Een definitieve beslissing... ik ben mijn overgewicht zat. Vooral de complicaties die ermee gepaard gaan. Ik voel me niet happy in het lijf dat 'niet van mij is'. Als ik in de spiegel kijk lijkt het alsof ik iemand aanstaar die ik niet ken. Soms maakt het gevoel van mij meester dat ik mijn lichaam haat. De vetrollen stoten mij af en het is vooral mijn buik die ik niet kan liefhebben.
Het maakt mij verdrietig om zo over mijn lijf te spreken. Het is immers het voertuig van mijn geest. Ik ben me bewust dat ik mijn lichaam dankbaar zou moeten zijn. Mijn hart klopt, mijn bloed stroomt en mijn longen zorgen dat mijn lichaam kan ademen. Ik loop, ik ren, het doet alles wat een lichaam behoort te doen. Het past dan ook niet om tegen mezelf te zeggen dat ik mijn lichaam haat, omdat het uitziet zoals het er uit ziet.
Het is mijn gedrag dat mijn lichaam gemaakt heeft wat het is. Het arme lichaam heeft het allemaal moeten ondergaan. Van veel eten tot niet eten. Verkeerd eten of extreem goed eten. Mijn lichaam accepteerde het allemaal. Tel daarbij op dat ik of niet beweeg of juist veel van mijn lichaam verwachtte... Nee, ik ben niet erg lief geweest voor mijn lijf. En dat terwijl het lichaam mij altijd trouw gebleven is.
Tot de laatste jaren, want toen kwamen de mankementen. Mijn lichaam begon aan te geven dat mijn manier van leven: te veel stress, verkeerd eten, te weinig bewegen, etc. een druk op haar legde en dat uitte zich door de druk in mijn bloedvaten te verhogen. En nog gaf ik haar niet de aandacht die ze nodig had.
Vervolgens gaf het lichaam aan dat ik er iets mis was. Het was niet meer in staat om de insuline goed te regelen. En ook deze keer dacht ik dat het met pillen wel opgelost zou worden. Maar al deze pillen zorgden, naar mijn gevoel ervoor, dat ik nog verder uit balans raakte en in ieder geval verder weg ging staan van mijn lichaam. Op een of andere manier heb ik mijn lichaam uit weten te schakelen, door er niet aan te denken of de andere kant op te kijken.
Het is nu een beetje laat om weer een dieet te gaan volgen. Mijn lijf 'trapt er niet meer in'. Zodra ik minder ga eten, gaat mijn lijf op een spaarstand staan en wat ik ook doe, ik zakte slechts een paar kilo en dan bleef ik voor lange tijd stil staan. Zo lang, dat ik het dieet maar weer opgaf. Het hielp toch niet. Ook het hardlopen in het verleden boekte geen resultaat.
Ik heb de keuze gemaakt om nog een keer in een aanslag te doen op mijn lijf: namelijk door een gastric bypass te ondergaan. Ik ben me ervan bewust dat ik heel wat vraag van het lichaam.
De operatie is inmiddels achter de rug. We zijn nog geen twee dagen op pad of de artsen in het ziekenhuis hebben aangegeven dat ik mijn medicijnen voor diabetes al mag laten staan. Ik hoop dat ik de medicijnen voor hoge bloeddruk binnenkort ook mag laten staan. Ik hoop in gewicht te verliezen, zodat bewegen weer makkelijker gaat en ik heb de intentie om de rollen om te draaien. Het lichaam heeft mij al die tijd gediend en ondersteund. Nu is het tijd dat ik de dingen ga doen, waardoor IK mijn lichaam ondersteun. Het wordt mijn 'kindje'. Ik zal beter voor haar gaan zorgen. Als dank voor alles wat ze tot nu toe voor mij heeft gedaan.
Al met al heb ik het gevoel dat ik een volgende, nieuwe fase insla. Terug naar de vrouw die ik van binnen ben, maar zich naar buiten niet kon tonen. Tenminste niet door al dat vet heen.
Dat vet... hmm... het lijkt alsof ik het veroordeel. Toch besef ik heel goed dat vet mij al die jaren beschermd heeft. Niet dat het de juiste keuze was, maar vet maakte mij minder kwetsbaar. Vet maakte dat mannen mij met rust lieten. Wat overigens niet helemaal waar is, want er zijn natuurlijk ook mannen die van vollere vrouwen houden. Toch draaide het hoofd van menig man zich niet meer om naar mij. Eerst zag men de volle vrouw, vervolgens zagen ze mij. Althans, dat is zoals ik het ervaren heb.
Nu is het moment gekomen dat ik los durf te laten. Het vet mag weg. De innerlijke vrouw eronder mag weer vrij zijn. Ik ben niet bang meer voor de wereld om mij heen. Ik mag er zijn.
Ik besef dat mijn lichaam vermoedelijk huidplooien zal krijgen door het overtollige vel; het bewijs dat mijn lichaam zo'n 40 tot 50 kilo te veel heeft gedragen. Of ik daar iets aan zal laten doen? Ik weet het nog niet. Het gaat mij vooral om mijn gezondheid en niet direct meer om mooi te zijn. Ik maak me er nu nog niet druk over. Ik zie wel tegen die tijd.
Op mijn blog 'In de ban van de weegschaal' schrijf ik al een paar jaar over mijn pogingen tot afvallen en ik beschrijf ook wat de gastric bypass met mij zal gaan doen. Wie interesse heeft is welkom om te lezen en/of te reageren.
Na de operatie is er een gevoelig plekje in mijn zij ontstaan (dat ook wel weer zal wegtrekken). Iedere keer als ik diep zucht, dan ontsnapt er een soort 'snik'. Het lijkt alsof mijn lichaam 'snikt'... van opluchting. Blij dat ik nu eindelijk begrepen heb waar de behoefte ligt. Gelukkig dat we weer maatjes kunnen worden en samen kunnen werken. Voortaan zal ik luisteren naar wat ze te zeggen heeft. Ik heb het nooit willen toegeven, maar uiteindelijk is ze wijzer dan ik. Zij weet wat goed voor haar is. Zij weet wat goed voor mij is.
Zoals ik al schreef: een volgende nieuwe fase....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten