Een kattenleven..

Het is een gezellig tafereeltje hier aan mijn bureau. Voor mij ligt een dikke, rode poes; haar kopje ligt op haar voorpoten, welke op mijn laptop rusten. Haar lijfje en haar lange staart liggen rechts van mijn hand. Veel ruimte geeft Minoes mij niet. Ik heb haar een paar keer zacht weg geduwd, maar als het aan Minoes ligt, dan gaat ze het liefst bovenop mijn boek of schrijfpapier liggen en schakelt ze mijn bedrijvigheid volledig uit.

Minoes houdt van knus, lekker dicht bij elkaar zijn. Ze is tevens heel egoïstisch en denkt (voor zover een poes kan denken) totaal niet aan de ruimte die ik nodig heb.

Vanuit haar positie kan ze precies door een spleet tussen de vitrage-helften naar buiten kijken. Met half gesloten ogen, nog geen beslissing genomen of ze nu wil dutten of dat ze de vogeltjes en alle andere dingen die bewegen wil blijven volgen. Daarnaast is het van belang om alert te blijven, want op nog geen halve meter afstand zit Ukkie, de pestkop, op de vensterbank. Weliswaar met haar rug naar Minoes toe, maar ervaringen uit het verleden heeft haar geleerd om op haar hoede te blijven met Ukkie in haar buurt.

Het spinnen van Minoes en haar half duttende houding, plus de warmte van haar lijfje maakt dat ook ik er wat soezerig van word. Ik heb vannacht weliswaar goed geslapen, maar de behoefte om nog even mijn ogen te sluiten is groot.

Minoes ligt niet volledig ontspannen. Geluiden in de gang of geluiden van buiten doet haar oren steeds spitsen. Haar spinnen gaat weliswaar onverstoorbaar door en hoewel ze op haar pantoffeltjes ligt, geeft haar lichaam een lichte vorm van stress weer. Haar hoofd draait van links naar rechts. De deur van mijn studeerkamer en het kleine monster op de vensterbank, dat zich inmiddels heeft omgedraaid, wordt nauwlettend in de gaten gehouden.

Minoes doet alsof ze ontspannen is - ze geeuwt er zelfs een keer bij, maar ze is het niet. Ze besluit uiteindelijk om rechtop te gaan zitten en kijkt wederom door de spleet naar buiten. Ukkie is ook rechtop gaan zitten en kijkt alleen maar naar buiten. Ze schenkt totaal geen aandacht aan Minoes. Minoes kijkt naar de kleine schildpadpoes, haar eigen dochter.... maar wat heeft ze een hekel aan het kreng.

Moeder en dochter in goede tijden..

Ondanks dat Ukkie haar geen blik waardig keurt, strekt de dikke rode poes zich uit en verplaatst zich naar het linker deel van mijn bureau, maar ook daar vindt ze geen rust.

Minoes stapt heel behoedzaam over mijn schrijfpapier heen - hoe is het mogelijk? Met vier poten en toch raakt geen een poot het papier. Ze gaat op de rand van mijn bureau zitten en besluit om op stap te gaan. Ondanks haar overgewicht neemt ze een sierlijke sprong en komt op zachte pootjes neer op de grond. Dan hoor ik haar weglopen, mijn kamer uit. Tik, tik, tik, tik... haar nageltjes raken het laminaat. Minoes is de enige vrouw in huis die op naaldhakken loopt en dat met haar overgewicht...!!!

Ukkie

Ukkie, rekt zich inmiddels ook uit en kijkt knipperend met haar oogjes in de zon. De warmte van de zonnestralen maakt haar lui. Als ze dan mijn kant op kijkt, beseft ze dat haar pestobject er niet meer is. Even loopt ze naar de muurkant van de vensterbank en als de zon achter de wolken verdwijnt, dan houdt ze het voor gezien en springt ook zij van de vensterbank. 

En zo verandert mijn gezellig, knus tafereel in een eenzame, koude plek. Ik blijf met pen en papier alleen achter. Minoes weg, Ukkie weg, zon weg.....

Hoe fijn is het om poes te zijn; een gezin dat voor je zorgt als je honger hebt, een dak boven je hoofd, op tijd je natje en je droogje en daarnaast een tweetal dienstboden die op jouw geklaag opstaan om voor jou de deur te openen. Zelfs als je twee tellen later weer door dezelfde deur naar binnen wilt. 

Hoe fijn is het om poes te zijn: op elk tijdstip van de dag ongestraft een dutje doen en als het weer het toelaat lekker stappen buiten. De buurtkatten weten inmiddels wel dat ik hier woon en dat ik de baas ben. Als ik zin heb ga ik naar de overkant, een vers muisje halen en ondanks mijn hoge leeftijd vind ik het heerlijk om zo af en toe in huis te raggen. Ik krijg de kolder in mijn kop en ren dan door het huis als een bezetene. 

Terwijl ik nadenk over hoe heerlijk het leven van een poes is, is Ukkie terug, hergepositioneerd op haar plek op de vensterbank. Met haar buik laag, maar aangezien het vrouwtje vandaag geen verwarming aan heeft staan, bevalt het haar  minder goed als anders. Ukkie hoort buiten een dikke kauw roepen. Ze gaat rechtop zitten, zodat ze beter kan zien wat er zoal buiten afspeelt. Strak kijkt ze naar een punt. Als ik me opricht om te kunnen zien waar zij naar kijkt, kom ik bedrogen uit, want ik zie helemaal niks... Maar ja, ik ben dan ook geen poes.

Al zou ik dat bij tijd en wijlen best wel willen....

Prrrrrrrrrr.................