Dankbaarheid..

Het eerste woord dat me te binnen schoot toen ik eraan dacht om mijn blog weer van een update te voorzien. Ik mag dan hard gewerkt hebben, dat zal ik zeker niet ontkennen, doch is het op zijn plaats om met een diepe dankbaarheid naar boven te kijken. Ik heb heel veel reden om dankbaar te zijn. 

Het wachten is beloond. Voor alle tentamens van de afgelopen weken heb ik een voldoende gehaald. A.s. woensdag is er nog een tentamen en dan kan ik dit schoolsemester 2013 afsluiten. Ik ben moe, maar ook enorm voldaan. 

Wat ik niet gehaald heb, althans NOG niet, dat is het praktijkgedeelte. Ik wist eigenlijk al wel dat ik uitgenodigd zou worden voor een life-testing. Inmiddels heb ik mij daarbij neer gelegd. De life-testing zal half januari plaats vinden. Ik heb dus nog even tijd om te oefenen...  

Er hangt best veel af van dit al dan niet halen van het praktijkdeel. Als ik het niet haal, dan zal mijn opleiding met twee jaar worden verlengd. En dat... dat is natuurlijk niet de bedoeling. Van de andere kant, ik heb het een bere-interessante module gevonden en eigenlijk zou ik het niet eens zo erg vinden om hem opnieuw te moeten doen. Ik heb zoveel geleerd en ben zoveel gegroeid. Heb mezelf beter leren kennen en heb moeilijkheden overwonnen. Wat dat betreft was 2012 echt een bijzonder jaar.

Daarnaast.... pepperdepeh!.... heb ik vanaf januari een parttime baan. Ik verheug me erop om weer aan de slag te gaan. Na twee jaar werkeloosheid, wat inhoudt dat ik mijn spaarrekening naar beneden heb zien kelderen van 12 hoog tot in de basement... is het weer een goed gevoel om weer aan de slag te mogen gaan. 

Waar deze verandering precies naar toe zal leiden... ik weet het niet. Het nieuwe jaar 2014 zal ik er zeker niet rustiger op worden. Een nieuwe baan, afronding van mijn studie, misschien nog stage lopen tussendoor, mijn werk binnen de Public Relations van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, oppassen op mijn kleinkinderen en het huishouden.... mijn kinderen, mijn vrienden en als het kan wil ik nog wat tijd voor mijn hubbie... En dan heb ik nog niet gehad over mijn passie schrijven. De cursus die ik volg (kinderboeken schrijven) en de tijd die ik nodig heb om mijn boek te schrijven.
Voel me net Truus de Mier.... tuut tuut tuut... 

Het is veel, ik weet het.... maar het hoort bij mij. Ik zit lekker in mijn vel en ik voel me dankbaar dat ik het allemaal kan doen. Het maakt me blij... al vind ik het jammer dat ik zo weinig tijd over heb voor nog zoveel andere leuke dingen... 

Wachten….. wachten….. even wachten nog….

Een super-spannende week….. of eigenlijk moet ik zeggen: weken, wie zal het zeggen. Mijn geduld wordt in ieder geval op de proef gesteld. In mijn hoofd spelen zich complete soapseries af. 'Miss Confident' heeft de wacht aangezegd en de TNT-boy levert continue dreigbrieven…. 'What if'… , terwijl 'petemoei' mij geruststellend op mijn schouder klopt. Immers 'als een deur sluit, gaat er een andere deur weer open… waarachter zich dat bevindt wat beter bij jou past'. 
Ik sta aan de zijkant en kijk wat er zich afspeelt in dat hoofd van mij.

Deze week kan ik gebeld worden door een van de docenten van de opleiding. Dat betekent dat ik in januari wordt uitgenodigd voor een life-testing. Iets in mij vertelt mij dat ik daar niet aan hoef te twijfelen - ik ben vast een van hen, want echt tevreden over mijn performance was ik niet. Maar je weet maar nooit… Een van mijn mede-studenten stuurde mij een bericht met slechts een enkel woord: VERTROUWEN!.. Mijn volwassen ego fluistert in mijn oor: "So what? Laat maar zien wat je in huis hebt… waar maak je je druk over?" Vervolgens zie ik al die geopende What-if-brieven liggen…  hmmm…. tijd om deze overboord te gooien. What if? - De wereld zal niet vergaan, dat is een ding wat zeker is. So what…

Ik ben in afwachting van het cijfer van mijn casusopdracht. Dat kan nog even duren, aangezien mijn mentor nu met zijn billen op een zonnig strandje zit, ergens ver weg van hier, waar hij, als hij verstandig is, geen verslagen zit te bekijken van zijn studenten. Allemaal Roberts (zie vorige blog)…. die hem het zonnen doen vergaan…! 

Vorige week een tentamen gemaakt… het kan nog even duren, maar wat zou ik graag dat cijfer willen weten. Een deel van het tentamen heb ik goed gemaakt, dat weet ik zeker, maar ik heb mijn twijfels over een ander deel. De vraag is hoe zwaar dit deel gaat meetellen. Mijn slagen voor deze module hangt voor een groot deel af van dit cijfer. Spannend dus! Petemoei knikt, geruststellend: "Komt wel goed, schatje". 

Behalve voor schoolresultaten, ben ik ook in afwachting van mijn sollicitatie van vorige week. Ik wil deze baan zo ontzettend graag hebben. Men heeft mij verteld dat het een aantal weken kan duren voordat ik definitief bericht zal krijgen… we blijven dus rustig wachten. De 'kleine saboteur' springt op schoot en giechelt  "Wat maakt dat jij denkt dat de keuze op jou gevallen is?" - irritant mannetje. Ik wil niet op deze vraag in gaan, maar vervolgens hangt hij om mijn nek: "Yoehoe, geef nou antwoord…." Geërgerd maak ik korte metten met hem: "Dat weet je best, snotneus… ik versta mijn vak, dus waarom niet?" Wederom lacht het kleine monster: "Waarom niet - nou uhh, omdat…". Ik klap de deur voor zijn neus dicht. Deze keer heb ik geen tijd om zijn onzin te analyseren.

Ik was in afwachting van het antwoord op de aanbieding, die mijn dochter en haar man hebben ontvangen. Een aanbieding om voor twee jaar in Amerika/Canada te werken. Sinds gisteravond is het volkomen duidelijk: als de visa rond zijn, dan zullen ze in januari al vertrekken. Zo snel…..  Gemengde gevoelens, uiteraard. Petemoei herinnert mij: "Dit is toch wat je wilde… zelfstandige kinderen die hun dromen waar maken?!"… Yep, dat is wat ik voor ogen had. En ach…. het is alweer veel te lang geleden dat ik in Amerika was. Nu een reden te meer om mijn koffers weer eens te pakken…. 

En voorlopig ben ik nog niet klaar met wachten. In de komende weken nog twee tentamens te gaan… en dan maar wachten wat daar de uitslag van is.

En als beloning voor al dat harde werken van dit jaar…. twee weken richting België, waar tegen die tijd mogelijk wat sneeuw ligt. Ik tel de weken… de dagen… de uren….

Ik kan niet wachten!

Robert

Zovele uren waren we samen. Behoorlijk wat nachten hebben we samen doorgebracht. Het merendeel van mijn vrije tijd heb ik aan hem gespendeerd. Maar vorige week heb ik hem uiteindelijk dan toch de deur uit geschopt. Ik was hem zo verschrikkelijk zat. Ik kon zijn naam niet meer horen! Onze relatie begon zo hoopvol, maar na de zomervakantie verlangde ik eigenlijk maar naar het einde. Niet dat ik het voor het zeggen had. De afspraak was dat ik tot het einde toe zou volharden. Ik heb me aan de afspraak gehouden… Tot vorige week…. De grens was bereikt… en zonder hem vaarwel te zeggen heb ik hem doorgestuurd. Ik mag hopen dat mijn mentor blij met hem is en dat hij mijn Robert, mijn casus-opdracht van dit jaar, goed zal beoordelen. Ik ben nog in afwachting… spannend.

Ergens in februari/maart dit jaar maakte ik kennis met Robert, een denkbeeldige client. Hij had een groot probleem, namelijk zijn enorme verlegenheid. Deze verlegenheid maakte zijn leven lastig. De opdracht was om Robert het gehele jaar door te begeleiden. Van zijn hulpvraag hoe hij wat meer spontaniteit kan ontwikkelen naar zijn werkelijke probleem. Het heeft me maanden gekost om hem te laten zien wat uiteindelijk zijn disfunctionele gedachten, gevoelens en gedrag zijn. En toen hij uiteindelijk zicht kreeg op zijn blinde vlekken, ging hij enthousiast aan de slag om zijn leven een draai te geven. Doelen werden gesteld, strategieën ontwikkeld en uiteindelijk ging hij aan de slag met acties. Gerard Egan zou vast blij zijn met dit proces.

Stoeien met Robert heeft veel los gemaakt bij mij. Je begrijpt natuurlijk wel, dat als je aan de slag gaat met een denkbeeldige client, dat je uiteindelijk tot de ontdekking komt dat je wel heel veel lijkt op hem. Niet dat ik zo verlegen ben, integendeel, maar het diepere probleem waar Robert zo'n last van had….. tja… dat probleem kende ik maar al te goed.

Tijdens de opleiding leerde ik over emoties. De zeven basis-emoties - ik heb ze, op een na, dit jaar allemaal doorlopen. Ik heb me verwonderd, ik kende vreugde, ik was boos, maar ook geestdriftig, ik ben bang geweest, verdriet niet uitgezonderd. En dat allemaal vanwege die ene client - die niet ineens echt bestond. 

Niet alleen ik 'behandelde' Robert. Welnee, zo'n 60 (misschien wel meer) mede-studenten hebben hem als bagage met zich mee gezeuld. Er is nog nooit iemand geweest die zoveel aandacht heeft gehad als Robert. En zoals het spreekwoord aangeeft dat er net zoveel kappen als monniken zijn, zal Robert een hard gelag hebben aan al die verschillende ontledingen die hij heeft moeten ondergaan. 

Het was een geweldige module. De langste tot nu toe en voor mij ook de meest indringende. Ik moet toegeven dat ik moe ben. Mijn energielevel is wat aan de lage kant vanwege al de inspanningen, maar het was absoluut de moeite waard. Ik heb veel geleerd… jazeker, ook van Robert. Door hem leerde ik mijn overtuigingen beter kennen. Door hem ben ik in gaan zien wat gedachten met je kunnen doen… en ook mijn ogen gingen hier of daar open en leerde ik mijn eigen blinde vlekken kennen. 

Nu ik dit besef…. dan was hij dus eigenlijk lang zo gek nog niet! Die Robert……  

Eigenlijk toch wel een held….. (op sokken!)

Tentamentijd

Niet schrijven betekent niet dat er niks te melden is. Mijn leven staat absoluut niet stil. De ene uitdaging na de andere volgt... and I'm loving it!

Ben net terug van een 1-daagse training in Frankfurt met betrekking tot mijn taak binnen Public Affairs van de kerk. Het was ergens wel afzien om op vrijdag met de auto naar Frankfurt te rijden en vandaag weer terug te komen, maar het was de moeite waard. Ik heb weer leuke mensen ontmoet en ben weer wat wijzer geworden op het gebied van ICT.

Niet alles staat overigens in het teken van I'm-loving-it; het is nog geen twee weken geleden dat we onze 15-jarige poes Poekie hebben moeten laten inslapen. We zagen haar in de loop van de tijd steeds magerder worden en wat we ook deden, ze kwam er niet meer bovenop. Het viel niet mee om afscheid te nemen van ons kleine monstertje, die elke nacht (juist vanwege het feit dat ze niet meer zoveel lichaamsvet bezat) stiekem bij ons onder de deken kroop. Onze policy is dat huisdieren niet op, onder of in bed mogen komen, maar zij wachtte tot wij sliepen en 's ochtends werd ik met een bolletje vacht, klem tegen mijn buik aan, wakker. Nu dat bolletje wol er niet meer is, weet ik pas wat ik mis....

Studie is wat dit jaar voor mij numero uno was. Alles stond in het teken van de gespreksmodule. Boeken, TV, gesprekken met vrienden, alles werd bekeken door het oog van mijn opleiding. Zelfs hubbie was regelmatig het 'slachtoffer' - vrijwillig en onvrijwillig. Het zegt wel iets van zijn karakter dat hij nog steeds in staat is me te vertellen dat hij van mij houdt!! 

Komende weken neem ik deel aan drie verschillende tentamens. Het is nog even kiezen op elkaar en eind november kan ik voor geruime tijd mijn boeken sluiten.... eindelijk de vakantie die ik steeds weer heb uitgesteld. Nou zeg ik wel boeken sluiten, maar daar bedoel ik slechts mijn studieboeken mee. Een lange literatuurlijst wacht mij op.... dus echt helemaal zonder.... nee, dat kan ik voorlopig nog even vergeten. Wil ik trouwens ook niet. De materie is veel te interessant!

Door de intensiteit van deze module heb ik veel moeten laten liggen. Ik kwam er niet meer aan toe..... vrienden bijvoorbeeld of het schrijven voor Public Affairs van de kerk, mijn hobbies, sporten en mijn huishouden.... Ik kijk er naar uit om binnenkort het een en ander weer op te pakken.

Het lijkt alsof ik het een en ander weer onder controle heb.... maar.... het kan zo maar gebeuren, van vandaag op morgen, dat mijn leven weer helemaal wordt omgegooid. Op dit moment lopen er een paar leuke sollicitaties en met een beetje geluk........

Dan is er nog de kleine meid. Inmiddels is mijn kleindochter uitgegroeid tot een bron van positieve energie, dat de oren van je hoofd kletst en iedereen weet in te palmen met haar praatjes, gezang of gelach. Ik geniet van de uurtjes dat ze bij mij is. Mijn (oppas-)dag begint al goed, zodra ik haar lach zie, als ik haar 's ochtends tegemoet loop. Nog even.... en dan zal haar kleine zusje mee komen. Opnieuw een nieuwe uitdaging!

Wat ik heel bijzonder vond was de vernieuwing van een vriendschapsrelatie. In geen jaren had ik haar meer gezien, laat staan gesproken. En door toeval kreeg ik van iemand haar emailadres. Nadat ik haar geschreven had, kreeg ik een uitgebreide mail terug. We hebben elkaar ontmoet en het klikte als vanouds. Zo blij dat ik opnieuw weer contact met haar heb. Heel bijzonder!

Enfin, het is (natuurlijk) weer middernacht geweest. Over een paar uurtjes gaat de wekker. Toch gaat er niets boven schrijven.... Ik hoop dan ook dat ik vanaf nu weer regelmatig mijn vingers over het toetsenbord kan laten glijden om al die spinsels in mijn hoofd op papier te kunnen zetten. 

So be aware....

Een slimme meid....

Wat moet je doen als je al meer dan een jaar geen werk hebt en je lijdzaam moet toezien hoe je spaarrekening langzaam maar zeker van heuvel in kuil veranderd?

Ze zeggen dat kleine beetjes helpen (alzo zei de mug en pieste in de zee) en ben deze zomer begonnen met zelf wat groenten en fruit te verbouwen op plaatsen in de tuin waar eerder bloemen en bloeiende planten stonden. Het is leuk om te zien, leuk om te doen.

Waar mij op dit moment vooral bezig houdt is hoe ik zo eenvoudig zelfgemaakte verzorgingsproducten en/of schoonmaakmiddelen kan maken. Alles zonder chemicaliën. En het werkt nog ook.

Van allesreiniger, WC-reiniger, ramenreiniger tot wasmiddel, schuurmiddel, zeep, tandpasta, shampoo en niet te vergeten zelf lipbalsem maken (voor nog geen 20 cent - Labello kost al gauw 2 tot 3 euro), mineral gezichtspoeder, bodyscrub, bodylotion, lipstick en nog veel en veel meer.

Niet alleen maak ik het voor mezelf; over een paar maanden is het Kerst en maak ik de leukste kadootjes, waar iedere vrouw (en kind - vanwege de natuurlijke producten) blij mee is. Mijn portemonnaie blijft praktisch gesloten, want alle ingrediënten heb ik in huis.

Vandaag heb ik een kadootje voor mezelf gemaakt. Iedere avond, voordat ik naar bed ga, neem ik een lekkere lauwe douche. Niets is zo lekker om hals en decolleté te bestuiven met een lekker geurende poeder.

Men neme:
- een mooi potje... elk potje voldoet; (zie foto hierboven)

- een poederpufje (50 cent bij Wibra)

- een papieren cupcakevormpje;

- 1/2 cup arrowrootpoeder (of maizena)
- 1/8 cup bakingsoda (zuiveringszout)
- 1 eetlepel cacaopoeder
- een snufje kaneel
- 10 druppels vanille (etherische olie)

Roer de ingrediënten dusdanig door elkaar, zodat er geen klompjes meer zichtbaar zijn.

Schep mengsel in cupcakevorm en plaats deze voorzichtig in het potje.

En zie hier: 

Update: overgang

Oei, het lijkt wel dat hoe ouder ik word, hoe sneller de tijd. Ik kan het niet geloven dat ik vier maanden niet geschreven heb. Je mag er van uit gaan dat er zeker een hoop te melden was, maar ik vond de tijd niet om mijn gedachten op papier te zetten.

Mijn focus lag, in de afgelopen maanden, op mijn studie. De huidige module staat in het teken van oefenen en doen (praktijk). Tot nu toe behelsden de modules veel theorie. De energie die ik er in stak, werd steevast beloond met goede cijfers. De huidige module kost me veel meer. Daarnaast kom ik mezelf regelmatig tegen - en de tot-nu-toe-ontvangen cijfers - zijn niet erg bemoedigend. Ik laat me echter niet 'kisten'... ik heb nog zo'n drie maanden te gaan en die zal ik goed gebruiken.

Het is ook weer even wennen om te schrijven... het voelt net alsof je na een hete zomer, lopend op blote voeten, ineens je schoenen met veters aan doet. In het begin zit dat erg onwennig. Zo voelt nu ook het schrijven... wat ik normaliter zo uit mijn mouw weet te schudden, zit nu muurvast en de tandwieltjes komen maar langzaam op gang.

Het mooiste moment van de afgelopen maanden is dat mijn zoon en schoondochter mij uit bed belden om mij te vertellen dat ik weer oma was geworden. Onze tweede kleindochter is onlangs geboren. Ze is werkelijk een beauty. Wat ik bijzonder vind is dat er genoeg ruimte is in mijn hart, om ook van dit kindje te houden, al vanaf de eerste kennismaking. 

Mijn dochter en haar man meldden dat ze, naar alle waarschijnlijkheid voor twee jaar naar Amerika/Canada zullen verhuizen. Ik ken dubbele gevoelens. Aan de ene kant juich ik het toe. De ervaring die ze zullen op doen is bijzonder. Een stap die ik ooit, 35 jaar geleden (!), ook heb willen zetten, maar door omstandigheden nooit gezet is. Ik deel het enthousiasme van mijn dochter. Aan de andere kant voelt het alsof de navelstreng nog een keer doorgesneden wordt. Het idee dat ik niet 1-2-3 bij haar kan zijn.... stel dat ze me nodig heeft! Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit gevoel van 'nodig zijn' al sinds een hele poos geleden ergens verstopt ligt en stof vergaart. Nee, moeders zijn niet meer nodig. Blijkbaar hebben wij onze taak goed verricht, want de kids kunnen het zelf wel.

Dat ik in de overgang zit, is een feit. Ik heb gelukkig niet zo'n last van opvliegers of van nachtelijk transpireren, zoals veel andere vrouwen om mij heen (dankzij mijn spiraaltje). Maar geestelijk (en lichamelijk) gebeurt er wel van alles. Het lijkt alsof ik geleidelijk afscheid aan het nemen ben van een deel van mij, de vruchtbare.... en verwelkom ik een rustigere, verzadigde versie van mezelf. Een mooi proces, dat weliswaar gepaard gaat met wat geestelijke uitglijers, aangezien mijn gedachten niet altijd even helder zijn en ik daardoor mijn emoties niet altijd de baas ben. Waar ik me het meest aan stoor is het feit dat het lijkt alsof mijn brein soms op gatenkaas lijkt. Mijn geheugen is op sommige dagen ronduit slecht. Voor de rest laat ik het gebeuren en is het wat is.

Well, een kleine update... er valt zoveel meer te vertellen, maar dat gaan we geleidelijk aan weer oppakken.

Een kattenleven..

Het is een gezellig tafereeltje hier aan mijn bureau. Voor mij ligt een dikke, rode poes; haar kopje ligt op haar voorpoten, welke op mijn laptop rusten. Haar lijfje en haar lange staart liggen rechts van mijn hand. Veel ruimte geeft Minoes mij niet. Ik heb haar een paar keer zacht weg geduwd, maar als het aan Minoes ligt, dan gaat ze het liefst bovenop mijn boek of schrijfpapier liggen en schakelt ze mijn bedrijvigheid volledig uit.

Minoes houdt van knus, lekker dicht bij elkaar zijn. Ze is tevens heel egoïstisch en denkt (voor zover een poes kan denken) totaal niet aan de ruimte die ik nodig heb.

Vanuit haar positie kan ze precies door een spleet tussen de vitrage-helften naar buiten kijken. Met half gesloten ogen, nog geen beslissing genomen of ze nu wil dutten of dat ze de vogeltjes en alle andere dingen die bewegen wil blijven volgen. Daarnaast is het van belang om alert te blijven, want op nog geen halve meter afstand zit Ukkie, de pestkop, op de vensterbank. Weliswaar met haar rug naar Minoes toe, maar ervaringen uit het verleden heeft haar geleerd om op haar hoede te blijven met Ukkie in haar buurt.

Het spinnen van Minoes en haar half duttende houding, plus de warmte van haar lijfje maakt dat ook ik er wat soezerig van word. Ik heb vannacht weliswaar goed geslapen, maar de behoefte om nog even mijn ogen te sluiten is groot.

Minoes ligt niet volledig ontspannen. Geluiden in de gang of geluiden van buiten doet haar oren steeds spitsen. Haar spinnen gaat weliswaar onverstoorbaar door en hoewel ze op haar pantoffeltjes ligt, geeft haar lichaam een lichte vorm van stress weer. Haar hoofd draait van links naar rechts. De deur van mijn studeerkamer en het kleine monster op de vensterbank, dat zich inmiddels heeft omgedraaid, wordt nauwlettend in de gaten gehouden.

Minoes doet alsof ze ontspannen is - ze geeuwt er zelfs een keer bij, maar ze is het niet. Ze besluit uiteindelijk om rechtop te gaan zitten en kijkt wederom door de spleet naar buiten. Ukkie is ook rechtop gaan zitten en kijkt alleen maar naar buiten. Ze schenkt totaal geen aandacht aan Minoes. Minoes kijkt naar de kleine schildpadpoes, haar eigen dochter.... maar wat heeft ze een hekel aan het kreng.

Moeder en dochter in goede tijden..

Ondanks dat Ukkie haar geen blik waardig keurt, strekt de dikke rode poes zich uit en verplaatst zich naar het linker deel van mijn bureau, maar ook daar vindt ze geen rust.

Minoes stapt heel behoedzaam over mijn schrijfpapier heen - hoe is het mogelijk? Met vier poten en toch raakt geen een poot het papier. Ze gaat op de rand van mijn bureau zitten en besluit om op stap te gaan. Ondanks haar overgewicht neemt ze een sierlijke sprong en komt op zachte pootjes neer op de grond. Dan hoor ik haar weglopen, mijn kamer uit. Tik, tik, tik, tik... haar nageltjes raken het laminaat. Minoes is de enige vrouw in huis die op naaldhakken loopt en dat met haar overgewicht...!!!

Ukkie

Ukkie, rekt zich inmiddels ook uit en kijkt knipperend met haar oogjes in de zon. De warmte van de zonnestralen maakt haar lui. Als ze dan mijn kant op kijkt, beseft ze dat haar pestobject er niet meer is. Even loopt ze naar de muurkant van de vensterbank en als de zon achter de wolken verdwijnt, dan houdt ze het voor gezien en springt ook zij van de vensterbank. 

En zo verandert mijn gezellig, knus tafereel in een eenzame, koude plek. Ik blijf met pen en papier alleen achter. Minoes weg, Ukkie weg, zon weg.....

Hoe fijn is het om poes te zijn; een gezin dat voor je zorgt als je honger hebt, een dak boven je hoofd, op tijd je natje en je droogje en daarnaast een tweetal dienstboden die op jouw geklaag opstaan om voor jou de deur te openen. Zelfs als je twee tellen later weer door dezelfde deur naar binnen wilt. 

Hoe fijn is het om poes te zijn: op elk tijdstip van de dag ongestraft een dutje doen en als het weer het toelaat lekker stappen buiten. De buurtkatten weten inmiddels wel dat ik hier woon en dat ik de baas ben. Als ik zin heb ga ik naar de overkant, een vers muisje halen en ondanks mijn hoge leeftijd vind ik het heerlijk om zo af en toe in huis te raggen. Ik krijg de kolder in mijn kop en ren dan door het huis als een bezetene. 

Terwijl ik nadenk over hoe heerlijk het leven van een poes is, is Ukkie terug, hergepositioneerd op haar plek op de vensterbank. Met haar buik laag, maar aangezien het vrouwtje vandaag geen verwarming aan heeft staan, bevalt het haar  minder goed als anders. Ukkie hoort buiten een dikke kauw roepen. Ze gaat rechtop zitten, zodat ze beter kan zien wat er zoal buiten afspeelt. Strak kijkt ze naar een punt. Als ik me opricht om te kunnen zien waar zij naar kijkt, kom ik bedrogen uit, want ik zie helemaal niks... Maar ja, ik ben dan ook geen poes.

Al zou ik dat bij tijd en wijlen best wel willen....

Prrrrrrrrrr.................

Voor een dag een 'Belieber'

Wat was ze zenuwachtig! Ze kon het nauwelijks geloven.... vandaag was haar grote dag. Ze ging hem zien en wel op een paar honderd meter afstand. Ze is twaalf en helemaal in de ban van Justin Bieber.

In augustus 2012 werd ik gebeld door mijn nichtje. Over het algemeen richt haar moeder zich tot mij, maar deze keer sprak ze zelf met mij. Of ik zin had om met haar naar het Justin Bieber-concert te gaan dat in april 2012 zou gaan plaatsvinden. Uhhh... een uitzonderlijk verzoek, maar het idee om iets leuks met mijn jongste nichtje te kunnen gaan doen, sprak mij wel aan. Ik was net met mijn hubbie naar het concert van James Blunt geweest en dat was goed bevallen. Ik vergat hierbij dat een Justin Bieber van een heel ander hysterie-caliber is dan James Blunt. En dat..... heb ik geweten!!

We waren nog maar net aangekomen in Arnhem, toen de bussen arriveerden waarvan vermeend werd dat de ster van de avond zich daarin kon bevinden. In een mum van tijd vulde het plein zich met gillende meisjes, die de bussen volgden. En voordat ik het door had, stond ik alleen... mijn nichtje opgeslokt door de massa. Nichtje en ik hadden van te voren afgesproken waar we elkaar konden vinden voor het geval dat ik we elkaar kwijt zouden raken en na een kleine 20 minuten vonden we elkaar dan ook weer terug. Om ons heen meisjes, bleek van opwinding; ze hadden 'de hand van Justin Bieber gezien!'.

Om de rest van de middag wat sneller door te komen, liepen we naar het winkelcentrum Kronenburg, waar we overal waar we keken, fans tegenkwamen. Merchandise had prima zaken gedaan, want overal zag je meisjes met Justin Biebers' Believe-tour-t-shirts.

Uiteindelijk is het dan zover... na een uur wachten mochten we dan eindelijk naar binnen. Maar in de concertzaal worden we geconfronteerd met dubbel verkochte kaartjes. Een moeder en dochter hadden dezelfde kaartjes als de onze. En zij bleken niet de enige. Links, rechts, zien we mensen met hetzelfde probleem. Blijkbaar wordt het probleem opgelost, want we zien moeder en dochter niet meer terug. Voor ons kan het feest beginnen.

Terwijl we wachten zien we o.a. Danny de Munk voorbij lopen en als er wat fans naar Danny roepen, vraagt mijn nichtje 'Wie is Danny?'...  Ik besef in welk jaar ik geboren werd.

Na lang wachten leek ik er even wat te gebeuren. Een kort voorprogramma (te kort naar mijn idee)... wachten.... een DJ die de zaal weet op te warmen..... en dan weer wachten... en wachten.... en wachten... tot er even voor 22.00 uur wordt afgeteld en daar is hij dan! De enige echte.... Hij vliegt de concertzaal binnen als een engel. De ogen van mijn nichtje stralen!

Foto: Gelderlander

Nichtje danst, zingt, klapt en springt.... en ik maak foto's, ik film en kijk naar haar. Ja, haar enthousiasme, haar liefde voor haar idool is mij niet onbekend. Eens... heel lang geleden, in een andere tijd, op een andere plaats, droomde ik ook. Ik kan me goed verplaatsen in haar en ik glimlach als ik haar rode wangen en haar glanzende ogen zie. 

Anderhalf uur lang zijn de fans in de ban van de ster op het podium. Alle bekende songs komen voorbij en als Justin in een open cabine boven het podium draait en daarbij zichzelf filmt... ben ik ervan overtuigd dat mijn trommelvliezen spontaan scheuren. 

'Where would I be if you didn't believe...' klinkt er door de boxen en overal rijzen A-4-tjes boven de hoofden van de fans. Zij zwaaien in de hoop Justin gerust te kunnen stellen, want ze geloven echt in hem.

En als dan de muziek stopt en aan het zingen, dansen, springen een einde komt, ga ik met een nog in trance, stil meisje naar huis. Zoveel als ze vertelde op de heenweg, zo stil is ze nu. Wat een ervaring voor haar! 

Ik kwam uiteindelijk pas om 03.00 uur in de ochtend thuis aan. De batterijen van mijn fototoestel en mobiel leeg, mijn oren nog steeds piepend, mijn voeten pijnlijk van het lange staan en mijn portemonnaie weer een stuk lichter. Maar het was de moeite waard om mijn nichtje zo te zien genieten! Voor haar wilde ik wel voor een dag een 'Belieber' zijn.

Omadag.... wat een temperament!

Het was weer genieten vandaag. Hoe groter de kleine meid wordt, hoe gezelliger... We hebben een vast ritme, waar we allebei baat bij hebben. Er wordt gespeeld, gezongen, gedanst, buiten gelopen en samen gegeten.

Voor het eten vouwen we handjes en vandaag, much to my surprise, zegt de kleine meid heel enthousiast 'Amen' om daarna gretig aan te vallen op haar bruine boterham met worst. Nog groter werd mijn verbazing toen ze midden onder de maaltijd haar hoofdje laat zakken en begint te bazelen 'bla... bla...bla.. mama.... bla... papa... bla... opa... bla...oma.... AMEN'. Net anderhalf jaar oud en net als een kleine papegaai, bidt ze zoals haar vader en moeder haar dat trachten te leren. 

Na het eten wordt er altijd even gespeeld, voordat we onze jassen aantrekken en lekker buiten gaan wandelen. Even naar de eendjes, even naar de bakker, even naar de slager en soms, als het weer goed is, nog even naar de speeltuin om de hoek.

Vandaag ontdekte ik het temperament van de kleine meid. Tot nu toe kende ik alleen maar een geduldige en leergierige Lisa, vandaag echter liet ze zien wat er gebeurt als de dingen niet gaan zoals zij het graag wil. De pop ging niet zo gemakkelijk in de bijpassende reiswieg en voordat ik erg had in wat er zich afspeelde, vloog er een pop langs mijn linkeroor en een reiswieg langs mijn rechteroor gepaard met een oorlogskreet. Vervolgens barstte ze in huilen uit. Maar als oma heel geduldig laat zien hoe het wel kan en haar aanmoedigt het nog een keer te proberen, verdwijnen de traantjes en verschijnt er een zonnige lach op haar snoetje.

Ik weet, ik weet, ik ben een trotse oma. Nou heb ik natuurlijk ook wel een uitzonderlijk, geweldig, lief, intelligent, mooi kleinkind. (Al vindt dat natuurlijk elke oma van haar kleinkind). Maar wees nou eerlijk... is een kleinkind niet HET ideale onderwerp om over te schrijven.

De dag dat mijn kleinkind komt is ook echt nooit saai! Er gebeurt altijd wel iets dat mij verbaast, dat mij doet lachen, dat mij doet stilstaan of dat mij dankbaar doet zijn. En dan is het nu nog maar eentje... wat een struik van dankbaarheid moeten de oma's hebben staan die al tien of meer kleinkinderen om zich heen 'verzameld' hebben..... 

Ik spreek over een kleinkind, maar is het niet zo dat elk kind bijzonder is. Wij gaan er steeds van uit dat wij degene zijn die kinderen leren, maar ga eens rustig zitten en kijk hoe kinderen spelen, hoe kinderen handelen, hoe kinderen van nature zijn.... Ik denk dat zij degene zijn die ons, volwassenen, kunnen leren. Maar goed, dat is weer een ander verhaal... daar hebben we het misschien een andere keer nog wel eens over.

In de komende drie weken heb ik tijd nodig voor mijn studie, waardoor ik niet kan oppassen op mijn kleine meid. Drie weken..... Ik denk niet dat ik haar voor zo'n lange tijd zal willen missen. 

Het begint er op te lijken....

Dat was toch niet normaal.... gisteren, eerste paasdag, terwijl er kleine vlokjes sneeuw naar beneden dwarrelden. Al kan ik me van Pasen van een aantal jaren geleden ook herinneren dat we met het gezin naar Ouddorp gereden zijn voor een strandwandeling en dat we na aankomst vrijwel meteen weer naar huis gereden zijn, vanwege het feit dat de sneeuw ons om de oren vloog.

Dit jaren waren hubbie en ik alleen op eerste paasdag. De brunch was erg rustig. Geen kinderstemmen, geen tikkende eieren om me heen. Ons gezin kende de traditie om met Pasen onze krachten te meten door elkaars eieren te laten sneuvelen door middel van 'tietschen'... een traditie die ik van thuis heb meegekregen. Tietschen doe je door een gekookt ei in je hand te nemen en de tegenpartij mag met zijn/haar ei tegen dat van jou aanslaan. Het ei dat niet breekt is de uiteindelijke winnaar. Uiteraard hebben hubbie en ik ook met elkaar ge-tietscht, maar de lol is er gauw af als je iedere keer weer de winnaar bent. Geen kapot ei, betekent dan ook, geen ei op je brood... 

Zo winters als dat het gisteren was, zo'n lente-gevoel geeft de zon je vandaag. Ik voel me net een jong veulen of een rund dat lang op stal gestaan heeft.... ik wil naar buiten!! Ik heb mijn vriendin in Spijkenisse gebeld en haar verteld dat we er vanmiddag aankomen. Samen zullen we een strandwandeling gaan maken. De eerste van velen... (hoop ik).

Wintertijd heeft voor mij een zekere charme. Kaarsjes aan in huis, warme chocomel, een deken op de bank en een elektrische deken in mijn bed. De warme sokken vooraan in mijn la en poezen die gezelschap zoeken, of zal ik zeggen dat ze warmte zoeken..

Maar nu het zonnetje weer in aantocht is, gaan de deuren open. Zowel in huis als ook in mijn hoofd. Er is weer licht, er is weer meer ruimte. Het lijkt of mijn lichaam en geest wakker wordt, zich uitstrekken en volop weer aan het werk gaan. 

Heerlijk deze tijd van het jaar.... Deze week maar weer eens snel de tuin opruimen en aankleden. Ik kan niet wachten..

Somewhere between

O, o, weer een maand verder en geen woord meer geschreven.... zo lijkt het!

Niet dat er niet veel gebeurd is.. in tegendeel! Het is dat andere prioriteiten mijn aandacht hebben gevraagd. En er is zoveel dat mijn aandacht al heeft... er is zoveel dat ik leuk vind... er is zoveel dat mijn leven momenteel verrijkt.

Ik zou kunnen vertellen over die ene vriend, die ik na vele jaren weer heb ontmoet en dat we, zoals we in onze tienerjaren samen muziek hebben gemaakt, wederom onze stemmen bij elkaar voegden en midden in de nacht 'Somewhere between' hebben gezongen. Weliswaar nu zonder een voorhoofd met puisten, maar hij een beetje kaler en ik een 'beetje' grijzer.

Ik zou kunnen vertellen over het afscheid nemen van een bijzondere man, met wie ik weliswaar maar weinig contact meer had, na mijn scheiding, maar die altijd nog een plekje in mijn hart had. Hij is vredig ingeslapen en is, zoals hij het zo graag wilde, terug bij zijn liefste wederhelft.

Ik zou ook kunnen vertellen over de kleine meid, die haar eerste stapjes genomen heeft en vanaf die tijd geniet van de ruimte om haar heen. Haar levenslust die uit haar oogjes straalt en het moment dat ze in een zaal met mensen haar armpjes uitstrekt omdat ze bij oma wilde zijn. Het streelde mijn ego. Mijn oma-zijn werd bevestigd.

Misschien zou ik ook wel vertellen over de veranderingen in mijn leven. De onzekerheden die plots zekerheden zijn geworden. De vragen die beantwoord zijn en de acceptatie van zwakheden die misschien wel helemaal niet zo zwak zijn als dat ik altijd gedacht had.

Ik had vast wel verteld over mijn studiegenoot, die zo gek is als een deur, maar zo prettig gestoord is, dat we allebei om 08.00 uur 's ochtends over de vloer rollen van het lachen, vanwege het feit dat de 'meerderheid van stemmen in mij' mij duidelijk heeft gemaakt dat mijn sanity ook maar eens onder de microscoop gehouden behoort te worden.

Ik kan me voorstellen dat ik misschien nog wel wat had verteld over het feit dat ik sinds kort het woordje 'moeten'  uit mijn vocabulaire geschrapt heb, puur vanwege het feit dat 'a complete stranger'  mij uitgelegd heeft dat ik 'mag' in plaats van 'moet'. Denk daar maar eens over na.... !! Voor mij een reden te meer om langer en intenser stil te staan bij 'dankbaarheid'. Mijn hemel, wat ben ik een gezegend persoon. Ik moet helemaal niks meer..... Ik mag!

En als ik eenmaal mijn zegeningen ga tellen, dan denk ik, dat ik u verteld zou hebben over een familie R. die zoveel voor mij betekend heeft en die nu de grote oceaan zullen oversteken om in Amerika weer bij hun kinderen en kleinkinderen te kunnen zijn. Zodra ik mijn zegeningen probeer te tellen, dan tellen zij dubbel. 

Zo weet ik nog wel honderd dingen waarover ik zou kunnen vertellen... maar gezien het middernachtelijk uur....

Welterusten

Oma-dag

Wat mij vrijwel nooit overkomt is dat mijn zoon en mijn kleindochter 's ochtends aan de deur moeten blijven staan, omdat ik nog in mijn bed lag te ronken! Vanochtend werd ik wakker gebeld... Op blote voeten en eigenlijk nauwelijks 'decent' gekleed opende ik de deur, waar ik door mijn 'zonnestraaltje'  begroet werd. Ik wist dat mijn dag niet meer stuk kon..!

Een paar uur later, toen we met terug kwamen van een wandeling in de koude buitenlucht, stapte ze vrolijk lachend op opa af. Helemaal zelfstandig. Ze had mijn handen niet meer nodig... Wat was ik trots op de kleine meid!

Als opa in beeld is, dan vergeet ze spontaan dat oma er is, maar dat maakte ze vandaag helemaal goed door op mij af te rennen en 'Oma' te roepen. Een woord dat ik al een jaar lang met haar oefen, maar dat ze gewoonweg weigert om te zeggen. Ze zegt 'papa' en 'mama' en 'opa', maar oma - dat zat er niet in! En vandaag gebeurde het:

Het is altijd feest als Lisa een daagje naar oma komt. Ik kan me nog wel herinneren dat ik mijn kinderen destijds liet weten dat ik niet echt een oppas-oma-type was. Mijn carriere stond nog hoog in het vaandel. Omstandigheden deden mij anders doen besluiten en ik heb nu het idee dat dit het beste besluit is geweest dat ik ooit heb genomen. Ik zou de dagen met mijn kleine meid niet willen missen.

Een kleinkind.... een verrijking van je leven.

En moet je dan weten dat er over een half jaartje een broertje of zusje van Lisa verwacht wordt. 

Hoe rijk kan je zijn?

Akelig geprikkeld

Wie mij kent weet ik dat ik over het algemeen best wel geduldig ben. Ik kan redelijk veel hebben. Weet anderen te nemen zoals ze zijn en als ik iets moet uitleggen aan een ander, zegt men, dat ik een engelen-geduld heb. Ik kan tien keer iets over doen, als ik iets niet begrijp en als mijn PC niet doet wat ik wil, dan kan ik net zolang 'sleutelen'  totdat ik de oplossing gevonden heb.

Ongeduld... zo lijkt het... is ver te zoeken in mijn schatkist van eigenschappen. Ik zeg niet voor niks.... zo lijkt het... want er is iets waar ik super, super ongeduldig van word. Ik begrijp mezelf op zo'n moment niet en zelfs na een periode van zelfreflectie ben ik niet veel wijzer geworden.

Het ongeduld waar ik over spreek, is ongeduld waar ik helemaal niet trots op ben. Het heeft mij zelfs commentaar opgeleverd door anderen, die niet begrijpen waar mijn ongeduld vandaan komt. 

Mijn ongeduld komt om de hoek kijken, zodra mijn hubbie ziek wordt. Ik besef inmiddels wel dat het eigenlijk niets te maken heeft met hem, maar puur om het feit dat hij ziek is. Ik word er bloednerveus van en hoewel ik een zekere mate van empathie voel, vind ik het erg moeilijk om die extra aandacht, die hij indirect van mij vraagt, op te brengen. 

Ooit heb ik mijn euvel met anderen gedeeld, wat mij commentaar opleverde dat men medelijden had met mijn man. De vraag dat in mijn hoofd popte was ' Ben ik echt zo'n secreet?'. Blijkbaar... 

Ergens weet ik wel waar mijn ongeduld vandaan komt... Ik hoef maar te denken aan mijn eigen moeder, die veel aandacht van ons vroeg als zij ziek was. En dat was nog al eens het geval. Op zeer jeugdige leeftijd werd er al een grote verantwoordelijkheid op onze schouders gelegd en daarnaast werd het ingepeperd om vooral lief te zijn voor mama. De link is voor mij gelegd, maar dat zet voor mij geen zoden aan de dijk.

Toch is het vreemd. Het ongeduld waarover ik spreek kende ik namelijk niet zodra mijn kinderen ziek waren. Sterker nog, als mijn kindjes koorts hadden en met hun hoofdje tegen me aanlagen kon ik zelfs, tja, hoe zal ik het noemen... genieten. De zorg voor mijn kinderen is voor mij niet een probleem geweest. Niet als er braaksel opgeruimd moest worden en ook niet als ik door hen nachtrust moest missen. De zorg voor hen was heel natuurlijk.

De zorg voor mijn hubbie is helaas niet zo natuurlijk. Ik baal ervan, dat ik taken in het huishouden over moet nemen. Ik baal ervan als ik 's nachts niet kan slapen door zijn hoesten, snurken of snuiten van zijn neus. Ik vind het moeilijk te accepteren dat mijn onafhankelijke hubbie ineens zo afhankelijk van mij is geworden. Er zijn beelden, die ik liever niet omschrijf, waar ik vreselijk geprikkeld van word.

Is het puur egoisme? Denk ik teveel aan mezelf? 

Het lijkt zo liefdeloos en dat terwijl wij, in ieder ander opzicht, zo'n fijne relatie hebben. In ieder ander opzicht ben ik bereid om de maan naar beneden te halen voor mijn lieve schat. Waarom dan niet als hij ziek is?

Gelukkig duurt zo'n griepje, als het mee zit, slechts een weekje. Ik doe mijn best om mijn gevoelens overboord te zetten en probeer glimlachend een verzorgende partner te zijn en als het even niet lukt, dan probeer ik van mezelf te accepteren dat ik in die week even niet die-lieve-geduldige-partner ben.

Terwijl ik dit schrijf, besef ik heel goed dat er binnen mijn vrienden-/kenniskring mensen zijn wiens partner heel erg ziek zijn en dat ik eigenlijk alleen maar dankbaar zou moeten zijn dat zowel mijn hubbie als ikzelf gezond zijn en volop kunnen genieten van elkaar. En dat is ook zo...

So dear, stop whining! 

En dan is het nu tijd om hubbie te voorzien van een beker drinken.... (smile!)

Het was weer zo'n typische dag...

Zo'n typsiche dag, waarvan je achteraf denkt... 'Ik had beter in bed kunnen blijven'. Zo'n dag die al fout start in de ochtend en gedurende dag er niet veel beter op wordt. Het is maar net dat ik niet direct wens op te geven als de dingen niet gaan zoals ik misschien zou willen.

Behalve dat ik pas om 9.00 uur wakker schrok met het besef dat ik vandaag naar de tandarts moest. Twee kiezen die opnieuw bijgewerkt moesten worden. Ik ging er vanuit dat dat wel mee zou vallen...

Na het late ontbijt wilde ik douchen, toen de telefoon ging... Had ik maar niet opgenomen, want achteraf was het rennen om op tijd te komen bij de tandarts met gepoetste tanden, maar douchen... dat zat er even niet meer in.

Ik ben niet bang voor de tandarts, wel altijd wat spanning in mijn buik, maar niet echt bang. Zoals gewoonlijk stelde hij de vraag: ' Met of zonder verdoving?' en zoals altijd koos ik voor geen verdoving. Ik heb een hekel aan dikke lippen en lachen als een boer met kiespijn. Maar eenmaal in de stoel hoorde ik hem zeggen: 'Laten we toch maar een verdoving doen - dat lijkt me beter'. Dat zegt genoeg natuurlijk...  

Omdat er vanavond een babyshower op de agenda stond en ik nog geen kadootje gekocht had, bedacht ik in de tandartsstoel dat ik meteen wel even naar het winkelcentrum kon rijden, maar eenmaal buiten werd ik in beslag genomen door tintelende lippen en een verdoving die via mijn wang, richting oog trok. Ik vergat het kadootje... Pas tegen de tijd dat ik bijna thuis was, schoot me te binnen dat ik de verkeerde kant op gereden was en zo reed ik maar weer terug van waar ik kwam. Weliswaar ging dit gepaard met een zucht, maar nog steeds strijdlustig om nog iets van deze dag te maken. Immers, het ergste was inmiddels achter de rug. 

Met mijn kadootje op zak, kwam ik thuis om na de lunch weer te vertrekken voor de volgende afspraak. De verdoving was nog steeds niet uitgewerkt. Erg charmant voelde ik me bepaald niet... Hoe nederig maakt het je als je eenmaal je ijdelheid over boord weet te zetten... 

Hubbie en ik kwamen zowat gelijkertijd thuis en we besloten samen te koken. Over het algemeen doen we dat alleen in het weekend. Door de week kook ik meestal en zo nu en dan lost hubbie mij af. Het gerecht dat we vandaag wilde maken was volgens een recept uit een tijdschrift. Hubbie maakte het ene deel en ik het andere deel. Maar ja... zoals ik al vertelde, ik had vandaag mijn dag niet. En ondanks een oventijd van 45 minuten waren de aardappels niet helemaal gaar en vond ik het gerecht erg nat. Ook na een extra 10 minuten hadden de aardappels een extra 'bite'. Aan de smaak mankeerde niks en we hebben het gerecht voor een groot deel opgegeten, lekker ontspannen...

Tot de telefoon ging... mijn dietiste. Waar ik bleef? Totally het gevoel hebben dat het pas 18.00 uur was, keek ik op de klok en ontdekte ik dat het al 19.30 uur was en ik inderdaad aan haar bureau had moeten zitten! Waar was de tijd gebleven? Ik verontschuldigde me, trok mijn jas en laarzen aan, pakte mijn tas en reed met een vaart naar mijn afspraak... De derde van vandaag! Ook deze keer een zucht en minder strijdlustig om nog iets te maken van deze dag. Het voelde eerder als een lam dat naar de slachtbank gaat... 

Vanuit mijn dietiste wilde ik linea recta naar mijn vierde afspraak rijden zo'n 10 kilometer verder. Ik had er gelukkig aan gedacht om het kadootje nog in mijn tas te 'werpen', voordat ik naar de dietiste vertrok. Maar, nog voordat ik op de plaats van bestemming kwam, nam ik de verkeerde afslag en eindigde ik, per ongeluk, op de weg naar huis. En wederom liet ik me niet ontmoedigen, al was er van strijdlust allang geen sprake meer!

Het was een rood lampje in mijn auto, plus het feit dat het inmiddels al over half negen was, dat ik besloot om het op te geven. Mijn weg naar huis te vervolgen om aldaar de dag te beeindigen. Ik had er schoon genoeg van. 

Soms heb je van die dagen..... Pfff... morgen weer een nieuwe dag! 

Koken... nog net geen passie!

photo by Elsa Dorfman in 1988

Vorig jaar augustus was de 100e verjaardag van Julia Child, Amerikaanse kok, auteur en TV-persoonlijkheid. Een ster, die men bijna zou zijn vergeten, ware het niet dat Julie Powell in augustus 2002 (twee jaar voordat Julia Child overleed) een blog maakte, waarin het boek 'Mastering the Art of French Cooking' centraal stond. Julie gaat een uitdaging aan door in 356 dagen alle 524 recepten die in het boek te vinden zijn te koken. Hoe lastig of hoe moeilijk de recepten ook zijn.

In 2009 heeft men een film gemaakt over het Julia/Julie-project. Niet alleen heb ik de film gezien, ik wilde ook graag het boek lezen, waarin het blog van Julie verwerkt is. Zowel de film als het boek werkten enorm inspirerend! Ik ben absoluut geen superkok en eigenlijk vind ik koken ook niet echt leuk. Dat wil zeggen, het 'moeten' koken van een dagelijkse pot vind ik een ramp. Maar net als Julie ben ik een uitdaging aangaan. Ik zal niet perse het boek van Julia Child als voorbeeld nemen, maar in 365 dagen wil ik 365 verschillende recepten gekookt hebben. 

Het gekke is, koken maakt me nu blij. Niet altijd.. niet alles lukt in een keer. Het recept is soms teleurstellend, of ik vergeet een bepaald ingredient, waardoor de uitkomst nou net niet is, wat het had moeten zijn, maar ik leer verschillende smaken wat beter kennen en ik ben voedsel in het algemeen beter gaan leren waarderen. En dat in een paar weken tijd.

Wat interessant is dat een blog van een wildvreemde zo'n impact kan hebben op je eigen leven. De inspiratie van een ander, wordt jouw inspiratie, maar dan anders. Je geeft invulling aan wat bij jou past. 

De vraag is waarom maakt het me blij? Mijn leven was al rijkelijk gevuld met activiteiten die ik leuk vind om te doen. Vaak voelt het alsof ik uren tekort heb in een dag om alles te kunnen doen wat ik graag zou willen doen. Het is dus niet zo, dat ik mij erg verveelde.

Is het de uitdaging die mij blij maakt? Of is het puur vanwege het feit dat het weer een subject is waarover ik kan schrijven. En dat het schrijven uiteindelijk dat is wat mij blij maakt? Ik kan het je niet vertellen...

Morgen gaan we eten bij vrienden.. leuk natuurlijk. Alleen erg jammer dat ik morgenavond niet zelf kan koken....

Koken... het is nog net geen passie!

2013... een jaar van verrassingen?

De tijd tussen Kerst en Nieuwjaar heb ik als warm, maar ook als druk, druk, druk ervaren. Ik had even tijd nodig om alles weer op de rit te krijgen. Dat lukte ook niet echt in de eerste week van het nieuwe jaar, aangezien hubbie rond hobbelde in huis. En die ruimte wilde ik hem wel geven... en hij mij.

Normaliter kijk ik in de eerste week van het nieuwe jaar graag even terug op het oude jaar en evalueer mijn doelen en de gebeurtenissen die plaats vonden.  Ik ben er nog niet aan toe gekomen. Ik besef alleen heel goed dat er veel veranderd is in een jaar tijd. Ik heb het gevoeld dat mijn leven een ommezwaai gemaakt heeft.

Mijn vriendin haalde op haar blog aan dat ze in de overgang is en dat ze op dit moment ook haar dagelijks leven als een overgang ervaart. Ik heb het vaker gezien bij vrouwen in onze leeftijd.... vrouwen van 50+... ze veranderen. Ze worden zelfverzekerder, lijkt het.. de levenservaring die ze inmiddels hebben maakt dat ze situaties beter in de hand lijken te hebben. Anderen zijn niet meer in staat ze van hun stokje te stoten.

Ik heb het gevoel dat ik in ditzelfde proces zit. Ik trek me minder aan wat anderen zeggen en vinden. En met een glimlach om mijn mond bekijk ik bepaalde situaties en laat een en ander op me af komen, in plaats van in de stress te schieten. 

Afgelopen jaar is er veel veranderd in mijn leven. Ik zit nog midden in het proces van veranderingen. Het fijne is dat alles zo goed voelt. Alles staat zo dicht bij mijzelf. Ik kan weer genieten van de dingen die ik doe. Ik sta weer open en ben weer in staat om mensen binnen te laten.

Vandaag belde een oud-collega. We hebben elkaar zo'n drie jaar niet meer gesproken. Het voelde zo goed om weer even bij te praten. Bij onze eerste ontmoeting klikte er iets en konden we uren met elkaar praten over alles wat ons bezig hield. Tijdens ons telefoongesprek bleek dat er niets veranderd was. Weer was er die klik...  Het was echt genieten! En het gevoel van een mensen-mens te zijn stak de kop weer op. Iets wat ik lange tijd niet meer gekend heb. 

Ik had bedacht dat 2013 opnieuw verrassende dingen in petto zou hebben voor ons, voor mij. En zo ging het ook...Het jaar was nog niet begonnen of de eerste verrassing werd in mijn schoot gegooid. Hoewel op vrijwillige basis, ben ik geroepen als content manager voor Public Affairs van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen voor het gebied Nederland. Even kwam mijn onzekerheid om de hoek kijken, maar ik besefte ook dat ik alleen dat hoef te geven wat ik weet en wat ik kan. En alles wat ik niet kan, dat kan ik leren... En er zijn zoveel mensen die mij daarbij willen helpen. Het vooruitzicht dat ik weer veel nieuwe dingen zal leren vind ik opwindend!

Ik heb een paar maanden niet geschreven, maar ben van plan het wel weer op te pakken. Niet alleen geniet ik van schrijven, maar het is leuk om al die blogverhalen terug te kunnen lezen.

So, people... I'm back in town.