Behalve dat ik pas om 9.00 uur wakker schrok met het besef dat ik vandaag naar de tandarts moest. Twee kiezen die opnieuw bijgewerkt moesten worden. Ik ging er vanuit dat dat wel mee zou vallen...
Na het late ontbijt wilde ik douchen, toen de telefoon ging... Had ik maar niet opgenomen, want achteraf was het rennen om op tijd te komen bij de tandarts met gepoetste tanden, maar douchen... dat zat er even niet meer in.
Na het late ontbijt wilde ik douchen, toen de telefoon ging... Had ik maar niet opgenomen, want achteraf was het rennen om op tijd te komen bij de tandarts met gepoetste tanden, maar douchen... dat zat er even niet meer in.
Ik ben niet bang voor de tandarts, wel altijd wat spanning in mijn buik, maar niet echt bang. Zoals gewoonlijk stelde hij de vraag: ' Met of zonder verdoving?' en zoals altijd koos ik voor geen verdoving. Ik heb een hekel aan dikke lippen en lachen als een boer met kiespijn. Maar eenmaal in de stoel hoorde ik hem zeggen: 'Laten we toch maar een verdoving doen - dat lijkt me beter'. Dat zegt genoeg natuurlijk...
Omdat er vanavond een babyshower op de agenda stond en ik nog geen kadootje gekocht had, bedacht ik in de tandartsstoel dat ik meteen wel even naar het winkelcentrum kon rijden, maar eenmaal buiten werd ik in beslag genomen door tintelende lippen en een verdoving die via mijn wang, richting oog trok. Ik vergat het kadootje... Pas tegen de tijd dat ik bijna thuis was, schoot me te binnen dat ik de verkeerde kant op gereden was en zo reed ik maar weer terug van waar ik kwam. Weliswaar ging dit gepaard met een zucht, maar nog steeds strijdlustig om nog iets van deze dag te maken. Immers, het ergste was inmiddels achter de rug.
Met mijn kadootje op zak, kwam ik thuis om na de lunch weer te vertrekken voor de volgende afspraak. De verdoving was nog steeds niet uitgewerkt. Erg charmant voelde ik me bepaald niet... Hoe nederig maakt het je als je eenmaal je ijdelheid over boord weet te zetten...
Hubbie en ik kwamen zowat gelijkertijd thuis en we besloten samen te koken. Over het algemeen doen we dat alleen in het weekend. Door de week kook ik meestal en zo nu en dan lost hubbie mij af. Het gerecht dat we vandaag wilde maken was volgens een recept uit een tijdschrift. Hubbie maakte het ene deel en ik het andere deel. Maar ja... zoals ik al vertelde, ik had vandaag mijn dag niet. En ondanks een oventijd van 45 minuten waren de aardappels niet helemaal gaar en vond ik het gerecht erg nat. Ook na een extra 10 minuten hadden de aardappels een extra 'bite'. Aan de smaak mankeerde niks en we hebben het gerecht voor een groot deel opgegeten, lekker ontspannen...
Tot de telefoon ging... mijn dietiste. Waar ik bleef? Totally het gevoel hebben dat het pas 18.00 uur was, keek ik op de klok en ontdekte ik dat het al 19.30 uur was en ik inderdaad aan haar bureau had moeten zitten! Waar was de tijd gebleven? Ik verontschuldigde me, trok mijn jas en laarzen aan, pakte mijn tas en reed met een vaart naar mijn afspraak... De derde van vandaag! Ook deze keer een zucht en minder strijdlustig om nog iets te maken van deze dag. Het voelde eerder als een lam dat naar de slachtbank gaat...
Vanuit mijn dietiste wilde ik linea recta naar mijn vierde afspraak rijden zo'n 10 kilometer verder. Ik had er gelukkig aan gedacht om het kadootje nog in mijn tas te 'werpen', voordat ik naar de dietiste vertrok. Maar, nog voordat ik op de plaats van bestemming kwam, nam ik de verkeerde afslag en eindigde ik, per ongeluk, op de weg naar huis. En wederom liet ik me niet ontmoedigen, al was er van strijdlust allang geen sprake meer!
Het was een rood lampje in mijn auto, plus het feit dat het inmiddels al over half negen was, dat ik besloot om het op te geven. Mijn weg naar huis te vervolgen om aldaar de dag te beeindigen. Ik had er schoon genoeg van.
Soms heb je van die dagen..... Pfff... morgen weer een nieuwe dag!
1 opmerking:
Pffff, doodvermoeiend. Ik hoop dat je lekker slaapt vannacht....
Een reactie posten