Voelen

Ken je dat...? Al heel lang iets 'weten' en het volledig negeren? En dan komt er een dag dat iemand iets tegen je zegt waarop je beseft dat het o-zo belangrijk is voor je en dat je het eigenlijk al die tijd hebt geweten en het volledig genegeerd hebt?

Het overkwam mij verleden vrijdag. Ik had een afspraak met G. in verband met mijn deelname aan een onderzoek, waarover ik al eerder schreef. Al pratende kwamen we tot de conclusie dat ik weliswaar over een redelijk hoge mate van intelligentie beschik, maar dat ik niet zo bekwaam ben in voelen. Dat wil zeggen - ik ben me vaak niet bewust wat er in mijn eigen lichaam en geest omgaat. Verstandelijk weet ik het wel, maar ik kan er met mijn gevoel niet bij.

Lijnrecht daartegenover staat dat ik een gevoelige voelspriet heb voor anderen. Men hoeft mij niet zoveel te zeggen, ik ben gevoelig voor andermans verdriet, pijn of verlangen. Ik wil hiermee niet zeggen dat ik een zus van Jomanda ben. Ik blijf graag met twee voeten op de grond staan..... (no offence overigens). Waarschijnlijk ken je het zelf ook.... de sfeer die in de lucht hangt... ik vermoed dat mijn interne radio die frequentie makkelijk oppikt.

Mijn eigen frequentie daarentegen blijkt verstoord. Ik dreig te leven in mijn hoofd. Maak beslissingen door middel van mijn hoofd en ik heb mijn lichaam sinds lange tijd uitgeschakeld. Uiteraard is daar een reden voor, maar dat is hier even niet van belang. Waar het om gaat is dat ik al heel lang weet dat ik in mijn hoofd leef en mijn lichaam negeer en dat ik er al die tijd blind voor was en dat verleden vrijdag een kwartje viel..... Ik besefte wat ik al die tijd 'gemist' had. 

Een van de opdrachten van G. was om mij regelmatig de vraag te stellen: 'Hoe voel ik me?' en alle aandacht te richten op mijn lichaam. Kennis te maken met mijn emoties en te luisteren naar mijn lichaam, mijn intuïtie. Een paar keer per dag even stil te zijn en even naar binnen te keren. 

Grappig... in september start ik met de volgende module - mindfullness als basis. Het verbaast mij soms hoe het een met het ander samenvalt. De meester staat klaar op het moment dat ik iets moet leren.... mooi is dat!

Het valt voor mij (nog) niet mee om 'te zakken' in mijn lijf. Ik red me heel goed in mijn hoofd, maar mijn nek zit letterlijk vast (knakt en kraakt als ik mijn hoofd beweeg) en mijn schouders zijn gespannen. Het kost me moeite om daar doorheen te breken. Op dit moment klopt mijn hart rustig en mijn longen zuigen lucht met regelmaat naar binnen en/of blazen het naar buiten. Het lijkt alsof mijn lijf in ruststand staat. En toch ken ik onrust. Ik weet dat als ik dadelijk naar bed ga, mijn benen en voeten de drang hebben om nog een hele poos te bewegen. 

Emoties.... als ik dat zou kunnen uittekenen, dan zou ik een zee schilderen met hoge golven als een storm op zee en rustig rollende golven aan de kust. Vooral de afgelopen weken vierden emoties hoogtij. Ik was verdrietig vanwege het vele slechte nieuws dat ons ter oren kwam. Naast de bijna 200 zwarte wagens die ik voorbij zag trekken, was het de verdrinking van een 6-jarig manneke (J.) voor mij de druppel. Vervolgens kende ik vreugde vanwege de stappen die ik nu maak en ken ik angst voor wat me in de komende weken te wachten staat. Het valt niet mee om te luisteren naar je lichaam als je emoties zo heen en weer geslingerd worden.

De realisatie dat er emoties zijn en het doorvoelen van deze emoties maakt dat ik meteen ook besef dat ze er mogen zijn. Ik mag me verdrietig voelen... het doet pijn om het verdriet van de ouders van J. te zien. Verlies brengt verdriet. En dat mag. Dat er vreugde is doet me goed en dat er angst is... ook dat mag. Deze week de angst onder de loep nemen... hoe gegrond is de angst?.... En plots was ik weer terug in mijn hoofd!

Echt voelen is voor mij een uitdaging. Een uitdaging die ik wel wil aangaan. Ook al heb ik het jaren voor me uitgeschoven, uitgesteld, genegeerd... het hoort wel bij de vrouw die ik ben. Het is dus niet zo zeer een kwestie van aanleren, dan wel toelaten.