Zuidelijk temperament

Al meer dan tweeëneenhalve week heb ik verstek laten gaan. Zonde, want een leven dat niet beschreven is kan zomaar in het niets verdwijnen. Een van de redenen waarom ik graag schrijf. 


Twee reden waarom ik niet geschreven heb. Op de eerste plaats had ik een probleem waarmee veel schrijvers soms worstelen en waaraan je niet veel kunt doen, nl. het hebben van een schrijversblok. Daarnaast ben ik momenteel in de ban van genealogie. Niet alleen mijn eigen lijn, maar ook die van mijn hubbie en van zijn stiefvader. 


Door data aan elkaar te puzzelen, ontdek je de grove lijn van hun leven. Mooie gebeurtenissen, afwisselend met verdrietige of gebeurtenissen waarvan je volledig geshockeerd raakt.


De liefde voor genealogie heb ik van mijn vader. We hebben samen gezocht naar gegevens met betrekking tot ons voorgeslacht. Mijn vader had ook een bijzondere interesse in onze naam (Pellis). Mijn broer maakte ooit een gijntje door aan mensen te vertellen dat wij van adel zijn, denk maar aan Buckingham Palace (uitgesproken als Buckingham Pellis). Mijn vader dacht aanknopingspunten te hebben, waaruit bleek dat onze voorouders wel eens uit Italië zouden kunnen komen. Het italiaanse woord voor pels is namelijk 'pelle'. En ja hoor, in Italië blijken mensen rond te lopen met onze achternaam.


Zo wilde het dat op dagen dat mijn vader zich opwond over mijn driftige en/of koppige momenten, dat hij verwees naar ons zo vermeende voorgeslacht en mijn karaktertrekken omschreef als dat typische 'zuidelijke temperament'. Ik heb donkerbruine ogen van mezelf en heb van oorsprong donker haar en dit alles maakte dat zijn plaatje klopte.


Nou had mijn vader, wat genealogie betreft, een probleem. Ver weg stokte de lijn van zijn rechtstreekse voorvaderen. Wat hij ook deed, het was voor hem onmogelijk wie nou de vader van een zekere Paulus Pellis was. We hebben ons hoofd erover gebroken en het was een teer punt, want door dit vraagteken zou hij nooit de link kunnen leggen tussen onze Italiaanse voorouders en onszelf.

Afgelopen week heb ik dit vraagstuk kunnen oplossen. De wereld van techniek biedt momenteel zoveel voordelen. Opties die mijn vader nooit gekend heeft. 
De voorvader die hij al die tijd gezocht heeft, heeft, voor welke reden dan ook, zijn naam veranderd. Paulus heeft als middelste naam Pellens van zijn vader gekregen, zoals al zijn broers en zussen. Zijn kinderen hebben Pellens als achternaam gekregen. Paulus' vader echter draagt de naam van zijn vader, nl. Simons, zoals ook zijn vader de naam Simons of Sijmons draagt.


Dus pap - vergeet het maar! Ons voorgeslacht heeft vooralsnog niets met Italië te maken. Zoals de geschiedenis ons leert komt ons voorgeslacht uit België en hebben ze eeuwenlang in Wuustwezel en omgeving gewoond, als boer, als knecht of als dienstbode. 
Helaas pap!


Afgelopen weekend zijn we in Wuustwezel gaan kijken en ik ontdekte er het oude gemeentehuis, dat tevens als gevangenis fungeerde (zie bovenstaande foto). Het voelde ergens apart, om door de straten (over keien) te lopen, waar mogelijk mijn voorouders met hun paard en wagen (als ze dat al hadden) ook gereden, dan wel gelopen hebben.


In mijn fantasie zag ik ze voorbij trekken: Adrianus, Hendrik en Cornelis en Johanna, Cornelia en Elisabeth met de pasgeboren Adrianus, vernoemd naar zijn vader. Naast mij, mijn vader.. die naar mij glimlacht 'Misschien heb je het temperament van je moeder'. Dat zal het zijn....!!