Wat mij vrijwel nooit overkomt is dat mijn zoon en mijn kleindochter 's ochtends aan de deur moeten blijven staan, omdat ik nog in mijn bed lag te ronken! Vanochtend werd ik wakker gebeld... Op blote voeten en eigenlijk nauwelijks 'decent' gekleed opende ik de deur, waar ik door mijn 'zonnestraaltje' begroet werd. Ik wist dat mijn dag niet meer stuk kon..!
Een paar uur later, toen we met terug kwamen van een wandeling in de koude buitenlucht, stapte ze vrolijk lachend op opa af. Helemaal zelfstandig. Ze had mijn handen niet meer nodig... Wat was ik trots op de kleine meid!
Als opa in beeld is, dan vergeet ze spontaan dat oma er is, maar dat maakte ze vandaag helemaal goed door op mij af te rennen en 'Oma' te roepen. Een woord dat ik al een jaar lang met haar oefen, maar dat ze gewoonweg weigert om te zeggen. Ze zegt 'papa' en 'mama' en 'opa', maar oma - dat zat er niet in! En vandaag gebeurde het:
Het is altijd feest als Lisa een daagje naar oma komt. Ik kan me nog wel herinneren dat ik mijn kinderen destijds liet weten dat ik niet echt een oppas-oma-type was. Mijn carriere stond nog hoog in het vaandel. Omstandigheden deden mij anders doen besluiten en ik heb nu het idee dat dit het beste besluit is geweest dat ik ooit heb genomen. Ik zou de dagen met mijn kleine meid niet willen missen.
Een kleinkind.... een verrijking van je leven.
En moet je dan weten dat er over een half jaartje een broertje of zusje van Lisa verwacht wordt.
Hoe rijk kan je zijn?
1 opmerking:
Wat leuk, wist nog niet dat er een 2e op komst was. Gefeliciteerd voor jullie ook. Als het net zo'n schatje wordt als Lisa... wat een verukkeluk meisje is het!
Lfs,
Ingrid
Een reactie posten