Tentamentijd

Niet schrijven betekent niet dat er niks te melden is. Mijn leven staat absoluut niet stil. De ene uitdaging na de andere volgt... and I'm loving it!

Ben net terug van een 1-daagse training in Frankfurt met betrekking tot mijn taak binnen Public Affairs van de kerk. Het was ergens wel afzien om op vrijdag met de auto naar Frankfurt te rijden en vandaag weer terug te komen, maar het was de moeite waard. Ik heb weer leuke mensen ontmoet en ben weer wat wijzer geworden op het gebied van ICT.

Niet alles staat overigens in het teken van I'm-loving-it; het is nog geen twee weken geleden dat we onze 15-jarige poes Poekie hebben moeten laten inslapen. We zagen haar in de loop van de tijd steeds magerder worden en wat we ook deden, ze kwam er niet meer bovenop. Het viel niet mee om afscheid te nemen van ons kleine monstertje, die elke nacht (juist vanwege het feit dat ze niet meer zoveel lichaamsvet bezat) stiekem bij ons onder de deken kroop. Onze policy is dat huisdieren niet op, onder of in bed mogen komen, maar zij wachtte tot wij sliepen en 's ochtends werd ik met een bolletje vacht, klem tegen mijn buik aan, wakker. Nu dat bolletje wol er niet meer is, weet ik pas wat ik mis....

Studie is wat dit jaar voor mij numero uno was. Alles stond in het teken van de gespreksmodule. Boeken, TV, gesprekken met vrienden, alles werd bekeken door het oog van mijn opleiding. Zelfs hubbie was regelmatig het 'slachtoffer' - vrijwillig en onvrijwillig. Het zegt wel iets van zijn karakter dat hij nog steeds in staat is me te vertellen dat hij van mij houdt!! 

Komende weken neem ik deel aan drie verschillende tentamens. Het is nog even kiezen op elkaar en eind november kan ik voor geruime tijd mijn boeken sluiten.... eindelijk de vakantie die ik steeds weer heb uitgesteld. Nou zeg ik wel boeken sluiten, maar daar bedoel ik slechts mijn studieboeken mee. Een lange literatuurlijst wacht mij op.... dus echt helemaal zonder.... nee, dat kan ik voorlopig nog even vergeten. Wil ik trouwens ook niet. De materie is veel te interessant!

Door de intensiteit van deze module heb ik veel moeten laten liggen. Ik kwam er niet meer aan toe..... vrienden bijvoorbeeld of het schrijven voor Public Affairs van de kerk, mijn hobbies, sporten en mijn huishouden.... Ik kijk er naar uit om binnenkort het een en ander weer op te pakken.

Het lijkt alsof ik het een en ander weer onder controle heb.... maar.... het kan zo maar gebeuren, van vandaag op morgen, dat mijn leven weer helemaal wordt omgegooid. Op dit moment lopen er een paar leuke sollicitaties en met een beetje geluk........

Dan is er nog de kleine meid. Inmiddels is mijn kleindochter uitgegroeid tot een bron van positieve energie, dat de oren van je hoofd kletst en iedereen weet in te palmen met haar praatjes, gezang of gelach. Ik geniet van de uurtjes dat ze bij mij is. Mijn (oppas-)dag begint al goed, zodra ik haar lach zie, als ik haar 's ochtends tegemoet loop. Nog even.... en dan zal haar kleine zusje mee komen. Opnieuw een nieuwe uitdaging!

Wat ik heel bijzonder vond was de vernieuwing van een vriendschapsrelatie. In geen jaren had ik haar meer gezien, laat staan gesproken. En door toeval kreeg ik van iemand haar emailadres. Nadat ik haar geschreven had, kreeg ik een uitgebreide mail terug. We hebben elkaar ontmoet en het klikte als vanouds. Zo blij dat ik opnieuw weer contact met haar heb. Heel bijzonder!

Enfin, het is (natuurlijk) weer middernacht geweest. Over een paar uurtjes gaat de wekker. Toch gaat er niets boven schrijven.... Ik hoop dan ook dat ik vanaf nu weer regelmatig mijn vingers over het toetsenbord kan laten glijden om al die spinsels in mijn hoofd op papier te kunnen zetten. 

So be aware....