Vorige week zag ik een interview met een, voor mij, onbekende schrijver. Een beetje een droogkloot. Humorloos en in zichzelf verzonken.. Ik verwed dat ik in zijn boeken nooit verder zou kunnen geraken dan 10, hooguit 15 pagina's. Zo'n schrijver, wiens zinnen je drie keer moet lezen om te kunnen begrijpen waarover hij spreekt en wiens onderwerpen nauwelijks mijn interesse konden opwekken.
Ik stond op het punt om verder te zappen, toen hij iets zei dat onmiddellijk mijn aandacht vroeg. Ik stukje herkenning. Wat hij daar vertelde leek wel uit mijn mond te komen. Een gewaarwording... 'Hey, hij heeft het over mij'.
Een deel van wat hij vertelde had betrekking op het nachtleven, het nacht-braken. Het waren voor hem de nachten waarin hij zijn beste stukken schreef. De stilte, de rust, het duister dat hem omringde, gaf hem de meeste inspiratie. Zijn geest kreeg de kans om ongestoord de woorden en zinnen te creëren, die hij overdag nauwelijks uit zijn pen kon krijgen.
De nacht, welke hij ervaren had als angstaanjagend, maar tevens als romantisch, als hij op warme zomernachten op zijn rug lag en keek naar de ontzagwekkende sterrenhemel en deze gewaarwording om kon zetten tot poëzie.
Misschien was het ook wel de eenzaamheid, het gevoel om helemaal alleen te zijn, waardoor hij beter in staat was om naar zijn binnenste te luisteren, om slechts nog maar op te schrijven, wat er in zijn hart werd gedicteerd.
Ik herkende het gevoel dat hij omschreef. Hoewel ik mijn nachtrust eigenlijk hard nodig heb, zijn het juist de uren tussen tien uur 's avonds en drie uur 's ochtends dat mijn brein of mijn handen de mooiste stukken kunnen creëren. En misschien is het niet zo gek, als je bedenkt dat God Zijn schepping begon in volkomen duisternis.
Ik herkende zijn uitspraken over stilte, de eenzaamheid. Ik wist exact waar hij over sprak toen hij zei dat zijn werk er eigenlijk al was en dat het slechts 'uitgepakt' moest worden door het woord voor woord op te schrijven. Het is niet zijn werk dat hij creëerde, maar het werk van Iets of Iemand die veel groter is dan hij.
En hoewel ik deze schrijver al bij voorbaat in een hokje 'boring' gestopt had, mocht hij aan het einde van het interview er weer uit, want ik had de man begrepen. Hoewel ik de man helemaal niet ken, was er een gevoel van samenhorigheid ontstaan.
De vraag is of ik me ooit nog ECHT alleen zal voelen in de late uurtjes. Nu blijkt dat die donkere nachten niet van mij alleen blijken te zijn en ook anderen blijkbaar de deuren openen om naar de grote Schepper te luisteren.
Altijd gedacht dat ik op een landweggetje liep.. en nu blijkt dat ik al die tijd op een snelweg gewandeld heb!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten