 |
| Oma De Kock/Dautzenberg en ik (1962) |
Ik heb het weer te pakken... Het is net als een verkoudheid. Als je het eenmaal hebt, dan duurt het weer een poosje voordat je weer normaal functioneert. Genealogiekoorts...
Papa is er mee begonnen. Hij kende een passie om uit te zoeken wie precies onze voorouders waren. Waar kwamen ze vandaan? Wat deden ze? Waar en hoe woonden ze? Hoeveel kinderen hadden ze? Wat was hun geschiedenis?
Ik keek regelmatig over zijn schouder mee en nog voordat hij overleed heeft hij zijn hobby aan mij overgedragen. Ik heb voor hem alles in de computer gezet en ik heb hem laten zien hoe gemakkelijk het nu was om er achter te komen welke verwantschap hij had met al die namen die hij op lijsten had ingevuld.
Ik vind het nog steeds leuk om deze hobby bij tijd en wijle weer op te pakken. Waarom zeg ik bij tijd en wijle? Omdat er veel tijd in gaat zitten en zeker als de koorts zijn kop opsteekt. Dan ben ik het bed niet in te krijgen en blijft alles liggen... ik vergeet compleet dat er nog dingen zijn die ik me voorgenomen had te doen.
Afgelopen weken sprak ik met J. en R. over het feit dat ik het zo moeilijk vond om familiegegevens op te zoeken in het buitenland. De naam Dautzenberg verandert continue. De ene keer is het Douzenberg, de andere keer Dauzenberger en zelfs d'Totsenberg heb ik voorbij zien komen. Die avond ben ik wederom op internet gaan zoeken... In eerste instantie zonder succes, maar tegen de tijd dat de klok aangaf dat het toch echt tijd was om naar bed te gaan, vond ik een site van iemand in Duitsland die de familie van mijn over/overgrootvader compleet had uitgewerkt....! Hoe was dat mogelijk? Helemaal terug tot ca. 1730.... Zes generaties Dautzenberg/Douzenberg. Ik voelde me zo blij als een kind met Kerstmis.
Helaas heb ik de familie Dautzenberg nauwelijks gekend. Ik heb vage herinneringen aan mijn opa en oma. Ik kan me herinneren dat mijn moeder ons wel eens meegenomen heeft naar Duitse verwanten, maar helaas kan ik me hun namen niet zo goed meer herinneren.
En toch... als ik naar de foto's kijk van mijn opa en oma, dan heb ik een soort vlinders in mijn buik. Ik herken mijn moeder in het gezicht van mijn oma. En zie trekjes in haar gezicht die zo eigen zijn... vooral als ik zelf in de spiegel kijk. Ik herken mezelf in de verhalen die mijn moeder over haar vertelde. Met name haar zachte karakter. In tegenstelling tot mijn opa. Een nuchtere Brabander, die de dingen recht voor zijn raap zei, nergens om heen draaide en een duidelijke mening had.
Yep, ik zit er midden in. De koorts is nog stijgende. Al weet ik dat ik binnenkort weer de laptop zal dichtklappen omdat andere prioriteiten op mij wachten. De virus zal echter sluimeren en als het de kans krijgt, steekt het vast de kop weer op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten