Mijn favoriete ADHD-er en depressie

Never forget those eyes...

Het eerste nieuws dat mij vanochtend ten ore kwam was dat Robin Williams is overleden. Robin, mijn favoriete ADHD-er.... ! Mijn eerste gedachten was: 'Niet te geloven dat de man die anderen aan het lachen maakt, een smile op zijn gezicht, ervoor gekozen heeft om zichzelf van het leven te benemen.'

Al vanaf de tijd van 'Mork en Mindy' hield ik van zijn guitige ogen, zijn humor - al had ik soms wat last van zijn 'drukke' bewegingen en zijn overdosis aan energie. Ik hield ook van zijn meer serieuze rollen en de uitspraken die tot denken stemden. Robin Williams behoorde absoluut tot een van mijn favorieten. 

Ik wist dat hij tobde met depressies. Hij was er altijd heel open over. Zo ook over zijn verslaving.

“It’s (addiction) — not caused by anything, it’s just there,” he told ABC’s Diane Sawyer in 2011. “It waits. It lays in wait for the time when you think, ‘It’s fine now, I’m OK.’ Then, the next thing you know, it’s not OK. Then you realize, ‘Where am I? I didn’t realize I was in Cleveland.'”

Robin beschrijft hier hoe verslaving op de loer ligt. Ditzelfde geldt voor een depressie. Soms kent depressie niet perse een reden. Het is er gewoon. Het ligt gewoon te wachten en op de momenten dat je denkt 'Goh, het gaat eigenlijk wel lekker.' - op momenten dat je je niet meer kunt herinneren dat er ooit die depressie was, slaat hij opnieuw toe. 

Kwam zijn verslaving voort uit zijn depressies of kwam de depressie voort uit zijn verslaving? Zeker is dat deze twee hand in hand gaan. Het een zal het ander wakker maken en wakker houden. Er wordt gezegd dat Robin leed aan een bipolaire stoornis. Zijn hoogten, daar mochten we van mee genieten, zijn dieptepunten beleefde hij teruggetrokken, eenzaam en alleen. Dat is wat depressie zo moeilijk maakt. Op momenten dat je juist iemand nodig hebt, trek je je terug en wil je een ander niet belasten met jouw 'shit'. 

"You are afraid to tell people how you feel because it will destroy them. So you bury it deep inside yourself where it destroys you."

Het nieuws vanochtend deed me stil staan bij mijn eigen depressie. Als ik de pagina's lees die ik geschreven heb, kan ik me amper voorstellen dat die donkere gedachten in mijn hoofd leefden. Dit is niet de persoon die ik ben. Ik ben een genieter, ik hou van het leven, voel me dankbaar, ben creatief en voel me vitaal. Ik heb doelen, ben gelukkig en zie het leven als uitdagend. Het staat zo in contrast met wat ik in mijn dagboek geschreven heb in de tijd dat de depressie zich meester gemaakt had over mij. Door de depressie voelde het alsof het leven te zwaar was voor mij. Ik kon er niet meer tegenop. Het voelde als continue vechten.... al vraag ik me nu af, tegen welk monster vocht ik precies?

Wat was het monster dat Robin uiteindelijk de keuze deed maken om er mee te stoppen? 

Depressie... soms denk ik dat mensen niet weten wat het is. De oordelen zijn hard. Er is weinig begrip... Terwijl zo veel mensen kampen met deze ziekte. Nu en in het verleden. Ik ben verbaasd over de lijst die Wikipedia heeft samengesteld van mensen die lijden aan een (zware) depressie. Namen als Beethoven, Jim Carrey, Winston Churchill, Charles Dickens, Abraham Lincoln, Isaac Newton en natuurlijk kennen we Vincent van Gogh en prinses Diana. Antony Kamerlingh, Mike Bodde, Ruud de Wild, Joost Zwagerman en vele anderen passeren het scherm als ik op internet zoek naar 'lotgenoten'. Er zijn veel meer mensen dan we denken. 

Internet is een open boek. Mensen lijken te openen in een wereld waar identiteit niet zo'n rol meer speelt. Ik zie een bloem als avatar met een verzonnen naam die ik niet ken.... o, het is een vriendin van jaren geleden... althans dat neem ik aan! In het geopende boek vind ik verdrietige berichten van veelal jonge mensen, die het leven niet leuk vinden. Mensen die zich niet meer gehoord of gezien voelen. Jongelui die het gevoel hebben dat ze er niks meer toe doen. Ze zijn er wel... ze zijn echter niet belangrijk. Het raakt me...

Hoe graag zou ik willen dat de wereld een plaats is waar iedereen zich geaccepteerd voelt. Waar iedereen zich geliefd voelt en weet wat haar/zijn doel is. Het klinkt als de hemel.... Misschien is dat wel de reden waarom men de plug er uit trekt, in de hoop in de hemel te belanden. Hel heeft men al meegemaakt, erger dan hel kan het nooit zijn... die andere kant.

Ik ben momenteel aan de 'pil'. Ik heb het gevoel dat ik uit mijn dal geklommen ben. Nog wat gedesoriënteerd misschien, maar ik heb het gevoel dat ik mijn pad weer kan vervolgen. Een van mijn doelen is voor mijzelf een wereld te creëren waarin ik mij geliefd voel, waar ik gezien en gehoord wordt en bevestigd wordt dat ik er toe doe. Dat houdt in dat wee degene die mijn 'wet' overtreedt uit mijn wereld gesodemieterd wordt... ik wil mijn resterende tijd niet meer verdoen aan hen die mij niet kunnen of willen steunen. Daarentegen is iedereen welkom in mijn wereld.... waarin de belofte geldt dat ik hen zal liefhebben, dat ik mijn best zal doen om hen te zien, te horen en ik zal met hen de reden zoeken waarom ze er mogen zijn. Tenslotte is iedereen belangrijk... 

Robin Williams, te vroeg vertrokken... Ik zal me zijn oogjes altijd blijven herinneren. Rust in vrede, makker!