Hoe langer hoe meer word ik me bewust dat 'mijn overgang' veel meer te maken heeft met het geestelijke aspect dan met het lichamelijke. Natuurlijk ken ik het nachtzweten en zo af en toe heb ik last van opvliegers. Ik ben vergeetachtig en ach, alles waarmee de rijpere vrouw geplaagd wordt, is mij bekend. Al moet ik eerlijk bekennen dat al deze symptomen minder heftig zijn voor mij dan voor anderen. Mogelijk dat het spiraaltje een rol speelt...
Meer en meer zie ik in wat de overgang met mij doet. Niet alleen is er een overgang van vruchtbare naar onvruchtbare, wat mij lichtelijk het gevoel geeft dat ik uitgerangeerd ben - dat ik niet meer meetel - en zou ik willen dat ik in bepaalde Afrikaanse stammen leefde, waar de rijpere, onvruchtbare vrouw gezien wordt als een wijze vrouw... een vrouw met levenservaring.
Dat ik het gevoel heb in deze maatschappij uitgerangeerd te zijn, heeft mogelijk te maken met het feit dat je als 50+ er niet echt meer interessant bent in het bedrijfsleven. Je ervaring is schijnbaar niet meer van belang. Ik snap het niet, want als ik mezelf vergelijk met de jongere vrouwen, dan zie ik beslist voordelen als vrouw-in-de-overgang. Er zijn geen kinderen meer waarmee je rekening hoeft te houden. Ziektedagen vanwege vermeende menstruatieklachten zijn er ook niet meer en over het algemeen is het geen probleem op flexibelere tijden te werken, aangezien er geen gezin meer is waarvoor je op tijd thuis moet zijn. Vakantiedagen... niet in juli en augustus. Afijn, zo kan ik nog wel wat voordelen opnoemen - maar eigenlijk is het niet mijn intentie om mijn grijze kant te laten zien van mijn overgang.
Wat de overgang met mij doet is dat ik een letterlijke overgang ervaar... Het is alsof mijn lijf en mijn geest een grens aangegeven hebben. Tot hier.... altijd gezorgd voor anderen. Vanaf hier ben jezelf aan de beurt.
In de afgelopen maanden ben ik veel met mezelf bezig. Er vallen puzzelstukjes in elkaar. Ik vind delen van mezelf, die ik 'kwijt' was en het verbaast me steeds meer te ervaren hoe dicht ik naar mezelf groei. Mijn normen en waarden tekenen zich duidelijker af en ik sta niet meer te wachten op de goedkeuring van anderen. De scherpe kantjes van mijn temperament zijn eraf. Glimlachend als een boeddha kan ik luisteren naar andermans mening, met respect, empathisch en met liefde voor de ander. Mijn mening dringt zich niet meer aan mij op. Alles wat er gezegd wordt mag er zijn. Met andere woorden een zachtere ik heeft zich aangediend.
Het is minder belangrijk voor mij geworden om aardig gevonden te worden door anderen. Ik heb inmiddels wel geleerd dat ik in de ogen van een ander niet altijd aardig ben (omdat ze me niet kennen - smile!) Nog belangrijker... ik zie in dat ook ik niet iedereen aardig hoef te vinden. Iedereen mag zijn wie hij/zij is en dat is prima zo.
Ik heb tegen de overgang opgezien. Wie wil er nou horen bij die rood aanlopende verhitte vrouwen? Ik heb niet begrepen dat het een fase is waarin mijn geest en mijn lichaam mijn vrouwelijkheid viert. Deze fase verloopt met horten en stoten, met vallen en opstaan. Bepaalde hormonen nemen afscheid. Er gebeurt van alles in mijn prachtige lichaam, dat perfect werkt zoals het hoort. Een reden om dankbaar te zijn. En dat ben ik ook... elke dag opnieuw.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten