Het was weer genieten vandaag. Hoe groter de kleine meid wordt, hoe gezelliger... We hebben een vast ritme, waar we allebei baat bij hebben. Er wordt gespeeld, gezongen, gedanst, buiten gelopen en samen gegeten.
Voor het eten vouwen we handjes en vandaag, much to my surprise, zegt de kleine meid heel enthousiast 'Amen' om daarna gretig aan te vallen op haar bruine boterham met worst. Nog groter werd mijn verbazing toen ze midden onder de maaltijd haar hoofdje laat zakken en begint te bazelen 'bla... bla...bla.. mama.... bla... papa... bla... opa... bla...oma.... AMEN'. Net anderhalf jaar oud en net als een kleine papegaai, bidt ze zoals haar vader en moeder haar dat trachten te leren.
Na het eten wordt er altijd even gespeeld, voordat we onze jassen aantrekken en lekker buiten gaan wandelen. Even naar de eendjes, even naar de bakker, even naar de slager en soms, als het weer goed is, nog even naar de speeltuin om de hoek.
Vandaag ontdekte ik het temperament van de kleine meid. Tot nu toe kende ik alleen maar een geduldige en leergierige Lisa, vandaag echter liet ze zien wat er gebeurt als de dingen niet gaan zoals zij het graag wil. De pop ging niet zo gemakkelijk in de bijpassende reiswieg en voordat ik erg had in wat er zich afspeelde, vloog er een pop langs mijn linkeroor en een reiswieg langs mijn rechteroor gepaard met een oorlogskreet. Vervolgens barstte ze in huilen uit. Maar als oma heel geduldig laat zien hoe het wel kan en haar aanmoedigt het nog een keer te proberen, verdwijnen de traantjes en verschijnt er een zonnige lach op haar snoetje.
Ik weet, ik weet, ik ben een trotse oma. Nou heb ik natuurlijk ook wel een uitzonderlijk, geweldig, lief, intelligent, mooi kleinkind. (Al vindt dat natuurlijk elke oma van haar kleinkind). Maar wees nou eerlijk... is een kleinkind niet HET ideale onderwerp om over te schrijven.
De dag dat mijn kleinkind komt is ook echt nooit saai! Er gebeurt altijd wel iets dat mij verbaast, dat mij doet lachen, dat mij doet stilstaan of dat mij dankbaar doet zijn. En dan is het nu nog maar eentje... wat een struik van dankbaarheid moeten de oma's hebben staan die al tien of meer kleinkinderen om zich heen 'verzameld' hebben.....
Ik spreek over een kleinkind, maar is het niet zo dat elk kind bijzonder is. Wij gaan er steeds van uit dat wij degene zijn die kinderen leren, maar ga eens rustig zitten en kijk hoe kinderen spelen, hoe kinderen handelen, hoe kinderen van nature zijn.... Ik denk dat zij degene zijn die ons, volwassenen, kunnen leren. Maar goed, dat is weer een ander verhaal... daar hebben we het misschien een andere keer nog wel eens over.
In de komende drie weken heb ik tijd nodig voor mijn studie, waardoor ik niet kan oppassen op mijn kleine meid. Drie weken..... Ik denk niet dat ik haar voor zo'n lange tijd zal willen missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten