Weer of geen weer... ik heb mezelf beloofd iedere dag een stukje te gaan lopen of een uurtje te gaan sporten. Vandaag koos ik voor lopen. Nee, nog niet hardlopen, dat komt nog. Ik wil rustig aan beginnen. Mijn lijf heeft in de afgelopen weken al genoeg opdonders gehad. Ik wil nu lief zijn voor mezelf.
Juist op het moment dat ik mijn loopschoenen aantrok, begon het uiteraard te regenen. Even had ik de neiging om de handdoek in de ring te gooien, maar dat zou een slecht begin zijn van mijn voornemen. Bovendien, zo koud is het nog niet buiten, dus laten we nog een keer voelen hoe het is om buiten in de regen te lopen. Ik ben namelijk een verwende vrouw, die een auto (weliswaar een gammel karretje) tot haar beschikking heeft en dus weinig regen op haar toet ervaart.
Het was inderdaad niet koud en de regenslag op mijn hoofd en op mijn gezicht voelde als een zachte lotion. Om eerlijk te zijn werd ik er zelfs vrolijk van. Ik moest terug denken aan mijn jeugd en aan de kindertijd van mijn zoon en dochter. Als het regende gingen de regenlaarsjes en regenjasjes aan en was stampen in de grote plassen een feest. Ik droeg geen laarzen, maar loopschoenen en al gauw liep het water door de ventilatiegaatjes en hoorde ik mijn voeten soppen.
Het is bijna eind augustus en het lijkt wel alsof de herfst al zijn intrede heeft gedaan. Ik ontdekte al paddestoelen in het park en op de weg vond ik de eerste gekleurde blaadjes. Ik ben nog helemaal niet toe aan de herfst. Ik hoop dat we nog een paar weken zon mogen meemaken.
Ik moest uitkijken waar ik liep, want voor ik het wist zou ik kunnen uitglijden over de talloze naaktslakken die de wandelpaden overstaken. Sommigen raakten de weg kwijt.... (zie foto hieronder).
Helemaal alleen, genietend van de natuur om me heen, koptelefoon op met muziek waar ik van houd, komen er gedachten in me op. In dit geval kende ik gedachten van dankbaarheid. Wandelen in de natuur is zo slecht nog niet. En soms was mijn hoofd gewoon even leeg. Voor mij een bijzonder moment.. want mijn hoofd is praktisch nooit leeg. Mijn gedachten lijken nooit te stoppen.. Vandaag echter was er ruimte nodig om al het moois te verwerken.
Tegen de tijd dat ik bijna weer thuis was, regende het inmiddels zo hard dat mijn waterdichte jas het begaf. Mijn broek werd zwaar van de nattigheid en het vocht dat uit mijn haren sijpelde werd een waterval. Zelfs de zwanen in de vijver zochten een plekje om een beetje droog te kunnen blijven.
Eenmaal thuis een selfie gemaakt, nat, moe in mijn benen, maar happy en vol energie.
Mijn uurtje (of meer?) wandelen is vastgelegd, zodat ik zal onthouden dat wandelen in de regen heerlijk is. Geen reden om thuis te blijven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten