbeeld het dagboek van Anne Frank. Mijn leven is simpel, gewoon... er gebeuren geen al te spectaculaire dingen. En toch.. je weet maar nooit. Al kan ik slechts een persoon raken, die iets goeds uit mijn woorden weet te halen, dan heb ik mijn doel bereikt.

En al bereik ik niemand - door te schrijven leer ik mezelf aardig goed kennen. Ik zie de veranderingen in mijn leven. Zo dacht ik dat ik zwak was, snel opgaf en bij de pakken ging neerzitten als er narigheid in mijn leven komt. Door het terug lezen van mijn dagboeken weet ik dat ik een vechter ben. Dat ik een doorzetter ben en dat ik weliswaar bij tijd en wijle neerzit bij de pakken, maar dat ik ALTIJD weer opsta en verder ga. Ik heb geleerd dat ik in staat ben om keuzes te maken, ook al voel ik me blind en lam. En dat ik minder afhankelijk was in mijn jonge leven als dat ik altijd dacht. 

Ik kan me soms verbazen als ik teruglees wat ik geschreven heb. 'Ben ik dat en zijn dat echt mijn woorden?'.... Verbaasd staan over jezelf... een schitterende ervaring.

Mijn overgang (2)

Hoe langer hoe meer word ik me bewust dat 'mijn overgang' veel meer te maken heeft met het geestelijke aspect  dan met het lichamelijke. Natuurlijk ken ik het nachtzweten en zo af en toe heb ik last van opvliegers. Ik ben vergeetachtig en ach, alles waarmee de rijpere vrouw geplaagd wordt, is mij bekend. Al moet ik eerlijk bekennen dat al deze symptomen minder heftig zijn voor mij dan voor anderen. Mogelijk dat het spiraaltje een rol speelt...

Meer en meer zie ik in wat de overgang met mij doet. Niet alleen is er een overgang van vruchtbare naar onvruchtbare, wat mij lichtelijk het gevoel geeft dat ik uitgerangeerd ben - dat ik niet meer meetel - en zou ik willen dat ik in bepaalde Afrikaanse stammen leefde, waar de rijpere, onvruchtbare vrouw gezien wordt als een wijze vrouw... een vrouw met levenservaring. 

Dat ik het gevoel heb in deze maatschappij uitgerangeerd te zijn, heeft mogelijk te maken met het feit dat je als 50+ er niet echt meer interessant bent in het bedrijfsleven. Je ervaring is schijnbaar niet meer van belang. Ik snap het niet, want als ik mezelf vergelijk met de jongere vrouwen, dan zie ik beslist voordelen als vrouw-in-de-overgang. Er zijn geen kinderen meer waarmee je rekening hoeft te houden. Ziektedagen vanwege vermeende menstruatieklachten zijn er ook niet meer en over het algemeen is het geen probleem op flexibelere tijden te werken, aangezien er geen gezin meer is waarvoor je op tijd thuis moet zijn. Vakantiedagen... niet in juli en augustus. Afijn, zo kan ik nog wel wat voordelen opnoemen - maar eigenlijk is het niet mijn intentie om mijn grijze kant te laten zien van mijn overgang.

Wat de overgang met mij doet is dat ik een letterlijke overgang ervaar... Het is alsof mijn lijf en mijn geest een grens aangegeven hebben. Tot hier.... altijd gezorgd voor anderen. Vanaf hier ben jezelf aan de beurt.

In de afgelopen maanden ben ik veel met mezelf bezig. Er vallen puzzelstukjes in elkaar. Ik vind delen van mezelf, die ik 'kwijt' was en het verbaast me steeds meer te ervaren hoe dicht ik naar mezelf groei. Mijn normen en waarden tekenen zich duidelijker af en ik sta niet meer te wachten op de goedkeuring van anderen. De scherpe kantjes van mijn temperament zijn eraf. Glimlachend als een boeddha kan ik luisteren naar andermans mening, met respect, empathisch en met liefde voor de ander. Mijn mening dringt zich niet meer aan mij op. Alles wat er gezegd wordt mag er zijn. Met andere woorden een zachtere ik heeft zich aangediend. 

Het is minder belangrijk voor mij geworden om aardig gevonden te worden door anderen. Ik heb inmiddels wel geleerd dat ik in de ogen van een ander niet altijd aardig ben (omdat ze me niet kennen - smile!) Nog belangrijker... ik zie in dat ook ik niet iedereen aardig hoef te vinden. Iedereen mag zijn wie hij/zij is en dat is prima zo. 

Ik heb tegen de overgang opgezien. Wie wil er nou horen bij die rood aanlopende verhitte vrouwen? Ik heb niet begrepen dat het een fase is waarin mijn geest en mijn lichaam mijn vrouwelijkheid viert. Deze fase verloopt met horten en stoten, met vallen en opstaan. Bepaalde hormonen nemen afscheid. Er gebeurt van alles in mijn prachtige lichaam, dat perfect werkt zoals het hoort. Een reden om dankbaar te zijn. En dat ben ik ook... elke dag opnieuw. 

(wordt vervolgd)

Managing time...

Lijstjes maken... ik weet niet goed wanneer het begonnen is. Het is waarschijnlijk de controlfreak in mij; dat deel in mij dat georganiseerd wil zijn. En theoretisch ben ik daar best goed in, maar sinds de laatste depressie-episode, breng ik van de uitvoer niet veel terecht. Lijstjes maken is een goed idee als je ook de discipline hebt om die lijstjes tot uitvoer te brengen.

Het organiseren op zich vind ik erg leuk om te doen. Op de huidige markt kun je dan ook van alles vinden om het organiseren te vergemakkelijken. Martha Stewart, Filofax, Steven Covey... ik noem er maar een paar. Tips op internet zijn er zat. Youtube kent honderden filmpjes en er wordt heel wat gepind op Pinterest.

Op huishoudelijk gebied heb ik een poosje Flylady gevolgd. Het huishouden goed georganiseerd, waardoor je tijd over kon houden voor de leuke dingen van het leven. Op papier had ik helemaal voor elkaar. Een map met mijn dagelijkse routines, de wekelijkse zones en zelfs voor weken al een menu-planning. Soms ging het ook goed en werkte dit systeem voor mij. Maar dan stapte ik weer van de 'sneltrein' en verdwaalde ik op het station. 

Agendaplanning, dagindeling, weekplanning, maandplanning, afspraken, lestijden, oppasdagen en het maandelijkse avondje uit met hubbie.... Op papier leek het allemaal te werken, maar de waarheid was dat ik zoveel wilde en dat mijn dagen slechts 24 uur hadden, waardoor ik continue mijn routines aanpaste en ik de teugels niet meer in handen had en mijn organisatie een en al chaos werd. 

Mijn vriendin F. vertelt mij steeds dat prioriteiten stellen een voorwaarde voor een goede organisatie is en mijn ex-schoonzus en vriendin I. vertelt mij dat ik vooral ook tijd voor mezelf moet plannen, zodat mijn energie goed verdeeld wordt over de dag. 

Ik vraag me wel eens af hoe andere vrouwen het doen, want als ik een goede nachtrust wil, drie keer per dag rustig eet, kook, het huishouden doe, sport, schrijf, studeer en mijn afspraken buitenshuis nakom (en dan heb ik het nog niet eens over werken buitenshuis) dan is mijn dag om. En als ik dan terugkijk op de dag dan heb ik slechts een derde deel van mijn lijstje afgewerkt...... 

Ik heb geprobeerd om het maken van lijstjes los te laten. Het resultaat... nog meer chaos. Althans zo ervaar ik dat. Ik vergeet veel en ben snel afgeleid, kan me niet focussen. Allemaal symptomen van de overgang..... Daar zijn we weer... De overgang.... Een onderwerp voor de volgende keer?

Op dit moment ben ik toch maar weer overgestapt op mijn oude manier van plannen. Het hoort bij mij en 'It's fun' als de Martha Stewart in mij tot leven komt. En wie weet.. misschien ooit - ergens in de verre toekomst - geven praktijk en theorie elkaar een hand. Een droom van de time-manager in mij. De weg er naar toe? Een worsteling.... met passie.

Martha Stewart Planner

Onverwacht afscheid

Zo'n kleine anderhalf jaar geleden heb ik geschreven over een van mijn neven, met wie ik, na  lange tijd onzichtbaar te zijn geweest voor elkaar, opnieuw de draad oppakte. Onze telefoongesprekken leidde tot een ontmoeting bij hem thuis, waar we niet alleen herinneringen ophaalde, maar ook, zoals we dat vroeger wel vaker deden, samen zongen. Zie: somewhere between.

Door omstandigheden is het contact na onze ontmoeting toch weer wat verwaterd. Zo af en toe een berichtje op Facebook, maar tot een nieuwe ontmoeting kwam het niet meer. Als ik kijk naar de reden waarom dan is mijn excuus in eerste instantie te druk en daarna te ziek.

En zo gebeurde het dat ik via een Facebook-bericht van zijn broer las dat hij na een kort ziekbed is overleden. Wat een schok! Er flitste van alles door mijn hoofd. Zo jong nog... Net opnieuw begonnen z'n leven weer op te pakken met een lieve vrouw... en toen was het leven ineens voorbij. Ik kon het niet geloven.

Het was muziek wat ons in onze jeugd met elkaar verbond en het was uiteindelijk weer de muziek die ons weer bij elkaar bracht. Al was het maar voor een kort ogenblik.

Muziek was, na zijn vriendin en kinderen, zijn alles. Zijn muziekkeuze breed. Of het nu om de hits van Nederlandse bodem ging of Rock of Country, Jacco kon zijn ei helemaal kwijt in het ritme en/of de tekst van het nummer. En bij elk nummer had hij ook een bepaalde herinnering. 

We waren pubers, 13 jaar oud. Veronica en andere piraten zenden toen nog uit vanuit zee. Jacco is Veronica altijd trouw gebleven. Zoals hij ons vertelde had hij persoonlijke contacten met Lex Harding en anderen. Bij iedere ontmoeting bespraken we de nieuwe 'geweldige' nummers uit de Top-40 en aangezien Jacco's muziekcollectie met de week groeide, draaiden we onze favoriete singles. 

Rond die tijd maakte ik kennis met de muziek van The Osmond Family. Hopeloos verliefd op Donny en in de ban van zijn broers (en zus). Jacco lachte me uit en noemde de muziek waardeloos. Tegelijkertijd kende hij wel de tekst van al de hits die zij produceerden en was hij de eerste die de single van de nieuwste hit had toegevoegd aan zijn collectie. 

Ik ben in al die jaren tijd de teksten van de meest bekende nummers alweer vergeten. Jacco kende, na 40 jaar, nog steeds alle teksten zo uit zijn hoofd en speelde, voor zover ik begrepen heb, alle deuntjes na op zijn gitaar.

Uren hebben we met elkaar gekletst over onze (puber-)problemen op school, met vrienden/vriendinnen of onze ouders/broers en in mijn geval zussen. Balspelen en zwemmen in Chaam... we hebben heel wat tijd met elkaar doorgebracht. Totdat ik op 15-jarige leeftijd een vriendje kreeg. Het was Jacco die zich terug trok en mij alle ruimte gaf. 

In onze laatste ontmoeting leek het weer even als vanouds. We deelden nog steeds onze liefde voor muziek en we schroomden niet om te delen wat ons bezig hield of had gehouden door de jaren heen. Zijn leven, niet bepaald rozengeur en maneschijn, maar uit alles bleek dat hij een vechter was. En zoals hij vertelde nu zo gelukkig met zijn nieuwe vriendin. 

Een vechter, dat was hij.... maar helaas heeft hij deze keer de strijd verloren. 

The piper called and he joined him.... 

Mijn hart gaat uit naar zijn lieve vriendin, moeder, broers en uiteraard  zijn dochters. Ik wens hen dan ook heel veel sterkte.

We zullen hem missen!

Your head is humming and it won`t go
In case you don`t know,
The piper`s calling you to join him,

Voor Jacco - I'm sure we will meet again!

Bloed kruipt waar het niet gaan kan...

Oma De Kock/Dautzenberg en ik (1962)

Ik heb het weer te pakken... Het is net als een verkoudheid. Als je het eenmaal hebt, dan duurt het weer een poosje voordat je weer normaal functioneert. Genealogiekoorts...

Papa is er mee begonnen. Hij kende een passie om uit te zoeken wie precies onze voorouders waren. Waar kwamen ze vandaan? Wat deden ze? Waar en hoe woonden ze? Hoeveel kinderen hadden ze? Wat was hun geschiedenis?

Ik keek regelmatig over zijn schouder mee en nog voordat hij overleed heeft hij zijn hobby aan mij overgedragen. Ik heb voor hem alles in de computer gezet en ik heb hem laten zien hoe gemakkelijk het nu was om er achter te komen welke verwantschap hij had met al die namen die hij op lijsten had ingevuld. 

Ik vind het nog steeds leuk om deze hobby bij tijd en wijle weer op te pakken. Waarom zeg ik bij tijd en wijle? Omdat er veel tijd in gaat zitten en zeker als de koorts zijn kop opsteekt. Dan ben ik het bed niet in te krijgen en blijft alles liggen... ik vergeet compleet dat er nog dingen zijn die ik me voorgenomen had te doen. 

Afgelopen weken sprak ik met J. en R. over het feit dat ik het zo moeilijk vond om familiegegevens op te zoeken in het buitenland. De naam Dautzenberg verandert continue. De ene keer is het Douzenberg, de andere keer Dauzenberger en zelfs d'Totsenberg heb ik voorbij zien komen. Die avond ben ik wederom op internet gaan zoeken... In eerste instantie zonder succes, maar tegen de tijd dat de klok aangaf dat het toch echt tijd was om naar bed te gaan, vond ik een site van iemand in Duitsland die de familie van mijn over/overgrootvader compleet had uitgewerkt....! Hoe was dat mogelijk? Helemaal terug tot ca. 1730.... Zes generaties Dautzenberg/Douzenberg. Ik voelde me zo blij als een kind met Kerstmis. 

Helaas heb ik de familie Dautzenberg nauwelijks gekend. Ik heb vage herinneringen aan mijn opa en oma. Ik kan me herinneren dat mijn moeder ons wel eens meegenomen heeft naar Duitse verwanten, maar helaas kan ik me hun namen niet zo goed meer herinneren. 

En toch... als ik naar de foto's kijk van mijn opa en oma, dan heb ik een soort vlinders in mijn buik. Ik herken mijn moeder in het gezicht van mijn oma. En zie trekjes in haar gezicht die zo eigen zijn... vooral als ik zelf in de spiegel kijk. Ik herken mezelf in de verhalen die mijn moeder over haar vertelde. Met name haar zachte karakter. In tegenstelling tot mijn opa. Een nuchtere Brabander, die de dingen recht voor zijn raap zei, nergens om heen draaide en een duidelijke mening had. 

Yep, ik zit er midden in. De koorts is nog stijgende. Al weet ik dat ik binnenkort weer de laptop zal dichtklappen omdat andere prioriteiten op mij wachten. De virus zal echter sluimeren en als het de kans krijgt, steekt het vast de kop weer op. 

Het regent, het regent...

Weer of geen weer... ik heb mezelf beloofd iedere dag een stukje te gaan lopen of een uurtje te gaan sporten. Vandaag koos ik voor lopen. Nee, nog niet hardlopen, dat komt nog. Ik wil rustig aan beginnen. Mijn lijf heeft in de afgelopen weken al genoeg opdonders gehad. Ik wil nu lief zijn voor mezelf. 

Juist op het moment dat ik mijn loopschoenen aantrok, begon het uiteraard te regenen. Even had ik de neiging om de handdoek in de ring te gooien, maar dat zou een slecht begin zijn van mijn voornemen. Bovendien, zo koud is het nog niet buiten, dus laten we nog een keer voelen hoe het is om buiten in de regen te lopen. Ik ben namelijk een verwende vrouw, die een auto (weliswaar een gammel karretje) tot haar beschikking heeft en dus weinig regen op haar toet ervaart. 

Het was inderdaad niet koud en de regenslag op mijn hoofd en op mijn gezicht voelde als een zachte lotion. Om eerlijk te zijn werd ik er zelfs vrolijk van. Ik moest terug denken aan mijn jeugd en aan de kindertijd van mijn zoon en dochter. Als het regende gingen de regenlaarsjes en regenjasjes aan en was stampen in de grote plassen een feest. Ik droeg geen laarzen, maar loopschoenen en al gauw liep het water door de ventilatiegaatjes en hoorde ik mijn voeten soppen.

Het is bijna eind augustus en het lijkt wel alsof de herfst al zijn intrede heeft gedaan. Ik ontdekte al paddestoelen in het park en op de weg vond ik de eerste gekleurde blaadjes. Ik ben nog helemaal niet toe aan de herfst. Ik hoop dat we nog een paar weken zon mogen meemaken.

Ik moest uitkijken waar ik liep, want voor ik het wist zou ik kunnen uitglijden over de talloze naaktslakken die de wandelpaden overstaken. Sommigen raakten de weg kwijt.... (zie foto hieronder).

Helemaal alleen, genietend van de natuur om me heen, koptelefoon op met muziek waar ik van houd, komen er gedachten in me op. In dit geval kende ik gedachten van dankbaarheid. Wandelen in de natuur is zo slecht nog niet. En soms was mijn hoofd gewoon even leeg. Voor mij een bijzonder moment.. want mijn hoofd is praktisch nooit leeg. Mijn gedachten lijken nooit te stoppen.. Vandaag echter was er ruimte nodig om al het moois te verwerken. 

Tegen de tijd dat ik bijna weer thuis was, regende het inmiddels zo hard dat mijn waterdichte jas het begaf. Mijn broek werd zwaar van de nattigheid en het vocht dat uit mijn haren sijpelde werd een waterval. Zelfs de zwanen in de vijver zochten een plekje om een beetje droog te kunnen blijven. 

Eenmaal thuis een selfie gemaakt, nat, moe in mijn benen, maar happy en vol energie. 

Mijn uurtje (of meer?) wandelen is vastgelegd, zodat ik zal onthouden dat wandelen in de regen heerlijk is. Geen reden om thuis te blijven... 

35 jaar later

Drie en vijftig.... yep, ze is 53 jaar oud. Zo'n 30-35 jaar geleden vond ik vrouwen van deze leeftijd oud. Nu ben ik van deze leeftijd, maar ik voel me alles behalve oud. Ja, het is waar, ik ben inmiddels grijs; zeg maar gerust wit, maar van binnen voel ik me nog steeds een jonge vrouw. Ben blijven steken rond mijn 30e. Vanaf die tijd heb ik op mijn verjaardagen mijn leeftijd niet verder meer geteld. Als iemand mij nu vraagt hoe oud ik ben, dan moet ik altijd even tellen. En tja, mijn lijf is dan misschien niet meer als een 30-jarige vrouw, maar van binnen voelt dat wel zo. 

Ik weet dat mijn kleinkind mij oud vind. Dat weet ik, omdat ze dit gewoon tegen mij heeft gezegd. Maar goed, mijn eigen zoon zei op 5-jarige leeftijd (ik was rond de 28) dat ik rimpels had in mijn halsstreek, dus vond ook hij mij oud! En vond ik mijn eigen ouders ook niet oud? Pap met zijn kale hoofd en mam in haar bloemetjesjurk? Ik wed dat zij zich op dat moment ook helemaal niet zo oud vonden.

Had ik op 18-jarige leeftijd kunnen bedenken waar ik nu sta? De levenservaring die ik in 35 jaar heb opgebouwd en de levenslessen die ik geleerd heb? En nog steeds het verlangen om veel te leren. De interesses die ik nog steeds heb en de natuurlijke nieuwsgierigheid, die ik op 18-jarige leeftijd al had, is er nog steeds... maar dan anders.

Had ik toen kunnen bedenken dat ik twee (bijna drie) kleinkinderen zou hebben? Dat ik de naam 'oma' als kadootje zou ervaren? Had ik kunnen bedenken dat mijn grote liefde op dat moment zou eindigen in een echtscheiding? Ik had ook maar enigszins gedacht dat er een andere man in mijn leven zou komen, waarvan ik net zoveel, zo niet meer, van zou kunnen houden? Had ik verwacht dat ik op 50-jarige leeftijd nog zou beginnen met een HBO-studie? En wat, als ik toen had geweten dat mijn droom om naar Amerika en Canada te reizen uit zouden komen? En dat ik het merendeel van Europa zou zien? Op die jonge leeftijd had ik nooit kunnen overzien wat moederschap met mij zou doen en hoe trots ik 35 jaar later op mijn beide kinderen zou zijn. O ja, moederschap is misschien wel mijn grootste leerschool geweest. Het heeft mij geduld geleerd en vooral te geven.. En nu het moederschap min of meer 'klaar' is, is het weer een leerschool om nu de tijd aan jezelf te mogen besteden. De zorg voor mijn kinderen los te laten en toe te zien op mijn eigen groei. 

Moederschap, een hoofdstuk apart. Ik heb er van genoten en ik heb momenten gekend dat ik moederschap nou niet bepaald het leukste vak vond. Ik ben er heel eerlijk in. Heb me ook vaak afgevraagd of ik nou eigenlijk wel in de wieg gelegd was om moeder te worden. Ik heb fouten gemaakt, ben tekort geschoten, stond niet altijd open en voelde me menig keer tekort gedaan. Als ik het over mocht doen, met de dingen die ik nu weet.... 

In de afgelopen 35 jaar mag ik wel zeggen dat mijn leven op een achtbaan leek.  Goede tijden, slechte tijden... ik heb het allemaal gehad. Goede gezondheid, ziekten. Grote problemen, kleine problemen. Gelukkig, ongelukkig. Een leven van tegenstellingen. Zijn we hier niet voor op aarde? Als ik de tegenstellingen niet kende, zou ik ook nooit kunnen weten wat het is om gezond te zijn, om het goed te hebben, om gelukkig te zijn.... Kortom, al met al mag ik wel stellen dat ik een gezegend mens ben. Ik heb een rijk leven gehad en het mooiste is dat het nog lang niet over is (als het aan mij ligt).

Wat ga ik leren in de komende 35 jaar (als die mij gegeven worden)? Waar zal ik zijn? Ik kan me er geen voorstelling van maken... Ik weet alleen een ding zeker - tegen die tijd ben ik oud! Ik zal lachen als mijn achterkleinkind zegt dat ik rimpels heb in mijn halsstreek en dat ik oud ben. Wat zal ik me dan gelukkig achten!! Gelukkig oud!

Mijn favoriete ADHD-er en depressie

Never forget those eyes...

Het eerste nieuws dat mij vanochtend ten ore kwam was dat Robin Williams is overleden. Robin, mijn favoriete ADHD-er.... ! Mijn eerste gedachten was: 'Niet te geloven dat de man die anderen aan het lachen maakt, een smile op zijn gezicht, ervoor gekozen heeft om zichzelf van het leven te benemen.'

Al vanaf de tijd van 'Mork en Mindy' hield ik van zijn guitige ogen, zijn humor - al had ik soms wat last van zijn 'drukke' bewegingen en zijn overdosis aan energie. Ik hield ook van zijn meer serieuze rollen en de uitspraken die tot denken stemden. Robin Williams behoorde absoluut tot een van mijn favorieten. 

Ik wist dat hij tobde met depressies. Hij was er altijd heel open over. Zo ook over zijn verslaving.

“It’s (addiction) — not caused by anything, it’s just there,” he told ABC’s Diane Sawyer in 2011. “It waits. It lays in wait for the time when you think, ‘It’s fine now, I’m OK.’ Then, the next thing you know, it’s not OK. Then you realize, ‘Where am I? I didn’t realize I was in Cleveland.'”

Robin beschrijft hier hoe verslaving op de loer ligt. Ditzelfde geldt voor een depressie. Soms kent depressie niet perse een reden. Het is er gewoon. Het ligt gewoon te wachten en op de momenten dat je denkt 'Goh, het gaat eigenlijk wel lekker.' - op momenten dat je je niet meer kunt herinneren dat er ooit die depressie was, slaat hij opnieuw toe. 

Kwam zijn verslaving voort uit zijn depressies of kwam de depressie voort uit zijn verslaving? Zeker is dat deze twee hand in hand gaan. Het een zal het ander wakker maken en wakker houden. Er wordt gezegd dat Robin leed aan een bipolaire stoornis. Zijn hoogten, daar mochten we van mee genieten, zijn dieptepunten beleefde hij teruggetrokken, eenzaam en alleen. Dat is wat depressie zo moeilijk maakt. Op momenten dat je juist iemand nodig hebt, trek je je terug en wil je een ander niet belasten met jouw 'shit'. 

"You are afraid to tell people how you feel because it will destroy them. So you bury it deep inside yourself where it destroys you."

Het nieuws vanochtend deed me stil staan bij mijn eigen depressie. Als ik de pagina's lees die ik geschreven heb, kan ik me amper voorstellen dat die donkere gedachten in mijn hoofd leefden. Dit is niet de persoon die ik ben. Ik ben een genieter, ik hou van het leven, voel me dankbaar, ben creatief en voel me vitaal. Ik heb doelen, ben gelukkig en zie het leven als uitdagend. Het staat zo in contrast met wat ik in mijn dagboek geschreven heb in de tijd dat de depressie zich meester gemaakt had over mij. Door de depressie voelde het alsof het leven te zwaar was voor mij. Ik kon er niet meer tegenop. Het voelde als continue vechten.... al vraag ik me nu af, tegen welk monster vocht ik precies?

Wat was het monster dat Robin uiteindelijk de keuze deed maken om er mee te stoppen? 

Depressie... soms denk ik dat mensen niet weten wat het is. De oordelen zijn hard. Er is weinig begrip... Terwijl zo veel mensen kampen met deze ziekte. Nu en in het verleden. Ik ben verbaasd over de lijst die Wikipedia heeft samengesteld van mensen die lijden aan een (zware) depressie. Namen als Beethoven, Jim Carrey, Winston Churchill, Charles Dickens, Abraham Lincoln, Isaac Newton en natuurlijk kennen we Vincent van Gogh en prinses Diana. Antony Kamerlingh, Mike Bodde, Ruud de Wild, Joost Zwagerman en vele anderen passeren het scherm als ik op internet zoek naar 'lotgenoten'. Er zijn veel meer mensen dan we denken. 

Internet is een open boek. Mensen lijken te openen in een wereld waar identiteit niet zo'n rol meer speelt. Ik zie een bloem als avatar met een verzonnen naam die ik niet ken.... o, het is een vriendin van jaren geleden... althans dat neem ik aan! In het geopende boek vind ik verdrietige berichten van veelal jonge mensen, die het leven niet leuk vinden. Mensen die zich niet meer gehoord of gezien voelen. Jongelui die het gevoel hebben dat ze er niks meer toe doen. Ze zijn er wel... ze zijn echter niet belangrijk. Het raakt me...

Hoe graag zou ik willen dat de wereld een plaats is waar iedereen zich geaccepteerd voelt. Waar iedereen zich geliefd voelt en weet wat haar/zijn doel is. Het klinkt als de hemel.... Misschien is dat wel de reden waarom men de plug er uit trekt, in de hoop in de hemel te belanden. Hel heeft men al meegemaakt, erger dan hel kan het nooit zijn... die andere kant.

Ik ben momenteel aan de 'pil'. Ik heb het gevoel dat ik uit mijn dal geklommen ben. Nog wat gedesoriënteerd misschien, maar ik heb het gevoel dat ik mijn pad weer kan vervolgen. Een van mijn doelen is voor mijzelf een wereld te creëren waarin ik mij geliefd voel, waar ik gezien en gehoord wordt en bevestigd wordt dat ik er toe doe. Dat houdt in dat wee degene die mijn 'wet' overtreedt uit mijn wereld gesodemieterd wordt... ik wil mijn resterende tijd niet meer verdoen aan hen die mij niet kunnen of willen steunen. Daarentegen is iedereen welkom in mijn wereld.... waarin de belofte geldt dat ik hen zal liefhebben, dat ik mijn best zal doen om hen te zien, te horen en ik zal met hen de reden zoeken waarom ze er mogen zijn. Tenslotte is iedereen belangrijk... 

Robin Williams, te vroeg vertrokken... Ik zal me zijn oogjes altijd blijven herinneren. Rust in vrede, makker!

Een volgende fase...

Een definitieve beslissing... ik ben mijn overgewicht zat. Vooral de complicaties die ermee gepaard gaan. Ik voel me niet happy in het lijf dat 'niet van mij is'. Als ik in de spiegel kijk lijkt het alsof ik iemand aanstaar die ik niet ken. Soms maakt het gevoel van mij meester dat ik mijn lichaam haat. De vetrollen stoten mij af en het is vooral mijn buik die ik niet kan liefhebben.

Het maakt mij verdrietig om zo over mijn lijf te spreken. Het is immers het voertuig van mijn geest. Ik ben me bewust dat ik mijn lichaam dankbaar zou moeten zijn. Mijn hart klopt, mijn bloed stroomt en mijn longen zorgen dat mijn lichaam kan ademen. Ik loop, ik ren, het doet alles wat een lichaam behoort te doen. Het past dan ook niet om tegen mezelf te zeggen dat ik mijn lichaam haat, omdat het uitziet zoals het er uit ziet.

Het is mijn gedrag dat mijn lichaam gemaakt heeft wat het is. Het arme lichaam heeft het allemaal moeten ondergaan. Van veel eten tot niet eten. Verkeerd eten of extreem goed eten. Mijn lichaam accepteerde het allemaal. Tel daarbij op dat ik of niet beweeg of juist veel van mijn lichaam verwachtte... Nee, ik ben niet erg lief geweest voor mijn lijf. En dat terwijl het lichaam mij altijd trouw gebleven is.

Tot de laatste jaren, want toen kwamen de mankementen. Mijn lichaam begon aan te geven dat mijn manier van leven: te veel stress, verkeerd eten, te weinig bewegen, etc.  een druk op haar legde en dat uitte zich door de druk in mijn bloedvaten te verhogen. En nog gaf ik haar niet de aandacht die ze  nodig had. 
Vervolgens gaf het lichaam aan dat ik er iets mis was. Het was niet meer in staat om de insuline goed te regelen. En ook deze keer dacht ik dat het met pillen wel opgelost zou worden. Maar al deze pillen zorgden, naar mijn gevoel ervoor, dat ik nog verder uit balans raakte en in ieder geval verder weg ging staan van mijn lichaam. Op een of andere manier heb ik mijn lichaam uit weten te schakelen, door er niet aan te denken of de andere kant op te kijken.

Het is nu een beetje laat om weer een dieet te gaan volgen. Mijn lijf 'trapt er niet meer in'. Zodra ik minder ga eten, gaat mijn lijf op een spaarstand staan en wat ik ook doe, ik zakte slechts een paar kilo en dan bleef ik voor lange tijd stil staan. Zo lang, dat ik het dieet maar weer opgaf. Het hielp toch niet. Ook het hardlopen in het verleden boekte geen resultaat. 

Ik heb de keuze gemaakt om nog een keer in een aanslag te doen op mijn lijf: namelijk door een gastric bypass te ondergaan. Ik ben me ervan bewust dat ik heel wat vraag van het lichaam. 

De operatie is inmiddels achter de rug. We zijn nog geen twee dagen op pad of de artsen in het ziekenhuis hebben aangegeven dat ik mijn medicijnen voor diabetes al mag laten staan. Ik hoop dat ik de medicijnen voor hoge bloeddruk binnenkort ook mag laten staan. Ik hoop in gewicht te verliezen, zodat bewegen weer makkelijker gaat en ik heb de intentie om de rollen om te draaien. Het lichaam heeft mij al die tijd gediend en ondersteund. Nu is het tijd dat ik de dingen ga doen, waardoor IK mijn lichaam ondersteun. Het wordt mijn 'kindje'. Ik zal beter voor haar gaan zorgen. Als dank voor alles wat ze tot nu toe voor mij heeft gedaan. 

Al met al heb ik het gevoel dat ik een volgende, nieuwe fase insla. Terug naar de vrouw die ik van binnen ben, maar zich naar buiten niet kon tonen. Tenminste niet door al dat vet heen. 

Dat vet... hmm... het lijkt alsof ik het veroordeel. Toch besef ik heel goed dat vet mij al die jaren beschermd heeft. Niet dat het de juiste keuze was, maar vet maakte mij minder kwetsbaar. Vet maakte dat mannen mij met rust lieten. Wat overigens niet helemaal waar is, want er zijn natuurlijk ook mannen die van vollere vrouwen houden. Toch draaide het hoofd van menig man zich niet meer om naar mij. Eerst zag men de volle vrouw, vervolgens zagen ze mij. Althans, dat is zoals ik het ervaren heb.

Nu is het moment gekomen dat ik los durf te laten. Het vet mag weg. De innerlijke vrouw eronder mag weer vrij zijn. Ik ben niet bang meer voor de wereld om mij heen. Ik mag er zijn.

Ik besef dat mijn lichaam vermoedelijk huidplooien zal krijgen door het overtollige vel; het bewijs dat mijn lichaam zo'n 40 tot 50 kilo te veel heeft gedragen. Of ik daar iets aan zal laten doen? Ik weet het nog niet. Het gaat mij vooral om mijn gezondheid en niet direct meer om mooi te zijn. Ik maak me er nu nog niet druk over. Ik zie wel tegen die tijd.

Op mijn blog 'In de ban van de weegschaal' schrijf ik al een paar jaar over mijn pogingen tot afvallen en ik beschrijf ook wat de gastric bypass met mij zal gaan doen. Wie interesse heeft is welkom om te lezen en/of te reageren. 

Na de operatie is er een gevoelig plekje in mijn zij ontstaan (dat ook wel weer zal wegtrekken). Iedere keer als ik diep zucht, dan ontsnapt er een soort 'snik'. Het lijkt alsof mijn lichaam 'snikt'... van opluchting. Blij dat ik nu eindelijk begrepen heb waar de behoefte ligt. Gelukkig dat we weer maatjes kunnen worden en samen kunnen werken. Voortaan zal ik luisteren naar wat ze te zeggen heeft. Ik heb het nooit willen toegeven, maar uiteindelijk is ze wijzer dan ik. Zij weet wat goed voor haar is. Zij weet wat goed voor mij is. 

Zoals ik al schreef: een volgende nieuwe fase....

"Oma, trek je schoenen aan... anders kan je niet met mij mee!"

In het kader van 'hoe voel ik mij?' is mijn antwoord moe, maar voldaan. Het was vandaag mijn omadag. Sommigen spreken over oppasdag, maar voor mij voelt het als een voorrecht om beide kleindochters een hele dag voor mezelf te hebben. Tegelijkertijd help ik de ouders, mijn schoondochter en zoon, een handje en dat voelt ook niet verkeerd. 

Het vraagt veel van mij, zeker nu mijn lichaam en geest nog niet helemaal in balans is. 's Ochtends vroeg zit ik al voor zes uur in de auto op weg naar het Oosten van Brabant. Vanochtend straalde de zon al volop. Het liefst had ik de auto even op de Moerdijkbrug geparkeerd om aldaar een mooie foto van de ochtendzon te maken. 

Om zes uur is het nog niet zo druk op de weg en ik moet mezelf weerhouden om niet harder te gaan rijden  dan toegestaan is. Vooral als je maar 100 km/uur mag. Dat ervaar ik als een aanslag op mijn gave van geduld. En al helemaal als ik maar 50 mag rijden op een doodstille weg. De ervaring heeft mij inmiddels geleerd dat als ik toch doorkar, de prijs te hoog is. Vorig jaar ben ik op de weg er naar toe EN op de weg naar huis geflitst. Dat was nog eens een duur oppasdagje.

Vandaag heb ik echt genoten van mijn praatgrage (b)engeltjes. Het is vrijwel een gewoonte dat we na het ontbijt en aankleden even bij mama in de winkel gaan kijken. De oudste legde mijn slippers naast mij neer met de waarschuwing dat als ik niet mijn schoenen aan deed ik thuis moest blijven. 'Oma, dan kan je niet met ons mee'. Aha.... het is maar net hoe je het bekijkt! En onderweg oefent de kleine meid met oversteken. Auto's op 500 meter afstand is een reden om niet over te steken en tja, fietsers, die kunnen best wel even op ons wachten..... 

Toen Kletsmajoor naar bed was voor een middagdutje had ik de jongste even voor mezelf. Dat is tot nu toe nog niet zo vaak voorgekomen. Ze kroelt graag en deelt haar kusjes en knuffels met liefde. Zo'n warm en outgoing meisje, dat graag lacht. Het zonnetje in huis. Maar o wee, als het allemaal niet gaat zoals zij het graag wilt of als ze de fles of haar boterham zat is..... dan zie je pas goed wat haar karaktertje te weeg kan brengen. Ik heb medelijden met haar vader en moeder. Gelukkig duurt het nog zo'n tien jaar voordat ze de puberteit bereikt heeft. Pffff.... 

Ja, ik geniet van mijn kleine dondersteentjes. Ik voel pas hoe moe ik ben als ik 's avonds, na thuiskomst, om de bank plof, moe, maar voldaan. 

Het is vakantietijd en ik zal de meisjes nu een poosje niet kunnen zien. Aan de ene kant is het fijn dat ik even geen 'verplichtingen' heb, maar aan de andere kant zal ik het gekwebbel en kroelen erg missen. 

Oma - zijn.... wie had gedacht dat ik het zo leuk zou vinden? Wie had gedacht dat ik zoveel van het grut zou kunnen houden? 

Tribute to my daughter

Acht en twintig jaar geleden..... Het is waar wat ze zeggen: je vergeet het nooit. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Mijn gevoelens waren dubbel... blij dat het zo ver was en van de andere kant voelde het ook wel spannend.

We moesten al vroeg in het ziekenhuis zijn. De verpleegsters lief en zorgzaam en de grapjes tussendoor maakte dat ik me meer en meer op mijn gemak ging voelen. Er was wel wat ontsluiting, maar de weeën kwamen helaas niet erg op gang. Het water werd gebroken en een infuus, had men bedacht, zou het werk wel verder doen. Samen met de vader van mijn kinderen, liepen we door het ziekenhuis. Kilometers hebben we afgelegd, daarbij trap op en trap af, maar blijkbaar het de baby geen zin om te komen. 

Tegen de middag was er al wat meer ontsluiting, maar nog lange na niet genoeg. Of we iets wilden eten?... Nou dat wilde manlief wel, want het vele lopen in het ziekenhuis had hem wel hongerig gemaakt. Ik had niet zo'n trek. Mijn gedachten waren bij het kindje.

Een verpleegkundige (?) vond dat het kraantje van het infuus dan maar wat verder open moest. Naar mijn gevoel had ze het volledig opengedraaid, want nog voor ik het wist ging er een wervelstorm door mijn lijf. De weeën waren binnen een mum van tijd niet meer op te vangen. Een lief broedertje kwam binnen om te vragen of ik nog iets nodig had. Ik weet dat ik op dat moment veranderde in een 'kreng'. Ik heb hem de deur uit geketterd. Arme jongen...

De verpleegkundige die binnen kwam zag in een oogwenk dat het zover was. Waar het personeel ineens vandaan kwam, was me een raadsel, want voordat ik het wist was mijn bed omringd door mensen. Ergens hoorde ik mijn man mopperen: 'Kon het niet wachten tot ik mijn toetje op had', bedoeld als grapje, maar op dat moment zeker niet grappig.

Na brommend als een beer te persen was er het hoofdje met donker haar te zien, zo vertelde men mij. Ik wilde het ook graag zien en zo rukte de verloskundige een grote spiegel van de muur. Ik heb er later nog erg om moeten lachen. 

Net voor tweeën, om precies te zijn twee minuten voor twee, werd onze kleine meid geboren. Wat waren we blij met haar. Ze was mooi, alles zat er op en aan en haar donkere kijkers keken al heel wijs de wereld in. Ik was verliefd op ons kleine wondertje.

We hadden bedacht dat als de baby een meisje zou zijn om haar Jessica te noemen. En als het jongen zou worden: Peter. In mijn gedachten had ik steeds een blond meisje zien lopen en de naam Jessica hoorde bij haar. Een naam die ik lang geleden al erg mooi vond. Echter, kijkend naar onze kersverse dochter kwam manlief met een hele andere naam. Wat ik van Karola vond? Ik keek hem aan... en was meteen verliefd op die naam. Ja, dat is wat de naam die bij dit kindje hoorde.

Het is 28 jaar geleden dat ik haar voor het eerst in mijn armen mocht houden. Ik was zo blij met haar. Het zonnetje in ons huis. Geluk... dat is wat ik voelde door merg en been.

Kleine meisjes worden groot. Karola heeft zich ontwikkeld tot een bijzondere jonge vrouw. Nog steeds mooi en haar donkere kijkers kijken nog steeds heel wijs de wereld in. Ik houd haar nog steeds graag in mijn armen en ben nog steeds blij met haar. En ja nog steeds het zonnetje in mijn huis...

Nu draagt ze zelf een kindje in haar schoot. Over een paar maanden is zij degene die naar het ziekenhuis gaat en het leven zal schenken aan een kleine jongen/meisje. Haar klein wondertje...  meteen verliefd op hem of haar. Het zonnetje in haar huis... en het geluk? Zeker weten.... door merg en been!

1986 - 1993

1993 - 2001

2002 - 2008

2009- 2014

Voelen

Ken je dat...? Al heel lang iets 'weten' en het volledig negeren? En dan komt er een dag dat iemand iets tegen je zegt waarop je beseft dat het o-zo belangrijk is voor je en dat je het eigenlijk al die tijd hebt geweten en het volledig genegeerd hebt?

Het overkwam mij verleden vrijdag. Ik had een afspraak met G. in verband met mijn deelname aan een onderzoek, waarover ik al eerder schreef. Al pratende kwamen we tot de conclusie dat ik weliswaar over een redelijk hoge mate van intelligentie beschik, maar dat ik niet zo bekwaam ben in voelen. Dat wil zeggen - ik ben me vaak niet bewust wat er in mijn eigen lichaam en geest omgaat. Verstandelijk weet ik het wel, maar ik kan er met mijn gevoel niet bij.

Lijnrecht daartegenover staat dat ik een gevoelige voelspriet heb voor anderen. Men hoeft mij niet zoveel te zeggen, ik ben gevoelig voor andermans verdriet, pijn of verlangen. Ik wil hiermee niet zeggen dat ik een zus van Jomanda ben. Ik blijf graag met twee voeten op de grond staan..... (no offence overigens). Waarschijnlijk ken je het zelf ook.... de sfeer die in de lucht hangt... ik vermoed dat mijn interne radio die frequentie makkelijk oppikt.

Mijn eigen frequentie daarentegen blijkt verstoord. Ik dreig te leven in mijn hoofd. Maak beslissingen door middel van mijn hoofd en ik heb mijn lichaam sinds lange tijd uitgeschakeld. Uiteraard is daar een reden voor, maar dat is hier even niet van belang. Waar het om gaat is dat ik al heel lang weet dat ik in mijn hoofd leef en mijn lichaam negeer en dat ik er al die tijd blind voor was en dat verleden vrijdag een kwartje viel..... Ik besefte wat ik al die tijd 'gemist' had. 

Een van de opdrachten van G. was om mij regelmatig de vraag te stellen: 'Hoe voel ik me?' en alle aandacht te richten op mijn lichaam. Kennis te maken met mijn emoties en te luisteren naar mijn lichaam, mijn intuïtie. Een paar keer per dag even stil te zijn en even naar binnen te keren. 

Grappig... in september start ik met de volgende module - mindfullness als basis. Het verbaast mij soms hoe het een met het ander samenvalt. De meester staat klaar op het moment dat ik iets moet leren.... mooi is dat!

Het valt voor mij (nog) niet mee om 'te zakken' in mijn lijf. Ik red me heel goed in mijn hoofd, maar mijn nek zit letterlijk vast (knakt en kraakt als ik mijn hoofd beweeg) en mijn schouders zijn gespannen. Het kost me moeite om daar doorheen te breken. Op dit moment klopt mijn hart rustig en mijn longen zuigen lucht met regelmaat naar binnen en/of blazen het naar buiten. Het lijkt alsof mijn lijf in ruststand staat. En toch ken ik onrust. Ik weet dat als ik dadelijk naar bed ga, mijn benen en voeten de drang hebben om nog een hele poos te bewegen. 

Emoties.... als ik dat zou kunnen uittekenen, dan zou ik een zee schilderen met hoge golven als een storm op zee en rustig rollende golven aan de kust. Vooral de afgelopen weken vierden emoties hoogtij. Ik was verdrietig vanwege het vele slechte nieuws dat ons ter oren kwam. Naast de bijna 200 zwarte wagens die ik voorbij zag trekken, was het de verdrinking van een 6-jarig manneke (J.) voor mij de druppel. Vervolgens kende ik vreugde vanwege de stappen die ik nu maak en ken ik angst voor wat me in de komende weken te wachten staat. Het valt niet mee om te luisteren naar je lichaam als je emoties zo heen en weer geslingerd worden.

De realisatie dat er emoties zijn en het doorvoelen van deze emoties maakt dat ik meteen ook besef dat ze er mogen zijn. Ik mag me verdrietig voelen... het doet pijn om het verdriet van de ouders van J. te zien. Verlies brengt verdriet. En dat mag. Dat er vreugde is doet me goed en dat er angst is... ook dat mag. Deze week de angst onder de loep nemen... hoe gegrond is de angst?.... En plots was ik weer terug in mijn hoofd!

Echt voelen is voor mij een uitdaging. Een uitdaging die ik wel wil aangaan. Ook al heb ik het jaren voor me uitgeschoven, uitgesteld, genegeerd... het hoort wel bij de vrouw die ik ben. Het is dus niet zo zeer een kwestie van aanleren, dan wel toelaten. 

Ken Uzelve

'Ken uzelf' (γνῶθι σεαυτόν) stond er gegrift op het fronton van de Apollotempel van Delfi. Uit meerdere quoteringen blijkt dat waarlijk zichzelf kennen als het moeilijkste wat men kan verwezenlijken werd beschouwd. (Thales van Milete uitte dit als antwoord op de vraag of er iets echt moeilijk kon zijn). Ook wordt dit gezegde wel aan Socrates toegewezen, die er ongetwijfeld vaak mee dweepte. (bron: Wikipedia)

Het verbaast mij dan ook ten zeerste als mensen neigen te zeggen dat zij zichzelf goed kennen. De vraag die voor mij rijst is wat zij verstaan onder 'zichzelf goed kennen'. Het is het programmeren dat ik, als mens, heb ondervonden in mijn leven door ouders, school, kerk en maatschappij waardoor ik twijfel aan wie ik werkelijk ben. Ik heb al vroeg geleerd mezelf aan te passen, te voldoen aan verwachtingen van ouders, leerkrachten, collega's, kerk en vriendinnen. Immers ik wilde aardig en lief gevonden worden. Ik heb geleerd om assertief te zijn.  Hoe vaak hoorde ik: 'Doe toch normaal'? Of je wilde of niet, je hebt je aangepast aan wat men normaal (= wat het merendeel doet) vindt en vooral niet af te wijken van de rest. Dit heet opvoeding. Het bijbrengen van normen en waarden.

Om jezelf werkelijk te leren kennen houdt in dat je jezelf in principe zou moeten ontdoen van alles wat men je verteld heeft.  Van alles wat als normaal geldt en niet afwijkt. Loslaten wat goed is in je ogen en wat niet goed is. Niet te oordelen. Niet over anderen, niet over jezelf. Je zogenaamde normen en waarden opzij zetten. Zonder enkele schaamte of angst naar jezelf durven te kijken. Als naar de blote baby, onbeschreven, schoon, rein. 

In mijn persoonlijk proces ontdekte ik hoezeer ik geleefd heb voor anderen. Niet geleefd voor mezelf. Ik heb de rol gespeeld waarvan ik dacht dat ik ze zo hoorde te spelen. Van dochter tot zus, van vriendin tot collega, van echtgenoot tot moeder. Ik wist niet beter dan dat ik dacht dat het zo moest. Authenticiteit.... een woord dat ik niet kende. De vraag is voor mij: wie heeft mij werkelijk gekend? Ik was niet bepaald in harmonie met mijzelf. Die disbalans heeft gemaakt dat ik niet altijd even gelukkig was met mezelf.

Hoe kan een mens zeggen dat hij zichzelf kent als er een dikke laag 'programmering' over hem heen geplamuurd is.... ?

Je hoort mij nu niet zeggen dat die plamuur perse slecht was/is, maar waar het mij omgaat is dat de pure ik... de pure ego van de mens haast niet te traceren is. Of in ieder geval voor weinigen van ons.

We denken wel dat we onszelf kennen. Als dat zo zou zijn, hoe komt het dan dat wij het zo moeilijk vinden om kritiek van anderen te horen? Waarom vinden wij het zo moeilijk om onszelf kwetsbaar op te stellen? Waarom zijn wij bang om een 'watje' te zijn? Al deze vragen zijn vaak de triggers voor onze boosheid of angst. En meest van al... waarom willen we zo graag aardig gevonden worden door anderen? Waarom twijfelen we en kijken sommigen van ons naar boven voor een goedkeurende knik van God?

Het is een levenslange 'taak' om jezelf goed te leren kennen. In mijn proces om mezelf te leren kennen , in mijn groei hierin, heb ik ontdekt hoeveel we op elkaar lijken. Ik heb empathie ontwikkeld, waardoor ik beter in staat ben anderen te doorgronden, te begrijpen wat hij/zij voelt. Nieuwsgierig te zijn naar de ander en hem/haar de ruimte te geven die hij/zij nodig heeft. Ik zie in hoe belangrijk het is om vooral niet te oordelen. Het is niet nodig om iemand langs de meetlat te leggen en hem/haar als goed/slecht te bestempelen. Meer en meer zit ik in het proces om open te staan voor anderen, wat opnieuw leidde naar het open te staan voor mezelf. Proberen minder kritisch te zijn over mezelf. Lief te zijn voor mezelf... 

Dit is wat ik voel als ik denk aan het grootste gebod. God liefhebben boven al en je naaste liefhebben als jezelf.

Om te kunnen voldoen aan dit gebod is het, in mijn ogen, noodzakelijk jezelf te leren kennen. Hoe anders kan je je naaste liefhebben als je niet weet hoe jezelf lief te hebben. Immers je kent de werkelijk ik in jezelf niet.

Ken uzelve.... al in de tijd van Socrates een hele opgave. En dat zal het altijd blijven.

Stepping stones

Soms is het leven zo onvoorspelbaar. Onverwachte momenten, onverwachte uitspraken die je leven kleur geven. In mijn geval waren het woorden van F., die mij inspireerden en mij nieuwe gedachten gaven met betrekking tot mijn toekomst. Een toekomst die tot op heden zo onzeker leek.

Binnen afzienbare tijd zal mijn uitkering stoppen en het vooruitzicht te leven van slechts een inkomen doet me huiveren. We bezuinigen... en dat bezuinigen zal nog drastischer moeten, willen we uit de schulden blijven. 

Het vinden van een nieuwe baan is niet erg makkelijk in deze tijd. Ik ben een vrouw van 50. Voor veel werkgevers te oud - al durven ze dat niet in je gezicht te zeggen. Meestal hoor je dat je niet past binnen het team........  Afgezien van het dit alles is het feit dat ik gekampt heb met depressies in het verleden voor een eventuele nieuwe werkgever niet erg aantrekkelijk. Ik ben me daarvan bewust. Diep in mijn hart wil ik ook geen werknemer meer zijn en hoop ik een andere bron van inkomsten te vinden. 

Vandaag belde ik haar om te vragen hoe het met haar ging. Ze is net geopereerd aan een nekhernia en de ziekte MS maakt het leven voor haar niet bepaald erg makkelijk. Ze kan niet meer werken en ze leeft van een minimaal inkomen. Haar oude computer heeft het bijna begeven, maar er is geen geld voor een nieuwe. Ik zou haar graag willen helpen, maar ik heb nog niet bedacht hoe.

Voordat ik het wist praatte ze niet meer over zichzelf, maar was haar focus op mij gericht. Hoewel we in en uit elkaars leven gelopen zijn in de afgelopen veertig jaar en ik eigenlijk niet verwachtte dat zij mij goed kende, waren het haar inzichten die mij tot denken stemden. Ze sprak over mijn depressies als een leerschool, een grote verandering, die ik nodig heb om een volgende stap te kunnen nemen. Iedere keer als ik met haar praat krijgen woorden kleuren en zie ik beelden. In dit geval zie ik een kolkende rivier, met grote 'stepstones' die ik ga nemen om het pad aan de overkant te bereiken. De overkant is voor mij nieuw en kleurrijk.... heel uitnodigend. Wat mij tegenhoudt is het kolkende, koude water. Ik weet dat als ik mijn evenwicht niet weet te bewaren dat ik in het water val en meegevoerd wordt naar een richting die ik niet fijn vind. Ik hou niet van water en zeker niet als het zo koud is.

De overkant is weliswaar uitnodigend, maar het is ook nieuw, onbekend terrein. Uitnodigend omdat dit de plek is waar ik die dingen kan doen die mij gelukkig maken. Het pad is gemaakt van 'passie'. Passie die ik vind in schrijven en passie voor mijn studie, c.q. counseling. Ik vroeg mij af ik mijn passies niet kan combineren of kan gebruiken ten behoeve van een zelfstandige bron van inkomsten. 

Zoals ik al schreef inspireerde F. mij met haar gedachten. Na ons gesprek heb ik een enquete samengesteld. Een enquete die ik kan gebruiken voor mijn portfolio  en naar gelang welke antwoorden ik terug mag ontvangen, zullen zij mij verder helpen bij mijn toekomstplannen. 

Heeft u overgewicht of bent u obese? Zo ja, wilt u dan de tijd nemen om tien vragen te beantwoorden. Het is een anonieme enquete. Ik kan u op geen enkele manier benaderen. Mocht u toch graag een bericht willen achterlaten, doe dat dan op mijn emailadres: annelise777@gmail.com.
Alvast bedankt!!

Link enquete