35 jaar later

Drie en vijftig.... yep, ze is 53 jaar oud. Zo'n 30-35 jaar geleden vond ik vrouwen van deze leeftijd oud. Nu ben ik van deze leeftijd, maar ik voel me alles behalve oud. Ja, het is waar, ik ben inmiddels grijs; zeg maar gerust wit, maar van binnen voel ik me nog steeds een jonge vrouw. Ben blijven steken rond mijn 30e. Vanaf die tijd heb ik op mijn verjaardagen mijn leeftijd niet verder meer geteld. Als iemand mij nu vraagt hoe oud ik ben, dan moet ik altijd even tellen. En tja, mijn lijf is dan misschien niet meer als een 30-jarige vrouw, maar van binnen voelt dat wel zo. 

Ik weet dat mijn kleinkind mij oud vind. Dat weet ik, omdat ze dit gewoon tegen mij heeft gezegd. Maar goed, mijn eigen zoon zei op 5-jarige leeftijd (ik was rond de 28) dat ik rimpels had in mijn halsstreek, dus vond ook hij mij oud! En vond ik mijn eigen ouders ook niet oud? Pap met zijn kale hoofd en mam in haar bloemetjesjurk? Ik wed dat zij zich op dat moment ook helemaal niet zo oud vonden.

Had ik op 18-jarige leeftijd kunnen bedenken waar ik nu sta? De levenservaring die ik in 35 jaar heb opgebouwd en de levenslessen die ik geleerd heb? En nog steeds het verlangen om veel te leren. De interesses die ik nog steeds heb en de natuurlijke nieuwsgierigheid, die ik op 18-jarige leeftijd al had, is er nog steeds... maar dan anders.

Had ik toen kunnen bedenken dat ik twee (bijna drie) kleinkinderen zou hebben? Dat ik de naam 'oma' als kadootje zou ervaren? Had ik kunnen bedenken dat mijn grote liefde op dat moment zou eindigen in een echtscheiding? Ik had ook maar enigszins gedacht dat er een andere man in mijn leven zou komen, waarvan ik net zoveel, zo niet meer, van zou kunnen houden? Had ik verwacht dat ik op 50-jarige leeftijd nog zou beginnen met een HBO-studie? En wat, als ik toen had geweten dat mijn droom om naar Amerika en Canada te reizen uit zouden komen? En dat ik het merendeel van Europa zou zien? Op die jonge leeftijd had ik nooit kunnen overzien wat moederschap met mij zou doen en hoe trots ik 35 jaar later op mijn beide kinderen zou zijn. O ja, moederschap is misschien wel mijn grootste leerschool geweest. Het heeft mij geduld geleerd en vooral te geven.. En nu het moederschap min of meer 'klaar' is, is het weer een leerschool om nu de tijd aan jezelf te mogen besteden. De zorg voor mijn kinderen los te laten en toe te zien op mijn eigen groei. 

Moederschap, een hoofdstuk apart. Ik heb er van genoten en ik heb momenten gekend dat ik moederschap nou niet bepaald het leukste vak vond. Ik ben er heel eerlijk in. Heb me ook vaak afgevraagd of ik nou eigenlijk wel in de wieg gelegd was om moeder te worden. Ik heb fouten gemaakt, ben tekort geschoten, stond niet altijd open en voelde me menig keer tekort gedaan. Als ik het over mocht doen, met de dingen die ik nu weet.... 

In de afgelopen 35 jaar mag ik wel zeggen dat mijn leven op een achtbaan leek.  Goede tijden, slechte tijden... ik heb het allemaal gehad. Goede gezondheid, ziekten. Grote problemen, kleine problemen. Gelukkig, ongelukkig. Een leven van tegenstellingen. Zijn we hier niet voor op aarde? Als ik de tegenstellingen niet kende, zou ik ook nooit kunnen weten wat het is om gezond te zijn, om het goed te hebben, om gelukkig te zijn.... Kortom, al met al mag ik wel stellen dat ik een gezegend mens ben. Ik heb een rijk leven gehad en het mooiste is dat het nog lang niet over is (als het aan mij ligt).

Wat ga ik leren in de komende 35 jaar (als die mij gegeven worden)? Waar zal ik zijn? Ik kan me er geen voorstelling van maken... Ik weet alleen een ding zeker - tegen die tijd ben ik oud! Ik zal lachen als mijn achterkleinkind zegt dat ik rimpels heb in mijn halsstreek en dat ik oud ben. Wat zal ik me dan gelukkig achten!! Gelukkig oud!