Acht en twintig jaar geleden..... Het is waar wat ze zeggen: je vergeet het nooit. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Mijn gevoelens waren dubbel... blij dat het zo ver was en van de andere kant voelde het ook wel spannend.
We moesten al vroeg in het ziekenhuis zijn. De verpleegsters lief en zorgzaam en de grapjes tussendoor maakte dat ik me meer en meer op mijn gemak ging voelen. Er was wel wat ontsluiting, maar de weeën kwamen helaas niet erg op gang. Het water werd gebroken en een infuus, had men bedacht, zou het werk wel verder doen. Samen met de vader van mijn kinderen, liepen we door het ziekenhuis. Kilometers hebben we afgelegd, daarbij trap op en trap af, maar blijkbaar het de baby geen zin om te komen.
Tegen de middag was er al wat meer ontsluiting, maar nog lange na niet genoeg. Of we iets wilden eten?... Nou dat wilde manlief wel, want het vele lopen in het ziekenhuis had hem wel hongerig gemaakt. Ik had niet zo'n trek. Mijn gedachten waren bij het kindje.
Een verpleegkundige (?) vond dat het kraantje van het infuus dan maar wat verder open moest. Naar mijn gevoel had ze het volledig opengedraaid, want nog voor ik het wist ging er een wervelstorm door mijn lijf. De weeën waren binnen een mum van tijd niet meer op te vangen. Een lief broedertje kwam binnen om te vragen of ik nog iets nodig had. Ik weet dat ik op dat moment veranderde in een 'kreng'. Ik heb hem de deur uit geketterd. Arme jongen...
De verpleegkundige die binnen kwam zag in een oogwenk dat het zover was. Waar het personeel ineens vandaan kwam, was me een raadsel, want voordat ik het wist was mijn bed omringd door mensen. Ergens hoorde ik mijn man mopperen: 'Kon het niet wachten tot ik mijn toetje op had', bedoeld als grapje, maar op dat moment zeker niet grappig.
Na brommend als een beer te persen was er het hoofdje met donker haar te zien, zo vertelde men mij. Ik wilde het ook graag zien en zo rukte de verloskundige een grote spiegel van de muur. Ik heb er later nog erg om moeten lachen.
Net voor tweeën, om precies te zijn twee minuten voor twee, werd onze kleine meid geboren. Wat waren we blij met haar. Ze was mooi, alles zat er op en aan en haar donkere kijkers keken al heel wijs de wereld in. Ik was verliefd op ons kleine wondertje.
We hadden bedacht dat als de baby een meisje zou zijn om haar Jessica te noemen. En als het jongen zou worden: Peter. In mijn gedachten had ik steeds een blond meisje zien lopen en de naam Jessica hoorde bij haar. Een naam die ik lang geleden al erg mooi vond. Echter, kijkend naar onze kersverse dochter kwam manlief met een hele andere naam. Wat ik van Karola vond? Ik keek hem aan... en was meteen verliefd op die naam. Ja, dat is wat de naam die bij dit kindje hoorde.
Het is 28 jaar geleden dat ik haar voor het eerst in mijn armen mocht houden. Ik was zo blij met haar. Het zonnetje in ons huis. Geluk... dat is wat ik voelde door merg en been.
Kleine meisjes worden groot. Karola heeft zich ontwikkeld tot een bijzondere jonge vrouw. Nog steeds mooi en haar donkere kijkers kijken nog steeds heel wijs de wereld in. Ik houd haar nog steeds graag in mijn armen en ben nog steeds blij met haar. En ja nog steeds het zonnetje in mijn huis...
Nu draagt ze zelf een kindje in haar schoot. Over een paar maanden is zij degene die naar het ziekenhuis gaat en het leven zal schenken aan een kleine jongen/meisje. Haar klein wondertje... meteen verliefd op hem of haar. Het zonnetje in haar huis... en het geluk? Zeker weten.... door merg en been!
 |
| 1986 - 1993 |
 |
| 1993 - 2001 |
 |
| 2002 - 2008 |
 |
| 2009- 2014 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten