"Oma, trek je schoenen aan... anders kan je niet met mij mee!"

In het kader van 'hoe voel ik mij?' is mijn antwoord moe, maar voldaan. Het was vandaag mijn omadag. Sommigen spreken over oppasdag, maar voor mij voelt het als een voorrecht om beide kleindochters een hele dag voor mezelf te hebben. Tegelijkertijd help ik de ouders, mijn schoondochter en zoon, een handje en dat voelt ook niet verkeerd. 

Het vraagt veel van mij, zeker nu mijn lichaam en geest nog niet helemaal in balans is. 's Ochtends vroeg zit ik al voor zes uur in de auto op weg naar het Oosten van Brabant. Vanochtend straalde de zon al volop. Het liefst had ik de auto even op de Moerdijkbrug geparkeerd om aldaar een mooie foto van de ochtendzon te maken. 

Om zes uur is het nog niet zo druk op de weg en ik moet mezelf weerhouden om niet harder te gaan rijden  dan toegestaan is. Vooral als je maar 100 km/uur mag. Dat ervaar ik als een aanslag op mijn gave van geduld. En al helemaal als ik maar 50 mag rijden op een doodstille weg. De ervaring heeft mij inmiddels geleerd dat als ik toch doorkar, de prijs te hoog is. Vorig jaar ben ik op de weg er naar toe EN op de weg naar huis geflitst. Dat was nog eens een duur oppasdagje.

Vandaag heb ik echt genoten van mijn praatgrage (b)engeltjes. Het is vrijwel een gewoonte dat we na het ontbijt en aankleden even bij mama in de winkel gaan kijken. De oudste legde mijn slippers naast mij neer met de waarschuwing dat als ik niet mijn schoenen aan deed ik thuis moest blijven. 'Oma, dan kan je niet met ons mee'. Aha.... het is maar net hoe je het bekijkt! En onderweg oefent de kleine meid met oversteken. Auto's op 500 meter afstand is een reden om niet over te steken en tja, fietsers, die kunnen best wel even op ons wachten..... 

Toen Kletsmajoor naar bed was voor een middagdutje had ik de jongste even voor mezelf. Dat is tot nu toe nog niet zo vaak voorgekomen. Ze kroelt graag en deelt haar kusjes en knuffels met liefde. Zo'n warm en outgoing meisje, dat graag lacht. Het zonnetje in huis. Maar o wee, als het allemaal niet gaat zoals zij het graag wilt of als ze de fles of haar boterham zat is..... dan zie je pas goed wat haar karaktertje te weeg kan brengen. Ik heb medelijden met haar vader en moeder. Gelukkig duurt het nog zo'n tien jaar voordat ze de puberteit bereikt heeft. Pffff.... 

Ja, ik geniet van mijn kleine dondersteentjes. Ik voel pas hoe moe ik ben als ik 's avonds, na thuiskomst, om de bank plof, moe, maar voldaan. 

Het is vakantietijd en ik zal de meisjes nu een poosje niet kunnen zien. Aan de ene kant is het fijn dat ik even geen 'verplichtingen' heb, maar aan de andere kant zal ik het gekwebbel en kroelen erg missen. 

Oma - zijn.... wie had gedacht dat ik het zo leuk zou vinden? Wie had gedacht dat ik zoveel van het grut zou kunnen houden?