Er is veel gebeurd in de afgelopen twee maanden. De maand november sloot ik doodmoe af. Weinig energie om wat dan ook te ondernemen, zowel geestelijk als lichamelijk was ik niet meer vooruit te branden.
Toen mijn nieuwe werkgever echter meldde dat ik uitgenodigd was voor een seminar in Madrid, Spanje, raapte ik alle moed bij elkaar om te kunnen gaan.
Ik wil hier echter niet al te veel over vertellen. Het enige dat ik kwijt wil is dat de eerste kennismaking niet bepaald de beste was en dat ik tijdens deze dagen ernstige twijfels had of ik de juiste keuze gemaakt had. Meteen opgeven... dat is iets wat ik niet ken. En zo vloog ik op donderdag naar huis om op vrijdag weer de koffer te pakken om naar de Ardennen te gaan. Ik was er hard aan toe.... een week samen met vrienden en een week samen met mijn hubbie..
Ik had gehoopt op veel sneeuw en winterpret, maar die wens is niet in vervulling gegaan. Veel regen en troosteloosheid... Hier of daar weliswaar wat wandelingen gemaakt of een klein stadje bezocht, maar voor het merendeel hebben we genoten van de houtkachel en de vele boeken die ik meegenomen had. Tevens heb ik me bezig gehouden met het thema van dit jaar. Pagina's vol geschreven met wat ik belangrijk vind... voor mezelf. Na lang schrijven, denken (of malen) kwam ik tot de conclusie dat wat voor mij belangrijk was, was alles wat te maken had met authentiek durven te zijn. Little did I know......
Onze vakantie sloot ik ziek af. Na twee weken rust, bleek mijn weerstand niet te verbeteren. Precies op de laatste dag, na het opstaan, stond ik te trillen op mijn benen, kende ik hartkloppingen en was mijn buik van streek. Voor mijn hubbie betekende dat uiteindelijk dat hij ons vakantiehuisje voor een groot deel voor zijn rekening moest nemen. Ik voelde me te beroerd om wat dan ook te doen. Hoewel ik op weg naar huis weer wat opknapte, heeft het nog een hele poos geduurd, voordat ik weer een beetje 'de oude' was.
Eenmaal thuis werden we geconfronteerd met een doodzieke kater. Zijn zusje is onlangs overleden en we hebben echt gedacht dat we ook zijn graf al vast konden klaar maken. Hij at niet en hij kon amper op zijn pootjes staan. Nu zijn we een paar weken verder en met behulp van advies van de dierenarts is hij weer wat aangesterkt, al is hij nog steeds niet de macho die hij was. Hij gaat niet meer naar buiten, hij drinkt veel, plast veel en zoekt continue ons gezelschap. Mijn onderbuikgevoel vertelt me dat we dit jaar ook afscheid van hem zullen gaan nemen.
Meteen na het weekend startte mijn eerste werkdag. Vlinders in mijn buik, waardoor ik amper wat kon eten... Ik was vergeten hoe de wegen richting Rotterdam er 's ochtends om 07.00 uur uit zien. Ik had nog geen kilometer afgelegd of ik stond al in de file. Een goed begin op je eerste werkdag. Ik zag mezelf al te laat komen... verklarend hoe lang de file dan wel niet was. Maar gelukkig was ik ruim op tijd weg gegaan en kwam ik netjes op tijd aan. Na een paar dagen overviel mij het gevoel dat ik in Spanje had wederom. Had ik de juiste beslissing genomen om deze baan te accepteren? De twijfel in mij werd sterker en sterker....
Zaterdag 11 januari - de lifetesting. Pfff..... ik besefte dat ik niet zo heel veel meer gedaan had. Mijn studieboeken had ik weliswaar meegenomen naar de Ardennen, maar opengeslagen..... hmmm.... nou nee! En daar sta je dan.... 'Ga maar in gesprek met je client en wij komen zo af en toe even langs om te kijken hoe het gaat'..... zo spraken de examinatoren. Twee sympathieke dames, die al zo'n 20 jaar ervaring hadden. En zo gebeurde het. In het begin stoorde het me helemaal niet toen de dames om beurten binnen stapten, maar bij een tweede keer raakte ik even de draad kwijt. Ik weet nog dat ik dacht dat ik wel kon schudden, maar dat bleek later niet het geval. Ben ik geslaagd? Nou, deels wel en deels niet. Aan mijn technieken lag het niet; het was een deel van mij, mijn zijn, waarop de examinatoren mij aanspraken. Even was ik bang dat ik alsnog het jaar over moest doen, maar gelukkig hoefde dat niet. Wel heb ik een specale opdracht, dat alles te maken heeft met authenticiteit (toeval??) waar ik een jaar lang aan mag werken, door middel van supervisie. En eind 2014 mag ik opnieuw een life-testing doen... Ik ervaar het als een kadootje. Wat de examinatoren van mij gezien hebben is een issue wat ik maar al te goed ken en waar ik graag aan wil werken. Ik heb er alle vertrouwen in dat het wel goed komt. Graag zelfs, zowel vanwege mijn toekomstige carriere als in mijn persoonlijk leven. Het houdt wel in dat ik nog meer werk te verzetten heb in 2014. Nog meer gesprekken voeren en nog meer verslagen schrijven. En echt, ik heb nog geen idee hoe ik het allemaal moet doen. Maar weet je, stap voor stap leg ik kilometerlange afstanden af. Stap voor stap, dat is mijn geheim.
Nu vertel ik het heel rustig en beheerst, maar je mag best weten dat er ook de nodige traantjes zijn geweest. Ook de nodige twijfels... ga ik het allemaal wel redden? Is dit wat ik wil? Is dit echt wat ik wil?..... Uhhhh ja!! Dit is wat ik wil. Ik geef nog niet op, niet voordat ik alles uit de kast getrokken heb... !
De avond van te voren oefende ik nog met een mede-student. Een vrouw voor wie ik bewondering heb. Een vrouw met een groot hart op de juiste plaats. Na afloop evalueerden we samen het jaar 2013 en we namen ons voor om meer onze grenzen aan te geven; meer te kiezen voor wat goed is voor onszelf en ons niet meer gek te laten maken. Meer te genieten van het leven......
En toen ging de telefoon..... mijn vriendin uit Tilburg vertelde me dat T. was overleden. Op de bank in slaap gevallen en niet meer wakker geworden.... Slechts 54 jaar oud! Mijn leven stond even stil. T. en ik hadden plannen gemaakt om samen naar de Provence Zuid Frankrijk te gaan. Een korte vakantie om te genieten van de lavendel- en zonnebloemvelden. Het heeft nooit zo mogen zijn.
Haar dood deed me meer en meer beseffen dat de mens niets te zeggen heeft over het tijdstip van overlijden en dat het leven dus maar heel kort kan zijn. Waar in vredesnaam maak ik me druk over? Mijn baan? Mijn studie? Geld? Nee, wat echt belangrijk is is mijn familie, mijn gezin... Dat is wat werkelijk telt in dit leven. Mijn gezin...
Mijn gezin... in dezelfde week bracht ik mijn dochter naar Schiphol. Voorlopig zal zij en haar man in Amerika/Canada verblijven. Ik heb haar aangemoedigd om vooral te gaan. Een gouden kans, een mooie aanvulling voor je C.V. en een enorme ervaring. Maar nu het zo ver was en ik haar een laatste knuffel en een kus gaf vroeg ik mij af hoe rekbaar mijn navelstreng was? En ja, eigenlijk deed het wel wat zeer... Hoe graag ik het hen gun, het idee dat ik niet zomaar 1-2-3 bij haar kan zijn, voelt... uhm, hoe zal ik het noemen... ofcourse, deep down I know... I'm loosing control.
En dan is er familie... op dit moment is er slechts nog een zus met wie ik regelmatig contact heb. Ik besef meer en meer hoe gezegend ik ben, omdat ik haar in mijn leven heb. Ik geniet van haar gezelschap; leer veel van haar en kom steeds vaker tot de ontdekking hoe veel we op elkaar lijken, in allerlei opzichten.
De anderen? Zij willen mij niet in hun leven hebben. Pijnlijke waarheid... Zou willen dat het anders was, maar zo zij het. Verwachtingen loslaten, dat was mijn grote eye-opener in 2013. Ik oefen in dat loslaten... het scheelt me bergen energie.
Pfff... en nu zit ik hier. Januari is al weer bijna voorbij. De kop van 2014 is er al weer af. Afgelopen week heeft er een goed gesprek plaats gevonden tussen mijn 'baas' en mijzelf, dat wat meer duidelijkheid verschafte. Daarnaast is de nieuwe module (opleiding) gestart en is de eerste vergadering van Public Affairs al weer achter de rug. Ook hebben hubby en ik tijd en energie gestoken in ons 'nestje' en lijkt de chaos, zoals ik die in de afgelopen maanden heb ervaren, weer behapbaar. Ik zie zelfs weer licht en mijn energie keert beetje bij beetje weer terug.
Ik ben ervan overtuigd dat 2014 een boeiend jaar gaat worden. Ik ben er klaar voor.... kom maar op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten