Een super-spannende week….. of eigenlijk moet ik zeggen: weken, wie zal het zeggen. Mijn geduld wordt in ieder geval op de proef gesteld. In mijn hoofd spelen zich complete soapseries af. 'Miss Confident' heeft de wacht aangezegd en de TNT-boy levert continue dreigbrieven…. 'What if'… , terwijl 'petemoei' mij geruststellend op mijn schouder klopt. Immers 'als een deur sluit, gaat er een andere deur weer open… waarachter zich dat bevindt wat beter bij jou past'.
Ik sta aan de zijkant en kijk wat er zich afspeelt in dat hoofd van mij.
Deze week kan ik gebeld worden door een van de docenten van de opleiding. Dat betekent dat ik in januari wordt uitgenodigd voor een life-testing. Iets in mij vertelt mij dat ik daar niet aan hoef te twijfelen - ik ben vast een van hen, want echt tevreden over mijn performance was ik niet. Maar je weet maar nooit… Een van mijn mede-studenten stuurde mij een bericht met slechts een enkel woord: VERTROUWEN!.. Mijn volwassen ego fluistert in mijn oor: "So what? Laat maar zien wat je in huis hebt… waar maak je je druk over?" Vervolgens zie ik al die geopende What-if-brieven liggen… hmmm…. tijd om deze overboord te gooien. What if? - De wereld zal niet vergaan, dat is een ding wat zeker is. So what…
Ik ben in afwachting van het cijfer van mijn casusopdracht. Dat kan nog even duren, aangezien mijn mentor nu met zijn billen op een zonnig strandje zit, ergens ver weg van hier, waar hij, als hij verstandig is, geen verslagen zit te bekijken van zijn studenten. Allemaal Roberts (zie vorige blog)…. die hem het zonnen doen vergaan…!
Vorige week een tentamen gemaakt… het kan nog even duren, maar wat zou ik graag dat cijfer willen weten. Een deel van het tentamen heb ik goed gemaakt, dat weet ik zeker, maar ik heb mijn twijfels over een ander deel. De vraag is hoe zwaar dit deel gaat meetellen. Mijn slagen voor deze module hangt voor een groot deel af van dit cijfer. Spannend dus! Petemoei knikt, geruststellend: "Komt wel goed, schatje".
Behalve voor schoolresultaten, ben ik ook in afwachting van mijn sollicitatie van vorige week. Ik wil deze baan zo ontzettend graag hebben. Men heeft mij verteld dat het een aantal weken kan duren voordat ik definitief bericht zal krijgen… we blijven dus rustig wachten. De 'kleine saboteur' springt op schoot en giechelt "Wat maakt dat jij denkt dat de keuze op jou gevallen is?" - irritant mannetje. Ik wil niet op deze vraag in gaan, maar vervolgens hangt hij om mijn nek: "Yoehoe, geef nou antwoord…." Geërgerd maak ik korte metten met hem: "Dat weet je best, snotneus… ik versta mijn vak, dus waarom niet?" Wederom lacht het kleine monster: "Waarom niet - nou uhh, omdat…". Ik klap de deur voor zijn neus dicht. Deze keer heb ik geen tijd om zijn onzin te analyseren.
Ik was in afwachting van het antwoord op de aanbieding, die mijn dochter en haar man hebben ontvangen. Een aanbieding om voor twee jaar in Amerika/Canada te werken. Sinds gisteravond is het volkomen duidelijk: als de visa rond zijn, dan zullen ze in januari al vertrekken. Zo snel….. Gemengde gevoelens, uiteraard. Petemoei herinnert mij: "Dit is toch wat je wilde… zelfstandige kinderen die hun dromen waar maken?!"… Yep, dat is wat ik voor ogen had. En ach…. het is alweer veel te lang geleden dat ik in Amerika was. Nu een reden te meer om mijn koffers weer eens te pakken….
En voorlopig ben ik nog niet klaar met wachten. In de komende weken nog twee tentamens te gaan… en dan maar wachten wat daar de uitslag van is.
En als beloning voor al dat harde werken van dit jaar…. twee weken richting België, waar tegen die tijd mogelijk wat sneeuw ligt. Ik tel de weken… de dagen… de uren….
Ik kan niet wachten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten