Het eerste woord dat me te binnen schoot toen ik eraan dacht om mijn blog weer van een update te voorzien. Ik mag dan hard gewerkt hebben, dat zal ik zeker niet ontkennen, doch is het op zijn plaats om met een diepe dankbaarheid naar boven te kijken. Ik heb heel veel reden om dankbaar te zijn.
Het wachten is beloond. Voor alle tentamens van de afgelopen weken heb ik een voldoende gehaald. A.s. woensdag is er nog een tentamen en dan kan ik dit schoolsemester 2013 afsluiten. Ik ben moe, maar ook enorm voldaan.
Wat ik niet gehaald heb, althans NOG niet, dat is het praktijkgedeelte. Ik wist eigenlijk al wel dat ik uitgenodigd zou worden voor een life-testing. Inmiddels heb ik mij daarbij neer gelegd. De life-testing zal half januari plaats vinden. Ik heb dus nog even tijd om te oefenen...
Er hangt best veel af van dit al dan niet halen van het praktijkdeel. Als ik het niet haal, dan zal mijn opleiding met twee jaar worden verlengd. En dat... dat is natuurlijk niet de bedoeling. Van de andere kant, ik heb het een bere-interessante module gevonden en eigenlijk zou ik het niet eens zo erg vinden om hem opnieuw te moeten doen. Ik heb zoveel geleerd en ben zoveel gegroeid. Heb mezelf beter leren kennen en heb moeilijkheden overwonnen. Wat dat betreft was 2012 echt een bijzonder jaar.
Daarnaast.... pepperdepeh!.... heb ik vanaf januari een parttime baan. Ik verheug me erop om weer aan de slag te gaan. Na twee jaar werkeloosheid, wat inhoudt dat ik mijn spaarrekening naar beneden heb zien kelderen van 12 hoog tot in de basement... is het weer een goed gevoel om weer aan de slag te mogen gaan.
Waar deze verandering precies naar toe zal leiden... ik weet het niet. Het nieuwe jaar 2014 zal ik er zeker niet rustiger op worden. Een nieuwe baan, afronding van mijn studie, misschien nog stage lopen tussendoor, mijn werk binnen de Public Relations van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, oppassen op mijn kleinkinderen en het huishouden.... mijn kinderen, mijn vrienden en als het kan wil ik nog wat tijd voor mijn hubbie... En dan heb ik nog niet gehad over mijn passie schrijven. De cursus die ik volg (kinderboeken schrijven) en de tijd die ik nodig heb om mijn boek te schrijven.
Voel me net Truus de Mier.... tuut tuut tuut...
Het is veel, ik weet het.... maar het hoort bij mij. Ik zit lekker in mijn vel en ik voel me dankbaar dat ik het allemaal kan doen. Het maakt me blij... al vind ik het jammer dat ik zo weinig tijd over heb voor nog zoveel andere leuke dingen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten