Lunchen met mijn dochter..

Een heerlijk middagje uit met mijn dochter. We hebben een traditie opgebouwd om één keer in de zoveel tijd even wat tijd uit te trekken om samen te gaan lunchen en/of te shoppen. Aangezien mijn dochter student was, hield 'shoppen' eigenlijk in dat er altijd wel iets aan de strijkstok bleef hangen voor dochterlief. Als moeder genoot ik ervan, om haar te verwennen met een broek, een blouse-je, een paar schoenen of soms ook gewoon een extra setje lingerie of een nachthemd. Ik kan me herinneren dat het ooit ook gewoon een paar sokken was... Het hing er een beetje vanaf hoe goed of slecht is zelf bij kas was. Hoe dan ook, alles werd met een dikke kus in ontvangst genomen.

Nu dochterlief zelf verdient en daarnaast nog 'gesponsord' wordt door haar eigen manlief, houden we het tegenwoordig maar op het samen nuttigen van een lunch. 

Gisteren zijn we, sinds lange tijd, weer uit gaan lunchen en shoppen, in Rotterdam. We zijn geen van beiden erg bekend in Rotterdam. We parkeerden bij De Bijenkorf (duur zeg!) en vonden al snel een lunchroom naar keuze. En zoals altijd raakten we verdiept in onze gesprekken en vergaten we haast met welk doel we naar het centrum van Rotterdam waren getrokken.

Dochterlief heeft een baan met, volgens mij, goede vooruitzichten. Het bedrijf moet wel heel gek zijn als ze geen gebruik maken van de vele gaven van mijn talentvolle dochter. (Ik ben haar moeder en ik kan dat zeggen!)... Tijdens ons gesprek schemerde het door dat ze welhad begrepen dat kleding niet alleen de man maakt, maar zeker ook de vrouw. Zo vertelde zij mij, dat na een gesprek met klanten, waarbij zij betrokken was, ze haar eerste complimenten met betrekking haar aandeel en haar voorkomen gekregen had. Dit stimuleerde haar om uit te kijken naar een gelijksoortig kostuum, wat geen probleem was, want met haar figuurtje waren we in een paar uur tijd dan ook geslaagd. 

Hetzelfde figuurtje dat ik zo'n 25 jaar geleden ook nog had en waar ik nu alleen nog maar van kan dromen. 

Hetzelfde figuurtje dat slechts 10 jaar geleden nog in baggy, haast jongensachtige skaterskleding liep. Ik kon het me haast niet voorstellen.... mijn dochter in een mantelpakje!

1997 Epen, Limburg

Ik ben trots op haar.. Ze heeft in haar jonge leven al veel bereikt en ik zie in haar ogen een glinstering als ze me vertelt welke grootse plannen ze nog heeft. En ik weet, diep van binnen, dat ze het kan.. Want wat deze meid in haar hoofd heeft, dat weet ze linea recta om te zetten. Wat ooit dat verlegen, schuwe meisje was, is nu de zelfbewuste, mooie, jonge vrouw die heel goed weet wat ze wil. 

Iedere lunch opnieuw leer ik weer een nieuwe kant van mijn dochter kennen. Nieuw, omdat ik soms niet goed opgelet heb en ik daardoor dingen gemist heb en soms omdat ze zich meer en meer opent, naar mijn gevoel. Meer laat zien van zichzelf.

Lunchen met mijn dochter... ik hoop dat ik dit nog jaren mag blijven herhalen. 
En wie weet, misschien dat onze traditie voortgezet wordt en dat ook zij de gelegenheid zal krijgen om de kussen te ontvangen voor een paar sokken of een paar nieuwe schoenen. Want dat zou geen een mama moeten hoeven missen!