Wie mij kent weet ik dat ik over het algemeen best wel geduldig ben. Ik kan redelijk veel hebben. Weet anderen te nemen zoals ze zijn en als ik iets moet uitleggen aan een ander, zegt men, dat ik een engelen-geduld heb. Ik kan tien keer iets over doen, als ik iets niet begrijp en als mijn PC niet doet wat ik wil, dan kan ik net zolang 'sleutelen' totdat ik de oplossing gevonden heb.
Ongeduld... zo lijkt het... is ver te zoeken in mijn schatkist van eigenschappen. Ik zeg niet voor niks.... zo lijkt het... want er is iets waar ik super, super ongeduldig van word. Ik begrijp mezelf op zo'n moment niet en zelfs na een periode van zelfreflectie ben ik niet veel wijzer geworden.
Het ongeduld waar ik over spreek, is ongeduld waar ik helemaal niet trots op ben. Het heeft mij zelfs commentaar opgeleverd door anderen, die niet begrijpen waar mijn ongeduld vandaan komt.
Mijn ongeduld komt om de hoek kijken, zodra mijn hubbie ziek wordt. Ik besef inmiddels wel dat het eigenlijk niets te maken heeft met hem, maar puur om het feit dat hij ziek is. Ik word er bloednerveus van en hoewel ik een zekere mate van empathie voel, vind ik het erg moeilijk om die extra aandacht, die hij indirect van mij vraagt, op te brengen.
Ooit heb ik mijn euvel met anderen gedeeld, wat mij commentaar opleverde dat men medelijden had met mijn man. De vraag dat in mijn hoofd popte was ' Ben ik echt zo'n secreet?'. Blijkbaar...
Ergens weet ik wel waar mijn ongeduld vandaan komt... Ik hoef maar te denken aan mijn eigen moeder, die veel aandacht van ons vroeg als zij ziek was. En dat was nog al eens het geval. Op zeer jeugdige leeftijd werd er al een grote verantwoordelijkheid op onze schouders gelegd en daarnaast werd het ingepeperd om vooral lief te zijn voor mama. De link is voor mij gelegd, maar dat zet voor mij geen zoden aan de dijk.
Toch is het vreemd. Het ongeduld waarover ik spreek kende ik namelijk niet zodra mijn kinderen ziek waren. Sterker nog, als mijn kindjes koorts hadden en met hun hoofdje tegen me aanlagen kon ik zelfs, tja, hoe zal ik het noemen... genieten. De zorg voor mijn kinderen is voor mij niet een probleem geweest. Niet als er braaksel opgeruimd moest worden en ook niet als ik door hen nachtrust moest missen. De zorg voor hen was heel natuurlijk.
De zorg voor mijn hubbie is helaas niet zo natuurlijk. Ik baal ervan, dat ik taken in het huishouden over moet nemen. Ik baal ervan als ik 's nachts niet kan slapen door zijn hoesten, snurken of snuiten van zijn neus. Ik vind het moeilijk te accepteren dat mijn onafhankelijke hubbie ineens zo afhankelijk van mij is geworden. Er zijn beelden, die ik liever niet omschrijf, waar ik vreselijk geprikkeld van word.
Is het puur egoisme? Denk ik teveel aan mezelf?
Het lijkt zo liefdeloos en dat terwijl wij, in ieder ander opzicht, zo'n fijne relatie hebben. In ieder ander opzicht ben ik bereid om de maan naar beneden te halen voor mijn lieve schat. Waarom dan niet als hij ziek is?
Gelukkig duurt zo'n griepje, als het mee zit, slechts een weekje. Ik doe mijn best om mijn gevoelens overboord te zetten en probeer glimlachend een verzorgende partner te zijn en als het even niet lukt, dan probeer ik van mezelf te accepteren dat ik in die week even niet die-lieve-geduldige-partner ben.
Terwijl ik dit schrijf, besef ik heel goed dat er binnen mijn vrienden-/kenniskring mensen zijn wiens partner heel erg ziek zijn en dat ik eigenlijk alleen maar dankbaar zou moeten zijn dat zowel mijn hubbie als ikzelf gezond zijn en volop kunnen genieten van elkaar. En dat is ook zo...
So dear, stop whining!
En dan is het nu tijd om hubbie te voorzien van een beker drinken.... (smile!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten